ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

«Ο λόγος του ποιητή και η πράξη του ζωγράφου στην ενιαία αδιάσπαστη ενότητα και οντότητά τους συγκροτούν τον άξονα της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Εγγονόπουλου. "Οι λέξεις είναι στοιχεία που τα ξομπλιάζω και τα βάζω χρωματιστά το ένα πλάι στο άλλο", έλεγε. Η ποίηση ευαισθητοποιεί, κεντρίζει και διεγείρει την εικαστική οπτική, την έμφυτη διεισδυτική του ματιά, και σε μια συμπρακτική αλληλουχία παράγουν το εντυπωσιακό σε μέγεθος και πρωτοτυπία ζωγραφικό και ποιητικό αποτέλεσμα, που τον ανέδειξε, όχι χωρίς επιφυλάξεις και δισταγμούς, έως και απορρίψεις στην αρχή, σε κυρίαρχο πρωτοπόρο του ελληνικού υπερρεαλιστικού κινήματος.

 

Η ζωγραφική, εξίσου σημαντική όσο και η ποίηση, ήταν για τον Εγγονόπουλο μια μύχια εσωτερική ανάγκη∙ ένας ιδιαίτερος τρόπος του οράν, του υπάρχειν, του σκέπτεσθαι και του συμπεριφέρεσθαι, εκφράζοντας τις ενδόμυχες πτυχές του εαυτού του. Είναι αυτές που όρισαν και προσδιόρισαν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. "Η ζωή και η τέχνη ήταν ταυτισμένες σε μία στάση παράφορου αντιορθολογισμού", γράφει ο Σωτήρης Σόρογκας, ο οποίος ευτύχησε να είναι βοηθός του στο Πολυτεχνείο. "Η τέχνη είναι ένας τρόπος να γεννηθούμε και να αναγεννιόμαστε", έλεγε ο Εγγονόπουλος. Την τέχνη τοποθετούσε ανάμεσα στη ζωή και την αγωνία του θανάτου, από την οποία εμμόνως διακατείχετο. "Η τέχνη είναι αυτή που καταξιώνει τη ζωή, την διαιωνίζει και καταργεί τον θάνατο", συμπλήρωνε.

Ο Εγγονόπουλος ήθελε τον εαυτό του καλλιτέχνη της εποχής του. Ήθελε να εκφράζει τον εαυτό του ελεύθερα και να μεταλλάσσει ιδέες, σκέψεις, αισθήσεις και διαισθήσεις σε ποίηση και ζωγραφική…».

Κυριάκος Κουτσομάλλης

(από τον κατάλογο της έκθεσης)