ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Αυτή η συλλογή 39 μικρών κειμένων δίνει στον αναγνώστη μια μοναδική ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την επιστημονική σκέψη του Vladimir Arnold, ενός από τους πιο ευρηματικούς ερευνητές της σύγχρονης εποχής. Η θεματολογία των κειμένων εκτείνεται από την αστρονομία, τους αντικατοπτρισμούς και την κίνηση των παγετώνων μέχρι τη γεωμετρία των κατόπτρων και ακόμη πιο πέρα. Οι εξηγήσεις του Arnold είναι ταυτόχρονα εμβριθείς και απλές, γεγονός που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον και προσιτό σε ένα ευρύτατο αναγνωστικό κοινό. Πρωτότυπα σχήματα φτιαγμένα με το χέρι από τον συγγραφέα βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει βαθύτερα και να εκτιμήσει την αντίληψη του Arnold σχετικά με τη διασύνδεση μαθηματικών και θετικών επιστημών.

Η ραγδαία εξέλιξη των επιστηµών της ζωής και των τεχνολογικών εφαρµογών τους τα τελευταία χρόνια έχει επαναφέρει στο επίκεντρο της φιλοσοφικής συζήτησης παλαιότατα ερωτήµατα περί της αξίας της ζωής, που αυτή τη φορά τίθενται µε νέα ένταση και υπό νέο πρίσμα. Οι γνώσεις που καθηµερινά µας κατακλύζουν και οι δυνατότητες ποικιλότροπων επεµβάσεων σε ανθρώπους, ζώα και φυτά που διανοίγονται δηµιουργούν µεγάλη αισιοδοξία σε σχέση τόσο µε την ικανοποίηση της «του ειδέναι ορέξεως» όσο και µε τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά, πολλοί ανησυχούν για το ενδεχόµενο σοβαρών καταχρήσεων και για τις προσβολές δικαιωµάτων, την αλλοίωση της ζωής γενικά και του ανθρώπινου βίου ειδικότερα, όσο και την περιβαλλοντική αναστάτωση που αυτές µπορούν να επιφέρουν.

Το βιβλίο εξετάζει τα συναφή προβλήµατα από τη σκοπιά της ηθικής των θεσµών: σε ποιο βαθµό ο νοµοθέτης νοµιµοποιείται ή και οφείλει να παρέµβει µε τη θέσπιση νόµων, από τη φύση τους εξαναγκαστών, ώστε να ρυθµίσει ζητήµατα των βιολογικών, βιοτεχνολογικών και βιοϊατρικών ερευνών; Εξετάζονται συστηµατικά τα ηθικά ερωτήµατα ή και διλήµµατα που συνδέονται µε τη νοµοθετική επέµβαση στα ζητήµατα αυτά, τα είδη των επιχειρηµάτων που πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι συχνά αντίρροπες ηθικές αρχές που πρέπει σύµµετρα να ικανοποιηθούν.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Πάρτε μια βαθιά ανάσα και κάντε μια βουτιά στο άπειρο γαλάζιο του ωκεανού, με αυτό το γοητευτικό, μεγάλου μεγέθους βιβλίο. Εξερευνήστε τον πραγματικό πνεύμονα του πλανήτη μας και τους κατοίκους του από την ακροθαλασσιά έως τα βάθη της αβύσσου. Μια εκπληκτικά ποικιλόμορφη πανίδα και χλωρίδα αποκαλύπτεται μέσα από την εικονογράφηση της βραβευμένης Hélène Druvert, που ζωντανεύει με τα εντυπωσιακά αναπτύγματα και τις εικόνες που έχουν κοπεί με μηχανήματα λέιζερ, και συνοδεύεται από τα εμπεριστατωμένα κείμενα της διακεκριμένης βιολόγου και δημοσιογράφου Emmanuelle Grundman

Κατανοήστε πώς γεννιέται ένα κύμα και τον μηχανισμό της παλίρροιας, ανακαλύψτε τα εξωτικά, διάφανα πλάσματα στα βαθύτερα σημεία του ωκεανού και το θρυλικό γιγάντιο καλαμάρι. Θαυμάστε το ποικιλόχρωμο θέατρο των κοραλλιών και κολυμπήστε κάτω από τα παγόβουνα των πολικών ωκεανών. Επιπλέον, αυτή η θεαματική θαλασσινή οδύσσεια έρχεται να μας θυμίσει πόσο ουσιώδες είναι σήμερα να προστατέψουμε τους ωκεανούς, την πηγή της ανθρωπότητας, από τους κινδύνους που τους απειλούν.

