Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΙΝΙΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΙΝΙΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Michael Löwy Κάφκα – Ουέλς – Μπένγιαμιν. Εγκώμιο του πολιτισμικού πεσιμισμού
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 5:11 π.μ.
Michael Löwy (Μικαέλ Λεβύ)
Σειρά minima: 17
Μετάφραση: Κατερίνα Γούλα
Επιμέλεια: Γιώργος Διαμάντης, Κωστούλα Σκλαβενίτη
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2020, σ.104
ISBN: 978-960-250-774-2
Τιμή: 11,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 9,90€
Ο Φραντς Κάφκα, ο Όρσον Ουέλς και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αντιπροσωπεύουν τρεις πολύ διαφορετικές παραλλαγές του αριστερού πολιτισμικού πεσιμισμού που αναπτύσσεται μέσα στο ευρύτερο πολιτικό και διανοητικό ρεύμα του Kulturpessimismus στην Κεντρική Ευρώπη. Στο έργο του Η Δίκη, ο πεσιμιστής Κάφκα φέρνει στο φως τη θανατηφόρα δύναμη των «μηχανισμών» και την ανημπόρια των ατόμων να αντισταθούν, θύματα καθώς είναι της εθελοδουλίας τους. Η ομώνυμη ταινία του Όρσον Ουέλς συμμερίζεται αυτή την ερμηνεία, μολονότι την εκφράζει χρησιμοποιώντας μιαν άλλη γλώσσα. Τέλος, ο Μπένγιαμιν, ο οποίος είχε διαβάσει με απεριόριστη προσοχή τα έργα του Κάφκα, είχε εντυπωσιαστεί βαθιά από την «απουσία ελπίδας» των κατηγορουμένων της Δίκης.Αυτός ο αριστερός πολιτισμικός πεσιμισμός επανέρχεται άραγε σήμερα στο προσκήνιο, ενόψει της οικολογικής καταστροφής που πλησιάζει με γοργό βήμα ή της θεαματικής αναρρίχησης στην εξουσία ακροδεξιών ή φασιζουσών κυβερνήσεων από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη; Μήπως πρέπει όμως να εξισορροπήσουμε τον πεσιμισμό του λόγου με τον οπτιμισμό της βούλησης, όπως πρότεινε ο Αντόνιο Γκράμσι (επικαλούμενος τον Ρομαίν Ρολλάν);
(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Ο ΜΙΚΑΕΛ ΛΕΒΥ γεννήθηκε στη Βραζιλία από εβραίους Βιεννέζους γονείς το 1938 και ζει στο Παρίσι από το 1969. Σήμερα είναι ομότιμος διευθυντής έρευνας στο CNRS. Το 1994 του απονεμήθηκε το Αργυρό Μετάλλιο του CNRS και φέτος βραβεύτηκε με το «Ευρωπαϊκό Βραβείο Βάλτερ Μπένγιαμιν 2020» για το τελευταίο βιβλίο του La révolution est le frein d’urgence. Essais sur Walter Benjamin, Editions de l’éclat, 2019, καθώς και για τη γενικότερη συμβολή του στη μελέτη και στη διάδοση της σκέψης του Μπένγιαμιν. Έχει γράψει πολλά βιβλία και άρθρα, που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες. Πολλά από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά.
Jean-Paul Sartre Χούσσερλ - Φώκνερ - Καρτέσιος. Τέσσερα κείμενα
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 7:51 π.μ.
