ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Ο συγγραφέας, Χρήστος Βυζάντιος, γεννημένος το 1804 στην Κωνσταντινούπολη, ήρθε νεαρότατος στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1823. Πολέμησε στο Ναύπλιο, την Κάρυστο, το Χαϊδάρι, την Ακρόπολη, τη Χίο και αλλού ως μέλος του νεοσύστατου ολιγάριθμου τακτικού στρατού,  ενός σώματος που απαξιώθηκε από την πλειονότητα των οπλαρχηγών του 1821. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο η εξιστόρησή του, που εκδόθηκε αρχικά το 1837 και σε εκτενέστερη και αναθεωρημένη μορφή το 1874, αποτελεί μια από τις σπάνιες και πιο πολύτιμες μαρτυρίες για την Ελληνική Επανάσταση. 

 

Όπως σημειώνει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Παντελής Μπουκάλας, «ο Βυζάντιος πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ένας «ὠργανισμένος» στρατός θα μπορούσε να υπηρετήσει την εθνική ιδέα», «ωστόσο δεν μειώνει τη συμβολή των ατάκτων στον Αγώνα ώστε, πλαγίως, να δικαιώσει το Τακτικό και την προσωπική του θητεία στις τάξεις του. Δεν είναι αυτό το μέλημά του. Αναγνωρίζει άλλωστε ότι «ὁ ἄτακτος στρατὸς ἦτο ὁλόκληρον τὸ ἔθνος μετασχηματισθὲν εἰς στρατόν, ὁ δὲ τακτικὸς ἦτο τὸ πολλοστημόριον αὐτοῦ». Η πίκρα του απορρέει από το γεγονός ότι ο τακτικός στρατός «δὲν ἐθεωρεῖτο ὡς ἐθνικός», γιατί τα μέλη του ήταν κυρίως «ἑτερόχθονες», όπως άλλωστε και ο συγγραφέας. 

 

Η εκτενής εισαγωγή (στην οποία οι επιστημονικοί επιμελητές εντάσσουν το κείμενο στη σύγχρονη ιστοριογραφική και θεωρητική συζήτηση περί τακτικού και άτακτου στρατού)  τα αναλυτικά σχόλια  και το ευρετήριο βοηθούν τον σημερινό αναγνώστη να προσεγγίσει και να κατανοήσει το σημαντικό αυτό έργο.

(από την παρουσίαση του εκδότη)

Dico Byzantios
Πρόλογος: Philippe Dagen 

Mετάφραση: Andrea Schroth, Καλοφωλιά Μυρτώ
Επιμέλεια: Λιακοπούλου Μαριλένα, Καλοφωλιά Μυρτώ 
Γλώσσα: Ελληνικά, Γαλλικά, Αγγλικά
Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, 2012
ISBN: 978-960-7597-65-6
Τιμή: 45,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 42,75€



Ο Βυζάντιος είχε περίφημους εισηγητές· συγγραφείς και φιλοσόφους όπως ο Eugene Ionesco, ο Michel Foucault, ο Jean Laude και ο Jean-Paul Aron.
Ο ίδιος έχει αναφερθεί συχνά στον Louis Marin, και οι κριτικοί, όταν εξετάζουν το έργο του, επικαλούνται τον Roland Barthes και τον Robert Klein.
Δύσκολα ξαναδιαβάζει κανείς τα δοκίμια αυτά χωρίς τον φόβο ότι αφορούν περισσότερο τους ίδιους τους συγγραφείς τους και λιγότερο το έργο του ζωγράφου. Συχνά ο συγγραφέας ασυνείδητα παρασύρει μέσα στον δικό του στοχασμό το έργο που θα έπρεπε να φωτίσει, συμπεριλαμβάνοντάς το στο δικό του σύστημα σκέψης. Αυτή η τάση παρατηρείται ιδιαίτερα στις χώρες όπου η λογοτεχνία θεωρείται δεσπόζουσα τέχνη, κάτι που ισχύει για τη Γαλλία και που ίσχυε πιο έντονα τις δεκαετίες του '60 και του '70, οπότε και συντάχθηκαν πολλά από τα κείμενα αυτά. Τότε εμφανίστηκε το θέατρο του παραλόγου, το Nouveau Roman, ο στρουκτουραλισμός και όλο εκείνο το ρεύμα που στα αμερικάνικα πανεπιστήμια ονομάζεται "French theory".

Ωστόσο, πουθενά δεν ερευνάται ό,τι δημιουργούνταν στα ατελιέ του Παρισιού, και θεωρείται αυτονόητο πως η τέχνη την περίοδο εκείνη παραγόταν περισσότερο στη Νέα Υόρκη, στο Ντίσελντορφ, ακόμη και στο Λονδίνο, παρά στο Παρίσι.
Συνεπώς, το έργο του Βυζάντιου σηκώνει όλο το βάρος αυτής της βεβιασμένης σύνδεσης και της τάσης που επικρατεί τα έργα να επενδύονται με λέξεις ή να εντάσσονται σε ένα δίκτυο εννοιών που προϋπάρχουν. Δεν αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως πως αυτό που συμβαίνει βρίσκεται έξω από τα κείμενα. Όχι μόνο οι εισηγητές του Βυζάντιου δεν είναι οι πρωταγωνιστές των κειμένων τους, αλλά φανερώνουν σε αυτά επιφυλάξεις και δισταγμούς. [...]

Από την εισαγωγή του Philippe Dagen, μετάφραση: Andrea Schroth