 (πηγή: Εκδόσεις Καπόν)

Στο βιβλίο εκδίδεται, για πρώτη φορά, το σωζόμενο ημερολόγιο του πλοίου «Κίμων» του Ανδρέα Μιαούλη. Οι εγγραφές, που εκτείνονται στο διάστημα 4-25 Μαρτίου του 1824, αφορούν την περίοδο κατά την οποία στο πλοίο φιλοξενούνταν το Εκτελεστικό του Γεωργίου Κουντουριώτη και συνδέονται με τα γεγονότα της αρχής του πρώτου εμφυλίου πολέμου. Η έκδοση του ημερολογίου συνοδεύεται από εκτενή εισαγωγή, κατατοπιστική για την περίοδο και για τα προβλήματα που θέτει το αρχειακό υλικό, αναλυτικό σχολιασμό του κειμένου και ενδεικτικό φωτογραφικό υλικό.

(παρουσίαση βιβλίου)

Είναι άραγε νοµιµοποιηµένη, σε µια φιλελεύθερη δηµοκρατία, η άσκηση κρατικού εξαναγκασµού σε ζητήµατα βιοηθικής; Το βιβλίο αυτό αναζητά τους λόγους του βιοηθικού εξαναγκασµού στην ηθική της αυτονοµίας. Αφετηρία του αποτελεί η επιχειρηµατολογία του Ronald Dworkin, στη µονογραφία του Life’s Dominion, για τη συνταγµατική δυνατότητα να θεµελιωθεί ένα δικαίωµα στην άµβλωση και την ευθανασία ως δικαίωµα ουσιωδώς θρησκευτικής ελευθερίας. Ωστόσο, ο συγγραφέας δεν δικαιολογεί την εν λόγω κανονιστική αφετηρία του παρά µόνο στο πλαίσιο µιας ανανεωµένης καντιανής φιλοσοφίας του δικαίου και την εµπλουτίζει µε µια µεθοδολογία που έχει τη σύγχρονη ρίζα της στην πολιτική φιλοσοφία του John Rawls. Ο αναγνώστης καλείται να αναστοχαστεί ο ίδιος τη βασιµότητα του σχετικού φιλοσοφικού προβληµατισµού από το εσωτερικό µεν των θεµελιωδών ηθικών και πολιτικών αρχών που, κατά το περιεχόµενό τους, καθιστούν δυνατή τη συµβίωσή µας σε θεσµικές συνθήκες ελευθερίας και ισότητας, εν όψει όµως των πλέον δυσεπίλυτων περιπτώσεων ερµηνείας και εφαρµογής τους· από την οπτική γωνία, δηλαδή, µιας κριτικής περιπτωσιολογίας.

Τα κρίσιµα (αντι)παραδείγµατα συνυφαίνονται πρωτίστως µε την ηθική των άµεσα διαπροσωπικών σχέσεων, ιδίως των σεξουαλικών και της σχέσης εµπιστοσύνης µεταξύ ιατρού και ασθενούς, και, περαιτέρω, µε την εκλεκτική πραγµάτευση των πρακτικών διληµµάτων που µας θέτει η πρόσφατη ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας, ιδίως ως προς την αναπαραγωγική ανθρώπινη κλωνοποίηση, την προστασία της γενετικής µας ταυτότητας και τις εγγυήσεις µιας διανεµητικής ισότητάς µας στο πεδίο των εφαρµογών της άνευ προηγουµένου επιστηµονικής προόδου. Στο επίκεντρο της φιλοσοφικής προβληµατικής βρίσκεται µάλλον ο δικαστής παρά ο νοµοθέτης: τα παθήµατα του πρώτου, ως προς τη ζητούµενη δικανική κρίση του, (πρέπει να) γίνονται µαθήµατα για τον δεύτερο, ως προς τις προσήκουσες νοµοθετικές ρυθµίσεις του.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όπως σημειώνει ο πολυβραβευμένος ακαδημαϊκός Γεώργιος Δάσιος, ο Απειροστικός Λογισμός θεμελιώνεται επάνω στις έννοιες της παραγώγου και του ολοκληρώματος ακέραιης τάξης. Ο Κλασματικός Λογισμός αποτελεί την επέκταση αυτών των εννοιών για κάθε πραγματική, ακόμη και µιγαδική τάξη. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της θεωρίας του Κλασµατικού Λογισµού είναι ότι η κλασµατική παραγώγιση έχει την ίδια ολική συµπεριφορά µε αυτή του ολοκληρώµατος, σε αντίθεση µε τον τοπικό χαρακτήρα της παραγώγου στον Κλασικό Λογισµό. 

