ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

"Ὅπως οἱ Ἰδέες γίνονται εἰκόνες προτοῦ νὰ ὑλομορφοποιηθοῦν, ἔτσι κατ’ ἀντίστροφη φορὰ οἱ μορφὲς ἀναδιπλούμενες ἐπιστρέφουν μέσω τῶν εἰκόνων στὴν Ἀρχὴ τῶν πάντων, στὴ μοναδικὴ καὶ ἑνιαία ἀρχὴ τοῦ Παντός, στὴ Μονάδα.

Ἡ δύναμη τῆς τέχνης εἶναι πνευματικὴ καὶ παρεπομένως αἰσθητική, ἀφοῦ ἀποβλέπει πρωτίστως στὴν ἀγωγὴ ψυχῶν καὶ ὄχι κατ’ ἀνάγκην στὴν τέρψη ὀφθαλμῶν. Σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴ διακοσμητική, τὴν περιγραφική, τὴν ἀφηγηματική, τὴν ἁπλῶς παραστατικὴ ἢ ἀνεκδοτολογικὴ τέχνη, τὴν ὀνομάζουμε ἱερὴ τέχνη ἢ ἁπλῶς Τέχνη μὲ ταῦ κεφαλαῖο.

Ἑπομένως, ἡ τέχνη εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἱερὴ ἢ δὲν εἶναι τέχνη˙ καθετὶ ἄλλο ἀποτελεῖ καθαρὰ καλλιτεχνικὴ, ἀνάμεσα σὲ τόσες ἄλλες, ἔκφραση, ποὺ ἐμπίπτει στὸ χῶρο τῆς αἰσθητικῆς.

Ἡ Ἑλλάδα κατέχει τὸ μέγιστο προνόμιο νὰ βρίσκεται στὸ σταυροδρόμι μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης.

Ἡ τέχνη στὴν Ἀνατολή, τῆς Ἑλλάδας συμπεριλαμβανομένης, μέχρι τουλάχιστον τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα, ὑπῆρξε θρησκευτικὴ καὶ σπανιότατα κοσμική. Μετὰ τὸν 19ο αἰώνα ἀκολούθησε τὴν πορεία καὶ τὴν τύχη τῆς δυτικῆς τέχνης.

Ἡ τέχνη στὴ Δύση εἶναι πρωτίστως κοσμικὴ καὶ δευτερευόντως θρησκευτική. Ὅμως ἀκόμα καὶ ἡ θρησκευτικὴ δυτικὴ τέχνη ὑπῆρξε, σὲ αὐξανόμενο μὲ τὰ χρόνια βαθμό, ἐκκοσμικευμένη, ἰδίως μετὰ τὸ Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κυρίως τὴν περίοδο τῆς Ἀντιμεταρρύθμισης. Ἡ Δύση κατ’ οὐσίαν τὰ ἐγκόσμια ζωγράφισε, ἀκόμα κι ὅταν οἱ πίνακές της εἶχαν θρησκευτικὸ περιεχόμενο ἢ θέμα.

Ἡ πνευματικὴ ἐξέλιξη τῶν εἰκαστικῶν τεχνῶν στὸν εὐρύτερο ἑλληνικὸ χῶρο ἀκολούθησε τὴν προαναφερθείσα πορεία τῆς ἀναδίπλωσης τῶν μορφῶν στὶς γενεσιουργοὺς Ἰδέες. Ἔτσι, οἱ Ἕλληνες πέρασαν ἀπὸ τὶς γλυπτικὲς μορφὲς στὶς ἱερὲς εἰκόνες.

Ἡ Δύση πάντοτε βρίσκεται πνευματικὰ – ὄχι τεχνολογικὰ ἢ ἀναπτυξιακὰ – ἕνα στάδιο πίσω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτὸ παραμένει ἴσαμε σήμερα, ὡς πρὸς τὴ θρησκευτική της ἔκφραση, προσκολλημένη στὶς μορφές."

