ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Στιγμές θεάτρου, μνήμες της πόλης

«Όποιος στα 1832 έφθανε στον Πειραιά έβρισκε αυτή την ωραία “δεξαμενή” έρημη και άδεια…» διηγείται ο Βαυαρός αρχαιολόγος Λουδοβίκος Ρος. Λίγες παράγκες, ο Τούρκος τελώνης, κάποιοι ψαράδες. Το 1834, όταν η Αθήνα ανακηρύσσεται Βασιλική Καθέδρα και Πρωτεύουσα το Ελληνικού Κράτους, οι κάτοικοί του φθάνουν τους 600. Οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Έντουαρντ Σάουμπερτ παίρνουν εντολή από τον Όθωνα «να διαγράψουν άνευ αναβολής σχέδιον της πόλεως».

Κάπως έτσι αρχίζει η ζωή του νεότερου Πειραιά. «Έκτοτε η τύχη του Πειραιώς ήτο γνωστή και ορισμένη. Το επίνειον της πρωτευούσης του ελεύθερου Βασιλείου δεν ήτο δυνατόν παρά να παρακολουθήση την ανάπτυξιν και την εξέλιξιν της πρωτευούσης…»

[…] Θραύσματα αναμνήσεων και αφηγήσεις της γιαγιάς μου Αγλαΐας Αθηνέλλη-Καρδαμίτση, που αναδύθηκαν ενώ έγραφα αυτό το κείμενο για το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Στον 20ό αιώνα το Θέατρο του Πειραιά πέρασε πολλές περιπέτειες. Το τελικό κτύπημα δόθηκε με τους σεισμούς του 1981 και του 1999.

Όλα πια φαίνονταν να σβήνουν και να που ξαφνικά, σαν μέσα σε όνειρο, το Δημοτικό του Πειραιά ξανανοίγει στις 15 Φεβρουαρίου του 2003 για τις ανάγκες της ταινίας Το λιβάδι που δακρύζει του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το θέατρο του Πειραιά παίζει το ρόλο του αδικοχαμένου Δημοτικού της Αθήνας τα χρόνια που ακολούθησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στα θεωρεία του Δημοτικού της Αθήνας στεγάστηκε πίσω από μπερντέδες η προσφυγιά. Τώρα στο ίδιο θεωρείο του Δημοτικού του Πειραιά η Έφη και ο Γιάννης Σακελλαράκης και ο Άγγελος Δεληβοριάς στριμωγμένοι επιστρέφουν πίσω σο χρόνο, στο 1928. Τώρα το παλιό θέατρο σηκώνει και πάλι την αυλαία, η παλιά μηχανή θα ξαναλειτουργήσει, η πλατεία θα γεμίσει…

Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη

Υπεύθυνη Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής

Μουσείου  Μπενάκη

Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου