ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Τίτλος: Το Νοσοκομείο στις Διασταυρώσεις της Αρχιτεκτονικής με την Ιατρική
Συγγραφέας: Κων/νος Ξανθόπουλος
Επιμέλεια: Παναγιώτης Σουλτάνης
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2016
Σελίδες: 632
ISBN: 978-960-250-668-4
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 30,00€





Αν η "νεωτερικότητα" υποδηλώνει, την επινοητικότητα μιας κοινωνίας καθώς διαμορφώνει το μέλλον της, το νοσοκομείο αποδεικνύεται ο ιδεώδης τόπος και θεσμός που την εκφράζει και την υλοποιεί διαχρονικά. Η αρχή της νεωτερικής του ανέλιξης συμπίπτει με την ακμή του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, του θετικισμού και του κοινωνικού ανθρωπισμού, από τον 17ο αιώνα και εκείθεν. Με τις νέες αντιλήψεις για το ρόλο του "μοντέρνου" νοσοκομείου, η ίαση παύει να θεωρείται πλέον αντικείμενο "ελέους" και εντάσσεται στη λειτουργία της κοινωνικής "πρόνοιας". Οι κατακτήσεις της ιατρικής, των φυσικών επιστημών και της οικοδομικής τέχνης και τεχνολογίας, ή προσφορά των Εγκυκλοπαιδιστών του Διαφωτισμού, οι διαλεκτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη συντήρηση παρωχημένων στερεοτύπων και στην αναζήτηση νεωτερικών προτύπων, τα στοχευμένα ενημερωτικά ταξίδια, οι διακρατικές ανταλλαγές ιδεών και γνώσεων, η κυκλοφορία σχετικών δημοσιεύσεων, όλα αυτά ανέδειξαν νέες προσεγγίσεις στα νοσοκομεία, τα οποία υπήρξαν προοίμια μιας ανεπανάληπτης δημιουργικής τάσης και συνέχειας μέχρι και σήμερα.

Κι όμως, το νοσοκομείο υπήρξε επίσης συχνά παραγνωρισμένος τόπος και θεσμός. Συμβολικές και ιδεοληπτικές εμμονές, μοιρολατρικές και μυστικιστικές προκαταλήψεις γύρω από την "αρρώστια", τα αίτια και τους φορείς της συνέτειναν σ' αυτή την παρεξήγηση. Ενίοτε, η έλλειψη αισθητικού ενδιαφέροντος επέτεινε μιαν αντίστοιχη αρνητική εικόνα στην κοινωνία και τους χρήστες του. Επιπλέον, η παρουσία του συνδυάστηκε όχι σπάνια με κριτήρια και επιδιώξεις αλλότρια προς τον κυρίως ρόλο του, ή ακόμα και με θεωρήσεις για τη νομοτελειακή υπεροχή του τεχνολογικού του εξοπλισμού. Ανάλογα, το νοσοκομειακό περιβάλλον εκλαμβανόταν ως αλλοτριωτικό και "αποστειρωμένο", και οι χρήστες του εξ ορισμού ευπαθείς, πειθήνιοι και παθητικοί.

Πέρα όμως από τις διακυμάνσεις στη μακραίωνη ιστορία του νοσοκομείου εμφανίζονται, όλο και ευρύτερα, ευφυή δείγματα ανάκτησης μιας καθ' όλα εξανθρωπισμένης λειτουργίας, εικόνας και κλίμακας. Στις μέρες μας ειδικά, υπάρχει η τάση ένταξης του νοσοκομείου σε ένα πλέγμα συμπληρωματικών αστικών εξυπηρετήσεων, έτσι ώστε να διευρύνεται και να αποκεντρώνεται η καθιερωμένη του λειτουργία, απομακρύνοντάς το από στείρες φονξιοναλιστικές, τεχνοκρατούμενες και εντέλει στερεότυπες προσεγγίσεις.