(Απόσπασμα του βιβλίου)

Τον Δεκέμβρη του 1994, ο Κορνήλιος Καστοριάδης συναντά και συζητά με συντάκτες της επιθεώρησης MAUSS, του Αντιωφελιμιστικού Κινήματος στις Κοινωνικές Επιστήμες, όπως ο Alain Caille, ο Jaques Dewitte, ο Serge Latouche, και η Chantal Mouffe." Η συζήτηση επικεντρώνεται στην άμεση και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στην ευθραυστότητά τους, στον πολιτιστικό σχετικισμό, στη Δύση και τις αξίες της, και άλλα ζητήματα που συνεχίζουν να διατηρούν την επικαιρότητά τους σήμερα, στην εποχή του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας".

«Κατά το τρέχον έτος θέλωμεν επαναλάβει την διανομήν δώρων προς τους συλλέκτας των εν τοις κυτίοις των σιγαρέττων μας φύλλων αλουμινίου…»: Πρόκειται για μία εμπορική καταχώρηση της καπνοβιομηχανίας Αρδίττη που παρουσιάζεται στο βιβλίο και απηχεί την οικονομική αντίληψη της εποχής για θέματα επαναχρησιμοποίησης των υλικών! Τρεις βασικοί καπνοβιομήχανοι της Ξάνθης για τα έτη 1919-1978, οι Δαυίδ-Ιωσήφ Αρδίττης, Παύλος Ζουλιάμης και Ανάργυρος Σιγάλας, αποτελούν το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου και σκιαγραφούνται ως επιχειρηματικές, κυρίως, φιγούρες μέσα από 34 διαφημίσεις και καταχωρήσεις στον Τύπο της εποχής, 27 εφήμερα (αφίσες και πακέτα τσιγάρων), 22 φωτογραφίες, 4 γενεαλογικά δένδρα, 4 εμπορικά έγγραφα και 3 πίνακες στατιστικών στοιχείων. Στο τέλος του βιβλίου περιλαμβάνεται κατάλογος 88 συνδρομητών που προαγοράζοντας το βιβλίο ενίσχυσαν οικονομικά την έκδοσή του.

Η µελέτη αυτή επιχειρεί να αναλύσει µια µικρού µεγέθους οικονοµία ενός µεσογειακού νησιού, της Άνδρου, µε βάση τα δεδοµένα του οθωµανικού κτηµατολογίου του έτους 1670, το οποίο δηµοσιεύεται ολόκληρο στο τέλος του βιβλίου σε µεταγραφή στα σύγχρονα τουρκικά και µετάφραση στα ελληνικά. Το οθωµανικό κτηµατολόγιο καταγράφει έναν-έναν τους ιδιοκτήτες γης στην Άνδρο και τις περιουσίες τους ανά οικισµό, αµέσως µετά το τέλος του Κρητικού Πολέµου. Αποτελεί µια σχεδόν πλήρη αποτύπωση του οικιστικού δικτύου του νησιού και των ανθρώπων του στα χρόνια των Οθωµανών· οι σύγχρονοι Ανδριώτες που θα ξεφυλλίσουν τις σελίδες της έκδοσης του κτηµατολογίου θα συναντήσουν εδώ τους οικισµούς, τα βαφτιστικά και τα οικογενειακά ονόµατα των παλαιότερων Ανδριωτών, καθώς η βασική δοµή του πληθυσµού και της εγκατοίκησης στο νησί είχε ήδη αποκρυσταλλωθεί στα χρόνια των Οθωµανών και δεν είχε αλλάξει µέχρι πολύ πρόσφατα. Επίσης, η ανάλυση των περιουσιών και των µεγεθών της οικονοµίας του νησιού στην δεδοµένη χρονική στιγµή, δηλαδή στα τέλη του 17ου αιώνα, αποκαλύπτει –σύµφωνα µε τις εκτιµήσεις της µελέτης– το λησµονηµένο σήµερα αγροτικό παρελθόν της Άνδρου, που τότε ξανοιγόταν ακόµη δειλά στην ναυτιλία, κυρίως µέσω της εµπορευµατοποίησης του µεταξιού. Επιπλέον, η ανάλυση της κατανοµής των περιουσιών µε βάση το οθωµανικό κτηµατολόγιο µας δίνει την δυνατότητα να εντοπίσουµε την κοινωνική διαστρωµάτωση στην Άνδρο των πρώιµων νεότερων χρόνων, µεταξύ των αρχόντων της Χώρας και των αγροτικών πληθυσµών που καλλιεργούσαν την γη και έβοσκαν τα κοπάδια τους στις κοιλάδες και τις πλαγιές του νησιού.

