ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης διοργανώνει ένα ποιητολογικό σεμινάριο που απευθύνεται σε όσους επιθυμούν να κατανοήσουν βαθύτερα τον ποιητικό λόγο. Διατρέχοντας είκοσι αιώνες ποιητικών μεταμορφώσεων, από τον Όμηρο στον Βιργίλιο, από τον Βιργίλιο στον Δάντη, και από τον Δάντη στον Σολωμό και την ποίηση του 20ού αιώνα (Γαίητς, Τ.Σ. Έλιοτ κ.ά.), οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να μυηθούν στο ποιητικό σύμπαν κορυφαίων ποιητών από έγκριτους Έλληνες μεταφραστές και μελετητές τους.

Το σεμινάριο περιλαμβάνει 4 δίωρες συναντήσεις, που θα πραγματοποιούνται στο χώρο του Βιβλιοπωλείου του ΜΙΕΤ (Αμερικής 13) κάθε Τετάρτη από τις 21 Νοεμβρίου 2018 κ.ε. στις 6:00 μμ.

Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι περιορισμένος, και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Το κόστος παρακολούθησης ολόκληρου του σεμιναρίου ανέρχεται στα 30 ευρώ. Αν κάποιος επιθυμεί, μπορεί να παρακολουθήσει μια μεμονωμένη διάλεξη με κόστος 10 ευρώ.

Η εγγραφή μπορεί να γίνει με τους εξής τρόπους:

Με κατάθεση χρημάτων στο λογαριασμό του ΜΙΕΤ (ΙΒΑΝ: GR9701101460000014648017417), αναφέροντας ονοματεπώνυμο και τη λέξη σεμινάριο.

Στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ (Αμερικής 13), εντός του ωραρίου λειτουργίας.

Με καταβολή μετρητών στο χώρο όπου θα πραγματοποιηθούν οι συναντήσεις.

Πληροφορίες: 210 3234267, 210 3614143

Ωράριο βιβλιοπωλείου:

Δευτέρα και Τετάρτη 9.30 πμ – 3.30 μμ,
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.30 πμ- 8.00 μμ,
Σάββατο 10 πμ – 5.00 μμ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ:

Τετάρτη, 21.11.2018, 6:00-8:00 μμ
Δυτικά από την αμμουδιά του Ομήρου: Η Αινειάδα του Βιργιλίου
Θεόδωρος Παπαγγελής, καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας Α.Π.Θ.

Τετάρτη, 28.11.2018, 6:00-8:00 μμ Το σώμα και η σκιά στο Καθαρτήριο του Δάντη
Γιώργος Κοροπούλης, συγγραφέας, μεταφραστής

Τετάρτη, 5.12.2018, 6:00-8:00 μμ Σολωμός και Δάντης
Αικατερίνη Τικτοπούλου, αναπλ. καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας

Τετάρτη 12.12.2018, 6:00-8:00 μμ Τι σήμαινε γι’ αυτούς ο Δάντης
Διονύσης Καψάλης, συγγραφέας, διευθυντής του ΜΙΕΤ

Μια νέα και αθησαύριστη πηγή φιλοδοξεί να φέρει στο φως η μελέτη που ακολουθεί. Πρόκειται για μια αφήγηση του βίου και των κατορθωμάτων του Γεώργιου Καστριώτη, του χριστιανού ηγεμόνα του 15ου αιώνα που αναχαίτισε για είκοσι πέντε περίπου χρόνια την εξάπλωση των Τούρκων στα Βαλκάνια. Όπως θα φανεί από όσα αναφέρουμε στη συνέχεια, πρόκειται για την πρωιμότερη ως σήμερα γνωστή βιογραφία του σε γλώσσα ελληνική. 

Το σημαντικό αυτό κείμενο σώζεται σε χειρόγραφο που απόκειται στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το χειρόγραφο το είχαμε εντοπίσει το 1991 σε ερευνητική αποστολή του Προγράμματος «Θεσμοί και Ιδεολογία στη νεοελληνική κοινωνία» που εκπονείται στο Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, αποστολή που είχε φέρει στο φως ένα άλλο, νομικό χειρόγραφο, για το οποίο επικρατούσε στην επιστημονική κοινότητα η πεποίθηση πως είχε καταστραφεί (...). 

