ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Η ελληνική επανάσταση του 1821 υπήρξε γεγονός με ισχυρότατο αντίκτυπο στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και στην Αμερική, προκαλώντας ένα κύμα συμπάθειας που ανάλογό του δεν εκδηλώθηκε προς κανέναν άλλο λαό κατά την προσπάθεια της εθνικής του χειραφέτησης. Η εξοικείωση με τον πολιτισμό της ελληνικής Αρχαιότητας, οι ιδέες του Διαφωτισμού, αλλά και η αυθόρμητη στήριξη προς έναν χριστιανικό λαό που εξεγέρθηκε εναντίον των αλλόπιστων δυναστών του, ήταν προφανή κίνητρα για να διαμορφωθεί εξ αρχής μια στάση αλληλεγγύης προς τους επαναστατημένους Έλληνες. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας των Ελλήνων για την ανεξαρτησία επηρέαζε τις γεωπολιτικές ισορροπίες και εντασσόταν στο διεθνές διπλωματικό παίγνιο της εποχής.

Για το ευρύ φάσμα των εκδηλώσεων συμπαράστασης προς τους Έλληνες πολιτογραφήθηκε ο όρος φιλελληνισμός. Η μελέτη του Gunnar Hering, που αποτέλεσε την κατακλείδα της επιστημονικής συνεισφοράς του μεγάλου Γερμανού ιστορικού και ελληνιστή, αλλά και γνήσιου φιλέλληνα, αποτελεί μια γενική επισκόπηση της φιλελληνικής κίνησης στην Ευρώπη και την Αμερική. Με μια συνθετική προσέγγιση, σήμα κατατεθέν του συνολικού ερευνητικού του έργου, ο Hering, ορίζοντας αρχικά τα ιστορικά συμφραζόμενα, επιχειρεί την απογραφή των στόχων και των ιδεολογικών θέσεων που συνδιαμόρφωσαν τη βάση του φιλελληνισμού, εξετάζει την οργάνωση και τις μορφές καθοδήγησής του, αναλύει τις κοινωνικές καταβολές όλων αυτών των ανθρώπων που στρατεύτηκαν στη φιλελληνική κίνηση και επισκοπεί τα ιστορικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα που συνδέονται με τη φιλελληνική δράση. Στόχος του είναι να αναδείξει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του κινήματος, ανασκευάζοντας μονοδιάστατες ερμηνείες, με χαρακτηριστική εκείνη που το συνδέει με μια απλοϊκή αρχαιολατρία.

(παρουσίαση από τον Εκδότη)

«Ο τρόπος με τον οποίο μας μιλούν για τα οικονομικά, τα κοινωνικά ή ακόμα και τα πολιτικά γεγονότα μας αφήνει ελάχιστες πιθανότητες να αντιληφθούμε τι θέλουν να μας πουν, πόσο μάλλον να κατανοησούμε τις κρίσεις που μας πλήττουν.

Η ευθύνη ανήκει στην επινόηση μιας νεο-νεογλώσσας. Γιατί μας επαναλαμβάνουν αδιάκοπα ότι η ανεργία είναι κάτι το απαράδεκτο, κι ωστόσο επιτρέπουν τη διαιώνισή της; Γιατί μας λένε ότι η εργασία αποτελεί το μέλλον μας ενώ εδώ και καιρό αποφεύγουν να της αποδώσουν την αξία που της αρμόζει; Γιατί αρνούνται -τουλάχιστον στην Ευρώπη- να αξιοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα εργαλεία της οικονομικής πολιτικής και, αντίθετα, περιχαρακώνονται στις λεγόμενες διαρθρωτικές πολιτικές, που τελικά αποκαλύπτεται ότι στοχεύουν στη μείωση της κοινωνικής προστασίας; Γιατί αποδέχονται την τεράστια αύξηση των ανισοτήτων, τη στιγμή που ισχυρίζονται ότι θέλουν να τις καταπολεμήσουν;

Η γλώσσα που μιλάμε, μέσα από τη στρέβλωσή της, καταλήγει να μεταμορφώνει την πραγματικότητα που αντικρίζουμε, φτάνοντας στο σημείο να αρνείται τον ανθρώπινο πόνο. Αυτή τη γλώσσα τη χειραγωγεί μάλλον η θεωρία, παρά τη χρησιμοποιεί. Αν λοιπόν θέλουμε να επανέλθουμε σε μια λιγότερο καρτερική ή μοιρολατρική αντιμετώπιση του κόσμου, θα χρειαστεί να αποδομήσουμε τη νεογλώσσα και να οικοδομήσουμε εκ νέου μια γλώσσα στην οποία όλοι θα μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να ασκήσουμε κάποια επίδραση στον κόσμο και στο πεπρωμένο των λαών.