Το συναρπαστικό Ημερολόγιο του Γεωργίου Α. Κούμπα, που κατοικούσε σε έναν πύργο στο Ακρωτήρι, τοποθεσία λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, και η εξιστόρηση δύο ταξιδιών που πραγματοποίησε στη Ρουμανία (1878, 1879-1880) για την εκκαθάριση της επιχείρησης των αδελφών του, έφτασε στα χέρια μου μέσω του εγγονού του αδελφού του, που φέρει το ίδιο όνομα με τον συγγραφέα.

(Από την εισαγωγή)

Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία έγιναν άλματα στη χρήση και διάδοση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνίας (ΤΠΕ). Σε μια εποχή εξαιρετικά περιορισμένων δημόσιων πόρων, εκτιμάται πως οι ΤΠΕ μπορούν να βοηθήσουν τον δημόσιο τομέα να αναπτυχθεί καινοτομικά για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες, με ταυτόχρονη αύξηση της αποδοτικότητας και μείωση του κόστους. Ωστόσο, αρκετά πρέπει ακόμη να γίνουν καθώς οι επιδόσεις της χώρας είναι ιδιαιτέρως χαμηλές όσον αφορά τον δείκτη "ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας". Απαιτούνται προσεκτικά σχεδιασμένες πολιτικές προκειμένου η ηλεκτρονική διακυβέρνηση να συνεισφέρει στην εξάλειψη της ακραίας φτώχειας, να προστατέψει το περιβάλλον, να προωθήσει την κοινωνική ένταξη, αλλά και για να περισταλεί η παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Ζητούμενο είναι μια περισσότερο δημοκρατική και λιγότερο επιτηρητική κοινωνία της πληροφορίας.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σκοπός της έρευνας είναι για μένα ν' αποσαφηνίσω το πραγματικό νόημα (ή τα πραγματικά νοήματα) ενός κειμένου, ενός θέματος τραγουδιού, ενός έργου γενικά. Ο ερευνητής βρίσκεται μπροστά σ' ένα είδος αινίγματος, το οποίο πρέπει να ξεδιαλύνει. Ο Νίκος Σβορώνος (μεγάλος καταναλωτής αστυνομικών μυθιστορημάτων) παρομοίαζε την δουλειά του ερευνητή με εκείνη του ντετέκτιβ (ο S. Freud έλεγε το ίδιο για την δουλειά του ψυχαναλυτή), θα προσθέσω ότι η δουλειά αυτή, όπως την εννοώ, μοιάζει με εκείνη των ανορθόδοξων ντετέκτιβ -κατηγορία στην οποία ανήκουν οι πιο μεγάλοι και οι πιο γνωστοί ήρωες αστυνομικών μυθιστορημάτων και ταινιών: Hercule Poirot, Maigret, Montalbano, Nestor Burma και τόσοι άλλοι- οι οποίοι βρίσκουν τον δολοφόνο, ενώ οι συνάδελφοί τους, που ανήκουν στην επίσημη αστυνομία και ακολουθούν τις νόμιμες διαδικασίες, δεν βρίσκουν τίποτε ή -χειρότερα- κατηγορούν έναν αθώο. Το ίδιο συμβαίνει και στην επιστήμη: ένας ερευνητής που θέλει σώνει και καλά να βρει κάτι ακολουθώντας πειθήνια και αποκλειστικά μια προκαθορισμένη μέθοδο κινδυνεύει να βρει επουσιώδη πράγματα, αυτά που του επιτρέπει να βρει η μεθοδολογική φυλακή που έχει επιλέξει.

(Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Από το κατάστημα μας μπορείτε να προμηθευτείτε και το πρώτο μέρος του έργου Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια

Τα κηρύγματα του Στάνλεϋ Χάουεργουας, μεγάλου σύγχρονου Προτεστάντη θεολόγου, διαπνέονται βαθύτατα από την πεποίθηση ότι η θεολογία είναι κατά βάση «πρακτικός λόγος», ο οποίος αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός λαού που να είναι όντως βασίλειον ἱεράτευμα καί ἔθνος ἅγιον, ενός λαού πού θα αφηγείται τα γεγονότα της ιστορίας της σωτηρίας σε έναν κόσμο αμήχανο από τον επικρατούντα σχετικισμό. Ο λόγος που αυτός ο λαός του Θεού πρέπει να αναλάβει την ευθύνη τούτης της αφήγησης είναι ένας και μόνος: «Επειδή», σύμφωνα με τον τίτλο ενός κηρύγματος, «αυτό είναι η αλήθεια».

Ο Stanley Hauerwas γεννήθηκε το 1940 στο Τέξας των ΗΠΑ. Σπούδασε θεολογία στο πανεπιστήμιο του Yale. Δίδαξε Χριστιανική Ηθική στα πανεπιστήμια Notre Dame και Duke. Έχει γράψει πάνω από σαράντα βιβλία και θεωρείται σήμερα ένας από τους θεολόγους με τη μεγαλύτερη επίδραση στον αγγλοσαξονικό χώρο. Η συνεισφορά του είναι σημαντική και στις τρεις κυριότερες εξελίξεις της θεολογίας τα τελευταία τριάντα χρόνια: μετα-φιλελευθερισμός, αφηγηματική θεολογία, ηθική των αρετών. Αντισυμβατικός και τολμηρός, εκφράζει μια γνήσια προφητική φωνή η οποία προτάσσει την ανάγκη η Εκκλησία να συνιστά με τη ζωή της μαρτυρία της Βασιλείας του Θεού πού έρχεται.

(παρουσίαση βιβλίου)

Τίτλος: Η Νεοκλασσική Αθήνα του Παύλου Μ. Μυλωνά
Κείμενα: Π. Μυλωνάς, Π. Βοκοτόπουλος
Επιμέλεια:  Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, Αλεξάνδρα Καραγεωργίου
Έκδοση: Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2017
Σελίδες: 511
ISBN: 978-960-404-320-0

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 120,00






«Ο κλασσικίζων ή νεοκλασσικός πολιτισμός εξαπλώθηκε από την παραμονή της Γαλλικής Επανάστασης έως πέρα από τα μέσα του 19ου αιώνα· στην Ελλάδα μάλιστα έως και τον 20ό αιώνα. Ο Κλασσικισμός κατέκλυσε με τα μνημεία του την δυτική Ευρώπη και τα πολιτιστικά παρακλάδια της, από το Παρίσι έως την Μόσχα και από την Στοκχόλμη έως το Καίηπ-Τάουν. Ο Κλασσικισμός αναδικνύεται σαν διεθνές φαινόμενο που μοιραίως επιβάλλει μία σχετική ενότητα, απαραίτητο γνώρισμα κάθε ρυθμολογίας. Όπως γράφει ο Quatremere de Quincy το 1798 : «Παρατηρείται σ΄ όλες τις περιοχές της Ευρώπης μια κοινότητα εκπαιδεύσεως και πληροφορίας, μια, ας πούμε, ταυτότητα γούστου και γνώσεως».

Η Γαλλία και η Ιταλία χρησιμοποίησαν περισσότερο πρότυπα ρωμαϊκά και της Αναγεννήσεως. Αντίθετα η Αγγλία και κυρίως η Γερμανία στραφήκαν, ιδίως η τελευταία, με επιμέλεια καθαρά τευτονική, προς ένα "revival", μίαν «αναβίωση» ελληνική, κυνηγημένη από αρχαιολογικά δεδομένα. Γεγονός είναι πάντως ότι όλοι ξεκινούσαν από μια ταύτιση της Ελλάδος και Ρώμης, όπου ο Βιτρούβιος και οι θεωρίες του εδέσποζαν τελεσιδίκως.