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Ο κόσμος της Ευριπίδου και των Πέριξ

Ζωή Ε. Ρωπαϊτου

Εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2018, σ.355

ISBN: 978-960-05-1719-4

Τιμή: 19,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 17,10€

Οδός Ευριπίδου, Ψυρρή, πλατεία Κουμουνδούρου, Γεράνι. Το εμπορικό κέντρο της παλιάς Αθήνας. Γειτονιές που τις αγάπησαν και τις κατοίκησαν άνθρωποι απλοί, αλλά και σπουδαίοι συγγραφείς και καλλιτέχνες (Παπαδιαμάντης, Μητσάκης, Πικιώνης, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Εγγονόπουλος, Χατζιδάκις κ.ά.). Μυρωδιές που διεγείρουν. Ήχοι ασυνήθιστοι, ξεχασμένοι. Περιοχές που μεταλλάχθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Οικονομική κρίση, μετανάστες, ναρκομανείς, κι ανάμεσά τους κάτοικοι και επαγγελματίες που αρνούνται να απομακρυνθούν, να λιποτακτήσουν. Παλιές και νέες συνθήκες προσπαθεί ν' αφουγκραστεί το βιβλίο. Ένα μέσον για ν' ακουστεί η φωνή παλιών και τωρινών κατοίκων. Βασικός σκοπός του είναι να παρακινήσει τον αναγνώστη να επισκεφθεί την περιοχή, όχι μόνο για την κάλυψη πρακτικών αναγκών. Να διαβεί τα κατώφλια παλιών παντοπωλείων, εργαστηρίων, και παντός είδους καταστημάτων. Να θαυμάσει παλιά κτίρια, εκκλησίες, δρομίσκους και μπαλκόνια αλλοτινών καιρών, να γνωρίσει την Εταιρεία Φίλων του Λαού και την Διπλάρειο Σχολή. Έτσι, ακολουθώντας τις διαδρομές αυτού του βιβλίου, ο αναγνώστης θα ακούσει το παρελθόν να συνομιλεί με το παρόν και θα συναντηθεί με ένα κομμάτι σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. 

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

«Ο ήλιος δεν δύει ποτέ στη βρετανική επικράτεια», υπερηφανεύονταν οι Βρετανοί μέχρι και τα μέσα του 20ού αιώνα. Οι κόκκινες περιοχές στον χάρτη, που έβλεπαν στα σχολικά τους εγχειρίδια οι μικροί μαθητές, τους γέμιζαν υπερηφάνεια, αλλά και τους βάρυναν με το «καθήκον του λευκού ανθρώπου», όπως το έθετε ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ στο ποίημά του, «να εκπολιτίσει τον κόσμο». Οι αντιλήψεις αυτές για την αυτοκρατορία, καθώς και η εμπειρία της ίδιας της αυτοκρατορίας, από τη σκοπιά των αποικιοκρατών και των αποικιοκρατούμενων, είναι το θέμα αυτού του βιβλίου. Με εξαιρετική μαεστρία οι συγγραφείς, όλοι εκπρόσωποι της λεγόμενης «αυτοκρατορικής στροφής» της ιστοριογραφίας, αποδίδουν τη σημασία της για εξέλιξη του σύγχρονου κόσμου. Η έμφαση δεν είναι πια στην ανάδειξη της υποτιθέμενης εκπολιτιστικής αποστολής των Βρετανών στα «μακρινά μέρη της γης», όπως τα αποκαλούσαν, αλλά στους μετασχηματισμούς, πολιτικούς, κοινωνικο-οικονομικούς και πρωτίστως πολιτισμικούς, που επέφερε η άνιση σχέση της αποικιακής συνθήκης. Η ιστοριογραφία για την αυτοκρατορία στη διάρκεια του 20ού αιώνα, η πρόσληψη των μετααποικιακών θεωριών από το κατεστημένο της ιστορικής κοινότητας, η κατασκευή των αποικιακών υποκειμένων ήδη από τον 18ο αιώνα, οι ιδεολογίες αντίστασης, όπως τις επεξεργάζονταν διανοητές στην Ινδία τον 19ο αιώνα, ο ρατσισμός των λευκών εργατικών τάξεων, τα κριτήρια κοινωνικοποίησης στις αποικιακές λέσχες, η πρόσληψη της σεξουαλικότητας των «εξωτικών» άλλων, οι ανησυχίες που εκφράζονται μέσα από τον κινηματογράφο τη στιγμή της απώλειας της αυτοκρατορίας και, τέλος, η νοσταλγία της αυτοκρατορίας σε ένα πολυπολιτισμικό μετααποικιακό περιβάλλον, είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου αυτού. Στα κείμενα αυτά διαφαίνεται η αμοιβαία επίδραση ιδεών από και προς την αυτοκρατορία, η δημιουργία υβριδικών ταυτοτήτων, η διαμόρφωση του εθνικού εαυτού μέσω της διάθλασης της αυτοκρατορίας, οι αλλεπάλληλες διεθνικές επιδράσεις, οι βιογραφίες των μετακινούμενων υποκειμένων που αντανακλούν την παγκοσμιότητα. Πρόκειται για δείγματα της νεότερης ιστορικής γραφής που απευθύνονται όχι μόνο σε όσους μελετούν ειδικά το φαινόμενο της αυτοκρατορίας αλλά σε όσους ενδιαφέρονται γενικότερα για την προσέγγιση του ιστορικού γίγνεσθαι από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους της.