Jean Paul Sartre
Σειρά: Minima (No 16)
Μετάφραση: Αντώνης Χατζημωυσής
Επιμέλεια: Μαρία Στεφανοπούλου
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2020, σ.96
ISBN: 978-960-250-763-6
Τιμή: 11,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 9,90€
Ο φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Παρίσι 1905-1980), εξέχουσα μορφή της γαλλικής στρατευμένης διανόησης του εικοστού αιώνα, κύριος εκπρόσωπος του ρεύματος του Υπαρξισμού, σφράγισε με το έργο και την προσωπικότητά του την ταραχώδη μεταπολεμική πνευματική και πολιτική ζωή της Γαλλίας, από το 1945 ως το τέλος της δεκαετίας του ’70. Βαθιά επηρεασμένος από τη φαινομενολογία του Έντμουντ Χούσσερλ και την οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ, γράφει στο ξεκίνημά του, τη δεκαετία του 1930, μελέτες για τη θεωρία των συγκινήσεων και τη φαντασία, προοίμιο της ώριμης φιλοσοφικής του πραγματείας Το Είναι και το Μηδέν (1943), ενώ ακολουθεί το επίσης κομβικό Ο Υπαρξισμός είναι Ανθρωπισμός (1946). Η φήμη του οφείλει πολλά στις πολιτικές και συναισθηματικές του περιπέτειες, καθώς και στο πλήθος των ιδεών που συναντάμε στα θεατρικά και λογοτεχνικά του έργα. Για να κατανοήσουμε ωστόσο το ακριβές περιεχόμενο των ιδεών του Σαρτρ και να ερμηνεύσουμε ορθά όσα μάς προτείνει, αξιολογώντας την εγκυρότητα των συλλογισμών του, θα πρέπει να στραφούμε σε γραπτά του όπου εκτίθεται η φιλοσοφική του θεώρηση.
Τα τέσσερα κείμενα που παρουσιάζονται εδώ συστήνουν τον στοχαστή ως αναγνώστη άλλων δημιουργών. Αποτελούν ορόσημα της δεκαπενταετίας 1932-1947, μετά το τέλος της οποίας ο ώριμος Σαρτρ θα στραφεί εντονότερα και μαχητικότερα προς τον κοινωνικό προβληματισμό και την πολυποίκιλη, ενίοτε αμφιλεγόμενης ορθότητας, πολιτική του δράση. Στο κείμενο για την «Αποβλεπτικότητα» του Χούσσερλ συγκροτεί τη δική του εκδοχή της φαινομενολογίας, σκιαγραφώντας τον αδιάρρηκτο δεσμό ανάμεσα στη συνείδηση και τον κόσμο. Στα δύο δοκίμια για τα μυθιστορήματα του Ουίλλιαμ Φώκνερ Σαρτόρις και Η βουή και η μανία εστιάζει στη συνειδησιακή ροή του πρώτου και στις βιωματικές, μεταφυσικές διαστάσεις της χρονικότητας του δεύτερου. Με την «Καρτεσιανή ελευθερία», κλείνει έναν στοχαστικό κύκλο γύρω από την ανθρώπινη συνείδηση, θέτοντας το ζήτημα της συμβατότητας ανάμεσα στην ελευθερία της σκέψης και την αντικειμενικότητα της αλήθειας. Και στα τέσσερα κείμενα εκφράζεται η αντιπαλότητα του φιλοσόφου προς ό,τι θα αποκαλούσαμε «κουλτούρα της εσωτερικότητας». Για τον Σαρτρ, το μόνο συγκεκριμένο είναι ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος μέσα στις καταστάσεις που βιώνει.
Τα τέσσερα κείμενα που παρουσιάζονται εδώ συστήνουν τον στοχαστή ως αναγνώστη άλλων δημιουργών. Αποτελούν ορόσημα της δεκαπενταετίας 1932-1947, μετά το τέλος της οποίας ο ώριμος Σαρτρ θα στραφεί εντονότερα και μαχητικότερα προς τον κοινωνικό προβληματισμό και την πολυποίκιλη, ενίοτε αμφιλεγόμενης ορθότητας, πολιτική του δράση. Στο κείμενο για την «Αποβλεπτικότητα» του Χούσσερλ συγκροτεί τη δική του εκδοχή της φαινομενολογίας, σκιαγραφώντας τον αδιάρρηκτο δεσμό ανάμεσα στη συνείδηση και τον κόσμο. Στα δύο δοκίμια για τα μυθιστορήματα του Ουίλλιαμ Φώκνερ Σαρτόρις και Η βουή και η μανία εστιάζει στη συνειδησιακή ροή του πρώτου και στις βιωματικές, μεταφυσικές διαστάσεις της χρονικότητας του δεύτερου. Με την «Καρτεσιανή ελευθερία», κλείνει έναν στοχαστικό κύκλο γύρω από την ανθρώπινη συνείδηση, θέτοντας το ζήτημα της συμβατότητας ανάμεσα στην ελευθερία της σκέψης και την αντικειμενικότητα της αλήθειας. Και στα τέσσερα κείμενα εκφράζεται η αντιπαλότητα του φιλοσόφου προς ό,τι θα αποκαλούσαμε «κουλτούρα της εσωτερικότητας». Για τον Σαρτρ, το μόνο συγκεκριμένο είναι ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος μέσα στις καταστάσεις που βιώνει.