Αν επιμείναμε στην ανάλυση της δυτικής όψεως αυτού του πολιτιστικού φαινομένου, το κάναμε πολύ δικαιολογημένα για δύο λόγους: πρώτον γιατί αυτή η νεοκλασσική κατεύθυνση της Ευρώπης μεταφυτεύτηκε στην Ελλάδα ως πολιτιστική αξία, αλλά αφ' ετέρου επειδή το γεγονός αυτό επηρέασε κατά πολύ την μοίρα του έθνους μας, προετοιμάζοντας ψυχολογικώς λαούς και ιθύνοντες της δύσεως προς μία πολιτική διευθέτηση, σχεδόν οριστική, του Ελληνικού Ζητήματος. Με την σύγχρονη ορολογία θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι ο Κλασσικισμός και οι υπόλοιπες ψυχολογικές του παρενέργειες και συζεύξεις προσέφεραν στην ελληνική υπόθεση μία «καμπάνια δημοσίων σχέσεων» εντελώς πρώτης γραμμής και ουρανόπεμπτη.

Γοητευμένα από την αποκάλυψη της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας, τα ευρωπαϊκά έθνη πίστεψαν ότι αναγνώρισαν σ' αυτόν τον ξεσηκωμένο λαό τους απογόνους των θεών του Ολύμπου! Έτσι γεννήθηκε ένα αίσθημα συμπαθείας, που πήρε την δύναμη και τις διαστάσεις ενός διεθνούς πνευματικού και παραλλήλως πολιτικού κινήματος. Πρόκειται για τον Φιλελληνισμό...».

Παύλος Μ. Μυλωνάς

(από το βιβλίο)

Τίτλος: Επιχειρηματικότητα και προστασία στο εμπόριο της Ανατολής, 1798-1825. H βρετανική Levant Company και ένας ελληνικός «Δούρειος Ίππος» 
Συγγραφέας: Βλάμη Δέσποινα
Έκδοση:  Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2017
Σελίδες: 366
ISBN: 978-960-404-323-1 
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 19,20€






Το βιβλίο διερευνά τη σχέση μεταξύ επιχειρηματικότητας και προστασίας μέσα από τη μελέτη ενός ιστορικού παραδείγματος που σχετίζεται με την εξέλιξη του βρετανικού εμπορίου στην Ανατολή μεταξύ του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα. Η περίοδος που εξετάζεται έχει χαρακτηρισθεί ως μεταβατική στην ιστορία της βρετανικής και, γενικότερα, της ευρωπαΐκής εμπορικής επιχείρησης. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται, σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της κοινωνίας, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων, οι συνεχείς πόλεμοι, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, της βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής, κατευθύνουν τη μετάβαση από το παλαιό στο νέο, δηλαδή τη μετάβαση από μια εποχή κατά την οποία κυριαρχεί ο προστατευτισμός, ο κρατισμός και τα μονοπώλια προς μια εποχή σταδιακής απελευθέρωσης των συναλλαγών, κατά την οποία καινοτόμες τεχνικές και πρωτοποριακές μέθοδοι διαμορφώνουν νέες προοπτικές και ευκαιρίες, ενώ νέες ανάγκες προσδιορίζουν τους γεωγραφικούς ορίζοντες, την οργάνωση και τη στρατηγική του διεθνούς εμπορίου.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Αϊβαλί και η Μικρασιατική Αιολίδα υπήρξε έργο ζωής για τον αρχιτέκτονα Δημητρό Ε. Ψαρρό, ο οποίος ασχολήθηκε με την έρευνα και τη συγγραφή του από το 1969 έως το θάνατό του, το 2008. Πρόκειται για μια αρχιτεκτονική και πολεοδομική μελέτη που επιχειρεί να ανασυστήσει αυτή τη μοναδική από δημογραφική άποψη πολιτεία της Μικρασιατικής Αιολίδας, της οποίας ο πληθυσμός μέχρι το 1922 ήταν αμιγώς ελληνικός. Η έρευνα του Ψαρρού, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου, «αποκαλύπτει βήμα βήμα τις φάσεις ανάπτυξης της πολιτείας και της γύρω περιοχής, αξιοποιώντας πληροφορίες που αναζητήθηκαν τόσο σε γραπτές ιστορικές πηγές όσο και σε προφορικές μαρτυρίες». Το βιβλίο παρουσιάζει «σε σχέδια και φωτογραφίες, τον κτιριακό της πλούτο, σε μια προσπάθεια να διασώσει, έστω και μόνο σε εικόνες, κάποια σημάδια στο χώρο που ήδη έχουν χαθεί, ή που πρόκειται να εξαφανιστούν σύντομα». Το κείμενο παρακολουθεί –ενορία την ενορία– την οικιστική εξέλιξη στους οικισμούς Αϊβαλί, Μοσχονήσια και Γενιτσαροχώρι, και συμπληρώνεται από μια πολυσέλιδη επισκόπηση του περιβάλλοντα χώρου αυτών των οικισμών, όπου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται αναλυτικά όλα τα μοναστήρια, τα ξωκλήσια και τα νησάκια του ιδιότυπου αυτού αρχιπελάγους. Τέλος, τα παραρτήματα με τα οποία ολοκληρώνεται η μελέτη περιλαμβάνουν εκτενές χρονολόγιο με την ιστορία της περιοχής (από το 1000 έως το 1923) καθώς και ιστορικά, πληθυσμιακά και ανθρωπολογικά στοιχεία, ενώ στη βιβλιογραφία παρατίθενται οι γνωστές και άγνωστες πηγές που χρησιμοποίησε ο ερευνητής. Το εικονογραφικό υλικό, σημαντικότατο για την τεκμηρίωση της έρευνάς του Δ. Ε. Ψαρρού, περιλαμβάνει, εκτός από φωτογραφίες από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις μέρες μας, και πρωτότυπα τοπογραφικά / αρχιτεκτονικά σχέδια του ίδιου αλλά και Τούρκων μελετητών της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου.

