Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΕΧΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΕΧΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δώδεκα δοκίμια για τον Άνθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική 1980-2018
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 3:45 π.μ.
Δώδεκα δοκίμια για τον Άνθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική 1980-2018
Μετάφραση: Αναστασία-Σάσα Λαδά, Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος
Επιμέλεια: Παναγιώτης Σουλτάνης
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2021,σ.360
ISBN:
978–960–524–625–9
Τιμή: 22,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 19,80€
Ο Φινλανδός αρχιτέκτονας και στοχαστής Γιούχανι Πάλλασμαα έχει καθιερωθεί ως μία από τις σημαίνουσες μορφές στο πεδίο της αρχιτεκτονικής πράξης και θεωρίας. Τα Δώδεκα δοκίμια για τον Άνθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική είναι μια συλλογή αντιπροσωπευτικών κειμένων του που καλύπτουν ένα χρονικό φάσμα τεσσάρων δεκαετιών και στα οποία αποτυπώνονται οι βασικοί άξονες της σκέψης του: ο Πάλλασμαα γίνεται εισηγητής μιας φαινομενολογίας της αρχιτεκτονικής, ως ένα «κοίταγμα» της αρχιτεκτονικής μέσα από τη συνείδηση που τη βιώνει, ως μέθοδος που αναζητά την εσωτερική γλώσσα του κτιρίου. Πρεσβεύει μια αρχιτεκτονική που ο άνθρωπος τη βιώνει με όλες του τις αισθήσεις, και όχι μόνο με την όρασή του· στην εθιστική και ηγεμονική λειτουργία τού ματιού αντιτάσσει μια ευρύτερη σωματική διάσταση, σύμφωνα με την οποία ακόμα και το βλέμμα αγγίζει, θωπεύει, αγκαλιάζει, συλλαμβάνει.
Ο Πάλλασμαα στηλιτεύει τις κυρίαρχες
τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής —την εμπορευματοποίηση των κτιρίων,
το εμμονικό κυνήγι της πρωτοτυπίας και της πρωτοπορίας, την ηγεμονία της
αγοραίας εικόνας— τονίζοντας την αναγκαιότητα του βιωματικού διαλόγου
με την παράδοση, της αναζήτησης υπαρξιακού βάθους και πνευματικότητας,
της διάδρασης με το περιβάλλον, και εξαίροντας έννοιες όπως η μνήμη, η
ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η χωρικότητα και η τοπικότητα, η δομή, η
συγκίνηση και η εμπειρία.
(παρουσίαση του εκδότη)
Κώστας Τσόκλης. Ζωγραφική. Όρια και υπερβάσεις
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 9:19 π.μ.
Κώστας Τσόκλης. Ζωγραφική. Όρια και υπερβάσεις
Κείμενα:Τάκης Μαυρωτάς, Χρυσάνθη Κουτσουράκη
Μετάφραση: Δημήτριος Σαλταμπάσσης, Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη, Αθήνα 2020, σ.144
ISBN:
978-618-5201-07-4
Τιμή: 30,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 27,00€
«Ο Κώστας Τσόκλης», όπως γράφει ο επιμελητής της έκθεσης, Τάκης Μαυρωτάς
«κατατάσσεται στους κορυφαίους εννοιολογικούς δημιουργούς και η βαθιά
του ενόραση τον οδηγεί, περίπου από το 1955 έως σήμερα, στη μετατροπή
του πραγματικού σε φανταστικό και του αόρατου σε ορατό, καθώς επιχειρεί
αδιάκοπα να κατακτήσει μια προσωπική πλαστική έκφραση γεμάτη από
ποιητική ένταση και φιλοσοφική δύναμη.Τολμηρός και θαρραλέος, παλεύει με
τις αξίες και τα όρια της ζωγραφικής για την ολοκλήρωση του
πολυεπίπεδου έργου του, το οποίο καθρεφτίζει το οξυδερκές του πνεύμα. Η
δουλειά του διακρίνεται από τη συνεχή εξέλιξη, την υψηλή τεχνική
ακρίβεια και την σημειολογική πυκνότητα. Ενδεχομένως, γιατί το ομοίωμα
της σημασίας της, μέσα από τη διαφορετικότητα της μορφοπλαστικής του
υπόστασης, την κάνει μοναδική. Μοναδική για την τέχνη, μοναδική για τη
συγκίνηση, που προκαλεί στον θεατή. Έτσι, κατέκτησε τη θέση του ανάμεσα
στους πρωτεργάτες της σύγχρονης τέχνης με ένα τεράστιο σύνολο νοηματικής
έντασης από έργα ζωγραφικής, εγκαταστάσεις, κατασκευές, performance,
assemblage και βιντεοπροβολές, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του: «Η τέχνη
δεν είναι για να κάνει τον άνθρωπο πιο δυστυχισμένο, αλλά για να τον
λυτρώνει.»