Το παρόν σύγγραμμα συνοψίζει την εξελικτική διαδρομή του "μοντέρνου" νοσοκομείου ως απόρροια των προαναφερθέντων, ανάμεσα στη στασιμότητα και την πρόοδο, το στερεότυπο και το νεωτερικό. Επιχειρεί ειδικότερα να ανοίξει ένα κεφάλαιο για την προτακτική σημασία της αρχιτεκτονικής, ειδικά εκεί όπου το νοσοκομείο συνδυάζεται εποικοδομητικά με τις ιδέες και τις πράξεις που αναδεικνύουν τη λειτουργική του αυταξία και την κοινωνική του συνεισφορά: στις εκάστοτε δηλαδή διασταυρώσεις της αρχιτεκτονικής με την ιατρική.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (14 Οκτωβρίου έως 3 Δεκεμβρίου 2016). Τα έργα που παρουσιάζονται (λάδια, ακουαρέλες και τέμπερες) αποτυπώνουν το τοπίο που ο καλλιτέχνης βλέπει από το παράθυρο του σπιτιού του στο Πετρί της Λέσβου. Τα έργα αυτά είναι αποτέλεσμα πολύχρονης δουλειάς που έγινε βήμα βήμα από το 2008 ως το 2015 και αποκαλύπτουν έναν άλλο Χρόνη Μπότσογλου, όχι τον ζωγράφο της ανθρώπινης μορφής, αλλά τον τοπιογράφο. Όπως σημειώνει η Μάρθα Χριστοφόγλου, στην περίπτωση του Μπότσογλου αυτή η στροφή ενός κατεξοχήν ανθρωποκεντρικού ζωγράφου προς την τοπιογραφία άργησε να πραγματοποιηθεί.


Ο ίδιος ο δημιουργός, στο βιβλίο του Το χρώμα της σπουδής (Αθήνα, 2005) ομολογεί: «Λέω, άμα γεράσω, όταν θα ’χω ξοφλήσει τα χρωστούμενα, χωρίς άλλη έγνοια θα κάτσω εδώ με ένα πολύ μεγάλο τελάρο για να ζωγραφίσω το βουνό. Λέω στα γεροντάματά μου θα ’χω τα μάτια για να μπορώ να δω τον κάμπο και το βουνό και τη θάλασσα. Θα ’χω κερδίσει τη σεμνότητα και την υπομονή για να δω τα δέντρα και τα σπαρτά να μεγαλώνουν». Ο Χρήστος Γ. Λάζος γράφει μεταξύ άλλων: «Για τον Χρόνη Μπότσογλου η ζωγραφική δεν είναι νατουραλιστική αναπαράσταση, είναι αναζήτηση και επινόηση της πραγματικότητας. Δεν ζωγραφίζει ό,τι ξέρει, ζωγραφίζει για να μάθει, για να κατανοήσει και για να εκφράσει τη δική του εμπειρία. […] Ο Χρόνης Μπότσογλου ζωγραφίζοντας το πραγματικό τοπίο δημιουργεί τον κόσμο μέσα στον οποίο κατοικεί και συγχρόνως σμιλεύει τον εαυτό του, φτιάχνει την ‘πραγματικότητα εικόνα’, δηλαδή την εικόνα που ενώνεται με την πραγματικότητα χωρίς να ταυτίζεται με αυτή. […] Το πορτρέτο του βουνού είναι η εικόνα που συλλαμβάνει και αποδίδει την ενότητα της μορφής του, τη φυσιογνωμία και το χαρακτήρα του, ό,τι το κάνει μοναδικό και ανεπανάληπτο. Και μαζί με αυτά είναι η σταθερή παρουσία του, η διάρκεια και η αλλαγή στο φως και το σκοτάδι κάθε ημέρας, κάθε εποχής. Είναι ο χρόνος που περνάει και το αλλάζει αργά και ανεπαίσθητα, ενώ το ίδιο κρατάει την ταυτότητα και το ύφος του. Είναι το μέγεθος, η δύναμη και οι ρίζες του. Είναι η αδιάκοπη συνέχεια της ατέρμονος ζωής του που το κάνει τόπο κατοικίας για ανθρώπους, ζώα και φυτά. Αν, λοιπόν, ζωγραφίζοντας το πορτρέτο του βουνού συγχρόνως σμίλευε το δικό του ύφος –αυτό που θα φανέρωνε την ιδιοτυπία του προσώπου του- και δημιουργούσε έναν κόσμο με το περιεχόμενο και το νόημα που θα του έδινε ο ίδιος, τότε το πορτρέτο του βουνού θα ήταν κομμάτι του κόσμου του και θα λειτουργούσε πράγματι ως προσωπογραφία του».