Και μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από την πολιτική παγίδα που μας έχει στήσει η νεογλώσσα και να ξαναβρούμε τον δρόμο για μια δημοκρατία λιγότερο εύθραυστη από εκείνη που μας οδηγεί στην υποταγή». 

H Ζωόπολις εγκαινιάζει μια νέα αντίληψη για τα δικαιώματα των ζώων. Δεν αρκεί, όπως κάνουν οι κλασικές ηθικές θεωρίες, να καταγγέλλουμε την κακομεταχείριση των ζώων, όταν, στην πραγματικότητα, τα ζώα αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και απλά μέσα για την εξυπηρέτηση των σκοπών μας. Η Ζωόπολις μετατοπίζει τη συζήτηση από το πεδίο της ηθικής στο πεδίο της πολιτικής, εστιάζοντας σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στα ζώα, που πηγάζουν από τους ποικίλους και διαφοροποιημένους τρόπους με τους οποίους τα ζώα σχετίζονται με τις ανθρώπινες κοινωνίες και τους θεσμούς. Υποστηρίζει ότι διαφορετικές κατηγορίες ζώων βρίσκονται σε διαφορετικές σχέσεις με τις πολιτικές κοινότητες των ανθρώπων. Θα πρέπει να βλέπουμε τα εξημερωμένα ζώα ως συμπολίτες μας, ως πλήρη μέλη μεικτών κοινωνιών που απαρτίζονται από ανθρώπους και ζώα, τα οποία συμμετέχουν στο συνεργατικό εγχείρημα της κοινής ιδιότητας του πολίτη. Τα ζώα της άγριας φύσης, αντιθέτως, σχηματίζουν τις δικές τους κυρίαρχες κοινότητες που δικαιούνται προστασία απέναντι στην αποικιοποίηση, την εισβολή, την κυριάρχηση και άλλες απειλές για τον αυτοκαθορισμό τους. Τα ζώα «οριακής ταξινόμησης» –τα οποία είναι μεν άγρια, ζουν όμως μέσα σε ανθρώπινους οικισμούς (όπως τα κοράκια και τα ρακούν)– θα πρέπει να θεωρούνται «μέτοικοι», που κατοικούν στις κοινωνίες μας και απολαμβάνουν την ασφάλεια του κράτους δικαίου, αλλά δεν διαθέτουν τα πλήρη δικαιώματα ούτε υπέχουν τις ευθύνες που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη. Οφείλουμε να σεβόμαστε τα θεμελιώδη και απαραβίαστα δικαιώματα όλων των ζώων, είναι ωστόσο αναπόφευκτο να διατηρούμε διαφορετικές σχέσεις με αυτά, οι οποίες βέβαια αντιστοιχούν σε διαφορετικά είδη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων απέναντί τους. Άνθρωποι και ζώα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένοι σε ένα σύνθετο δίκτυο σχέσεων· η Ζωόπολις προσφέρει ένα πρωτότυπο και θετικό όραμα για το πώς μπορούμε να θεμελιώσουμε αυτό το δίκτυο σχέσεων πάνω σε αρχές δικαιοσύνης και συμπόνιας. 

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ιστορία, μια Καλή Τέχνη.Κείμενα αφιερωμένα στον Γιώργο Β. Δερτιλή
Συλλογικό

Επιμέλεια: Παναγιώτης Κιμουρτζής, Άννα Μανδυλαρά, Νικόλαος Μπουμπάρης
Εκδόσεις Ασίνη, Αθήνα 2021, σ.288
ISBN : 978-618-5346-24-9
Τιμή: 25,00 €
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 22,50€

Οι αφιερωματικές μελέτες που συγκεντρώθηκαν καλύπτουν ένα εκτενές φάσμα των επιστημονικών αναζητήσεων του τιμώμενου. Με αφετηρίες τον δικό του ευρύ κύκλο ενδιαφερόντων και το πολυσχιδές έργο του, οι συντελεστές του τόμου επιχειρούν να  «συνομιλήσουν» μαζί του και να αναδείξουν όψεις της μεγάλης συμβολής του στην επιστήμη της Ιστορίας, αυτής της  «καλής τέχνης» όπως ο ίδιος την έχει αποκαλέσει.