Ο ΔΗΜΗΤΡΟΣ Ε. ΨΑΡΡΟΣ (12.8.1939–3.5.2008) γεννήθηκε στην Καλλιθέα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ’ όπου πήρε τα διπλώματα του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου μηχανικού (1963) και του αρχιτέκτονα (1968). Διατηρούσε, από το 1967 ώς το θάνατό του, Γραφείο Μελετών για έργα αρχιτεκτονικά, στατικά και ηλεκτρομηχανολογικά. Για το αρχιτεκτονικό του έργο του απονεμήθηκε δύο φορές το Βραβείο Εφαρμοσμένης Αρχιτεκτονικής του ΥΠΕΧΩΔΕ (1984 και 1987). Από το 1969 ασχολήθηκε συστηματικά με τη μελέτη της ιστορίας, της λαογραφίας και της αρχιτεκτονικής των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, ιδιαίτερα κατά την οθωμανική περίοδο. Οι μακροχρόνιες επιτόπιες έρευνές του του επέτρεψαν να προβάλει πολλές φορές την πολιτιστική κληρονομιά και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική αυτών των τόπων με εκθέσεις, δημοσιεύσεις, τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και ανακοινώσεις σε διάφορα διεθνή συνέδρια.

Διετέλεσε, μεταξύ άλλων: μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Χωροταξίας του ΤΕΕ (1974–1979)· ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Δημοκρατικής Κίνησης Επιστημόνων (1975–1978)· γενικός γραμματέας της Ένωσης Κυδωνιατών (1981–1983), οπότε και επιμελήθηκε τη σχολιασμένη επανέκδοση της Ιστορίας των Κυδωνιών του Γεωργίου Σακκάρη του 1920, την εγκυρότερη ιστορική πηγή για το Αϊβαλί· γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (1985–1987)· μέλος της Διεθνούς Επιστημονικής Επιτροπής Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής (CIAV) του ICOMOS  και του Δ.Σ. του Ελληνικού Τμήματος του ICOMOS (1999–2008).   

Συμμετείχε σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια που οργανώθηκαν, μεταξύ άλλων, από το ICOMOS, την UNESCO, την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος και το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Λέσβου, το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών και την Εταιρεία Λεσβιακών Μελετών, το τουρκικό ίδρυμα Foundation of Lausanne Treaty Emigrants, την Αρχιτεκτονική Σχολή της Άγκυρας, το Δήμο Αϊβαλιού και τον τοπικό Σύλλογο Πολιτών «Baykus-Γλαυκώπις», κυρίως με θέματα που αφορούν τη μελέτη και την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Μικράς Ασίας και των Βαλκανίων, και ειδικότερα ελληνικών οικισμών στη Μικρά Ασία.