Ο ΧΡΟΝΗΣ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941. Μαθήτευσε στο φροντιστήριο του Σαραφιανού και σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1960-1965), στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη, με υποτροφία του ΙΚΥ. Φοίτησε επίσης στο εργαστήριο της ΑΣΚΤ για την τέχνη του βιβλίου, κοντά στον Κώστα Γραμματόπουλο και τον Γιάννη Παπαδάκη. Μετά το στρατιωτικό του (1966-1968) πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στην École des beaux-arts (1970-1972) με κρατική υποτροφία. Σε αυτό το διάστημα η ζωγραφική του έγινε πιο ρεαλιστική και συνδέθηκε με την πολιτική του στράτευση. Σε ανάλογο πνεύμα, συμμετείχε (μαζί με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Κλεοπάτρα Δίγκα, Κυριάκο Κατζουράκη και Γιάννη Ψυχοπαίδη) στην ίδρυση και τις εκθέσεις της ομάδας Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές (1971-1973), η οποία παρουσίασε (στην Ελλάδα) έργα με κριτικό περιεχόμενο κατά την περίοδο της δικτατορίας. Η συμμετοχή του σε συλλογικές δραστηριότητες είχε ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, όταν ήταν μέλος της Ομάδας Τέχνης Α και συνεργαζόταν με την Επιθεώρηση Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με το Ελεύθερο Θέατρο (1973), το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών (1974-1976) και, αργότερα, έγινε μέλος της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη, καθώς και του Κέντρου Χαρακτικής. Εκτός από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, ασχολήθηκε με τη χαρακτική, την εικονογράφηση βιβλίων, καθώς και με εικόνες γεννημένες και επεξεργασμένες στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τις οποίες τύπωσε υπό τον τίτλο «99 εικόνες». Το 1989 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου διατέλεσε πρύτανης (2001-2005) και δίδαξε ως το 2008. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε περισσότερες από σαράντα ατομικές και εκατό ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει τακτικά δημοσιεύσει κείμενά του για την Τέχνη σε περιοδικά, εφημερίδες, καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις, πολλά από τα οποία συγκεντρώθηκαν στα βιβλία: Ημερολόγια-Ταξίδια (Γαβριηλίδης, 1994), Ψευτοδοκίμια: Κείμενα για την τέχνη (Καστανιώτης, 2000) και Το χρώμα της σπουδής (Πατάκης, 2005). Έχει επίσης εκδώσει την ποιητική συλλογή Σπουδή στο μαύρο (Περί Τεχνών, 1998), η οποία κυκλοφόρησε αντί καταλόγου στην ατομική του έκθεση Σπουδή στη μοναξιά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

Με ένα εκτενές αφιέρωμα στον διανοητή, ιστορικό και λογοτέχνη Κωστή Μοσκώφ αλλά και αναμνήσεις από το αμφιθέατρο του Δημήτρη Μαρωνίτη, με μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Γενικής Διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Elise Jalladeau και με μια ποικιλία θεμάτων αφιερωμένων στην Ιστορία, στο Θέατρο, στην Ποίηση, στη Λογοτεχνία, στα Εικαστικά και στη Σύγχρονη Δημιουργία, κυκλοφορεί το τεύχος 57 του ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ.

Το περιεχόμενο του τεύχους συνθέτουν επιπλέον ένα άρθρο για το παιδί στην τοπική ιστορία, το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην ιστορία του Ηλεκτροφωτισμού της Θεσσαλονίκης, μια ιστοριογραφική και παράλληλα νοσταλγική περιδιάβαση στην Εγνατία από το ’17 έως και σήμερα,, ένα κείμενο με ένα διαφορετικό κοίταγμα στο πολεμικό μέτωπο της Θεσσαλονίκης μέσα από την τεκμηρίωση που προσφέρει μια σειρά ζωγραφικών έργων της εποχής, καθώς και μια σειρά θεμάτων για το θέατρο, την δημιουργική επιχειρηματικότητα, την ποίηση, το ιστορικό περιβάλλον, την ποίηση, τις εικαστικές τέχνες και την λογοτεχνία.

(απόσπασμα από την παρουσίαση του τεύχους)

Πώς επιτυγχάνεται η κοινωνική δικαιοσύνη; Θα επέλθει νομοτελειακά μέσα από την αυτοκατάργηση του καπιταλισμού, όπως υποστηρίζει ο μαρξισμός; Αρκούν για τη διασφάλισή της οι κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως ισχυρίζεται ο πολιτικός φιλελευθερισμός; Στο βαθύτατα προσωπικό αυτό βιβλίο, ο Τζ. Α. Κοέν -ο διαπρεπέστερος εκπρόσωπος του αναλυτικού μαρξισμού και ένας από τους κορυφαίους αγγλοσάξονες πολιτικούς φιλοσόφους του 20ού αιώνα- ασκεί κριτική και στις δύο αντιλήψεις, κινούμενος ανάμεσα στην ιστορία των ιδεών και την πολιτική φιλοσοφία.