Η αυτοκτονία, κάποτε αποδεκτή στην αρχαιότητα, αμάρτημα στον χριστιανισμό, βασανίζει άτομα και κοινωνίες ως δυνατότητα και ως διαρκής απορία στο ερώτημα αν αξίζει να ζεις. Μια ιστορική και θεολογική επισκόπηση, μια κριτική ανάγνωση διάσημων σημειωμάτων πριν το διάβημα και μια ενδοσκόπηση γεμάτη χιούμορ είναι τα κλειδιά του Simon Critchley για να καταπιαστεί με αυτό που ο αυτόχειρας Cesare Pavese αποτύπωσε – «σε κανένα μας δεν λείπουν σπουδαίοι λόγοι για να αυτοκτονήσουμε». 

 «Ένα κομψό, σοφό και προκλητικό βιβλίο που μας ζητάει να στοχαστούμε πάνω στην αυτοκτονία χωρίς ηθικολογίες και πανικό». 

Judith Butler

Με αφορμή κουβέντες των «μεγάλων» για έναν κόσμο που σχετικώς πρόσφατα είχε καταποντισθεί και που αυτοί είχαν γνωρίσει, γεννήθηκε σε ένα πεντάχρονο παιδί ένα αίσθημα, μισό περιέργεια και μισό νοσταλγία, για την Μικρά Ασία των δικών του από την πλευρά της μητέρας του. Περνώντας από τα ακούσματα στα βιβλία και τα οικογενειακά χαρτιά, η γνώση για τις μικρασιατικές του ρίζες έγινε με τον καιρό πιο στέρεη και πήγε στον χρόνο πιο βαθιά, ώσπου στα δεκαεννέα του αξιώθηκε την πρώτη επίσκεψη στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Γραφικές ηλικιωμένες συγγενείς των παιδικών χρόνων του συγγραφέα παρελαύνουν στο κείμενο μαζί με σεβάσμιες και στιβαρές παλαιότερες και πιο σύγχρονες μορφές κι ένα σωρό συμβάντα, σε έναν συνεχώς ανατρεπόμενο κόσμο, από το Κουσάντασι, τα Σώκια και το Αϊντίνι, έως την Σάμο και την Πάτμο, αλλά και την Σμύρνη, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Ορισμένα κομμάτια του κειμένου έχουν την διάσταση αυτοβιογραφίας.

Μια περιήγηση σε τέσσερις μεγα-πόλεις της Λατινικής Αμερικής. Γνωστές και άγνωστες γειτονιές, γεμάτες χρώμα, ζωντάνια και φτώχεια. Mουσεία, πανεπιστήμια και διαδρομές σε αστικά τοπία, μέσα από τη ματιά, τους συνειρμούς και τις σκέψεις ενός γεωγράφου από τη Νότια Ευρώπη, που ασχολείται με την κοινωνιολογία της πόλης και ενδιαφέρεται για τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές αποστάσεις βρίσκουν έκφραση στον δομημένο χώρο. Μια περιήγηση που τελειώνει με την επίσκεψη σε μια εντελώς διαφορετική μεγαλούπολη του Νότου των ΗΠΑ, όπου ο πλούτος από το πετρέλαιο και η κυριαρχία του ιδιωτικού αυτοκινήτου συνυπάρχουν με τον έντονο διαχωρισμό των κοινωνικών και φυλετικών ομάδων στο χώρο της πόλης. Το κείμενο πλαισιώνουν μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξε ο συγγραφέας κατά την περιήγησή του στις πέντε αυτές πόλεις.