Η κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 2:41 π.μ.
Bernard Williams
Σειρά Minima / 14
Μετάφραση: Σάββας Κονταράτος
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2019, σ.136
ISBN: 978-960-250-747-6
Τιμή: 12,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 10,80€
Στο δοκίμιό του «Η κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας», που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1981, ο Μπέρναρντ Ουίλλιαμς επανεξετάζει τι κληροδότησε η αρχαία ελληνική σκέψη στη νεότερη δυτική φιλοσοφία. «Στη φιλοσοφία οι Έλληνες εγκαινίασαν σχεδόν όλα τα μείζονα πεδία της – τη μεταφυσική, τη λογική, τη φιλοσοφία της γλώσσας, τη γνωσιολογία, την ηθική, την πολιτική φιλοσοφία και (μολονότι σε πολύ πιο περιορισμένο βαθμό) τη φιλοσοφία της τέχνης. Όχι μόνο θεμελίωσαν αυτούς τους τομείς έρευνας, αλλά προοδευτικά διέκριναν πολλά ζητήματα που θα αναγνωρίζονταν ως τα βασικότερα στους τομείς αυτούς. Επιπρόσθετα, ανάμεσα σε όσους θεμελίωσαν αυτές τις εξελίξεις υπήρξαν δύο, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οι οποίοι πάντοτε, οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο γνώριζαν και μελετούσαν τη φιλοσοφία, λογίζονταν κορυφαίοι σε φιλοσοφική ιδιοφυΐα και σε εύρος επιτευγμάτων‧ και που η επιρροή τους, άμεσα ή έμμεσα, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, κάτω από εξαιρετικά ποικίλα είδη ερμηνείας, υπήρξε σταθερά παρούσα στην ανάπτυξη που γνώρισε έκτοτε η δυτική φιλοσοφική παράδοση.»
Ευρύτερα γνωστός για τις μελέτες του στο πεδίο της ηθικής, ο Άγγλος φιλόσοφος στέκεται ιδιαίτερα στην ηθική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων, αποφαινόμενος ότι «δεν ήταν μόνο διαφορετική από το μεγαλύτερο μέρος της νεότερης σκέψης, ιδιαίτερα εκείνης που επηρεάστηκε από τον χριστιανισμό, αλλά και πολύ καλύτερα σχηματισμένη». Και καταλήγει: «η ελληνική ηθική σκέψη, σε πολλές από τις βασικές δομές της και, προπάντων, στην αδυναμία της να διαχωρίσει τα ερωτήματα για το πώς πρέπει κανείς να σχετίζεται με τους άλλους και με την κοινωνία από τα ερωτήματα για το ποιον βίο αξίζει κανείς να διάγει και το τι βασικά επιθυμεί, αντιπροσωπεύει ένα από τα ελάχιστα σύνολο ιδεών που μπορούν να μας βοηθήσουν τώρα να θέσουμε την ηθική σκέψη σε έντιμη επαφή με την πραγματικότητα». Ο Άγγλος φιλόσοφος Μπέρναρντ Ουίλλιαμς (1929–2003) σπούδασε στην Οξφόρδη και δίδαξε σε κορυφαία πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Συνδυάζοντας μια βαθιά ουμανιστική παιδεία με τάσεις της αναλυτικής φιλοσοφίας, άσκησε κριτική στις ηθικές θεωρίες του Καντ και του ωφελιμισμού επειδή παραγνωρίζουν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχολογίας και της κοινωνικής ζωής.
Ο Σάββας Κονταράτος είναι ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Από τις εκδόσεις του ΜΙΕΤ κυκλοφορεί η δίτομη εμπεριστατωμένη μελέτη του με τίτλο Ουτοπία και πολεοδομία (2014). Έχει επίσης μεταφράσει το κλασικό δοκίμιο του ιστορικού της τέχνης Έρβυν Πανόφσκυ Γοτθική αρχιτεκτονική και σχολαστικισμός (1951) για τη σειρά minima του ΜΙΕΤ (2018).
Erwin Panofsky Γοτθική Αρχιτεκτονική και Σχολαστικισμός (Σειρά minima/9)
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 6:25 π.μ.