Ο Κοέν απορρίπτει τη μαρξιστική πίστη στο αναπόφευκτο της ισότητας αλλά και τον φιλελεύθερο ισχυρισμό ότι η δικαιοσύνη είναι τελικά νομικό ζήτημα. Πιστεύει πως μια αλλαγή στο ήθος, στον τρόπο που οι άνθρωποι παίρνουν τις καθημερινές τους αποφάσεις, είναι απαραίτητη για την επίτευξη της ισότητας και την πραγμάτωση της δικαιοσύνης.

Δεν αρκεί ούτε η ιστορία ούτε γενικώς η πολιτική - απαιτείται πρώτα απ’ όλα μια ηθική επανάσταση, μια επανάσταση στην ανθρώπινη ψυχή. Αν θέλεις την ισότητα, καταλήγει ο Κοέν, δεν μπορείς να είσαι τόσο πλούσιος.

Το έργο, βασισμένο ως επί το πλείστον στις πληροφορίες που ο συγγραφέας άντλησε από το Λαογραφικό Αρχείο του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, περιλαμβάνει εισαγωγή, πέντε μακροσκελείς ενότητες με τίτλους: Οι Βάσεις, Δεισιδαιμονίες και προλήψεις, Αποτροπαϊκές και ευεργετικές συνήθειες, Αντιμετώπιση του κακού και μαγεία, Δεισιδαίμονες συνήθειες των ημερολογιακών γιορτών και του κύκλου της ζωής, συμπεράσματα, βιβλιογραφία και γενικό ευρετήριο.

Ο Ιωάννης Ιωνάς, ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, ασχολήθηκε συστηματικά και για πολλά χρόνια με τον λαϊκό πολιτισμό της Κύπρου και εξέδωσε σημαντικά έργα τα οποία έτυχαν αναγνώρισης από την επιστημονική κοινότητα της Κύπρου και του εξωτερικού.

Ο περασμένος αιώνας έκλεισε πρόωρα με την αιφνίδια καμπή του 1989. Καθώς έληγε "η παρατεταμένη αναισθησία που η χειρουργική επέμβαση της Γιάλτας, το 1945, είχε επιβάλει στο σώμα του πλανήτη", ο 20ός αιώνας εμφανίστηκε κάτω από ένα νέο πρίσμα, σαν μια εποχή ξαφνικών ρήξεων, κεραυνοβόλων και απρόβλεπτων. Η ιστοριογραφία υποχρεώθηκε με τη σειρά της να αμφισβητήσει τα καθιερωμένα της πρότυπα, να αναρωτηθεί για τις μεθόδους της, να ορίσει εξαρχής τον χώρο της, να εξετάσει και πάλι τις ερμηνευτικές της κατηγορίες. Ξέσπασαν διαμάχες σχετικά με τους πολέμους, τις επαναστάσεις, τους φασισμούς και τις γενοκτονίες, διαμάχες που συγκλόνισαν γενικότερα τις κοινωνικές επιστήμες, σκιαγραφώντας το περίγραμμα μιας νέας προσέγγισης του συγκαιρινού κόσμου που ξεπερνάει κατά πολύ τα σύνορα της ιστορικής έρευνας. Εμφανίζονται διαρκώς εντάσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στην ιστορία και τη μνήμη, ανάμεσα σε αποστασιοποιημένη έρευνα και βιωμένη ευαισθησία, ανάμεσα σε εμπειρογνώμονες και στη δημόσια χρήση του παρελθόντος, ενώ οι τόποι παραγωγής της ιστοριογραφίας δεν περιορίζονται πια στα πανεπιστήμια αλλά επεκτείνονται στην ευρύτερη κοινωνία.