Ανεξάρτητα από τη μορφή που πήρε κατά το παρελθόν η συνεργασία όλων των συντελεστών του τόμου με τον Γ. Β. Δερτιλή, κοινή συνισταμένη αποτελεί το  «ευ ζην», αυτό που οι συνοδοιπόροι, συνεργάτες και μαθητές κερδίζουν από τους δασκάλους τους. Ο Γ. Β. Δερτιλής ανήκει στην χορεία των δασκάλων που έχουν προσφέρει όχι μόνο την επιστημονική γνώση αλλά και εκείνο το ήθος που πηγάζει από την ουσιαστική γνώση των ανθρώπων και των ανθρώπινων πραγμάτων. Με εγκυρότητα, με κριτική προσέγγιση των πηγών και συνδυάζοντας τη λεπτή, ενίοτε καβαφική στις ρίζες της, ειρωνεία, ο Γ. Β. Δερτιλής έχει συμβάλει στην καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας ως ιστορικός αλλά και ως πολίτης. Αυτός ο τόμος δεν του χαρίζεται, του οφείλεται.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

Αντλώντας παραδείγματα από ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και ανιχνεύοντας όλες τις πτυχές της από την πολιτική και την οικονομία ως την κουλτούρα, ο συγγραφέας φωτίζει πανοραμικά την απρόσμενη, περιπετειώδη πορεία που μας έφερε ως εδώ – και που προοιωνίζεται μια εξίσου απρόβλεπτη συνέχεια.

Από τις λατρείες της αρχαίας Ρώμης μέχρι τις δυναστείες της Αναγέννησης, από τους Ιδρυτές Πατέρες του έθνους μέχρι το Φέισμπουκ, το βιβλίο εξιστορεί την άνοδο, την πτώση και την εκ νέου άνοδο των δικτύων, δείχνοντας πώς η θεωρία δικτύων –έννοιες όπως συσταδοποίηση, βαθμοί διαχωρισμού, ασθενείς δεσμοί και μεταβατικές φάσεις– αλλάζει τον τρόπο που κατανοούμε το παρελθόν και το παρόν.

Αν η εξέλιξη του χρήματος έθεσε τη Γουόλ Στριτ σε ιστορική προοπτική, Η πλατεία και ο πύργος κάνει το ίδιο για τη Σίλικον Βάλεϊ. Προβαίνει δε σε μια τολμηρή πρόβλεψη για τις ιεραρχίες που θα αντέξουν αυτό το νέο κύμα δικτυακής ανατροπής – και για εκείνες που θα πέσουν.

Η ιστορία κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ιεραρχική: έχει να κάνει με αυτοκράτορες, προέδρους, πρωθυπουργούς και στρατάρχες· με κράτη, στρατούς και εταιρείες· με εντολές από ψηλά. Ακόμη και η ιστορία «από τα κάτω» αφορά συνήθως συνδικάτα και εργατικά κόμματα. Μήπως όμως αυτό συμβαίνει επειδή οι ιεραρχικοί θεσμοί δημιουργούν τα αρχεία στα οποία στηρίζονται οι ιστορικοί; Μήπως χάνουμε έτσι απ’ τα μάτια μας τα άτυπα, πολύ λιγότερο μελετημένα κοινωνικά δίκτυα που είναι οι αληθινές πηγές εξουσίας και δυνάμεις αλλαγής;

