ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Κρήνες, βρύσες και πηγές είναι το θέμα των φωτογραφιών που συγκεντρώνονται στο βιβλίο αυτό και προέρχονται όλες από το Αρχείο Φωτογραφίας του ΕΛΙΑ / ΜΙΕΤ. Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται ξεκινούν από τα τέλη του 19ου αιώνα και φτάνουν μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αποτυπώνουν γλαφυρά την κεντρική θέση που είχαν οι πηγές και οι κρήνες στη ζωή των ανθρώπων σε καιρό ειρήνης αλλά και σε καιρό πολέμου.

Ένας σημαντικός αριθμός φωτογραφιών εικονογραφεί τις καθημερινές ανάγκες για νερό που είχε κάθε νοικοκυριό – νερό πόσιμο, νερό για το μαγείρεμα και το πλύσιμο, δουλειά σχεδόν αποκλειστικά των γυναικών. «Το τρεχούμενο νερό μέσα στα σπίτια δεν είναι και τόσο παλιά υπόθεση στον τόπο μας. […]. Οι κοινοτικές βρύσες, τα πηγάδια και οι πηγές ήταν δημόσιος χώρος για τις γυναίκες, τόπος συνάντησής τους, έξω από το σπίτι, αποκλεισμένες καθώς ήταν από την πλατεία και τα λιγοστά μαγαζιά της. […] Όταν οι γυναίκες είχαν να πλύνουν, επειδή χρειαζόταν πολύ νερό, έπρεπε να πάνε στην ίδια την πηγή του, στα πηγάδια, στις βρύσες, στις ποταμιές ή όπου αλλού. Δεν ήταν καθόλου απλό. […] Μπορεί οι κρήνες και οι πηγές να ήταν τόπος συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής των γυναικών, κυρίως όμως ήταν τόπος μόχθου, μεγάλου μόχθου» (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Αλλά οι κρήνες ήταν όμως πάντοτε και τόποι ξεκούρασης, περιήγησης και συνάντηση και ως εκ τούτου και προσφιλείς χώροι φωτογράφισης: «Οι κάθε είδους εκδρομείς, του Ορειβατικού Συνδέσμου, της Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης ή όποιοι άλλοι, θα βγάλουν πάντα εκεί μια φωτογραφία». Χαρακτηριστικές επίσης είναι και οι φωτογραφίες οι οποίες απεικονίζουν στρατιώτες που έχουν σταματήσει σε κρήνες για να ξεδιψάσουν και να δροσιστούν.

Τέλος, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το λεύκωμα αυτό φωτογραφίες που συνδέονται με την ιερή χρήση του νερού: «δεν υπάρχει θρησκεία που η λατρεία της να μη συνδέεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τη ζωογόνα και καθαρτική λειτουργία του ύδατος». Ο φακός των φωτογράφων αποτυπώνει πηγές που έχουν συνδεθεί με την αρχαία λατρεία, οθωμανικές κρήνες, αγιάσματα, αγιορείτικες φιάλες κ.ά.

Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, φωτογραφίες των Αδελφών Underwood, Γιώργου Βαφιαδάκη, Frédéric Boissonnas, Νίκου Ζωγράφου, Δημήτρη Παπαδήμου, Γιώργου Σεφέρη, καθώς και της USIS (Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών) και της Section photographique de l’Armé française.

Οι περισσότερες λήψεις του ανά χείρας βιβλίου προέρχονται από την ελληνική επικράτεια, χωρίς ωστόσο να λείπουν εικόνες από χώρες των Βαλκανίων, της Δυτικής Ευρώπης και από τις ΗΠΑ. Πρόκειται για φωτογραφίες που καθεμιά τους αποτελεί τον επίλογο μιας ζωής: σιωπηλές αλλά εύγλωττες, μελαγχολικές και συγχρόνως γεμάτες αξιοπρέπεια.