- "Το αισθάνεσθαι είναι αυτή η ζωτική επικοινωνία με τον κόσμο, η οποία μας τον καθιστά παρόντα ως οικείο τόπο της ζωής μας."
- "Μάλλον με το έργο τέχνης μπορεί να συγκριθεί το σώμα παρά με το αντικείμενο φυσικής τάξης."
- "Ο κόσμος δεν είναι εκείνο που σκέφτομαι αλλά εκείνο που ζω, είμαι ανοιχτός στον κόσμο, επικοινωνώ αναμφίβολα μαζί του, αλλά δεν τον κατέχω, είναι ανεξάντλητος."
- "Το αισθάνεσθαι είναι αυτή η ζωτική επικοινωνία με τον κόσμο, η οποία μας τον καθιστά παρόντα ως οικείο τόπο της ζωής μας. Σ' εκείνο οφείλουν την πυκνότητά τους το αντιληπτό αντικείμενο και το αντιλαμβανόμενο υποκείμενο."

Η έκδοση της Φαινομενολογίας της αντίληψης, το 1945, σηματοδότησε την έλευση ενός σημαντικού νέου φιλοσοφικού και διανοητικού ρεύματος στη μεταπολεμική Ευρώπη. Μεταβάλλοντας την κυρίαρχη εικόνα του υπαρξισμού και της φαινομενολογίας της εποχής, έγινε ένα από τα ορόσημα της σκέψης του 20ού αιώνα.

Η Φαινομενολογία της αντίληψης ακολουθεί τη μεγάλη φαινομενολογική παράδοση του Χούσερλ, του Χάιντεγκερ και του Σαρτρ. Παρ' όλα αυτά η συμβολή του Μερλώ-Ποντύ είναι αποφασιστική, καθώς φέρνει αντιμέτωπη αυτή την παράδοση, αλλά και φιλοσόφους όπως ο Ντεκάρτ και ο Καντ, με μια υποτιμημένη διάσταση της ύπαρξής μας: το ζωντανό σώμα και τον κόσμο των φαινομένων. Ο Μερλώ-Ποντύ, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της αντίληψης, φέρνει το σώμα στο προσκήνιο της φιλοσοφίας και υποστηρίζει ότι θα πρέπει να το θεωρούμε όχι ως απλή βιολογική μονάδα, αλλά ως την αρχή που συγκροτεί την ύπαρξή μας και την εμπειρία μας μέσα στον κόσμο.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

Το Ιστορικό και Παλαιογραφικό Αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, αρχίζει από τις 18 Οκτωβρίου 2018, ημέρα Πέμπτη, τη σειρά των Μαθημάτων Ελληνικής Παλαιογραφίας και Ιστορίας των Κειμένων.

Τα μαθήματα απευθύνονται σε όσους θέλουν να έλθουν σε άμεση επαφή με τις γραπτές πηγές της Ιστορίας και Φιλολογίας και γενικότερα της γραπτής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το περιεχόμενό τους θα είναι ανάγνωση βυζαντινών και μεταβυζαντινών χειρογράφων κωδίκων, στοιχεία χρονολόγησης και περιγραφής, ανάλυση των μορφών της Ελληνικής γραφής από τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ιστορία βιβλιοθηκών, ιστορία της παράδοσης των φιλολογικών κειμένων και περιγραφή και ανάλυση ιστορικών εγγράφων.

Τα μαθήματα παρέχονται δωρεάν και γίνονται κάθε Πέμπτη το απόγευμα στην αίθουσα του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου, Παναγή Σκουζέ 3, 1ος όροφος ( Πλατεία Αγίας Ειρήνης, οδού Αιόλου ), με το ακόλουθο πρόγραμμα.

Ώρα

5.00 - 6.00 μ.μ Α έτος 
6.30 - 7.30 μ.μ Β έτος 
8.00 - 9.00 μ.μ Γ έτος

Τηλέφωνο : 210-3221337

Διδάσκει ο προϊστάμενος του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου, Φιλόλογος - Παλαιογράφος , Αγαμέμνων Τσελίκας.