Erwin Panofsky
Μετάφραση: Σάββας Κονταράτος
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2018,
ISBN: 978-960-250-701-8
Τιμή: 11,95€
Τιμή ΜΙΕΤ: 10,76€
Αφότου πρωτοεκδόθηκε, το 1951, η σημαντική αυτή διάλεξη του Έρβιν Πανόφσκυ δεν έχει σταματήσει να αποτελεί αντικείμενο έντονων συζητήσεων που υπερβαίνουν το πεδίο της ιστορίας της τέχνης και εκτείνονται γενικότερα στο χώρο της διανόησης. Τυπικό παράδειγμα εφαρμογής της εικονολογικής θεωρίας που ανέπτυξε ο ίδιος ο Πανόφσκυ, η μελέτη αυτή δεν επιχειρεί να ερμηνεύσει απλώς ένα καλλιτεχνικό στιλ, αλλά να φέρει στο φως αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «εγγενή σημασία ή εγγενές περιεχόμενο» του συνολικότερου πολιτισμικού φαινομένου της γοτθικής αρχιτεκτονικής, τη σχέση του δηλαδή με τις βαθύτερες, ενδεχομένως ασυνείδητες, οπωσδήποτε όμως θεμελιώδεις πνευματικές τάσεις της εποχής και του περιβάλλοντος που το γέννησαν.
Εκκινώντας από την παραλληλία που διακρίνει την εξέλιξη της γοτθικής αρχιτεκτονικής και του σχολαστικισμού σε μια δεδομένη περίοδο (12ος–13ος αιώνας) και μια συγκεκριμένη περιοχή (σε ακτίνα 150 χλμ. γύρω από το Παρίσι), ο Πανόφσκυ επιχειρεί μια αιτιακή σύνδεσή τους. Βλέπει στις γοτθικές μορφές την έκφραση της ίδιας «πνευματικής έξης» που χαρακτηρίζει τον σχολαστικισμό, ο οποίος ούτως ή άλλως κατείχε εκείνη την περίοδο και στη συγκεκριμένη περιοχή «κάτι σαν μονοπώλιο στην εκπαίδευση». Σύμφωνα με τον Πανόφσκυ, η κατεξοχήν έκφραση του σχολαστικού πνεύματος, η Summa –αυτό το «όργιο λογικής», η απόπειρα για «μια συνθήκη μόνιμης ειρήνης μεταξύ πίστης και λόγου», όπως τη χαρακτηρίζει–, και η κατεξοχήν μορφή της γοτθικής αρχιτεκτονικής, ο καθεδρικός ναός, διέπονται από τις ίδιες βασικές αρχές: (α) ολότητα, (β) οργάνωση σύμφωνα με ένα σύστημα από ομόλογα μέρη και μέρη μερών και (γ) ευκρίνεια και πειστικότητα της (παραγωγικής) συλλογιστικής. Άλλωστε για τον Πανόφσκυ, η βασική σχολαστική μέθοδος της disputatio (όπως τη διαμόρφωσε ο Αβελάρδος με το Sic et Non) αποτέλεσε το πρότυπο βάσει του οποίου εργάστηκαν και οι αρχιτέκτονες των καθεδρικών ναών, και ως εκ τούτου μπορεί να ερμηνεύσει την εξέλιξη των γοτθικών μορφών από μνημείο σε μνημείο.
Ο κριτικός αναγνώστης δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πόσο βαθιά κατέχει ο Πανόφσκυ και με πόση κριτική δεξιοτεχνία χειρίζεται ένα θεωρητικοφιλοσοφικό υπόβαθρο που ξεκινά από τη μεσαιωνική φιλοσοφία και φτάνει μέχρι τον Έγελο, τον Μάνχαϊμ και τον Κασσίρερ. Κάθε αναγνώστης ωστόσο, μυημένος ή αμύητος, θα απολαύσει τον γοητευτικό τρόπο με τον οποίο «ξεκλειδώνει» τις επιβλητικές μορφές των γοτθικών καθεδρικών ναών, αποκαλύπτοντας μια αναπάντεχη και συναρπαστική εικόνα για τον πνευματικό ορίζοντα του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, πέρα από προκαταλήψεις περί σκοταδισμού και ανορθολογικότητας.