Η θεωρία του Κλασµατικού Λογισµού, πέρα από την ενδογενή γοητεία που ασκεί στον αναγνώστη, έχει βρει τις τελευταίες δεκαετίες πολύ χρήσιµες εφαρµογές σε απαιτητικά προβλήµατα της σύγχρονης επιστήµης και τεχνολογίας. Όπως φαίνεται, η νεο-αναπτυχθείσα αυτή θεωρία θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιµη στο άµεσο µέλλον, γιατί παρέχει τη δυνατότητα να αντιµετωπίζουµε κάθε πρόβληµα µε το βέλτιστο µαθηµατικό εργαλείο, το οποίο υπαγορεύεται από το ίδιο το πρόβληµα.

Ο Γεώργιος Δάσιος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1946. Έχει σπουδάσει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Illinois στο Chicago.

Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Πατρών, επίτιμος ερευνητής στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας και αντεπιστέλλον µέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Υπήρξε ακόμη κάτοχος Έδρας Αριστείας Marie Curie στο Πανεπιστήμιο Cambridge. Έχει δημοσιεύσει 180 ερευνητικές εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, έχει παρουσιάσει περισσότερες από 200 ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια και έχει εκδώσει 19 συγγράμματα διδακτικού και ερευνητικού περιεχομένου στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα.

(παρουσίαση έκδοσης)

Το πρώτο ερώτημα που διατυπώνει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης αυτού του βιβλίου αφορά ασφαλώς στη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης έκδοσης. Η απάντηση εστιάζεται σε δύο βάσιμες, κατά την εκτίμησή μας, παραδοχές. Η πρώτη έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εξεταζόμενου στο σύνολό του, ως ιστορικού γεγονότος και η δεύτερη με τη σχετικά μικρή εξοικείωση του ελληνικού κοινού με τις πραγματικές του διαστάσεις και τη συνολική του δυναμική στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία του 20ού αιώνα. […]

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να προσφέρει μια σύντομη και περιεκτική επισκόπηση όλων των βασικών όψεων του πολέμου, καθώς και ένα μικρό κεφάλαιο για την ελληνική πτυχή, επιχειρώντας να συνοψίσει σε λίγες σελίδες τη βασική γνώση που έχει συσσωρευτεί και κωδικοποιηθεί για κάθε μια από τις πολυσυζητημένες αυτές παραμέτρους. Παράλληλα αξιοποιεί τη μεγάλη δυναμική από τις εκδηλώσεις της εκατονταετηρίδας, προκειμένου να θέσει τα ζητούμενα και τις νέες προκλήσεις της έρευνας γύρω από το θέμα σε διεθνές επίπεδο. Ένα βιβλίο που απευθύνεται τόσο στον απλό αναγνώστη όσο και στον επιστήμονα ιστορικό, καθώς λειτουργεί ως οδηγός για την προσέγγιση και κατανόηση ενός κομβικού γεγονότος της παγκόσμιας ιστορίας, υιοθετώντας συνειδητά αφήγηση απλή και κατανοητή.