(πηγή: Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη)
Τέχνη, πίστη και ιστορική συνάφεια: Εικόνες της Παναγίας με δική τους ιστορία
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 5:45 π.μ.
Χρύσα Μαλτέζου
Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 2020,σ.72
ISBN: 978-960-404-373-6
Τιμή: 10,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 9,00€
«Στην ομιλία μου θα επιχειρήσω να εξετάσω εικόνες της Παναγίας που
περιβάλλονται από την ιστορική αύρα είτε της εποχής κατά την οποία είχαν
φιλοτεχνηθεί είτε του τόπου όπου βρίσκονται ή κάποτε βρισκόντουσαν.
Εικόνες με άλλα λόγια συνυφασμένες με στιγμές ή πρόσωπα που έχουν αφήσει
στο άπλωμα του χρόνου ισχυρό το αποτύπωμά τους στη μεγάλη ή τη μικρή
ιστορία. Πέντε είναι οι εικόνες που έχουν εισέλθει στο μικροσκόπιο της
έρευνάς μου: μία από αυτές σώζεται στο Λιβόρνο και οι άλλες τέσσερεις
βρίσκονται στη Βενετία...».
(από το βιβλίο)
Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
διοργανώνει και παρουσιάζει την έκθεση:
Λευτέρης Ρόρρος
Έργα 1964-1966. Τα χρόνια του στρατού
Λευτέρης Ρόρρος
Έργα 1964-1966. Τα χρόνια του στρατού
Σας περιμένουμε την Τρίτη 24 Δεκεμβρίου μετά τις 13.00 στο βιβλιοπωλείο μας για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή και για τα εγκαίνια της έκθεσης
Στην έκθεση παρουσιάζονται μια σειρά από σχέδια και έργα που φιλοτέχνησε ο Λευτέρης Ρόρρος κατά την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας (1964–1966), την οποία αντιμετώπισε άλλοτε με σκωπτική και άλλοτε με πιο σκοτεινή διάθεση. Ο ζωγράφος Λευτέρης Ρόρρος, μαθητής του Γιάννη Μόραλη, αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ το 1964. Η παρουσία του στις εκθέσεις της εποχής φανερώνει έναν ταλαντούχο και ενεργητικό νέο, με ανησυχίες και έντονο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Πληροφορίες: 210 3234 267, 210 3614 143
Κοσμάς Ξενάκης. Χασάπηδες και κριοφόροι
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 2:46 π.μ.
Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2019, σ.144
ISBN: 978-960-250-755-1
Τιμή: 15,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 13,50€
«Τα δεκάδες σχέδια και ζωγραφικά έργα με θέμα τους
χασάπηδες, τους κριοφόρους και τη σφαγή ζώων που φιλοτέχνησε ο Κοσμάς
Ξενάκης κατά τα χρόνια 1943–1965 συνιστούν ένα εντελώς ιδιαίτερο σύνολο
στην ιστορία της νεοελληνικής τέχνης, δεδομένου ότι αυτή η θεματολογία
σπανιότατα είχε εμπνεύσει Έλληνες καλλιτέχνες στο παρελθόν. Ως εκ
τούτου, στην παρούσα μελέτη, προκειμένου να ερμηνευθεί αυτή η παραγωγή,
επιχειρώ: α) να ανασυστήσω την εικονογραφία του θέματος από την
αρχαιότητα μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, β) να ιστορικοποιήσω το θέμα
των έργων σκιαγραφώντας τον ρόλο, την κοινωνική θέση και τις σημασίες
που είχε στην κοινή γνώμη και εν γένει στη δημοσιότητα εκείνα τα χρόνια
το επάγγελμα του χασάπη, καθώς και οι μετωνυμικές χρήσεις που είχαν στον
δημόσιο λόγο οι λέξεις «χασάπης» και «σφαγή», γ) να ερμηνεύσω το ειδικό
ενδιαφέρον του Ξενάκη για αυτά τα θέματα ως έναν τρόπο εσωτερίκευσης
και ψυχοδιανοητικής αντίδρασης στην ωμή και ανεξέλεγκτη στρατιωτική και
πολιτική βία των χρόνων της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου και, τέλος,
δ) επιχειρώ μια τεχνοτροπική ανάλυση των έργων του όπως αυτά
μετεξελίχθηκαν από την αρχική ρεαλιστική-ηθογραφική απόδοση των θεμάτων
του μέχρι την αφαιρετική και στο τέλος ανεικονική πραγμάτευσή τους.»
(από το Προλογικό Σημείωμα του συγγραφέα)
Η μελέτη του Ευγένιου Δ. Ματθιόπουλου γράφτηκε με αφορμή την έκθεση «Κοσμάς Ξενάκης: Χασάπηδες και κριοφόροι» που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Εϋνάρδου του ΜΙΕΤ (4 Δεκεμβρίου 2019 – 28 Μαρτίου 2020).
Ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ Δ. ΜΑΤΘΙΟΠΟΥΛΟΣ είναι καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο
Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και
συνεργαζόμενος ερευνητής στο Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών – ΙΤΕ.
Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης
(ΕΕΙΤ, 2001), της οποίας διετέλεσε πρόεδρος από το 2016 μέχρι το 2019.
Από το 1995 έως το 2001 υπήρξε αρχισυντάκτης και επιστημονικός
επιμελητής του Λεξικού Ελλήνων Καλλιτεχνών, τόμοι Α΄-Δ΄, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2001. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα και βιβλία, μεταξύ των οποίων: Η έννοια της «γενιάς» στην περιοδολόγηση της ιστορίας, της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης, ΠΕΚ, Ηράκλειο 2019‧ C. Parthénis. Η ζωή και το έργο του Κωστή Παρθένη, Κ. Αδάμ, Αθήνα 2008‧ J. Mita. Η ζωή και το έργο του Γιάννη Μηταράκη (1897-1963), Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2006. Έχει επίσης επιμεληθεί συλλογικούς τόμους.
Ευγένιος Δ. Μαθιόπουλος
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2019, σ.322
ISBN: 978-960-524-557-3
Τιμή: 20,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 18,00€
Στην κριτική και την ιστοριογραφία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, καθώς
και σε εκείνες της τέχνης, η έννοια της «γενιάς» έχει χρησιμοποιηθεί
ευρέως τόσο για την περιοδολόγησή τους, όσο και για τον προσδιορισμό
μιας πληθώρας «γενιών» λογοτεχνικών ή καλλιτεχνικών. Εντούτοις, η βασική
διεθνής βιβλιογραφία και θεωρητική συζήτηση σχετικά με την έννοια αυτή
αγνοείται σχεδόν ολοσχερώς.
Ως εκ τούτου, θεωρώ πως εκκρεμούν αναπάντητα μια σειρά από θεμελιακά ερωτήματα: Πώς ορίζεται μια λογοτεχνική ή καλλιτεχνική «γενιά»; Πότε και πώς συγκροτείται; Ποια ηλικιακά όρια έχει; Ποιους περιλαμβάνει; Πόσα χρόνια διαρκεί και είναι ενεργή ως «γενιά»; Οι «γενιές» εμφανίζονται σποραδικά ή έχουν κανονική περιοδικότητα; Πώς διαδέχεται η μία «γενιά» την άλλη; Οι «γενιές» γεννιούνται ή γίνονται; Ποια είναι η σχέση της βιολογικής ηλικίας με τη λογοτεχνική ή καλλιτεχνική; Ποιες είναι οι αντιστοιχίες και οι σχέσεις των συνήλικων λογοτεχνικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών, πολιτικών και ευρύτερα κοινωνικών «γενιών» μεταξύ τους; Οι «γενιές» συγκροτούνται και δρουν πραγματικά και συνειδητά στο ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους ή είναι επινοήσεις των ιστορικών, που τις κατασκευάζουν εκ των υστέρων; Οι «γενιές» είναι υπαρκτές και δρώσες κοινωνικές οντότητες στο πεδίο της ιστορίας ή είναι «τόποι μνήμης»;
Στην παρούσα μελέτη επιχειρώ μια κριτική επισκόπηση των γενεακών θεωριών και συστημάτων περιοδολόγησης της ιστορίας, της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα. Παρουσιάζονται αρχικά στην ανέλιξή τους οι σχετικές εμπειρικές αντιλήψεις από τον Βολταίρο και τον Ιμμάνουελ Καντ μέχρι τους Σαρλ Σενιομπός και Βίλχελμ Ντιλτάμ· στη συνέχεια αναλύονται οι διαδοχικές γενεακές θεωρίες και τα συστήματα περιοδολόγησης της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης που διατυπώθηκαν από τους Φρανσουά Μαντρέ, Ορτέγκα υ Γκασσέτ, Βίλχελμ Πίντερ, Καρλ Μάννχαϊμ, Ερνστ Μπλοχ, Αλμπέρ Τιμπωντέ, Άρνολντ Χάουζερ, Πιερ Μπουρντιέ, Πιερ Νορά κ.ά.
Προσπαθώ, τέλος, να ιστορικοποιήσω τις παραπάνω θεωρίες ως προς την αλληλουχία και τις αποκλίσεις/διαφοροποιήσεις τους, καθώς και τη διαλεκτική τους αντιπαράθεση εντός του εκάστοτε εννοιολογικού τους πλαισίου.
Ως εκ τούτου, θεωρώ πως εκκρεμούν αναπάντητα μια σειρά από θεμελιακά ερωτήματα: Πώς ορίζεται μια λογοτεχνική ή καλλιτεχνική «γενιά»; Πότε και πώς συγκροτείται; Ποια ηλικιακά όρια έχει; Ποιους περιλαμβάνει; Πόσα χρόνια διαρκεί και είναι ενεργή ως «γενιά»; Οι «γενιές» εμφανίζονται σποραδικά ή έχουν κανονική περιοδικότητα; Πώς διαδέχεται η μία «γενιά» την άλλη; Οι «γενιές» γεννιούνται ή γίνονται; Ποια είναι η σχέση της βιολογικής ηλικίας με τη λογοτεχνική ή καλλιτεχνική; Ποιες είναι οι αντιστοιχίες και οι σχέσεις των συνήλικων λογοτεχνικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών, πολιτικών και ευρύτερα κοινωνικών «γενιών» μεταξύ τους; Οι «γενιές» συγκροτούνται και δρουν πραγματικά και συνειδητά στο ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους ή είναι επινοήσεις των ιστορικών, που τις κατασκευάζουν εκ των υστέρων; Οι «γενιές» είναι υπαρκτές και δρώσες κοινωνικές οντότητες στο πεδίο της ιστορίας ή είναι «τόποι μνήμης»;
Στην παρούσα μελέτη επιχειρώ μια κριτική επισκόπηση των γενεακών θεωριών και συστημάτων περιοδολόγησης της ιστορίας, της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα. Παρουσιάζονται αρχικά στην ανέλιξή τους οι σχετικές εμπειρικές αντιλήψεις από τον Βολταίρο και τον Ιμμάνουελ Καντ μέχρι τους Σαρλ Σενιομπός και Βίλχελμ Ντιλτάμ· στη συνέχεια αναλύονται οι διαδοχικές γενεακές θεωρίες και τα συστήματα περιοδολόγησης της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης που διατυπώθηκαν από τους Φρανσουά Μαντρέ, Ορτέγκα υ Γκασσέτ, Βίλχελμ Πίντερ, Καρλ Μάννχαϊμ, Ερνστ Μπλοχ, Αλμπέρ Τιμπωντέ, Άρνολντ Χάουζερ, Πιερ Μπουρντιέ, Πιερ Νορά κ.ά.
Προσπαθώ, τέλος, να ιστορικοποιήσω τις παραπάνω θεωρίες ως προς την αλληλουχία και τις αποκλίσεις/διαφοροποιήσεις τους, καθώς και τη διαλεκτική τους αντιπαράθεση εντός του εκάστοτε εννοιολογικού τους πλαισίου.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ημέρες Τέχνης στην Ελλάδα #9. Days of Art in Greece #9
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 9:32 π.μ.
Ημέρες Τέχνης στην Ελλάδα #9. Days of Art in Greece #9
Γλώσσα: Ελληνικά, Αγγλικά
Μετάφραση: Στέλλα Ραπτοπούλου
Φθινόπωρο - Χειμώνας 2018
ISSN: 2241-9942
Τιμή: 12,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 10,80€
Η δίγλωσση εξαμηνιαία έκδοση Days of Art in Greece συστηματικά ασχολείται με θέματα ανθρωπιστικών σπουδών και με την ιστορία των γραμμάτων και των τεχνών στη χώρα μας από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας. Παρουσιάζει δοκιμιακά άρθρα για την εκπαίδευση, την αρχιτεκτονική, τη λαογραφία, την ιστορία, την αρχαιολογία. Προβάλλει επισκέψιμους χώρους τέχνης, πινακοθήκες, μουσεία, βιβλιοθήκες, αρχεία, ενάλια αρχαιολογία, προσκυνηματικούς προορισμούς.
Στην ύλη του 9ου τεύχους ανάμεσα σε άλλα φιλοξενούνται τα παρακάτω άρθρα και αφιερώματα:
-Συνέντευξη με τον Σταύρο Ζουμπουλάκη, Πρόεδρο του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος. Ο θησαυρός του τόπου.
-Βιβλίο ψηφιακό ή επί χάρτου; Οι εξελίξεις και το μέλλον της ποιοτικής ανάγνωσης
-Συνέντευξη με τον εκδότη Γιώργο Δαρδανό. Επίτιμο Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκδοτών.
-Ο Δαίδαλος επιστρέφει: Αθήνα «Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Καινοτομίας 2018». Σύγχρονη και πολυμήχανη.
-Ο τυφλωμένος παρατηρητής. Ο Κλάιστ και ο «Μοναχός πλάι στη θάλασσα» του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ. Κριτική στον Καντ.
-2019 - Έτος Σκαλκώτα. Ο μεγάλος Έλληνας.
-Ο Αλέκος Φασιανός στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας. Παρισινές τάσεις με ελληνική ματιά.
-Ο αθλητικός τουρισμός στην Ελλάδα. Ατομική προσπάθεια και συλλογικό όφελος.
Από την παρουσίαση του εκδότη
Επιμέλεια: Αθανασίου Ελένη
Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2019, σ.360
ISBN: 978-960-476-240-8
Τιμή: 45,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 40,50€
Η πλούσια έκδοση αποτελεί τον συνοδευτικό κατάλογο της ομότιτλης έκδοσης
που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (Φεβρουάριος-Μάιος 2019),
αφιερωμένης στο έργο του Δημοσθένη Σκουλάκη, ενός από τους
σπουδαιότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’70. Επίκεντρο του έργου του
υπήρξε ο Άνθρωπος, ιδωμένος μέσα από μια κριτική ρεαλιστική
κοινωνικοπολιτική προσέγγιση προσανατολισμένη στις θέσεις αμφισβήτησης
των κινημάτων της νεολαίας στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και των αρχών
του ’70. Η έκδοση, σύμφωνα και με τη λογική της έκθεσης, ακολουθεί
θεματικά και χρονολογικά την εικαστική διαδρομή του καλλιτέχνη:
παρουσιάζονται πρώιμα έργα του (από το 1957), από την περίοδο της
πολιτικής του ζωγραφικής (1960-1967), την περίοδο της αυτοεξορίας του σε
Ευρώπη, Αμερική, Καναδά (1967-1972), καθώς και από τον κύριο όγκο της
δουλειάς του στην Ελλάδα (1981-2014).