Στο παρόν βιβλίο εκδίδονται φωτογραφίες του Φρεντερίκ Μπουασσοννά από δύο ταξίδια που πραγματοποίησε στη Βόρειο Ελλάδα το 1913 και το 1919 μαζί με τον φίλο, συνοδοιπόρο και συνεργάτη στις εξορμήσεις του Ντανιέλ Μπω-Μποβύ. Ήδη από την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα οι δύο φυσιολάτρες και φιλέλληνες Ελβετοί ταξιδεύουν στην ελληνική ύπαιθρο και φωτογραφίζουν τοπία και σκηνές με σκοπό να συστήσουν εκ νέου την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κοινό. Οι φωτογραφίες της Ηπείρου και της Μακεδονίας ελήφθησαν μάλιστα κατόπιν επίσημης συμφωνίας του φωτογράφου με την ελληνική κυβέρνηση για την προβολή της ελληνικότητας των νέων εδαφών. Ωστόσο οι τεχνικές δυσκολίες μιας τέτοιας αποστολής κάθε άλλο παρά αμελητέες ήταν. Σκιαγραφώντας τα γεγονότα γύρω από αυτά τα ταξίδια, η Ματθίλδη Πυρλή δεν παραλείπει να περιγράψει την –αφανή, ηρωική και αδιανόητη για τα σημερινά δεδομένα– προσπάθεια που συνεπαγόταν η λήψη φωτογραφιών σε εξωτερικό χώρο, και μάλιστα ορεινό, εκείνη την εποχή.

Η παραμονή των δύο συνεργατών και φίλων στη Θεσσαλονίκη υπήρξε γόνιμη: ο φακός του Μπουασσοννά αποτυπώνει όψεις της πόλης σε δύο καθοριστικές στιγμές της ιστορίας της, δηλαδή την απελευθέρωση και την καταστροφή της από τη σαρωτική πυρκαγιά. Οι φωτογραφίες αναδεικνύουν το πολύπλοκο και σαγηνευτικό ψηφιδωτό της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης: τις ρωμαϊκές αρχαιότητες, τον βυζαντινό πλούτο της και το αρχιτεκτονικό αποτύπωμα των Οθωμανών. Πανοραμικές λήψεις και στιγμές καθημερινού βίου συνθέτουν την εικόνα της πόλης όπως την πρωτοαντίκρισαν οι δύο ταξιδιώτες. Από την άλλη, η περιήγησή τους στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και η ανάβασή τους στα χωριά του Ολύμπου έφερε ενώπιον τους «έναν ακόμη πολιτισμό σκαλωμένο στα δίχτυα του χρόνου που αρνείται να κυλήσει», όπως γράφει η Ματθίλδη Πυρλή: Σαρακατσάνες που γνέθουν, βοϊδήλατες άμαξες, λασπωμένοι χωματόδρομοι και ανηφορικά καλντερίμια χωριών συγκροτούν την όψη εκείνης της πρωτόγνωρης για την Ευρώπη Ελλάδας. 

Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται εδώ προέρχονται από το αρχείο του ιστορικού Νίκου Γουλανδρή, το οποίο περιήλθε στο ΜΙΕΤ το 2017 με δωρεά της συντρόφου του Αλεξάνδρας Πουρνάρα. Πρόκειται για μια σειρά πρωτότυπων γυάλινων διαφανειών του οίκου Φρεντερίκ Μπουασσοννά, οι οποίες προορίζονταν για προβολή σε διαλέξεις. Οι εικόνες αυτές ανανεώνουν το ενδιαφέρον μας για την απαράμιλλη ματιά του Φρεντερίκ Μπουασσοννά, στον οποίο οφείλουμε ένα σημαντικό σώμα φωτογραφιών από την Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα.

Το βιβλίο συγκεντρώνει πορτρέτα της περιόδου 1860-1940, από οικογενειακά κυρίως αρχεία, τα οποία έχουν τραβηχτεί σε φωτογραφικό στούντιο. Στις φωτογραφίες αυτές, καθώς προορίζονται για ενθύμια, δίνεται ιδιαίτερη μέριμνα στην αμφίεση και κατά συνέπεια επιστρατεύονται τα πιο καλά, κομψά ή επίσημα ρούχα που διαθέτει ο εικονιζόμενος. Η πρωτοτυπία του βιβλίου έγκειται στην αντιπαραβολή των ενδυμασιών αυτών με τις μεταμφιέσεις των ίδιων προσώπων, συνήθως επ’ ευκαιρία κάποιας γιορτής ή αποκριάτικου χορού. Στις πιο πρώιμες φωτογραφίες εικονίζονται κυρίες επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας και άλλες επώνυμες γυναίκες της άρχουσας τάξης στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Στις μεταγενέστερες φωτογραφίες εμφανίζονται γόνοι επιφανών οικογενειών, όπως της οικογένειας Κριεζή, Έλληνες της διασποράς, όπως οι Καραθεοδωρή, αλλά και ευειδείς γνωστές Αθηναίες, όπως αυτές που το 1910 συμμετείχαν στην «εκτέλεσιν πλαστικών πινάκων» στο Βασιλικό Θέατρο για φιλανθρωπικό σκοπό. Οι μεταμφιέσεις πολύ συχνά συνδέονται με την καλλιτεχνική επικαιρότητα και τις έξωθεν επιρροές της εκάστοτε περιόδου, εικονογραφώντας κατ’ αυτό τον τρόπο τα γραπτά ιστορικά τεκμήρια. 