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε ποια νησιά των Δωδεκανήσων το βερικόκο το λένε έτσι και σε ποια χρυσόμηλο ή καΐσι; Το μυαλό σε ποια νησιά των Δωδεκανήσων λέγεται (ε)μυαλός και σε ποια νους ή καύκαλον; Πώς λέγεται το σύννεφο σε κάθε νησί; Το θηλυκό άρθρο στην αιτιατική πληθυντικού πού είναι τις, όπως στην κοινή νέα ελληνική, πού είναι τας, όπως στην αρχαία, και σε ποια νησιά είναι τες, όπως μας μαρτυρείται ήδη σε μεσαιωνικά κείμενα; Πολλά ερωτήματα όπως αυτά βρίσκουν τις απαντήσεις τους στις σελίδες του βιβλίου αυτού, που, μαζί, με τον Γλωσσικό Άτλαντα της Κρήτης του Ν. Γ. Κοντοσόπουλου, είναι οι μόνοι γλωσσικοί άτλαντες που έχουν συνταχθεί και κυκλοφορούν για την νεοελληνική γλώσσα και τις διαλέκτους της. Σχεδόν άγνωστοι, δυστυχώς, στην ελληνική πραγματικότητα, οι γλωσσικοί άτλαντες είναι χρησιμότατα εργαλεία για τη μελέτη των διαλεκτικών φαινομένων μιας γλώσσας ή μιας περιοχής, αφού καταγράφουν με ακρίβεια γλωσσικούς τύπους και τη γεωγραφική κατανομή τους. Στον Γλωσσικό Άτλαντα Δωδεκανήσου ο Κωνσταντίνος Μηνάς παρουσιάζει σε 343 έγχρωμους χάρτες ένα σύνολο 44 φωνολογικών, 49 μορφολογικών, 4 συντακτικών και 246 λεξιλογικών φαινομένων, με βάση τις απαντήσεις που έλαβε από πληροφορητές προερχόμενους από 51 νησιά ή τοποθεσίες των Δωδεκανήσων. 

(από το οπισθόφυλλο του βιβλιοπωλείου)

Σήμερα, τον 21ο αιώνα, η τρομοκρατία σχεδόν αποτελεί μια σταθερά του κόσμου μας: δεν υπάρχει μέρα που στο ένα ή το άλλο σημείο του πλανήτη να μη γίνεται μια μικρή ή μεγάλη τρομοκρατική επίθεση, της οποίας ο αντίκτυπος να μην είναι δυνητικά αισθητός ακόμα και στο σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη σηματοδότησαν για πολλούς την αφετηρία μιας νέας εποχής στο ιστορικό γίγνεσθαι, και στις μέρες μας χιλιάδες άνθρωποι στη Μέση Ανατολή, την Αφρική αλλά και στην Ευρώπη χάνουν τη ζωή τους ή πλήττονται από ενέργειες που χαρακτηρίζονται τρομοκρατικές.

Όμως η τρομοκρατία δεν είναι φαινόμενο του καιρού μας. Είναι παλιά όσο κι η ανθρώπινη ιστορία. Τον 1ο αιώνα π.Χ. ο ρωμαίος πατρίκιος Κλώδιος Πούλχερ χρησιμοποιούσε συμμορίες φονιάδων για να εκφοβίζει τους αντιπάλους του. Οι μουσουλμάνοι Ασσασίνοι του 12^ουαιώνα σκότωναν και τρομοκρατούσαν τους εχθρούς τους. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση, οπότε εμφανίζεται και ο όρος τρομοκρατία, επιβάλλεται ένα καθεστώς τρόμου. Τον 19ο αιώνα στην τρομοκρατία κατέφυγαν ρώσοι επαναστάτες που αγωνίζονταν για το όραμα του σοσιαλισμού, αλλά και ευρωπαίοι αναρχικοί ταγμένοι στην κατάργηση κάθε εξουσίας. Οι αμερικανοί εργάτες τη χρησιμοποίησαν ως φόβητρο προς τους βιομηχάνους, ενώ οι γερμανοί φασίστες προλείαναν με αυτήν το έδαφος για να καταλάβουν την εξουσία. Τόσο οι σιωνιστές όσο και οι Άραβες χρησιμοποίησαν τρομοκρατικές μεθόδους στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν κράτη στην Παλαιστίνη. Κι ακόμη, διάφορες παραθρησκευτικές κινήσεις τρέφουν την ελπίδα ότι με πράξεις τρομοκρατίας θα επισπεύσουν την Αποκάλυψη. Η ανάλυση του Ράνταλ Λω βασίζεται σε τρεις βασικές προσεγγίσεις της τρομοκρατίας: ως τακτικής, ως στρατηγικής και ως γλωσσικής ή κοινωνικής κατασκευής, εντάσσοντας το τρομοκρατικό συμβάν στα κοινωνικοπολιτικά συμφραζόμενά του. Αποσκοπεί στο να προσφέρει στον αναγνώστη μια κατανοητή και περιεκτική ιστορία της τρομοκρατίας, στην οποία παρουσιάζονται τόσο οι κεντρικοί δρώντες και οι μείζονες οργανώσεις όσο και οι σημαντικότερες πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές και οικονομικές παράμετροι που έδωσαν νόημα στις πράξεις τους. Με άλλα λόγια, το βιβλίο συνυφαίνει την ιστορία της τρομοκρατίας με την ιστορία των κοινωνιών που τη γέννησαν.