Η έκδοση συμπληρώνεται με δύο χρήσιμα γλωσσάρια: το πρώτο περιλαμβάνει ξένους όρους και φράσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, ενώ το δεύτερο επεξηγεί την αρχιτεκτονική ορολογία του κειμένου.
Βιβλιοπαρουσίαση: ΕφΣυν "Αξεπέραστο Δοκίμιο"
Εκκινώντας από την παραλληλία που διακρίνει την εξέλιξη της γοτθικής αρχιτεκτονικής και του σχολαστικισμού σε μια δεδομένη περίοδο (12ος–13ος αιώνας) και μια συγκεκριμένη περιοχή (σε ακτίνα 150 χλμ. γύρω από το Παρίσι), ο Πανόφσκυ επιχειρεί μια αιτιακή σύνδεσή τους. Βλέπει στις γοτθικές μορφές την έκφραση της ίδιας «πνευματικής έξης» που χαρακτηρίζει τον σχολαστικισμό, ο οποίος ούτως ή άλλως κατείχε εκείνη την περίοδο και στη συγκεκριμένη περιοχή «κάτι σαν μονοπώλιο στην εκπαίδευση». Σύμφωνα με τον Πανόφσκυ, η κατεξοχήν έκφραση του σχολαστικού πνεύματος, η Summa –αυτό το «όργιο λογικής», η απόπειρα για «μια συνθήκη μόνιμης ειρήνης μεταξύ πίστης και λόγου», όπως τη χαρακτηρίζει–, και η κατεξοχήν μορφή της γοτθικής αρχιτεκτονικής, ο καθεδρικός ναός, διέπονται από τις ίδιες βασικές αρχές: (α) ολότητα, (β) οργάνωση σύμφωνα με ένα σύστημα από ομόλογα μέρη και μέρη μερών και (γ) ευκρίνεια και πειστικότητα της (παραγωγικής) συλλογιστικής. Άλλωστε για τον Πανόφσκυ, η βασική σχολαστική μέθοδος της disputatio (όπως τη διαμόρφωσε ο Αβελάρδος με το Sic et Non) αποτέλεσε το πρότυπο βάσει του οποίου εργάστηκαν και οι αρχιτέκτονες των καθεδρικών ναών, και ως εκ τούτου μπορεί να ερμηνεύσει την εξέλιξη των γοτθικών μορφών από μνημείο σε μνημείο.
Ο κριτικός αναγνώστης δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει πόσο βαθιά κατέχει ο Πανόφσκυ και με πόση κριτική δεξιοτεχνία χειρίζεται ένα θεωρητικοφιλοσοφικό υπόβαθρο που ξεκινά από τη μεσαιωνική φιλοσοφία και φτάνει μέχρι τον Έγελο, τον Μάνχαϊμ και τον Κασσίρερ. Κάθε αναγνώστης ωστόσο, μυημένος ή αμύητος, θα απολαύσει τον γοητευτικό τρόπο με τον οποίο «ξεκλειδώνει» τις επιβλητικές μορφές των γοτθικών καθεδρικών ναών, αποκαλύπτοντας μια αναπάντεχη και συναρπαστική εικόνα για τον πνευματικό ορίζοντα του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, πέρα από προκαταλήψεις περί σκοταδισμού και ανορθολογικότητας.
Η έκδοση συμπληρώνεται με δύο χρήσιμα γλωσσάρια: το πρώτο περιλαμβάνει ξένους όρους και φράσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, ενώ το δεύτερο επεξηγεί την αρχιτεκτονική ορολογία του κειμένου.
Βιβλιοπαρουσίαση: ΕφΣυν "Αξεπέραστο Δοκίμιο"
Erich Auerbach: Ο Τζανμπαττίστα Βίκο και η ιδέα της φιλολογίας. Φιλολογία της παγκόσμιας λογοτεχνίας
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 8:12 π.μ.
