ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Μαρτυρική Πόλη Καλαβρύτων - Φωτογραφικό Λεύκωμα
Επιμέλεια: Νίκος Μαγκαφάς, Σπύρος Σοκορέλης
Δήμος Καλαβρύτων, 2017
ISBN: 978-960-99007-1-3
Τιμή: 20,00€
Τιμή ΜΙΕΤ:16,00€


Στιγμές από τα προπολεμικά Καλάβρυτα, τότε που η πόλη ξεχείλιζε από ζωή. Σκηνές από τα τραγικά γεγονότα της 13ης Δεκεμβρίου 1943, από τα πέτρινα χρόνια της ζωής. Εικόνες από τη σύγχρονη ανάπτυξη, πρόοδο και ευημερία της πόλης.

Αίμα και Μύρο Νεομαρτύρων Καλαβρυτινών - Ορατόριο
Ποίηση: Γιάννης Ανδρικόπουλος
Μουσική: Φίλιππος Οικονόμου
Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Καλάβρυτα 2008
ISBN: 978-960-98036-2-5
Τιμή: 8,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 6,40€




Το Ορατόριο «Αίμα και Μύρο Νεομαρτύρων Καλαβρυτινών» είναι εμπνευσμένο από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων το 1943. Μια επικολυρική σύνθεση – ρέκβιεμ και ελεγεία μαζί – με βαθείς ανθρώπινους τόνους παραστατικές εικόνες και στοχαστικές αναφλέξεις. Ένα ζωντάνεμα μνήμης και απότισης φόρου τιμής.

Ένας διασωθείς αφηγείται...
Πάνος Νικολαϊδης
Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Καλάβρυτα 2014, 95 σελ.
ISBN: 978-960-98036-4-9
Τιμή: 6,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 4,80€




«…Μέσα από τον άμορφο σωρό πετάγεται σαν ημίθεος μπροστά ο καθηγητής Αθανασιάδης και με αλλοιωμένη την όψη από αγανάκτηση, πατώντας στο αριστερό του πόδι και γέρνοντας προς τα μπροστά, με ανοιχτά τα χέρια φωνάζει:


– Φτου σας και πάλι φτου σας, γουρούνια, βάρβαροι, κανίβαλοι, άτιμοι άνθρωποι. Πού είναι ο λόγος σου Τέννερ; Πού είναι ο λόγος της στρατιωτικής τιμής Γερμανών αξιωματικών; Ου να μου χαθ…


Εδώ κόπηκε η φωνή αυτού του λαμπρού, πολιτισμένου, αγνού και πολυμαθούς Έλληνα Κωνσταντινουπολίτη εκπαιδευτικού. Μια ριπή έριξε κάτω το γερό πνευματικό δέντρο, το δέντρο που για πολλά χρόνια γαλούχησε τα Καλαβρυτινόπουλα, όπως και μένα. Κι άλλα τέτοια δέντρα πέφτουν γύρω του, όπως ο γυμνασιάρχης Αντώνιος Οικονόμου και ο καθηγητής Αντώνιος Δημόπουλος, γνήσιοι Καλαβρυτινοί.


Δυο ακόμη ευσυνείδητοι και φωτισμένοι κληρικοί, καθηγητές του Γυμνασίου πέφτουν εκεί. Είναι οι αρχιμανδρίτες Παρθένιος Λουκόπουλος και Δωρόθεος Παπαδημητρίου και μαζί όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές, δάσκαλοι και υπάλληλοι της πόλης την εποχή εκείνη. Βλέπω ακόμη τον λαμπρό δικηγόρο και έξοχο ρήτορα Πάνο Γεωργαντά να φωνάζει σα να αγόρευε ενώπιον ακροατηρίου στο δικαστήριο.


Ένα ουρανόμηκες παρατεταμένο «Ζήτω η Ελλάς» ακούστηκε από τους Καλαβρυτινούς που ήταν ακόμη ζωντανοί. Οι Ναζί εξοργίζονται μέχρι μανίας από αυτή την υπέροχη έξαρση και ο Τέννερ κινεί τα χέρια και φωνάζει νευρικά να επιταχυνθεί ο ρυθμός της βολής των μυδραλίων. Κι όσο αυτά κροταλίζουν, τόσο αυξάνονται τα πτώματα και οι ζητωκραυγές λιγοστεύουν. Ακούγεται βροντερή η φωνή του γιατρού Χάμψα, βροντερή σαν επωδός αρχαίου δράματος, που πέφτει αγκαλιασμένος με τα δυο του αγόρια, σαν το δέντρο με τα κλωνάρια του τη στιγμή που δέχεται την τελευταία τσεκουριά από τον ξυλοκόπο.


– Πεθαίνουμε, πατριώτες μου, γενναία κι υπερήφανα. Ζήτω η Ελλάδα μας.


