ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση είναι μια επέτειος ορόσημο και προσκλητήριο. Μας προσκαλεί να θυμηθούμε, να διαβάσουμε, να στοχαστούμε, να μετουσιώσουμε τη συγκίνηση σε γνώση και τη γνώση σε κριτικό και αυτοκριτικό λόγο. Για να ανταποκριθεί στο προφανές χρέος του, να τιμήσει τον Αγώνα με τρόπο παιδευτικό, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία αποφάσισε να εκδώσει, στη σειρά «Κείμενα Μνήμης» και με την ευθύνη της επιστημονικής επιτροπής που συστάθηκε γι' αυτόν τον σκοπό, δυσεύρετα απομνημονεύματα/ημερολόγια αγωνιστών και ιστοριογραφήματα του 19ου αιώνα που επικεντρώνονται στην Επανάσταση.

Ο πρώτος τόμος της σειράς ήταν τα Απομνημονεύματα της δευτέρας πολιορκίας του Μεσολογγίου του Ηπειρώτη αγωνιστή Αρτέμιου Ν. Μίχου. Ο δεύτερος τόμος, που εκδίδεται με την επιστημονική επιμέλεια του Στέφανου Παπαγεωργίου, έχει ένα εξαιρετικό γνώρισμα που επαυξάνει την καθαυτό αξία του: είναι το πρώτο αυτοβιογραφικό κείμενο αγωνιστή της Επανάστασης που ιστορεί τη γενέθλια δεκαετία του 1820, το οποίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα. Πρόκειται για τα Απομνημονεύματα πολεμικά του Χριστόφορου Περραιβού, συντρόφου του Ρήγα Φεραίου και μυημένου στη Φιλική Εταιρεία από το 1817.

Και μόνο η θερμότητα που κυριεύει ένα κείμενο κατά τα λοιπά ψυχρό, όταν γίνεται λόγος για τις πληγές που ανοίγει η διχόνοια, είτε στα πεδία των μαχών είτε στα πεδία των πολιτικών συγκρούσεων ανάμεσα σε ματαιόδοξα άτομα ή εξουσιόφιλες φατρίες, θα αρκούσε για να συστήσει τα Απομνημονεύματα του Χριστόφορου Περραιβού ως ανάγνωσμα υψηλής παιδευτικής αξίας. Το συμπέρασμα του αγωνιστή του '21 είναι απλούστατο: «Αφ' όλας τα οποίας εκερδίσαμεν νίκας έως την σήμερον κατά των ενθρών, η ενδοξοτέρα, η αθάνατος και η σωτήριος δια το έθνος μας είναι το να καταπαύσωμεν αυτήν την κατηραμένην και ολέθριον διχόνοιαν».

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 «Ο Γάλλος φιλέλληνας Olivier Voutier (Thouars, 30 Μαΐου 1796 - Hyeres, 19 Απριλίου 1877) φοίτησε στη ναυτική σχολή της Βρέστης (1811-1815) και στη συνέχεια κατατάχτηκε στο γαλλικό ναυτικό.

[…] Το 1821, μετά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, ο Voutier παραιτήθηκε από το γαλλικό ναυτικό, προκειμένου να έρθει στην Ελλάδα και να λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων. Στο Παρίσι γνώρισε τον Σκοτσέζο φιλέλληνα Thomas Gordon. Με πρωτοβουλία του Gordon ναυλώθηκε ένα πλοίο, γεμάτο όπλα και πολεμοφόδια για τον ελληνικό αγώνα, στο οποίο επιβιβάστηκαν Έλληνες εθελοντές, σπουδαστές σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, και πολλοί φιλέλληνες, ανάμεσά τους και ο Voutier.

[…] Σε αυτόν τον αυτόπτη μάρτυρα θα καταφύγει ο Γάλλος ζωγράφος Eugene Delacroix, προκειμένου να αντλήσει υλικό για έναν πίνακα που ήθελε να φιλοτεχνήσει, με θέμα τις σφαγές που συντελέστηκαν στη Χίο τον Μάρτιο – Απρίλιο του 1822. Τα απομνημονεύματα του Voutier αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για τον Delacroix, ο οποίος, με τη μεσολάβηση του κουνιάδου του, θα τον υποδεχτεί στην οικία του στις 12 Ιανουαρίου 1824 και θα λάβει άμεση πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Η πιο εμφατική σκηνή του πίνακα του Delacroix, ο οποίος εκτέθηκε στο Salon του Παρισιού το 1824, το νήπιο που επιχειρεί να θηλάσει από το στήθος της νεκρής μητέρας του αποτελεί μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, την οποία παραθέτει ο Voutier: Ένας ταξιδιώτης, που ήταν μάρτυρας της καταστροφής της Χίου, μου είπε ότι δεν είχε βιώσει πιο οδυνηρό αίσθημα από τη θέα του πτώματος μιας νεαρής γυναίκας, στο οποίο ένα παιδί ζούλαγε με τα άπληστα χέρια του του ωχρούς μαστούς της.»

(από το βιβλίο)