Συγγραφέας: Erich Auerbach
Μετάφραση: Γιώργος Ανδρουλιδάκης, Κώστας Σπαθαράκης
Επίμετρο: Διονύσης Καψάλης
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2016
Σελίδες: 85
ISBN: 978-960-250-633-2
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 9,86€
Το πολυσήμαντο έργο του Γερμανοεβραίου φιλολόγου Έριχ Άουερμπαχ γεφυρώνει τη φιλολογία ως ιστορική μάθηση μ’ έναν γενικότερο στοχασμό για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία και τον πολιτισμό. Το πρώτο και παλαιότερο δοκίμιο, Ο Τζανμπαττίστα Βίκο και η ιδέα της φιλολογίας (1936), μικρό δείγμα της μακράς και επίμονης ενασχόλησης του Άουερμπαχ με τον Ιταλό φιλόσοφο, εξετάζει τη Νέα Επιστήμη ως το πρώτο μείζον έργο της ερμηνευτικής φιλολογίας και συναρτά την αυτόνομη θεμελίωση της φιλολογικής επιστήμης με την ιστορικότητα του Βίκο. Προκειμένου να ανακαλύψει την πνευματική ιδιοσυστασία του ανθρώπου κατά τις απαρχές του πολιτισμού, ο Βίκο εφάρμοσε τις φιλολογικές μεθόδους στην ερμηνεία των μύθων, των πανάρχαιων μνημείων της γλώσσας, του δικαίου, της θρησκείας και της ποίησης. Όπως σημειώνει ο Άουερμπαχ, η φιλολογία αναδεικνύεται έτσι «σε πεμπτουσία της επιστήμης του ανθρώπου ως ιστορικού όντος, οπότε συμπεριλαμβάνει όλους τους σχετικούς επιστημονικούς κλάδους, επομένως και την ιστορική επιστήμη με τη στενή έννοια. Η δυνατότητά της εδράζεται στην προϋπόθεση ότι οι άνθρωποι μπορούν να κατανοούν ο ένας τον άλλο, ότι υπάρχει ένας κόσμος κοινός για όλους τους ανθρώπους, προσιτός και οικείος στον καθένα μας».
Το δεύτερο και ύστερο δοκίμιο, η Φιλολογία της παγκόσμιας λογοτεχνίας (1952), κείμενο φιλοσοφικής ωριμότητας αλλά και εντυπωσιακής επικαιρότητας για τις λογοτεχνικές σπουδές (και όχι μόνον), αναδιατυπώνει μια νέα, κάθε άλλο παρά αφελή αποτίμηση του ουμανισμού και συγχρόνως αποτελεί τον συνοπτικότερο και μάλλον τον ωριμότερο λόγο περί της φιλολογικής μεθόδου του Άουερμπαχ. Όσο περισσότερο ενοποιείται η υφήλιος τόσο περισσότερο πρέπει να διευρύνεται η συνθετική και προοπτική θεώρηση και η παγκόσμια λογοτεχνία να θεωρείται ως πολλαπλό υπόβαθρο ενός κοινού πεπρωμένου. «Φιλολογική μας πατρίδα –γράφει χαρακτηριστικά ο Άουερμπαχ- είναι όλη η υφήλιος· δεν μπορεί πλέον να είναι το έθνος. Ασφαλώς την πιο πολύτιμη και αναντικατάστατη κληρονομιά του φιλολόγου εξακολουθούν να την αποτελούν η γλώσσα και η παιδεία του δικού του έθνους· για να την αξιοποιήσει όμως, οφείλει να την αποχωριστεί και να την υπερβεί. Σήμερα, υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, πρέπει να επιστρέψουμε σε αυτό που για την προεθνική, μεσαιωνική παιδεία ήταν κοινό κτήμα: την επίγνωση ότι το πνεύμα δεν έχει εθνικότητα».
Ο ΕΡΙΧ ΑΟΥΕΡΜΠΑΧ γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1892 και πέθανε στο Ουώλινγκφορντ του Κοννέκτικατ το 1957. Σπούδασε νομικά, τα οποία όμως εγκατέλειψε για χάρη της φιλολογίας. Το 1929 ανέλαβε την έδρα ρομανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μαρβούργου. Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία εγκαταστάθηκε αρχικά στην Τουρκία, ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, και από το 1947 έως το θάνατό του στις ΗΠΑ, όπου δίδαξε για λίγο στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας (PSU) και κυρίως στο Γέιλ. Από τα έργα του ξεχωρίζουν η πρώτη του μεγάλη μονογραφία, Dante als Dichter der irdischen Welt (Ο Δάντης ως ποιητής του επίγειου κόσμου), 1929, η πολύ σημαντική μελέτη “Figura”, Archivum romanicum 22 (1939), και ασφαλώς το opus magnum του, Mimesis, 1959 (Μίμησις, ΜΙΕΤ, 2014), ένα από τα θεμελιώδη έργα της φιλολογίας του 20ού αιώνα.
