ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Όπως προκύπτει από τη σφοδρότητα με την οποία καταφέρεται εναντίον των Αιγυπτίων, ο συγγραφέας απευθύνεται στους ελληνόφωνους Εβραίους της Αιγύπτου (ειδικότερα, μάλλον της Αλεξάνδρειας), που αντιμετώπιζαν την εχθρότητα των δύο κοινοτήτων, της ελληνικής και της αιγυπτιακής, με τις οποίες συμβίωναν. Σκοπός του είναι να ενισχύσει την αφοσίωσή τους στην ιουδαϊκή πίστη, που μόνη αυτή τους προσφέρει, παρ' όλες τις πρόσκαιρες δοκιμασίες, την ελπίδα της αθανασίας, και να αποτρέψει την παρέκκλισή τους προς την ειδωλολατρία.

Στην προσπάθεια του αυτή χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα εκφραστική γλώσσα, με πλούσιο λεξιλόγιο, και πλήθος σχημάτων λόγου (υπερβατό, χιαστό, ομοιοτέλευτο, αντιθέσεις, παρηχήσεις κ.ά.), ενώ επίσης αντλεί όρους και ιδέες από την ελληνιστική φιλοσοφία (κυρίως τον μέσο πλατωνισμό και τον στωικισμό), στοιχεία τα οποία εναρμονίζει με τη διδασκαλία του ιουδαϊσμού. Ενδεικτικά, η επίδραση της ελληνιστικής φιλοσοφικής του παιδείας διαφαίνεται στη διδασκαλία του για την ψυχή, που είναι αθάνατη και προϋπάρχει του «φθαρτού σώματος», το οποίο την «επιβαρύνει» (βλ. 2:23, 8:19, 9:15), καθώς και στην έμφαση με την οποία καλεί τους βασιλείς να αποκτήσουν τη Σοφία προκειμένου να κυβερνούν τους λαούς με φρόνηση και δικαιοσύνη. [...]

(Απόσπασμα από τον επιμελητή)