Ο 21ος αιώνας χαιρετίστηκε ως η Εποχή των Δικτύων. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει εδώ ο Νάιαλ Φέργκιουσον, τα δίκτυα ήταν πάντα ανάμεσά μας, από τη δομή του εγκεφάλου ώς την τροφική αλυσίδα, από το οικογενειακό δέντρο μέχρι τον ελευθεροτεκτονισμό. Σε ολόκληρη την ιστορία, ιεραρχίες εγκατεστημένες σε ψηλούς πύργους ισχυρίζονταν πως κυβερνούν, συχνά όμως η πραγματική εξουσία βρισκόταν πιο κάτω, στην πλατεία της πόλης. Διότι τα δίκτυα έχουν την τάση να καινοτομούν. Και μέσα από τα δίκτυα διασπείρονται επαναστατικές ιδέες. Το ότι οι συνωμοσιολόγοι αρέσκονται να φαντασιώνουν γύρω από τέτοια δίκτυα δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

Στην έκδοση καταγράφονται, εξετάζονται και ερμηνεύονται η διαμόρφωση και η εξέλιξη των γυναικείων ενδυματολογικών σχημάτων (πτυχωτά «φουστάνια») που επικράτησαν στο νησί της Χίου, στη Χώρα και στα Μαστιχοχώρια, λόγω ιστορικά αιτιολογημένων επιρροών, σε σύνδεση με τα αντίστοιχα σχήματα του ευρύτερου Αιγαιακού χώρου. Το έργο, αποτέλεσμα συστηματικής έρευνας της συγγραφέως σε μουσειακές συλλογές, σε βιβλιογραφικές πηγές, σε χιώτικες οικίες και ιδιωτικές συλλογές, αλλά και βασισμένο σε προφορικές μαρτυρίες και συνεντεύξεις, επικεντρώνεται στα κοντά, λευκά πτυχωτά «φουστάνια» των Μαστιχοχωρίων, άμεσα επηρεασμένα από την αναγεννησιακή γυναικεία ενδυμασία, κυρίως αυτή της Γένοβας.

Πτυχές της έρευνας αφορούν στην οικοτεχνική παραγωγή και επεξεργασία του υφάσματος, σε σύνδεση με την τοπική οικονομία, τις καταναλωτικές συνήθειες και τον ρόλο της γυναικείας εργασίας. Η εφαρμογή της τυπολογικής κατάταξης αφορά πρωτίστως τα ενδυματολογικά σύνολα των Μαστιχοχωρίων, και ειδικότερα του Πυργιού, της Καλαμωτής και των υπόλοιπων χωριών που εξετάζονται με βάση τη γεωγραφική τους θέση, και κατ’ επέκταση τα ενδυματολογικά σύνολα των Βορειόχωρων (Βολισσός, Καρδάμυλα, Αμάδες). Μέσω της τυπολογικής προσέγγισης επιτυγχάνεται η παρουσίαση των πτυχωτών «φουστανιών» σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, αφού αυτά υιοθετούνται, σε διάφορους τύπους και παραλλαγές, και από τις εκπροσώπους των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων της Χώρας, αλλά και από εκείνες του αγροτικού κόσμου.

Η έκδοση περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό που τεκμηριώνει εικονογραφικά τη μελέτη και προβάλλει τις ενδυματολογικές ιδιαιτερότητες της Χίου, στοιχείο της πολιτιστικής κληρονομιάς και του υλικού πολιτισμού του νησιού κατά τα νεότερα χρόνια.

(πηγή: ΠΙΟΠ)

Η σειρά ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΞΙΑ ΤΙΜΗΣ αποτελεί το εκδοτικό αποτύπωμα του ομώνυμου κύκλου εκδηλώσεων που διοργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής. Σκοπός είναι να τιμηθεί η μνήμη προσωπικοτήτων από τον χώρο του πνεύματος, των γραμμάτων και των τεχνών, που με το έργο και τη δράση τους επέδρασαν καθοριστικά στον χώρο τους και άφησαν το ίχνος τους στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. 

Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα, όπου και πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 2004. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1936, σε ηλικία μόλις 21 χρόνων. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950, όσο ζει κυρίως στο εξωτερικό (Γαλλία, Αγγλία), θα στραφεί στη μεταφυσική και θα προσχωρήσει στην ιδέα της philosophia perennis, στην οποία θα μείνει πιστός σε όλη του τη ζωή του. Η μεταφυσική στροφή θα γίνει μετά από λίγο καιρό μεταστροφή στον χριστιανισμό, όπως αυτός εκφράστηκε και βιώθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, και τελικά θα τον οδηγήσει σε μια στάση βαθιάς αμφιβολίας για την αξία της τέχνης και εν γένει για τα γραψίματα.