 Ο Γάλλος νεοελληνιστής Γκυ (Μισέλ) Σωνιέ γεννήθηκε το 1934. Διετέλεσε ερευνητής του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS, 1963-1975). Δίδαξε ως εντεταλμένος αλλοδαπός καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1977-1983), του οποίου αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας το 2005. Από το 1984 ως το 2003 ήταν καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας και διευθυντής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης (Paris IV). Το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο κινείται σε ευρύ φάσμα αντικειμένων, από το ελληνικό δημοτικό τραγούδι και την υστερομεσαιωνική λογοτεχνία μέχρι τον Παπαδιαμάντη, τη Γενιά του ’30 και τους Έλληνες υπερρεαλιστές, καθώς και τη μεταπολεμική νεοελληνική λογοτεχνία. Με το ψευδώνυμο Michel Saunier δημοσίευσε πολυάριθμες μεταφράσεις στα γαλλικά έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.

«…Στα τσιγγάνικα παραμύθια υπάρχουν υφολογικά στοιχεία που βρίσκουμε σε όλα τα παραμύθια του κόσμου. Τέτοια στοιχεία είναι η υπερβολή, η αλληγορία, η μεταφορά, η λιτότητα, η θυμοσοφία, η έκπληξη, η επανάληψη, η κορύφωση της πλοκής κλπ. Ενώ, λοιπόν, ανήκουν στη μεγάλη παγκόσμια οικογένεια των προφορικών αφηγήσεων, διατηρούν τα ιδιαίτερα μορφολογικά και υφολογικά χαρακτηριστικά τους και το δικό τους περιεχόμενο. 

(από την εισαγωγή του βιβλίου)

Στις εκπαιδευτικές γενικώς διαδικασίες πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι εκπαιδευτικοί (οι αλλιώς αποκαλούμενοι "εργάτες της εκπαίδευσης"), των οποίων η προσφορά στην κοινωνική ανάπτυξη -αν και είναι πολύ μεγάλη- δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα έπρεπε. 

Υπό το πρίσμα αυτό, η παρούσα εργασία έχει σκοπό να παρουσιάσει την ζωή και το έργο του Νεόφυτου Νικητόπουλου (ή Νικητόπλου, όπως ο ίδιος το καθιέρωσε), ενός εκπαιδευτικού που η παρουσία του στα εκπαιδευτικά δρώμενα των πρώτων χρόνων του ελληνικού κράτους ήταν έντονη, με την συνεχή προσπάθειά του να "νομιμοποιήσει" τις απόψεις του σχετικώς με την θεωρία και εφαρμογή της αλληλοδιδακτικής μεθόδου διδασκαλίας μέσα σε περιβάλλον εχθρικό και με πανίσχυρο αντίπαλο. 

Όπως, όμως, θα διαπιστωθεί από την "εξιστόρηση των γεγονότων" ήταν αδύνατο για τον Νικητόπουλο να πετύχει τον σκοπό του, ή διαφορετικά δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα "δικαίωσής" του, καθώς το υπάρχον κατεστημένο ήταν τοποθετημένο απέναντί του.

(Από την εισαγωγή)

Το κίνημα της 21ης Απριλίου 1967 υπήρξε το έναυσμα του ενδιαφέροντός μου για τις σχέσεις στρατού και πολιτικής στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας ανακάλυψα ότι το φαινόμενο των στρατιωτικών επεμβάσεων στην πολιτική είναι πρόσφατο στη νεότερη ελληνική ιστορία. Τα πραξικοπήματα απέκτησαν ανησυχητική συχνότητα μετά το τέλος των αλυτρωτικών πολέμων (μεταξύ των ετών 1922 και 1936) και συνέπεσαν με την εξασθένηση του κοινοβουλευτισμού παντού στην Ευρώπη. Ωστόσο, η υπεροχή των πολιτικών δεν αμφισβητήθηκε πριν από το 1967 και τα πραξικοπήματα, τα οποία απέβλεπαν σε πολιτική επιρροή, απλώς αναζητούσαν την αντικατάσταση μιας πολιτικής παρατάξεως με μια άλλη μάλλον παρά να παραδώσουν την κυβέρνηση μόνιμα στον στρατό. Με αυτή την έννοια οι επεμβάσεις πριν από το 1967 περιορίζονταν στο πρότυπο του ρυθμιστή. Αυτό χαρακτηρίζει ακόμη και τη δικτατορία του Μεταξά του 1936-41, η οποία απολάμβανε της αποδοχής ενός σύμφωνου στρατού, ευλογήθηκε από τον Βασιλέα και εφαρμόστηκε από πολιτικούς. Το ίδιο πολίτευμα, με την έμφαση την οποία απέδιδε στον εθνικισμό και τον αντικομμουνισμό, την κοινωνική πειθαρχία και τη σύνθεση στοιχείων της αρχαιότητας και του χριστιανισμού, και την αποστροφή του για τις κοινοβουλευτικές και τις δημοκρατικές διαδικασίες, εισήγαγε ιδεολογικά στοιχεία, τα οποία θα οικειοποιούνταν μετά το 1967 οι συνταγματάρχες, πολλοί από τους οποίους εισήλθαν στη Σχολή Ευελπίδων όταν ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ήδη αναλάβει την εξουσία.