«…Ο Χ. Δ. Σκλαβενίτης είχε σπουδάσει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας γλυπτική, έχοντας δασκάλους τον Γιάννη Παππά (ο οποίος πάντα τόνιζε την αναγκαιότητα του σχεδίου στους μαθητές του), τον Μιχάλη Τόμπρο -που είχε φέρει τότε στην Σχολή όλα τα πρωτοποριακά ρεύματα του Παρισιού, υπαγορεύοντας εμμέσως στους μαθητές του να απελευθερώνονται από φορμαλιστικές προκαταλήψεις-, τον Παντελή Πρεβελάκη, εμβριθή ερευνητή της παλαιότερης και σύγχρονης τέχνης, αλλά και τον Γιάννη Μόραλη, που δίδασκε σε βάθος τα προβλήματα της φόρμας και του χρώματος. Οι καθηγητές ποτέ δεν μπορούν, ωστόσο, να προδιαγράψουν σε έναν καλλιτέχνη την πορεία του. Το ίδιο συνέβη και με τον Χ. Δ. Σκλαβενίτη. Άντλησε ερεθίσματα, συνδύασε τρόπους χειρισμού της φόρμας, αλλά τις μεθόδους που ακολούθησε, τις οφείλει στον ανήσυχο εαυτό του, έχοντας απόλυτη συναίσθηση των αναγκών του και των ευθυνών που από νωρίς ανέλαβε σχετικά με την ζωή του, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις εκάστοτε δυσκολίες της…».

Αθηνά Σχινά

(από το βιβλίο)

Σε ένα από τα εντυπωσιακότερα τοπία της Μεσογείου, στο νοτιοανατολικό άκρο της Θήρας, σε πλάτωμα ενός υπερυψωμένου βράχου που προχωρεί στη μέση του πελάγους, απλώνεται η αρχαία πόλη της Θήρας, που ιδρύθηκε κατά τον Ηρόδοτο από Δωριείς Λακεδαίμονες πιθανώς τον 9ο αι. π.Χ. Στο διάσελο, τη Σελλάδα, σύμφωνα με το τοπικό ιδίωμα, βρίσκονται τα τρία νεκροταφεία που ανασκάφτηκαν από Γερμανούς και Έλληνες αρχαιολόγους. Η ανασκαφή της Σελλάδας από τον Νίκο Ζαφειρόπουλο (1961-1982) με βοηθό τον Θηραίο αρχαιολόγο Χαράλαμπο Σιγάλα έφερε στο φως πλούσια σε αριθμό και προέλευση ευρήματα που εκτίθενται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Φηρών. Ο Ν. Ζαφειρόπουλος αποκάλυψε μία εκτεταμένη νεκρόπολη, η οποία συμπληρώνει την εικόνα της θηραικής κοινωνίας των λεγόμενων «ιστορικών χρόνων», δηλαδή από το 1000 π.Χ. έως και τα ρωμαϊκά χρόνια.

Ο τόμος αφιερώνεται στο έργο αυτών των δύο σημαντικών αρχαιολόγων που υπηρέτησαν την επιστήμη της αρχαιολογίας, τον Νίκο Ζαφειρόπουλο και τον Χαράλαμπο Σιγάλα, και στους ντόπιους κυρίως φύλακες και εργάτες ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στο έργο τους. Ελπίζουμε να συμβάλλουμε, ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή η ιστορία της αρχαίας Θήρας.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτήν τη συναρπαστική μελέτη, ο αρχαιολόγος Ian Hodder απομακρύνεται από τα δύο επικρατέστερα σχήματα σκέψης αναφορικά με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους -την παλιότερη ιδέα της «προόδου» και τη νεότερη ιδέα της «φυσικής επιλογής»-, προτείνοντας μια κατευθυντική θεωρία της εξέλιξης βασισμένη στην έννοια της «συνύφανσης»: στην ολοένα αυξανόμενη, δηλαδή, αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ ανθρώπων και πραγμάτων.