Η Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, με την ανά χείρας έκδοση, προσθέτει στο σημαντικότατο εκδοτικό έργο της ένα ακόμα κόσμημα, ελάχιστη συμβολή στις επετειακές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από το 1821. Πρόκειται για μια συλλογή "Φιλλεληνικών παιγνιοχάρτων", όπου τις συνήθεις φιγούρες του Ρήγα, της Ντάμας και του Βαλέ, αντικαθιστούν πρόσωπα ηρώων που συγκίνησαν για την αυτοθυσία και την επιμονή τους να ζήσουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος.[...]

Από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου

Σπονδή. Αφιέρωμα στη Μνήμη του Γιώργου Δεσπίνη. 12ο Παράρτημα (Α-Β τόμος)
Συλλογικό

Επιμέλεια: Άγγελος Δεληβορριάς, Ευγενία Βικέλα, Άγγελος Ζαρκάδας, Νικόλαος Καλτσάς, Ισμήνη Τριάντη
Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2020,σ.1020
ISBN: 978-960-476-265-1
Τιμή: 50,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 45,00€

Μικρό το αντίδωρο ενός τόμου στη μνήμη του ανθρώπου που πρόσφερε τόσα πολλά στην επιστήμη της αρχαιολογίας, του καθηγητή Γιώργου Δεσπίνη. Του ερευνητή και του δασκάλου. Μεγάλη η ευγνωμοσύνη αυτών που διδάχτηκαν όχι μόνο στα έδρανα του πανεπιστημίου, αλλά και μέσα στις αποθήκες των μουσείων, στις διαλέξεις του, στις συζητήσεις με όποιον είχε τη χαρά και την ευτυχία να τον συναναστραφεί και να τον συμβουλευτεί.

(απόσπασμα από τον Πρόλογο)

Σπάνια συνειδητοποιούμε ότι ο δυτικός κόσμος χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τον 19ο αιώνα για να ξαναφτάσει στις οικονομικές επιδόσεις της ελληνικής αρχαιότητας. Εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι στην κλασική Ελλάδα ο πλούτος δεν ήταν συγκεντρωμένος σε μια ελίτ γύρω από κάποιο ανάκτορο, αλλά αντίθετα ήταν μοιρασμένος σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτή η εντελώς ασυνήθιστη και εξαιρετικά παρατεταμένη οικονομική άνθηση; Και πώς σχετίζεται με τα πνευματικά και πολιτικά επιτεύγματα που συνή­θως συνδέουμε με την κλασική αρχαιότητα: τέχνη, επιστήμη, φιλοσοφία, δημο­κρατία;

Στο βιβλίο αυτό, ο Τζοσάια Όμπερ, καθηγητής κλασικών σπουδών και πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, επιχειρεί να δώσει μια απάν­τηση. Στηριζόμενος σ’ έναν τεράστιο όγκο ιστορικού, αρχαιο­λογικού και φιλολογικού υλικού, και αντλώντας από τα πεδία της πολιτικής φιλοσοφίας, της θεσμικής οικονομικής, της θεωρίας παιγνίων, αλλά και της οικολογίας και της εξελικτικής βιολογίας, ο Όμπερ χτίζει ένα θεω­ρητικό σχήμα που αναδεικνύει την απολύτως καινοφανή προσέγ­­γιση των Ελλήνων στην πολιτική ―προσέγγιση θεμελιωμένη στην έννοια του πολίτη, κατ’ αντιδιαστολή προς αυτήν του υπηκόου― και το ρόλο που αυτή είχε στην οικονομική άνθηση της αρχαίας Ελλάδας.

Βασιζόμενος στο σχήμα αυτό, ο Όμπερ αφηγείται εκ νέου την ιστορία της κλασικής αρχαιότητας, από τις απαρχές της μέχρι το τέλος του κόσμου των ελληνικών πόλεων-κρατών, φωτίζοντας πτυχές παραμελημένες ή ολότελα άγνωστες και παρουσιά­ζοντας γεγονότα γνωστά, μέσα από ένα πρίσμα εντελώς πρωτότυπο.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)