Αρχέγονη συνιστώσα του πολιτισμού, μαγική σχεδόν κλινική τέχνη, ισχυρή σήμερα επιστήμη, η ιατρική έχει μύχιους δεσμούς με την ανθρώπινη ζωή. Από την πρώτη έως την τελευταία ώρα. Σε στιγμές κρίσιμες, σε στιγμές ελπίδας, σε στιγμές άφατης οδύνης. Για να θεραπεύσει, να ανακουφίσει, να παρηγορήσει. Η ιατρική, ως πρακτική, ως γνώση, ως θεσμός, συνυφαίνεται με το πώς βιώνουμε και το πώς σκεφτόμαστε την ύπαρξή μας. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, η ιατρική, συνεπικουρούμενη από τη φυσική, τη χημεία, τη βιολογία και την τεχνολογία έχει να επιδείξει προόδους στη διάγνωση, στην πρόγνωση, στη θεραπεία, που δικαιολογούν σε μεγάλο βαθμό τις υποσχέσεις και τις προσδοκίες. Η ιατρική αναπτύσσει τις δυνάμεις της σε πολλά επίπεδα – το μοριακό, το κυτταρικό, το οργανισμικό, το κοινωνικό. Από το προσκέφαλο του ασθενούς έως τη δημόσια υγεία, καθορίζει αποφάσεις και πράξεις, και το αποτύπωμά της στην οικονομία και στην πολιτική είναι βαθύ. Μερικοί θα έλεγαν πως η ιατρική αποτελεί μια έκφανση του πώς δομείται και ασκείται η πολιτική ισχύς στις σύγχρονες κοινωνίες.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται με ενάργεια η πολλαπλότητα και η ποικιλία που χαρακτηρίζουν την ιατρική ως γνώση και ως πράξη, αλλά και η πολλαπλότητα και η ποικιλία στους τρόπους αναστοχαστικής θεώρησης της ιατρικής. Υπό το κριτικό πρίσμα της φιλοσοφίας των επιστημών, οι συγγραφείς αναδεικνύουν τις μεταφυσικές, γνωσιολογικές, μεθοδολογικές, ανθρωπολογικές και ιδεολογικές παραδοχές που πάνω τους εδράζεται το γνωστικό και το πρακτικό κεκτημένο της ιατρικής. Με παραδείγματα από την ιστορία της ιατρικής και από την κλινική καθημερινότητα των ιατρών, παρουσιάζουν με τρόπο κατανοητό πώς συγκροτούνται οι θεμελιώδεις έννοιες και τα θεωρητικά υποδείγματα που προσανατολίζουν την ιατρική πράξη. Καταδεικνύουν πόσο σπουδαίο έργο επιτελεί η θεωρία των πιθανοτήτων και η στατιστική στη σύσταση της ιατρικής γνώσης και στη λήψη των ιατρικών αποφάσεων, αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι οι μαθηματικές θεωρίες, όπως εφαρμόζονται, ενέχουν ουσιωδώς μείζονες ερμηνευτικές παραδοχές. Μπορούμε έτσι να κατανοήσουμε καλύτερα τον προβληματισμό σχετικά με την αντικειμενικότητα της ιατρικής γνώσης και τον επισφαλή χαρακτήρα τής ιατρικής συλλογιστικής. Οι συγγραφείς δεν περιορίζονται να εκθέσουν τις κυρίαρχες απόψεις σχετικά με την ιατρική, αλλά παρουσιάζουν με τρόπο κατατοπιστικό και απροκατάληπτο ευρεία κλίμακα από σημαντικές εναλλακτικές θεωρήσεις – από τις προσηλωμένες στην επιστημονική «αντικειμενικότητα» ως ιδεώδες, έως τις ασθενοκεντρικές και πρωτοπρόσωπες. Με το έργο τους αυτό συνθέτουν μια στοχαστικά εμβριθή εικόνα για την ιατρική ως πολυεπίπεδο, δυναμικό εγχείρημα.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών ευθύνεται για 450.000 θανάτους ετησίως και η επιβλαβής χρήση αλκοόλ για 3,3 εκατομμύρια θανάτους, ενώ συνδέεται με τουλάχιστον 60 διαφορετικές ασθένειες και επιπλέον επιβαρύνει την υγεία και την καθημερινότητα των ανθρώπων στο περιβάλλον του εξαρτημένου ατόμου. Αυτές είναι δύο χαρακτηριστικές όψεις του φαινομένου των εξαρτήσεων, το οποίο παραμένει διαχρονικά επίκαιρο και χαρακτηρίζεται από διαρκείς μεταμορφώσεις και νέες προκλήσεις. Κι αυτό, γιατί η εξάρτηση είναι στενά συνυφασμένη με την ίδια τη φύση του ανθρώπου, ο οποίος επιδιώκει την ευχαρίστηση, την ηδονή και την ανταμοιβή, αλλά εγκλωβίζεται στην καταναγκαστική αναζήτησή τους χάνοντας συχνά τον έλεγχο της συμπεριφοράς του και την ικανότητα διαχείρισης της προσωπικής του ζωής. Και βέβαια, αυτό δεν αφορά μόνο τις εξαρτήσεις από εθιστικές ψυχοδραστικές ουσίες, αλλά και τους συμπεριφορικούς εθισμούς, οι οποίοι αγγίζουν πολλές πτυχές της ανθρώπινης ζωής: τη χρήση του διαδικτύου, τα τυχερά παιχνίδια, τη διατροφή, τη σεξουαλική δραστηριότητα ή τη σωματική άσκηση. 

