ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Ένας διαφορετικός ταξιδιωτικός οδηγός για τη δυτική Μικρά Ασία κατά την αρχαιότητα, από τον Ελλήσποντο και την Προποντίδα έως τη ΝΑ Μεσόγειο, τα όρια Παμφυλίας και Κιλικίας στα ανατολικά της Alanya/Αλάγια, χώρο που κατείχαν 500 ελληνικές πόλεις.

Υπόβαθρό του τα ταξίδια μιας δωδεκαετίας και βιβλιογραφικά ενήμερος έως την άνοιξη του 2016, ώστε να αποτελέσει ταυτόχρονα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο και έγκυρο ταξιδιωτικό οδηγό. Διάρθρωση, γράψιμο και εικονογράφηση τον καθιστούν εύχρηστο και εύληπτο σε κάθε τύπο ταξιδιώτη: 592 σελίδες, 1148 έγχρωμες φωτογραφίες (η πλειονότητα του πονήσαντος), σχέδια και νέοι χάρτες, αναλυτική εισαγωγή (γεωγραφία και ιστορία), περισσότερες από 120 πόλεις και θέσεις (οι πλέον άγνωστοι και αξιοθέατοι ερειπιώνες), 15 μουσεία, στέμματα δυναστειών, πλήρης βιβλιογραφία, λεξιλόγιο και ευρετήριο.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τίτλος:Ο Αγώνας του ΄21 και η υπονόμευσή του. Οι σύγχρονες μαρτυρίες και η κρίση του Σολωμού
Συγγραφέας: Μαρία Δεληβοριά
Έκδοση: Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2016
Σελίδες: 535
ISBN: 978-960-505-165-5
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 16,00€






Είδες να μαδάνε τη κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος.

Τί θα κάμετε; θ’ αφήστε / Να αποκτήσωμεν εμείς / Λευθεριάν, ή θα την λύστε / Εξ αιτίας Πολιτικής;


O ΣΟΛΩΜΟΣ, που τον διακρίνει μια ξεχωριστή ευρωπαϊκή παιδεία, ο Σολωμός, που παρακολουθεί στενά τα ευρωπαϊκά κινήματα ιδεών μέσα από την έμμονη έγνοια του για τις ελληνικές προοπτικές, αποδεικνύεται και ένας ιδιαίτερα πολύτιμος «αυτόπτης μάρτυρας», ο οποίος βίωνε με ένταση την πορεία του Αγώνα, αναζητώντας το νόημα κάτω από τα συμβάντα, με απόλυτη συνείδηση ότι ήταν σύγχρονος με ένα ιστορικό γεγονός υπέρογκο, και όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Στην ουσία είναι ο πρώτος που εννοιολόγησε την ελληνική επανάσταση συνδέοντας τον απελευθερωτικό αγώνα με το αίτημα και την ανάγκη για ελευθερία των λαών. Η μαρτυρία του σε κάποιες περιπτώσεις αποτυπώνεται με την ένταση της καταγγελίας.

Με αντίστοιχη ένταση αποτυπώνεται η σολωμική μαρτυρία, ως καταγγελία, και στην αινιγματικά αλληγορική Γυναίκα της Ζάκυθος, σχεδιασμένη σύγχρονα με την κορύφωση των τραγικών συμβάντων που σηματοδοτούν τον Αγώνα, με επίκεντρο τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Για να κατανοηθεί η οργή και η βιαιότητα που διατρέχουν το κείμενο αυτό, η συγγραφέας ανατρέχει στις σύγχρονες με τα γεγονότα πηγές (Κασομούλης, Σπυρομίλιος, Φωτάκος, Φίνλεϋ κ.ά.), μια και ο σημαίνων ποιητής δεν δημιουργεί «σε κενό».

Η βαθιά ιστορική συνείδηση του Σολωμού ορίζει και την προσπάθειά του να αποτυπώσει το βηματισμό της μεγάλης Ιστορίας, μέσα από γεγονότα στο περιθώριο της ιστορίας, που όμως συνιστούν, με το μέγεθος της τραγικότητάς τους, τα θεμελιώδη συστατικά της. Άλλωστε, το ρίγος της ιστορίας, το ρίγος της μνήμης, ρίγος στην ουσία πολιτικό, διατρέχει το σολωμικό έργο.

Θα μπορούσε άραγε να υποστηρίξει κανείς ότι ο ποιητής ήταν ίσως ο πρώτος που είδε τότε τον Άγγελο της Ιστορίας να φτερουγίζει πάνω από τα ερείπια, προσπαθώντας να πετάξει προς το μέλλον;

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στα Βιβλιοπωλεία του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Αθήνα, Αμερικής 13 & Θεσσαλονίκη, Τσιμισκή 11) έχετε τη δυνατότητα να αναζητήσετε και τις εκδόσεις του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών & Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας.

Στο σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να περιηγηθείτε τις εκδόσεις του Ινστιτούτου (Εκδόσεις Ινστιτούτου).

