ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης «Άρις Γεωργίου. Αμερική-Ρωσία: Ισοπαλία» που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του ΜΙΕΤ (7 Φεβρουαρίου έως 7 Απριλίου 2019), στο πλαίσιο της δωρεάς του αρχείου του Άρι Γεωργίου στο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ. Ο φωτογράφος γράφει για το ταξίδι του στη Ρωσία:

«... Το 1998, στα σαράντα επτά μου ήδη, δεν είμαι πια νεοφώτιστος στη φωτογραφία. Αρκούντως δοκιμασμένος, χαλαρά πλέον, επιτρέπω στον εαυτό μου να υποδέχεται μάλλον τη φωτογραφία αντί να την επιζητεί, να τη στοιχειοθετεί, να την οικοδομεί. Την ασκώ πλέον σχεδόν αντανακλαστικά. Έχοντας εγκαταλείψει την αποστολή να την υπηρετώ, την έχω μάλλον καθυποτάξει στη δική μου υπηρεσία. Δική της αποστολή εφεξής είναι να απογράφει περιστάσεις και καταστάσεις στις οποίες εγώ, ως υποκείμενο, εκτίθεμαι.

»... Οι “περιστάσεις” λοιπόν οδήγησαν τα βήματά μου στη Ρωσία την άνοιξη του 1998, όπως και αλλού άλλες φορές· όχι, πάντως, στην αχανή χώρα ένθεν κακείθεν των Ουραλίων, στον τόπο που ίσως περισσότερο από κάθε άλλον θα άξιζε να εξερευνηθεί κατά μήκος και κατά πλάτος, εις βάθος χρόνου και ιστορίας, και η οποία υπήρξε ήδη (αλλά θα είναι και στο μέλλον) αντικείμενο πολλών φωτογράφων ή ερευνητών πάσης φύσεως. Τα δικά μου βήματα πέρασαν από μόλις δύο εμβληματικούς τόπους της πρώην Σοβιετίας, της “Αγίας Ρωσίας”, τους πλέον αναμενόμενους: Μόσχα και Αγία Πετρούπολη. Και μάλιστα ούτε καν εξαντλητικά. Επιδερμική σχεδόν θα χαρακτήριζα την επίσκεψή μου επιεικώς.

»... Ωστόσο, μετά το ταξίδι τότε, αλλά και τώρα, είκοσι χρόνια αργότερα, ξανακοιτώντας τις φωτογραφίες που τότε είχα την ψευδαίσθηση ότι προσγειώνονταν αυτεπαγγέλτως στα ασπρόμαυρα και έγχρωμα φιλμ μου, συνειδητοποιώ πως αποτελούν τεκμήρια μιας ανάγνωσης οξυδερκούς, ή έστω εν διεγέρσει· και αντιλαμβάνομαι πως ορισμένες λήψεις τείνουν να με ξεναγήσουν σε μια χώρα της οποίας κάποιαν εικόνα είχα ήδη στο μυαλό μου, ενώ άλλες να μου υποδείξουν πτυχές που ούτε καν μπορούσα να τις έχω διανοηθεί. Η στάση μου απέναντι στη Ρωσία το 1998, ευλόγως, δεν ήταν ανεξάρτητη από την αλλαγή που είχε επέλθει μόλις μια επταετία νωρίτερα· κυρίως ήταν, και είναι, στενά εξαρτημένη από τη βιωματική ―για τη δική μου γενιά τουλάχιστον― αντίληψη της Ρωσίας ως Σοβιετίας και από την τότε πέραν κάθε αμφισβήτησης κοινή αντίληψη του κόσμου μας ως κόσμου Δύσης-Ανατολής, με κυρίαρχα σύμβολα το τείχος στο Βερολίνο ή το “Σιδηρούν Παραπέτασμα”, ως νοητά και κυριολεκτικά σύνορα.

»... “Εκτέθηκα” λοιπόν στον κόσμο της Ρωσίας και τον άφησα να εντυπώνεται στη μηχανή μου, άλλοτε ασπρόμαυρα και άλλοτε έγχρωμα, μερικές φορές μάλιστα με τις μιας χρήσης μαϊμού πανοραμικές μηχανές της Kodak, καθώς διέτρεχα τους μετρημένους αλλά χαρακτηριστικούς αυτούς τόπους...

»… Κάπου εκεί, στα πέριξ των αναμενόμενων προσκυνημάτων, κινήθηκε και η φωτογραφία μου, χωρίς ωστόσο αναγκαστικά να τα σνομπάρει. Ένας παλμός σλαβικού χαρακτήρα, ας πούμε “κυριλλικής γραφής”, έδειχνε να με συγκινεί, ή έστω να με απωθεί ικανά ώστε να τον συγκρατώ με τις εικόνες. Και αν στην Αμερική το 1978, σαράντα χρόνια πριν, νεοφώτιστος φωτογράφος τότε και μόλις “Future Holy Architect”, κατέγραφα δυναμικά επιδιώκοντας “μεγάλες” φωτογραφίες, άλλο τόσο τώρα, στη Ρωσία το 1998, ώριμος πια στη φωτογραφία, σχεδόν μπλαζέ και υπομειδιών, “Already Holy Architect”, γινόμουν, νωχελικά ίσως, δέκτης ενός καταιγισμού εικόνων από μια χώρα που, σε αντίθεση με την Αμερική του παιδικού φαντασιακού μου, ποτέ δεν είχα ονειρευτεί να την κατακτήσω».