 Σήμερα, η επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι η εξάρτηση είναι μια χρόνια νόσος του εγκεφάλου την οποία καθορίζουν περιβαλλοντικοί, φαρμακολογικοί και γενετικοί-βιολογικοί παράγοντες. Αυτή την αντίληψη έχουν υιοθετήσει και οι ειδικευμένοι επιστήμονες που υπογράφουν το βιβλίο αυτό. Εκθέτουν τις τρέχουσες επιστημονικές απόψεις για τις ουσιοεξαρτήσεις, αποφεύγοντας κάθε δαιμονοποίηση, και σκιαγραφούν με εύληπτο, συνοπτικό αλλά και ολοκληρωμένο τρόπο τις βασικές γνώσεις και τα κύρια σημεία του πεδίου της «εξαρτησιολογίας». 

 Το βιβλίο απευθύνεται σε φοιτητές (ιατρικής, φαρμακευτικής, βιολογίας, νοσηλευτικής, ψυχολογίας, νευροεπιστημών και όχι μόνο), σε επαγγελματίες του χώρου της υγείας, αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό που θέλει να ενημερωθεί υπεύθυνα για το συγκεκριμένο θέμα. 

 Γράφουν οι: Σωτήρης Αθανασέλης, Κατερίνα Αντωνίου, Στυλιανή Βλάχου, Χριστίνα Δάλλα, Φωτεινή Δελή, Γιάννης Διακογιάννης, Αθανάσιος Δουζένης, Ευάγγελος Καφετζόπουλος, Νικόλαος Κόκρας, Μένη Μαλλιώρη, Μάριος Μαρσέλος, Ελευθέριος Μέλλος, Γεώργιος Παναγής, Παναγιώτης Παναγιωτίδης, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Θωμάς Παπαρρηγόπουλος, Αλεξία-Βικτώρια Πολυσίδη, Βαλέρια Πομίνι, Ναυσικά Πούλια, Μανίνα Τερζίδου, Δόμνα Τσακλακίδου. 