(απόσπασμα του βιβλίου)

Το βιβλίο έχει εκδοθεί επίσης στα αγγλικά "Α survivor narrates" και τα γερμανικά "Ein Ueberlebender erzahlt"

Κραυγή. Το γυναικείο βίωμα της Καλαβρυτινής τραγωδίας
Επιμέλεια: Ανδρέας Παπαγεωργίου, Χρίστος Φωτεινόπουλος
Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Καλάβρυτα 2014, 310 σελ.
ISBN:  978-960-99787-7-4
Τιμή: 8,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 6,40€






Φωνές αυθεντικές, οι τραγικές γυναίκες του ’43 αφηγούνται τα γεγονότα του μοιραίου Δεκέμβρη, όπως τα έζησαν, έγκλειστες στο Δημοτικό Σχολείο (σήμερα Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος) κι έπειτα στον τόπο εκτέλεσης, τον Καλαβρυτινό Γολγοθά –όπου ανέβηκαν για να περισυλλέξουν τις σωρούς των αγαπημένων τους, των ανδρών και εφήβων της πόλης που εκτελέστηκαν άνανδρα– και στο νεκροταφείο, που έγινε από τότε δεύτερο σπίτι τους…

Καλάβρυτα-Μια τραγική χήρα μάνα θυμάται
Αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Φεφές
Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Καλάβρυτα 2012, 88 σελ.
ISBN: 978-960-99787-5-0
Τιμή: 6,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 4,80€







«Τρεις η ώρα τη νύχτα γινόταν πολύς θόρυβος. Ξυπνήσαμε. Μήπως όμως είχαμε και ύπνο; Μας φάνηκε σαν να μάζευαν τα πράγματά τους.

— Τους ακούς, Αλέκο μου;

— Λες να μη τους ακούω, γυναίκα; Κουφός είμαι; μου λέει.

— Σώπα, μπας και τους τυφλώσει ο θεός και ξεκουμπιστούν και φύγουν.

— Να σηκωθώ να δω τι γίνεται; Μήπως θέλουν να τους ανάψω τη σόμπα;

—Άσε, θα σηκωθώ εγώ, μου λέει. Σηκώθηκε. Ρώτησε τον μάγειρα. Του είπε:

— Όχι.

Έρχεται ο άντρας μου και μου λέει:

— Φαίνεται μας λυπήθηκε ο θεός. Τα μαζεύουν. Όλος ο στρατός μέσα κι όξω απ’ το σπίτι είναι ξυπνητός και τα φορτώνουν, θα φύγουν. Πού να ξέραμε. ..

Έξω είχε πέσει τόση πολλή ομίχλη. Δεν έβλεπες μπροστά σου ούτε στα δυο μέτρα. Τέτοια καταχνιά πρώτη φορά είδα 70 χρονών που είμαι. Έφυγε ο στρατός. Ο κακούργος πήγε για να επιθεωρήσει τα φυλάκια. Τότε κάποιος αξιωματικός — καλός άνθρωπος — βγάζει τον άντρα μου έξω, απόμερα και του λέει:

— Εσύ μακριά, μακριά, ώσπου φύγει στρατός. Μπουμ. Μπουμ. Έρχεται ο άντρας μου και μου το λέει.

—Φύγε, Αλέκο μου, του λέω, φύγε. Κάνε προς τα Σουδενά. Πήγαινε ούθε θέλεις. Μόνο φύγε.

Τον σκοτωμό δεν τον βάζαμε με το νου μας.

Το ημερολόγιο της εκτέλεσης
Επιμέλεια: Ανδρέας Παπαγεωργίου
Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, Καλάβρυτα 2017, 183 σελ
ISBN:978-960-99787-2-9
Τιμή: 8,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 6,40€

Διατίθεται και στα αγγλικά "The Diary of the Execution"



«Τα Καλάβρυτα ήταν μία πολύ καλή κοινωνία αυτάρκης, φιλήσυχη και φιλοπρόοδη. Ήταν το κέντρο της επαρχίας με πλούσια εμπορική και μεταναστευτική κίνηση, μια πόλη ζωντανή που έσφυζε από ζωή. Άνθρωποι ντόπιοι ή επήλυδες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, μικρέμποροι, τεχνίτες, ελεύθεροι επαγγελματίες-γιατροί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί- υπάλληλοι της Δημόσιας Διοίκησης, συγκροτούσαν τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της πόλης που άνθιζε και συνεχώς προόδευε.Παράλληλα, τα Καλάβρυτα είχαν-με τα μέτρα της εποχής εκείνης-μια υψηλή κουλτούρα. Υπήρχε Φιλαρμονική που την επανδρώναμε εμείς οι μαθητές των σχολείων και ψυχαγωγούσαμε τους Καλαβρυτινούς με τις εξόδους μας, στις γιορτές, τα πανηγύρια, τους χορούς, τις δεξιώσεις, τις Κυριακές στην πλατεία κλπ. Στα σχολεία, επίσης, που ήσαν το κέντρο πολιτιστικής δημιουργίας, διοργανώναμε αθλητικούς αγώνες όχι μόνο στη λήξη των μαθημάτων, «ανεβάζαμε» θεατρικές παραστάσεις, συμμετείχαμε στον προσκοπισμό και σε πολλές εξωραϊστικές δραστηριότητες.

