ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

«Όλα είναι παράδοξα στον Μυταρά. Ποίηση και βία, ηδονή και βαναυσότητα, λυρισμός και τραχύτητα, πληθωρικότητα και εγκράτεια συνυπάρχουν μέσα σ΄ ένα έργο σύνθετο και περίπλοκο, με πολλές όψεις, που εξελίσσεται επί σχεδόν εξήντα χρόνια μαζί με τον δημιουργό του. Υπήρξε ίσως ο πιο γνωστός ζωγράφος στην Ελλάδα όσο ήταν ήδη εν ζωή, αλλά μόνο για ένα ελάχιστο μέρος του έργου του. Αν και αρνιόταν πάντα να σχολιάσει την πολιτική ζωή της χώρας του, έγινε, με μοναδικό όπλο τη ζωγραφική του, ένας από τους πιο σφοδρούς επικριτές της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Απαράμιλλος σχεδιαστής, δεν επαναπαύθηκε ποτέ μόνο σε αυτό το ταλέντο του, ενώ δεν δίστασε να εισαγάγει τη φωτογραφία και την τεχνική του στένσιλ στη μέθοδο της δουλειάς του. Επιδεικνύοντας την ίδια ευχέρεια στα πορτραίτα των επωνύμων και στις συνθέσεις που προέκυπταν αποκλειστικά από τη φαντασία του, αρνήθηκε να περιοριστεί σε ένα μόνο είδος παραστατικότητας και χρησιμοποιούσε αδιακρίτως και με την ίδια άνεση τον ρεαλισμό και τη μυθοπλασία. Γοητευμένος από τον κόσμο του θεάτρου, τον συναναστράφηκε με περισσή χαρά, αφού ήξερε ότι τον περίμενε πάντα η απομόνωση του ατελιέ του.

Πίσω από την ειρωνεία, το μαύρο χιούμορ, ακόμη και τον κυνισμό –πάντα παρόντα τόσο στους πίνακες και στα ποιήματά του όσο και στις συνεντεύξεις του– κρύβεται στην πραγματικότητα μια έντονη ευαισθησία, ένας βαθύς ουμανισμός, που δεν έπαψε ποτέ να εξεγείρεται κατά των χειρότερων στοιχείων του ανθρώπου. Ταπεινής καταγωγής, απολάμβανε στο έπακρο τη δημοτικότητά του, αδιαφορώντας για τη συγκαταβατικότητα των ελίτ και για την εμπορική εκμετάλλευση του έργου του, που απέρρεαν από τη δική του καταδεκτικότητα και προσήνεια. Όλα αυτά τα παράδοξα, όλες αυτές τις αντιφάσεις, μας δείχνουν, παρ΄όλα αυτά, πόσο ολοκληρωμένος υπήρξε ο Μυταράς, τόσο στις καλλιτεχνικές επιλογές του, όσο και στην προσωπική διαδρομή του...».

Μαρία Κουτσομάλλη-Μορώ (από τον κατάλογο)