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ολόκληρο σχεδόν το έδαφος της Τήνου είναι από μάρμαρο· επίσης υπάρχουν λατομεία πέτρας σε συνεχή λειτουργία". Αυτά μαρτυρεί ο περιηγητής J. Sandrart στα 1687. Ανάλογα μαρτυρούν και άλλοι περιηγητές, ενώ στα 1801 ο G. A. Olivier γράφει χαρακτηριστικά "οι κάτοικοι των χωριών Πύργος, Υστέρνια και Καρδιανή δουλεύουν και λαξεύουν το μάρμαρο που βρίσκεται στα μέρη τους, με προορισμό τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη", για να συμπληρώσει ότι το μεροκάματό τους κυμαινόταν από 20 έως 40 παράδες την ημέρα. 

Έχει πλέον καταδειχτεί από την έρευνα ότι η Τήνος κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των νεοελληνικών κέντρων μαρμαροτεχνίας και γλυπτικής. Αυτό συμβαίνει επειδή εδώ -σε αντίθεση με άλλα κέντρα- ισχύουν συμπλεκτικά επτά παράμετροι αποφασιστικής σημασίας, οι οποίες και αιτιολογούν το γεγονός: (α) η επί αιώνες αδιάλειπτη ενάσκηση της τέχνης· (β) η παρουσία συμπαγούς ομάδας οικισμών στην "Οξωμεριά" με κύρια επαγγελματική απασχόληση το μάρμαρο· (γ) η αφομοίωση των τεχνολογικών και τεχνοτροπικών μεταβολών, των εκπορευόμενων από κέντρα μεγάλης διάρκειας (Ιταλία-Κρήτη, Κωνσταντινούπολη), και η διαμόρφωση τοπικού τεχνικού ύφους· (δ) η ευρεία διασπορά των τεχνιτών εντός και εκτός του ελλαδικού χώρου και η ίδρυση εκεί εργαστηρίων· (ε) η προσαρμογή των τηνιακών μαρμαρογλυπτών στο κλίμα του Νεοκλασικισμού και η δημιουργία, μετά την απελευθέρωση, ενός ακμαίου δευτερογενούς κέντρου στην Αθήνα· (στ) η ανάδειξη από τους κόλπους των εργαστηρίων τους μεγάλων εκπροσώπων της νεοελληνικής γλυπτικής· και (ζ) η επιτυχής, μεταπολεμικά, ένταξη της τοπικής τέχνης του μαρμάρου στις δομές της "σύγχρονης χειροτεχνίας".» 

 (από το βιβλίο)

● Τριαντάφυλλος Ε. Σκλαβενίτης, Λογοτεχνία και λογοτέχνες της Λευκάδας, 19ος-20ός αιώνας. Γενική σκιαγραφία ● Γιάννης Ξούριας, «Περί ιστορίας εν τη ποιήσει». Σχόλια στο έργο του Ιωάννη και του Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου. ● Γιάννης Παπαθεοδώρου, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης: Ποίηση και πολιτική στον καιρό της Μεγάλης Ιδέας ● Βασίλης Φίλιππας, Υπό την σκιάν του Βαλαωρίτη. Οι «ελάσσονες» λευκαδίτες λογοτέχνες του 19ου αιώνα ● Ευθαλία Παπαδάκη, Χνούδια και πούπουλα, μικρά φτερά, ξυλάκια, φύλλα, όσα σωρεύει το πουλί στου δάσου τη μαυρίλα...Μια περιδιάβαση στην ποίηση του Άγγελου Σικελιανού ● Δημήτρης Σπ. Τσερές, Λευκάδιοι πεζογράφοι: Από την ηθογραφία του 19ου αιώνα προς την ψυχογραφία και την κοινωνική αναζήτηση. Ευστάθιος Βερροιώτης (1860-1928) - Νικόλαος Ι. Σταματέλος (1861-1889) - Διονύσης Δεβάρης (1883-1955) - Ανδρέας Δεβάρης (1887-1973) - Ανδρομάχη Φίλιππα-Χαριτωνίδου (1891-1969) - Φίλιππος Λάζαρης (1914-2000) - Κώστας Καλάνης (1916-1985) ● Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, Λογοτεχνία και λογοτέχνες της Λευκάδας τον 20ό αιώνα. Κατευθύνσεις και όρια ● Παντελής Μπουκάλας, Ο Νίκος Κατηφόρης, ο Γεράσιμος Γρηγόρης και η τέχνη της ξερολιθιάς ● Τριαντάφυλλος Ε. Σκλαβενίτης, Επιλογή Βιβλιογραφίας για τη Λογοτεχνία, την Κριτική και τη Φιλολογία της Λευκάδας, 19ος-20ός αιώνας 

 (από τα περιεχόμενα)