Στην εισαγωγή της, η Αφροδίτη Κούρια παρατηρεί επιπλέον: «Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε τούτη την έκδοση με θεματικό άξονα τη μεταμφίεση εμπλουτίζουν τη γνώση μας για την ελληνική υψηλή κοινωνία και τα ήθη της στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του 20ού –ένα τοπίο θολό, υποφωτισμένο σε διάφορα επίπεδα. Αυτά τα οπτικά ντοκουμέντα μας ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο σ’ αυτό τον κόσμο, ο οποίος εν πολλοίς παραμένει απροσπέλαστος στη διεπιστημονική έρευνα, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης ιδιωτικών / οικογενειακών αρχείων ή των προβλημάτων πρόσβασης σε όσα υπάρχουν».

Αφέλια 5 - Στέργιος Στεργίου. Κίος 1921-1922 Κείμενα:  Κωστής Λιόντης
Σχεδιασμός Σειράς: Διονύσης Καψάλης
Επιμέλεια: Βασιλική Χατζηγεωργίου, Ματθίλδη Πυρλή
Έκδοση: ΜΙΕΤ, Αθήνα 2018, 109σελ.
ISBN: 978-960-250-713-1
Τιμή: 14,00€        Τιμή ΜΙΕΤ: 9,80€

Στο βιβλίο παρουσιάζονται φωτογραφίες από το αρχείο του Συριανού ερασιτέχνη φωτογράφου Στέργιου Στεργίου, το οποίο απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ο Στεργίου, ηλικίας τότε 24 ετών, υπηρέτησε ως επίστρατος πεζοναύτης σε ναυτικό άγημα το οποίο τέθηκε υπό τη Στρατιωτική Διοίκηση Προύσσης. Το άγημα διαμοιράστηκε στα Μουδανιά, την Κίο και την Προύσα και ανέλαβε την τήρηση της τάξης στην περιοχή. Ο Στεργίου παρέμεινε στην Κίο ένα χρόνο, από το καλοκαίρι του 1921 μέχρι το καλοκαίρι του 1922. Στο διάστημα αυτό αποτύπωσε φωτογραφικά την εκκένωση της Νικομήδειας αλλά και την παρουσία του αγήματος σε πόλεις της Προποντίδας. Το φωτογραφικό αρχείο του Στέργιου Στεργίου περιήλθε στο ΜΙΕΤ με δωρεά την οποία πραγματοποίησαν η κόρη του Παναγιώτα Στεργίου και ο εγγονός του Νικόλαος Καΐλης τον Μάρτιο του 2017. Το αρχείο αριθμεί συνολικά 350 αρνητικά, εκ των οποίων τα 90 σχετίζονται με την παραμονή του Στεργίου ως πεζοναύτη στην Προποντίδα, ενώ τα υπόλοιπα αποτυπώνουν τη Σύρο του Μεσοπολέμου. Οι φωτογραφίες του Στεργίου (για τις οποίες χρησιμοποίησε μια Kodak των αρχών του 20ού αιώνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως πρακτική δυσκολία) έρχονται να προστεθούν στον όγκο των φωτογραφικών τεκμηρίων που διαθέτουμε σήμερα για τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Οι φωτογραφίες του Στεργίου αγνοούν τον τραγικό της επίλογο, ο οποίος απέχει ακόμη χρονικά. Οι παραθαλάσσιες πόλεις, οι ακτές, οι λήψεις πάνω στα πλοία δημιουργούν συνολικά την εικόνα μιας εμπόλεμης κατάστασης που ωστόσο παραμένει υπό έλεγχο και δεν εμπνέει καμία ανησυχία. Ο Στεργίου φωτογραφίζει την αναχώρηση του αγήματος από τον Πειραιά και τις μετακινήσεις του στα παράλια της Προποντίδας, τη ζωή στο στρατόπεδο και τις στρατιωτικές ασκήσεις. Επιπλέον διαμέσου αυτών των κυρίως αναμνηστικών φωτογραφιών καταγράφει σκηνές από πόλεις και χωριά της Ιωνίας που εύκολα ανακαλούν την περίοδο της ειρήνης και υπενθυμίζουν τη μακραίωνη συνύπαρξη αλλόθρησκων πληθυσμών στην περιοχή.