Οικοδομημένο σαν κριτικός απολογισμός και προοπτική θεώρηση μερικών ιστοριογραφικών αντιδικιών που σημάδεψαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, τούτο το βιβλίο θέλει επίσης να είναι παρέμβαση σε μια διαμάχη ιδεών.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το εντυπωσιακό αυτό βιβλίο του Γιουτζήν Ρόγκαν ανασυνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά αλλά ελάχιστα κατανοητά μέτωπα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κι ένα από τα πιο αμείλικτα θέατρα πολέμου στην ιστορία. Για τέσσερις περίπου αιώνες, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε αποτελέσει ένα από τα ισχυρότερα κράτη στην Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα εξουσίαζε τη Μέση Ανατολή. Το 1914 όμως βρισκόταν πλέον σοβαρά εξασθενημένη και περικυκλωμένη από άρπαγες που έλπιζαν να την αποτελειώσουν. Καθώς το Δυτικό μέτωπο περιήλθε σε αδιέξοδο και οι Οθωμανοί συμπαρατάχθηκαν με τις Κεντρικές δυνάμεις, Βρετανοί, Γάλλοι και Ρώσοι κατέστρωσαν ένα τολμηρό σχέδιο για να καταστρέψουν τον πιο αδύναμο αντίπαλο και να χαράξουν τεράστιες νέες αυτοκρατορίες για λογαριασμό τους: μια φιλόδοξη εισβολή στην Καλλίπολη που δεν είχε προηγούμενο.

Το βιβλίο δίνει λεπτομερείς συναρπαστικές περιγραφές των κυριότερων μαχών, που εκτυλίχθηκαν στις βάναυσες κλιματικές συνθήκες των άνυδρων ερήμων ή των παγετών του Καυκάσου, αλλά και γύρω από σπουδαίες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, η Δαμασκός, η Βαγδάτη και η Ιερουσαλήμ. Αν οι συγκρούσεις στη δυτική Ευρώπη διεξήχθησαν κυρίως από επαγγελματικούς στρατούς, εκείνες στη Μέση Ανατολή ενέπλεξαν ολόκληρους λαούς, με καταστρεπτικές συνέπειες για μακραίωνες κοινότητες όπως εκείνες των Αρμενίων και των Ελλήνων. Παρότι αντέδρασαν με επιδεξιότητα και αποφασιστικότητα στην επέλαση των Συμμάχων και ταπείνωσαν τους Βρετανούς τόσο στην Καλλίπολη όσο και στη Μεσοποταμία (στο σημερινό Ιράκ), οι Οθωμανοί ηττήθηκαν τελικά, ανοίγοντας το δρόμο για τη διαμόρφωση μιας νέας Μέσης Ανατολής που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα – με συνέπειες που δεσπόζουν ακόμα στη ζωή μας.

 

Στις αρχές του 1918, όταν μαίνεται ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος και ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών είναι στην κορύφωσή του, δύο γερμανικά υποβρύχια διασχίζουν την Αδριατική με διαφορά είκοσι ημερών και αποβιβάζουν μυστικά στις ακτές της Μεσσηνίας από δύο Έλληνες αξιωματικούς το καθένα. Αποστολή τους είναι να διαβιβάσουν οδηγίες του εξόριστου τότε στην Ελβετία βασιλιά Κωνσταντίνου προς τον γιο του Αλέξανδρο που βασιλεύει στην Αθήνα, την εποχή που κυβερνά ο Βενιζέλος. Η τύχη των δύο πρώτων είναι γνωστή: άμεση σύλληψη, δίκη, καταδίκη για κατασκοπεία και τουφεκισμός. Η τύχη των άλλων δύο -που κρύφτηκαν σε αχυρώνα μεσσηνιακού χωριού για τριάντα δύο μήνες μέχρι την πτώση του Βενιζέλου τον Νοέμβριο του 1920- αποκαλύπτεται εδώ με τη δημοσίευση των χειρογράφων τα οποία είχαν συντάξει οι ίδιοι οι αξιωματικοί. Τα χειρόγραφα προέρχονται από το οικογενειακό αρχείο του συγγραφέα, ο οποίος και τα φέρνει στο φως.

Το βιβλίο, που εκδίδεται με αφορμή τη συμπλήρωση εκατονταετίας από τα γεγονότα του 1915-1920, αναδεικνύει το εμφύλιο μίσος, το φόβο και τα αδιέξοδα που χαρακτήριζαν τους καιρούς εκείνους.
 

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα κείμενα αυτά έχουν αναγνωστεί υπό μορφήν ανακοινώσεως από το συντάκτη τους, φιλόλογο, συγγραφέα και τραγουδοποιό Θωμά Κοροβίνη, στα διεθνή μαθητικά συνέδρια "Γιώργος Σεφέρης. Από τη Σμύρνη στην Πόλη" και "Οδυσσέας Ελύτης. Ο ποιητής του Αιγαίου" στο Ζωγράφειο Λύκειο Κωνσταντινούπολης και τα Εκπαιδευτήρια Ε. Μαντουλίδη Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 2014 και 2016 αντίστοιχα.