Τίτλος: Τι είναι μια ανθρωπιστική κριτική;Συγγραφέας: Abrams M. H.
Μετάφραση και επίμετρο: Άρης Μπερλής
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 2014
Σελίδες: 97
ISBN: 978-960-250-603-5
Τιμή με έκπτωση: 9,90€
«Το δοκίμιο “Τι είναι μια ανθρωπιστική κριτική;” είναι η εναρκτήρια ομιλία του Έιμπραμς στο συμπόσιο με τίτλο “The Emperor Redressed: Critiquing Critical Theory” (“Ο αυτοκράτορας ντυμένος ξανά: Κριτική της κριτικής θεωρίας”), που έγινε το 1992 στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. Στο συμπόσιο έλαβαν μέρος διακεκριμένοι κριτικοί της λογοτεχνίας, φιλόσοφοι και μελετητές, όπως ο Τζων Σέαρλ, ο Ιχάμπ Χασάν, ο Ντέβιντ Λέμαν, ο Ρίτσαρντ Λέβιν κ.ά. Θέμα (και προφανής στόχος) του συμποσίου ήταν ο “ενδελεχής έλεγχος” των μεταστρουκτουραλιστικών, ριζοσπαστικών θεωριών, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχει η αποδόμηση. Ο τόνος πολλών εισηγήσεων ήταν μαχητικός, ειρωνικός ή και σαρκαστικός. Αλλά ο Έιμπραμς, διδακτικός και μεθοδικός πάντα, αφού θυμίσει ότι “κριτική δεν σημαίνει πολεμική”, αναλαμβάνει να αναλύσει βασικές θέσεις των μεταστρουκτουραλιστικών θεωριών, ιδέες και πρακτικές, και να δείξει τόσο τις εσωτερικές τους αντιφάσεις όσο και τις συνέπειές τους. Θα εξετάσει ορισμένες κριτικές θεωρίες “εκ των έσω”, θα δει “ποια στοιχεία και ποιοι παράγοντες τις έχουν κάνει να φαίνονται όχι μόνον αξιόπιστες αλλά και πειστικές σε ανθρώπους νοήμονες”, και θα δείξει “ποιες ενδιαφέρουσες συλλήψεις υπάρχουν σε αυτές τις θεωρίες, τις οποίες όσοι από μας έχουμε διαφορετική στάση ως κριτικοί καλό θα ήταν να προσέξουμε”. Θα δείξει επίσης γιατί “οι σύγχρονες θεωρίες, όταν εφαρμόζονται στη λογοτεχνική κριτική”, είναι “ανεπαρκείς για τα λογοτεχνικά κείμενα τα οποία αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν και συχνά παραμορφωτικές στους τρόπους ανάγνωσης που χρησιμοποιούν και προτείνουν”. ... Ένα μεγάλο μέρος του δοκιμίου καλύπτει η περιγραφή του αντιανθρωπισμού των στρουκτουραλιστικών και των μεταστρουκτουραλιστικών θεωριών (Κλωντ Λεβί-Στρως, Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκώ, Ζακ Ντεριντά, Πωλ ντε Μαν), της αμφισβήτησης θεμελιωδών εννοιών και αναφορών της παραδοσιακής σκέψης και κριτικής, όπως “άνθρωπος”, “ανθρώπινος”, “το υποκείμενο”, “υποκειμενικότητα”, “το πρόσωπο”, “το εγώ”. Για αυτούς τους θεωρητικούς οι άνθρωποι –ο συγγραφέας, ο αναγνώστης– δεν υπάρχουν ως υποκείμενα, είναι –όπως και το λογοτεχνικό έργο– “λειτουργίες” ή “αποτελέσματα” της γλώσσας». (Απόσπασμα από το επίμετρο του μεταφραστή).