Ο Κωστής Α. Λιόντης υπογράφει το εισαγωγικό κείμενο, όπου, ύστερα από μια αναδρομή στις απαρχές της πολεμικής φωτογραφίας στον ελλαδικό χώρο, αναφέρεται ειδικότερα στην παρουσία και το έργο των φωτογράφων κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας και, τέλος, εξετάζει και αναλύει τις φωτογραφίες του παρόντος βιβλίου.

Πορτρέτα αναγνωστών αλλά και η ίδια η πράξη της ανάγνωσης είναι το θέμα των φωτογραφιών που συγκεντρώνονται στο βιβλίο αυτό. Η απεικόνιση του αναγνώστη δεν αποτέλεσε φωτογραφική καινοτομία.

Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο Γιάννης Παπαθεοδώρου, «η ζωγραφική είχε βέβαια προετοιμάσει το έδαφος για την απεικόνιση της ανάγνωσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως για την ιστορία της λογοτεχνίας, την ιστορία του βιβλίου και της ανάγνωσης, τα χαρακτικά, τα ιχνογραφήματα, οι ζωγραφικοί πίνακες και οι φωτογραφίες με θέμα την ανάγνωση αποτελούν σήμερα σημαντικά τεκμήρια για να κατανοήσουμε τις αλλαγές στις νοοτροπίες και στις αναγνωστικές συμπεριφορές».

Φωτογραφίες λοιπόν που ξεκινούν από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και φτάνουν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 αποτυπώνουν γλαφυρά τη διάδοση της ανάγνωσης σε μια εποχή κατά την οποία συγκροτείται μια δυναμική «καινούργια αναγνωστική κουλτούρα, η οποία έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: το βιβλίο βγαίνει έξω από τα τείχη της βιβλιοθήκης των λογίων». Αναγνώστες και των δύο φύλων, κάθε ηλικίας και κοινωνικής ομάδας, εκ των οποίων πολλοί γνωστοί και επώνυμοι, καταθέτουν ένα είδος προσωπικής μαρτυρίας όταν επιλέγουν, ή απλώς αποδέχονται, να φωτογραφηθούν τη στιγμή που διαβάζουν. Στις φωτογραφίες αυτές, «η επανάληψη της θεματικής είτε αποτυπώνει μια ιδιαίτερη κοινωνική πρακτική είτε επιβεβαιώνει την προσήλωση γύρω από ένα σταθερό πολιτισμικό αντικείμενο (τα βιβλία). Σε κάθε περίπτωση οι φωτογραφίες σχετίζονται με τα ίδια τα βιογραφικά στοιχεία των ατόμων ή των κοινωνικών ομάδων που απεικονίζονται».

Οι φωτογραφίες αυτές καταγράφουν τη μετάβαση από την ατομική, σιωπηρή και μοναχική ανάγνωση του 19ου αιώνα, περιορισμένη συνήθως σε έναν κύκλο λογίων ή μορφωμένων ατόμων και των οικογενειών τους, στις νέες αναγνωστικές πρακτικές του 20ού αιώνα, τις οποίες υιοθετεί ολόκληρη η κοινωνία. Αναδεικνύουν επίσης τη διεύρυνση του αναγνωστικού κοινού, την οποία επιφέρει ο μαζικός αλφαβητισμός και η εισαγωγή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης: μαθητές και μαθήτριες, στρατιώτες, το ανώνυμο πλήθος της πόλης, όλοι αποκτούν δικαιωματικά μια θέση στην κοινότητα των αναγνωστών. Παράλληλα αποτυπώνεται και η τεχνολογική πρόοδος του φωτογραφικού μέσου, η οποία πολύ σύντομα επιτρέπει τη φωτογράφηση του αναγνώστη όχι μόνο στο γραφείο ή στο σπίτι αλλά και σε οποιονδήποτε εξωτερικό χώρο, παραδείγματος χάρη στον κήπο, στον δρόμο ή στο καφενείο.