Στο έργο γίνεται ανάπτυξη θεμάτων που αναφέρονται στον ρόλο που διαδραμάτισαν το Βυζαντινό Κράτος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην πνευματική και πολιτιστική ζωή της Ρωσίας. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στις σχέσεις της Θεσσαλονίκης με το αρχαίο ρωσικό κράτος και στα πρότυπα τέχνης που πέρασαν από το Βυζάντιο στην Ρωσία. Επίσης γίνεται αναφορά σε προσωπικότητες του Βυζαντίου και της Βυζαντινής Εκκλησίας, που συνετέλεσαν στην προαγωγή της πνευματικής ζωής των Ρώσων.    

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

5 Οκτωβρίου 2016 - 12 Νοεμβρίου 2016 

Στο βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, Αμερικής 13, 

εγκαινιάζεται την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016, στις 8.00 μ.μ.

η έκθεση: Νέες προσκτήσεις ΕΛΙΑ / ΜΙΕΤ 2014–2015

Η έκθεση παρουσιάζει μια αντιπροσωπευτική επιλογή από το πρόσφατο υλικό που αποκτήθηκε από το ΕΛΙΑ / ΜΙΕΤ μέσω δωρεών και αγορών κατά τα έτη 2014 – 2015.

Μεταξύ άλλων παρουσιάζεται υλικό από τα αρχεία του καθηγητή αστικού δικαίου Γεωργίου Κουμάντου, του μεταλλειολόγου-μηχανικού Ιωάννη Λαμπρινίδη, της οινοποιητικής Ανωνύμου Εταιρείας Καμπά, του ποιητή και κριτικού Βύρωνα Λεοντάρη, του συγγραφέα Χρήστου Χρηστοβασίλη, της συγγραφέως Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, του γραφίστα, μεταφραστή, συγγραφέα και επιμελητή εκδόσεων Κάρολου Τσίζεκ, του καθηγητή του ΑΠΘ Ξενοφώντα Κοκκόλη, της αρχιτέκτονος και ιστορικού της πολεοδομίας Αλέκας Γερόλυμπου, του δοκιμιογράφου, μεταφραστή, ιστορικού και κριτικού του θεάτρου Μάριου Πλωρίτη, του ηθοποιού και σκηνοθέτη Νίκου Χατζίσκου και της ηθοποιού, συγγραφέως και μεταφράστριας Τιτίκας Νικηφοράκη, της ηθοποιού Αντιγόνης Βαλάκου, του Γιώργου Δέλλιου, του Κυψελιώτη επαγγελματία φωτογράφου Κώστα Ηγουμενίδη και των ερασιτεχνών φωτογράφων Ιωάννη Λάμπρου και Παντελή Βαφιαδάκη.

Διάρκεια Έκθεσης: 5 Οκτωβρίου έως 12 Νοεμβρίου 2016
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα και Τετάρτη 9.30 πμ – 3.30 μμ
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.30 πμ- 8.00 μμ,
Σάββατο 10 πμ – 5.00 μμ
Τηλ. επικοινωνίας: 210 3614143

Τo Iστορικό και Παλαιογραφικό Αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης αρχίζει από τις 20 Οκτωβρίου 2016, ημέρα Πέμπτη, τη σειρά των Μαθημάτων Ελληνικής Παλαιογραφίας και Ιστορίας των Κειμένων.

Τα μαθήματα απευθύνονται σε όσους θέλουν να έλθουν σε άμεση επαφή με τις γραπτές πηγές της Ιστορίας και Φιλολογίας και γενικότερα της γραπτής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το περιεχόμενό τους θα είναι ανάγνωση βυζαντινών και μεταβυζαντινών χειρογράφων κωδίκων, στοιχεία χρονολόγησης και περιγραφής, ανάλυση των μορφών της ελληνικής γραφής από τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ιστορία βιβλιοθηκών, ιστορία της παράδοσης των φιλολογικών κειμένων και περιγραφή και ανάλυση ιστορικών εγγράφων.

Τα μαθήματα παρέχονται δωρεάν και γίνονται κάθε Πέμπτη το απόγευμα στην αίθουσα του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου, Παναγή Σκουζέ 3, 1ος όροφος (Πλατεία Αγίας Ειρήνης οδού Αιόλου) με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθυνθούν στο τηλέφωνο 210-3221337.

Διδάσκει επί 35ετία ο προϊστάμενος του Ιστορικού και Παλαιογραφικού Αρχείου Φιλόλογος – Παλαιογράφος Αγαμέμνων Τσελίκας.