Οι άνθρωποι εξαρτώνται από τα πράγματα για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους και να λύσουν τα προβλήματά τους. Αλλά τα πράγματα, με τη σειρά τους, εξαρτώνται για τη φροντίδα τους από τους ανθρώπους, εμπλέκοντάς τους σε ολοένα ευρύτερες συνυφάνσεις με διαφορετικά πράγματα και παγιδεύοντάς τους σε ολοένα μεγαλύτερη εξάρτηση από αυτά με το πέρασμα του χρόνου. Η αμοιβαία αυτή εξάρτηση είναι που δημιουργεί, κατά τον Hodder, την κυρίαρχη τάση στην εξέλιξη. Χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα παραδειγμάτων, από την ανακάλυψη της φωτιάς και την επινόηση του τροχού μέχρι τα φωτάκια που χρησιμοποιούμε για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο συγγραφέας δείχνει πώς οι ιστοί εξάρτησης ανάμεσα στους ανθρώπους και τα πράγματα έχουν περικυκλώσει τον πλανήτη, περιορίζοντας δραματικά τη δυνατότητά μας να ανταποκριθούμε στις παγκόσμιες κρίσεις.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ιστορία του πρώιμου χριστιανισμού είναι, σε μεγάλο βαθμό, υπόθεση αποστόλων, μαρτύρων, αγίων, θεολόγων και επισκόπων. Είναι επίσης υπόθεση διωκτών, κατασταλτικών μηχανισμών, παραδοσιακών θρησκευτικών θεσμών που αντιδρούσαν στις καινοτομίες, εθνικών φιλοσόφων και ευσεβών Ιουδαίων. Στη μελέτη αυτή πρωταγωνιστούν αντιθέτως χριστιανοί που ακολούθησαν παράπλευρες ή δευτερεύουσες διαδρομές. Περισσότερο από τις κεντρικές οδούς ιχνηλατώ αδιέξοδες πορείες και οπισθοδρομήσεις· περισσότερο από τις ηρωικές μορφές αναζητώ ανθρώπους που ακολούθησαν σκολιές ατραπούς. Αντί να επαναλάβω όσα είναι γνωστά για τις μετακινήσεις επιφανών ανδρών, υπογραμμίζω τη συμβολή ευυπόληπτων και ευσεβών γυναικών που παρέμειναν ανώνυμες. Για να αποτιμήσω την αυτοθυσία των διωκομένων, υπενθυμίζω την προθυμία με την οποία προσέρχονταν στο μαρτύριο οικιοθελώς άνθρωποι που δεν είχαν υποστεί διωγμό· μετρώ παρομοίως την αξία της εγκαρτέρησης, αντιπαραβάλλοντάς τη με τη συνήθη παραίτηση και απάρνηση της πίστης. Προσπαθώ να κατανοήσω συμπεριφορές αυτοκρατόρων και στρατηγών με μέτρο τη θρησκευτικότητα απλών στρατιωτών, εξεγερμένων δούλων, πειρατών και ληστών. Οι διαδρομές που εξετάζω μοιάζουν με παρεκκλίσεις, τυχαίες πορείες, ασήμαντες ή άσκοπες περιδιαβάσεις. Υποστηρίζω ωστόσο ότι οι γενικές τάσεις και οι συγκλίσεις που σχημάτισαν κάποια στιγμή μια καθολική εκκλησία, συνδέονται άρρηκτα με πολλαπλές αποκλίσεις και αντίρροπες κατευθύνσεις. Η ιστορία του πρώιμου χριστιανισμού είναι ένα πολύ σύνθετο και πλούσιο φαινόμενο που δεν πρέπει να συρρικνωθεί σε ένα προδιαγεγραμμένο τελικό αποτέλεσμα.

Δ. Ι. Κ.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)