Στο βιβλίο αυτό ποζάρουν με την ιδιότητα του αναγνώστη μεταξύ άλλων ο Γιάννης Ψυχάρης, η Μαρία Πολυδούρη, ο Νάνος Βαλαωρίτης σε παιδική ηλικία, ο Θράσος Καστανάκης, ο Στρατής Τσίρκας, ο Δημήτρης Γληνός, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Κωστής Παλαμάς, ο Τζουζέππε Ουνγκαρέττι, η Κατίνα Παξινού, ο Γιάννης Μπεράτης, ο Παντελής Πρεβελάκης και ο Γιώργος Σεφέρης.

Η σειρά ΑΦΕΛΙΑ έχει ως στόχο να παρουσιάσει θεματικές ενότητες από το Φωτογραφικό Αρχείο του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. Η επιλογή των θεμάτων και των φωτογραφιών αντικατοπτρίζει το χαρακτήρα της συλλογής, που εκτείνεται χρονικά από τα μέσα του 19ου μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα και έχει στον πυρήνα της οικογενειακά και προσωπικά αρχεία. Από αυτόν το θησαυρό της καθημερινής και εφήμερης φωτογραφίας αναδύονται όλες οι πτυχές του οικείου ή δημόσιου βίου, με άλλα λόγια της ζωής του ανθρώπου.

Στην εισαγωγή της, η Ελιάνα Χουρμουζιάδου σημειώνει μεταξύ άλλων ότι ορισμένες από τις φωτογραφίες που περιλαμβάνονται σε αυτή την έκδοση «ανήκουν στο αρχείο του ίδιου του φωτογράφου, άλλες βρέθηκαν σε οικογενειακά αρχεία, και άλλες είχαν αγοραστεί από συλλέκτες (όπως ο Διονύσης Φωτόπουλος). Η επιλογή έγινε κυρίως με αισθητικά ή ανθρωπολογικά κριτήρια και με προφανή στόχο να συνθέσει έναν όσο το δυνατόν πιο απολαυστικό οδηγό στους τρόπους με τους οποίους οι νύφες πόζαραν στον φακό, σχεδόν από την πρώτη στιγμή που η φωτογράφηση έγινε προσιτή στο ευρύ κοινό. Ανάμεσα στην παλαιότερη φωτογραφία, που χρονολογείται γύρω στο 1870, και την πιο πρόσφατη, που μας έρχεται από τη δεκαετία του 1960, μεσολαβεί περίπου ένας αιώνας. Η διασπορά τους ανά την υφήλιο είναι εντυπωσιακή. Από τους γάμους για τους οποίους γνωρίζουμε τον τόπο τέλεσης οι μισοί έγιναν εκτός ελλαδικού χώρου: Κωνσταντινούπολη, Ικόνιο, Αλεξάνδρεια, Κάιρο, Βηρυττός, Λευκωσία, Παρίσι, Λονδίνο, ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Κεϋλάνη (γάμος αυτοχθόνων στο κτήμα της ελληνικής οικογένειας Ζαρίφη). Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους έλαβαν χώρα στην Αθήνα, ενώ από έναν γάμο έχουμε στη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, τον Βόλο, τον Μούδρο της Λήμνου (όπου το μυστήριο τελείται επί του θωρηκτού “Αβέρωφ”) και σε ένα αταύτιστο χωριό της Μακεδονίας (γάμο τον οποίο απαθανάτισε ένας άγνωστος Γάλλος αξιωματικός ή στρατιώτης την περίοδο του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου). Τέλος, με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, αλλά και τη διαίσθησή μας, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι οι φωτογραφίες αυτές συνθέτουν ένα –ατελές σίγουρα- κοινωνικό μωσαϊκό: λαϊκά στρώματα, ολόκληρο το φάσμα της αστικής τάξης, προσωπικότητες, όπως ο Αλεξάντερ και η Αμαλία Φλέμινγκ ή η Διδώ Σωτηρίου, πολιτικοί, όπως ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, γόνοι γνωστών οικογενειών, όπως η Δέσποινα Γεωργίου Στρέιτ, που παντρεύτηκε τον Ιωάννη Μαρίνου Γερουλάνο, μέχρι εστεμμένοι, όπως ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδος και η Γαλλίδα πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη. Συνήθως οι νεόνυμφοι στέκονται απέναντι στον φακό φορώντας σαν μάσκα τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την προοπτική του έγγαμου βίου. Κάτω από τη μάσκα αυτή κρύβονται ακόμη και οι πλέον επιφανειακές σκέψεις τους, πολύ περισσότερο όμως οι ειδικές συνθήκες της εκάστοτε γαμήλιας ένωσης: οι χαρές αλλά και οι δυσκολίες, οι προσδοκίες αλλά και οι βιοτικές μέριμνες στις οποίες ο γάμος δεν θα δώσει λύση. Πρόκειται για κατεξοχήν αινιγματικές φωτογραφίες. […]