Ο ΜΕΓΕΡ ΕΪΜΠΡΑΜΣ γεννήθηκε το 1912 και σπούδασε στο Χάρβαρντ και στο Καίμπριτζ. Το σημαντικότερο βιβλίο του, The Mirror and the Lamp (ελληνική έκδοση: Ο καθρέφτης και το φως, μτφρ. Άρης Μπερλής, Κριτική, 2001), εκδόθηκε το 1953 και αποτελεί έκτοτε βασικό πανεπιστημιακό εγχειρίδιο για τη μελέτη του ρομαντισμού. Ο Έιμπραμς δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ και στη σκιά του ανδρώθηκαν πολλοί περιφανείς κριτικοί της νεότερης από αυτόν γενιάς, όπως ο Χάρολντ Μπλουμ. Το δεύτερο μεγάλο βιβλίο του για τον ρομαντισμό, με τον τίτλο Natural Supernaturalism, εκδόθηκε το 1971. Ήταν επιμελητής της γνωστής Ανθολογίας Νόρτον της αγγλικής λογοτεχνίας και συγγραφέας ενός χρηστικού γλωσσάριου λογοτεχνικών όρων (ελληνική έκδοση: Λεξικό λογοτεχνικών όρων, μτφρ. Γ. Δεληβοριά, Σ. Χατζηιωαννίδου, Πατάκης, 2005) και πολλών μελετών και άρθρων. Μολονότι θεωρητικός της παλαιάς σχολής, ήταν σε θέση να παρακολουθήσει τις νεότερες εξελίξεις της κριτικής θεωρίας στη δεκαετία του ’70 και να εμπλακεί σε γόνιμο διάλογο με εξέχοντες αποδομιστές, δίνοντάς μας μια σειρά θαυμάσιων δοκιμίων.
ΝΕΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ MINIMA ΤΟΥ ΜΙΕΤ
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 8:15 π.μ.
Συγγραφέας: Conor Fahy
Μετάφραση και επίμετρο: Στέφανος Κακλαμάνης
Έκδοση: Αθήνα, ΜΙΕΤ, 2013
Σελίδες: 134 με 4 α/μ εικόνες
ISBN: 978-960-250-583-0
Τιμή με έκπτωση: 10,80 €
Το έντυπο βιβλίο ως υλικό αντικείμενο είναι προϊόν που
συνδυάζει πνευματικό και μυϊκό κόπο και κατάλληλη τεχνολογία ώστε να
πολλαπλασιαστεί με μηχανικά μέσα και να καταστεί προσβάσιμο και ωφέλιμο στο
αναγνωστικό κοινό. Η κειμενική βιβλιολογία, ως κλάδος της φιλολογικής
επιστήμης, συμπλέκει τη μελέτη της υλικής και της άυλης υπόστασης του έντυπου
βιβλίου, επιστρατεύοντας τις αρχές, τις μεθόδους, τις εμπειρίες και τις
κατακτήσεις της φιλολογίας και της ιστορίας στις πολυποίκιλες εκφάνσεις τους.
Φωτίζει έτσι την παραγωγική διαδικασία που βρίσκεται πίσω από κάθε έκδοση και
ερευνά τις πιθανές επεμβάσεις των προσώπων που εργάστηκαν για την εκτύπωση ενός
βιβλίου (του συγγραφέα, του επιμελητή, του στοιχειοθέτη, του τυπογράφου κ.ά.).
Στηριζόμενη στην καλή γνώση της τυπογραφικής διαδικασίας η κειμενική
βιβλιολογία δεν αρκείται στην εξωτερική περιγραφή των έντυπων εκφράσεων του
παρελθόντος, αλλά κατατείνει στην πολυπρισματική μελέτη του καθόλου γραπτού
πολιτισμού μέσα στον χρόνο (σύνθεση, παραγωγή, διάδοση και εμπορία, διατήρηση
του βιβλίου). Συμβάλλει επομένως ουσιαστικά, όχι μόνον στην ανασύσταση της
υλικής υπόστασης του έντυπου βιβλίου και στην ανασυγκρότηση της ιστορίας του,
αλλά και στην κριτική αποκατάσταση του κειμένου του με αυστηρά επιστημονικά
κριτήρια. Στην Εισαγωγή του ο Κόνορ Φάχυ περιορίζεται στη μελέτη της
χειροκίνητης παραγωγής του έντυπου βιβλίου και αντλεί τα παραδείγματά του από
τον 16ο αιώνα. Περιγράφει έτσι συνοπτικά τα στάδια και τους ρυθμούς
εργασίας σε ένα τυπογραφικό εργαστήρι εκείνης της εποχής, όπως αυτά μπορούν να
ανασυγκροτηθούν μέσα από τις πιο πρόσφατες έρευνες.
Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)