«Ο Γιώργος Ζογγολόπουλος αναγνωρίζεται σήμερα διεθνώς ωε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες γλύπτες του 20ού αιώνα, ένας από τουςσημαντικότερους που έζησε και δημιούργησε εντός Ελλάδος. Το έργο του ξεκινά και κινείται σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο έως την περίοδο του Μεσοπολέμου. Μεταπολεμικά εισάγει στην ελληνική τέχνη στοιχεία μοντέρνων και σύγχρονων κινημάτων και αρχίζει να αφαιρεί στοιχεία από τα γλυπτά του, κάνοντας χρήση του πλήρους και του κενού. Ψάχνοντας συνεχώς καινούργια υλικά, χρησιμοποιεί το κορ-τεν, το πλεξιγκλάς και τον ανοξείδωτο χάλυβα. Δεν αρκείται όμως στη στατική γλυπτική και δίνει κίνηση στα έργα του, χρησιμοποιώντας το νερό, το φως, τον αέρα, αλλά και τους νόμους της φυσικής, καθώς και αντλίες, μοτέρ και αντίβαρα. Άνθρωπος απλός, φιλικός και ευγενής από τη φύση του, με το αμίμητο χιούμορ του διέλυε κάθε ίχνος σοβαροφάνειας και δεχόταν πάντοτε τη ζωή με ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δεν έπαψε να δημιουργεί και να κάνει σχέδια για το μέλλον... ακόμη και στην ηλικία των εκατό ετών, όταν και πήρε για τελευταία φορά μέρος στην Μπιενάλε της Βενετίας! Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης φιλοξενεί το έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου προσκαλώντας μας να γνωρίσουμε τον κόσμο του...»

Νίκος Θεοδωρίδης

«Η μελέτη αυτή έχει στόχο να παρουσιάσει την ιστορία ενός ορθόδοξου μοναστηρίου στην Ήπειρο κατά τους μεταβυζαντινούς και νεότερους χρόνους και να παρακολουθήσει τις εναλλαγές του εκκλησιαστικού του καθεστώτος τη χρονική αυτή περίοδο. Πρόκειται για την αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου μονή που ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα και εξακολουθεί να υπάρχει ως τις μέρες μας στη δυτική πλαγιά του όρους Φαρμακοβούνι, κοντά στο χωριό Γηρομέρι, στην περιοχή Φιλιατών Θεσπρωτίας...

Το πρώτο ζήτημα που τίθεται είναι τα χρονικά σημεία που οριοθετούν τη μελέτη μας. Με άλλα λόγια, γιατί επιλέγουμε τον 16ο αιώνα ως αφετηρία, αφού η μονή ιδρύεται, όπως θα δούμε, τον 14ο αιώνα και γιατί το καταληκτικό χρονικό όριο το τοποθετούμε στον 19ο αιώνα, συγκεκριμένα στο έτος 1863. Και οι δύο χρονολογίες που επιλέξαμε αποτελούν ορόσημα για το θέμα μας: στην τέταρτη δεκαετία του 16ου αιώνα, συγκεκριμένα το 1533 μαρτυρείται η λειτουργία της μονής για πρώτη φορά ύστερα από σιωπή δύο αιώνων, ενώ το 1863 συνδέεται με μία μείζονος σημασίας θεσμική μεταβολή, την κατάργηση του θεσμού της πατριαρχικής εξαρχίας, θεσμό στον οποίο είχε ενταχθεί από τον 17ο αιώνα η μονή Γηρομερίου μαζί με ορισμένους πλησιόχωρους οικισμούς. 

Σε όλη τη διάρκεια των τριών αυτών αιώνων η ευρύτερη περιοχή βρισκόταν υπό οθωμανική κυριαρχία. Έτσι λοιπόν ο ιστορικός βίος του μοναστηριού και του τοπικού χριστιανικού πληθυσμού, όπως και όλων των χριστιανών που είχαν ενταχθεί σταδιακά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθοριζόταν από τη διπλή διοικητική τους υπαγωγή στην αλλόθρησκη κοσμική εξουσία και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. 

 Είναι γνωστό ότι λίγους μήνες μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο βυζαντινός αυτός θεσμός επαναλειτούργησε στο πλαίσιο του κράτους των Οθωμανών. Το γεγονός αυτό ήταν μια πολυσήμαντη πολιτική πράξη που εξυπηρετούσε τόσο τα σχέδια του Μωάμεθ του Πορθητή όσο και τις προσδοκίες που διατηρούσαν ομάδες χριστιανών οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην ανασύσταση του Πατριαρχείου. Στο εξής, χάρη στις ενισχυμένες αρμοδιότητες (διοικητικές, δικαιοδοτικές, οικονομικές) που αναγνώριζε ο σουλτάνος στον πατριάρχη, το Πατριαρχείο αποτέλεσε κύριο διοικητικό θεσμό για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας, ενώ ταυτόχρονα αναδείχθηκε ως κύριος θεσμός εξουσίας για την ελληνική κοινωνία...» 

(από την εισαγωγή του βιβλίου)