Η γαμήλια φωτογραφία καταγράφει και διασώζει μια εντελώς ειδική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου. Είναι κατεξοχήν η φωτογραφία όπου φοράμε τα καλά μας και παραμερίζουμε την καθημερινότητα –η δημόσια εικόνα ενός ιδιωτικού γεγονότος. Έτσι, μπορεί να λειτουργήσει μόνο συμπληρωματικά στα τεκμήρια για την ιστορική συγκυρία και την καθημερινή διαβίωση».

Οι εικόνες του φωτογραφικού αρχείου του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ, που περιλαμβάνει αυτή η έκδοση, δείχνουν τον καλλιτέχνη στον χώρο της δουλειάς του. Όπως σημειώνει στην εισαγωγή του ο Κώστας Ιωαννίδης, στον χώρο του εργαστηρίου και μέσα από την τριβή με σχέδια, υλικά, εργαλεία, ιδέες και ανθρώπους, κυοφορείται και συμβαίνει το θαύμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. «Εκεί έρχονται οι λίγοι εκλεκτοί, φίλοι, καλλιτέχνες, πάτρονες, για να παραστούν σε μέρος της διαδικασίας ή να δουν πρώτοι απ’ όλους το τελικό αποτέλεσμα». Το εργαστήρι δεν είναι μόνον χώρος δημιουργίας αλλά και συνάντησης καλλιτεχνών, αξιολόγησης, ανταγωνισμού ή αλληλοαναγνώρισης. Το εργαστήρι είναι επίσης χώρος συγκέντρωσης, μόνωσης, περισυλλογής ή ακόμη και χώρος διδασκαλίας. Είναι ένας χώρος κλειστός για τους πολλούς, στον οποίο κινούνται κυρίως οι ειδικοί, οι ζωγράφοι, οι γλύπτες και οι βοηθοί τους. Οι επιφανείς παραγγελιοδότες εκμεταλλεύονται ενίοτε τη θέση τους για να διεισδύσουν στο άδυτο. Ανθρώπινες σχέσεις αναπτύσσονται με αφετηρία έναν κόσμο αναπαραστάσεων. Οι φωτογραφίες του αρχείου του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο και απαθανατίζουν στιγμιότυπα από τις σπάνιες επισκέψεις φωτογράφων στα άδυτα του εργαστηρίου ζωγράφων ή γλυπτών. Μπροστά στον φωτογραφικό φακό ποζάρουν οι Φρίξος Αριστεύς, Νικηφόρος Λύτρας, Θωμάς Θωμόπουλος, Γεώργιος Ροϊλός, Κώστας Δημητριάδης, Κωστής Παρθένης, Γιάννης Κεφαλληνός, Γεώργιος Ιακωβίδης, Θάλεια Φλωρά-Καραβία, Φωκίων Ρωκ, Μιχάλης Τόμπρος, Γιώργος Γουναρόπουλος, Θωμάς Φανουράκης, Γιώργος Σικελιώτης, Γιάννης Μιγάδης, Γιάννης Τσαρούχης, Σπύρος Βασιλείου, Γιώργος Μανουσάκης, Μίνως Αργυράκης, Γιάννης Μόραλης, Γιώργος Μαυροΐδης, Χρήστος Καπράλος, Μανώλης Νουκάκης, Ανδρέας Νομικός, Ναταλία Μελά, Κώστας Τσόκλης και Θόδωρος.