Θυμάμαι τους περιοδεύοντας θιάσους, τα περίφημα θεατρικά μπουλούκια που έρχονταν στα Καλάβρυτα ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες-και διασκέδαζαν τόσο τους Καλαβρυτινούς, όσο και τους παραθεριστές, Πατρινούς και Αθηναίους, με Καλαβρυτινή ή μη καταγωγή, που κατέκλυζαν με το τρενάκι, τον ξακουστό Οδοντωτό, την πόλη μας και κάποια χωριά-θέρετρα (Κερπινή-Βραχνί), που φημίζονταν για το υγιεινό τους κλίμα.

Το υψηλό, λοιπόν, βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο της πόλης μας σε συνδυασμό με την πλούσια ιστορία της, την είχαν καταστήσει αξιοζήλευτη και δικαίως πολλοί την είχαν ονομάσει «μικρό Παρίσι».

Και φτάσαμε στο έτος 1940 που οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Τα Καλάβρυτα, όπως και άλλοτε, έδωσαν και εδώ το παρόν. Πολλά παιδιά μας-Καλαβρυτινόπουλα-ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας και αναχώρησαν για το Αλβανικό Μέτωπο. Θυμάμαι τις εκδηλώσεις που κάναμε τότε με τη Φιλαρμονική στις αρχές του πολέμου. Παιανίζαμε στους δρόμους και συνοδεύαμε τα παιδιά μας μέχρι το Σταθμό, απ΄όπου στη συνέχεια φεύγανε με το τρενάκι, το «μουτζούρη». Βέβαια τότε είμαστε διατεταγμένοι στην περίφημη νεολαία της δικτατορίας του Μεταξά, η οποία διαπαιδαγωγούσε τους νέους πάνω στα εθνικά και ηθικά ιδεώδη της Ελληνικής φυλής. Εν πάση περιπτώσει, περάσαμε εκείνα τα χρόνια των πολέμων για να ακολουθήσει η Κατοχή, η σκλαβιά. Θυμάμαι τότε το γυρισμό των παιδιών μας από τα μέτωπα τα αλβανικά και του Ρούπελ. Ηττημένοι αλλά όχι προσκυνημένοι.

Οι Γερμανοί κατά χρονικά διαστήματα –ιδίως μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας-έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των ανταρτών στην περιοχή μας. Κάθε φορά και αυτό έχει μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό μου, όταν γίνονταν αυτές οι επιχειρήσεις, φεύγαμε όλοι μηδενός εξαιρουμένου, φεύγαμε και πηγαίναμε ο καθένας σε μέρη που ‘σαν ασφαλή. Εμείς, π.χ πηγαίναμε στο χωριό του πατέρα μου, τη Γουμένισσα ή πηγαίναμε πάνω προς το Σιγούνι που ‘ χαμε άλλους γνωστούς. Μετά τη μάχη της Κερπινής και την αιχμαλωσία των Γερμανών στρατιωτών, η ζωή μέσα στην πόλη έγινε αβέβαιη. Υπήρχε το άγχος, υπήρχε ανησυχία. Γίνονταν συσκέψεις και διαπραγματεύσεις για την τύχη των αιχμαλώτων, κυρίως κοντά στο ξενοδοχείο μας-ήταν και ο πατέρας μου ανακατεμένος- και με το Μίχο και με τους άλλους. Και όταν μαθεύτηκε ότι οι Γερμανοί περικυκλώνουν με «πανστρατιά» τα Καλάβρυτα, δεν ξέρω, τελικά, τι έγινε και οι προεστοί εδώ της πόλης, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πατέρας μου, απεφάσισαν αυτή τη φορά να μείνουν στα Καλάβρυτα. Θυμάμαι που λέγανε μερικοί:

«Αφού μένουνε οι έχοντες παιδιά αντάρτες, γιατί να μην μείνουμε και εμείς οι υπόλοιποι;»

Ήτανε, ας το πούμε το «κλου» της δικαιολογίας, γιατί δεν φύγαμε εκείνη τη φορά. Έτσι φτάσαμε την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί μέσα στα Καλάβρυτα και μας αποκοίμιζαν επί τέσσερες ημέρες και την πέμπτη μας σκότωσαν».

(απόσπασμα)-Γεώργιος Χάμψας