Συλλογικό
Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2018, σ.408
ISBN: 978-618-5154-26-4
Τιμή: 12,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 10,80€
«...Σήμερα είναι δύσκολο να σκεφτούμε τη άνθηση της καλλιτεχνικής
ιδιοφυΐας εκτός του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η δημοκρατία, περισσότερο
από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς, μπορεί να προστατέψει την ελευθερία του
καλλιτέχνη - και αντίστοιχα η τέχνη, αναφαίρετο ανθρώπινο αγαθό, έχει
στηρίξει τους αγώνες για τη δημοκρατία. Ωστόσο η τέχνη δεν υπήρξε μόνο
προνόμιο των δημοκρατικών πολιτευμάτων, αλλά έχει ανθήσει και κάτω από
συνθήκες τυραννίας και απολυταρχικών καθεστώτων. Διλήμματα όπως η τέχνη
"για τους πολλούς" ή "για τους λίγους" εμφανίστηκαν και σε περιόδους
κοινοβουλευτισμού, ενώ η απόλαυση της καλλιτεχνικής έκφρασης δεν υπήρξε
αποκλειστικά προνόμιο των δημοκρατικών πολιτευμάτων. Πως μπορούμε λοιπόν
σήμερα να αναδείξουμε και να πραγματευτούμε τη συστάδα των ερωτημάτων
που αναφύονται όταν προσεγγίζουμε τις έννοιες της τέχνης και της
δημοκρατίας;
Στο συνέδριο επιδιώξαμε να διοργανώσουμε μια διεπιστημονική συζήτηση με ομιλητές από διαφορετικά επιστημονικά πεδία, κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα συστηματικά. Η φιλοσοφία, οι πολιτικές επιστήμες, η ιστορία των ιδεών, η αισθητική, η θεωρία της λογοτεχνίας, η μουσικολογία, η θεατρολογία, η θεωρία του χώρου και της αρχιτεκτονικής εκπροσωπήθηκαν στο συνέδριο, σε μια προσπάθεια να αναδειχθούν οι διαφορετικές πτυχές της καλλιτεχνικής έκφρασης και της σχέσης της με τα πολιτικά συστήματα και τις συνθήκες που της εξασφαλίζει ο κοινοβουλευτισμός...».
Στο συνέδριο επιδιώξαμε να διοργανώσουμε μια διεπιστημονική συζήτηση με ομιλητές από διαφορετικά επιστημονικά πεδία, κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα συστηματικά. Η φιλοσοφία, οι πολιτικές επιστήμες, η ιστορία των ιδεών, η αισθητική, η θεωρία της λογοτεχνίας, η μουσικολογία, η θεατρολογία, η θεωρία του χώρου και της αρχιτεκτονικής εκπροσωπήθηκαν στο συνέδριο, σε μια προσπάθεια να αναδειχθούν οι διαφορετικές πτυχές της καλλιτεχνικής έκφρασης και της σχέσης της με τα πολιτικά συστήματα και τις συνθήκες που της εξασφαλίζει ο κοινοβουλευτισμός...».
(από το εισαγωγικό σημείωμα των επιμελητών)
Τόποι Αναφοράς. Από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 6:32 π.μ.
Τόποι Αναφοράς. Από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος / Frames of Reference. From the Bank of Greece CollectionΚανελοπούλου Χάρις
Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2018, 270 σελ.
ISBN: 978-960-7032-81-2
Τιμή: 35,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 28,00€
Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 ετών από την έναρξη λειτουργίας της Τράπεζας της Ελλάδος, το Κέντρο Πολιτισμού, Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Τράπεζας και το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζουν στο κτήριο της οδού Πειραιώς (Πειραιώς 138) την έκθεση «Τόποι αναφοράς. Από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος», με 160 έργα τέχνης Ελλήνων καλλιτεχνών, επιλεγμένα από τη Συλλογή της.
Η Συλλογή έργων τέχνης της Τράπεζας, που άρχισε να διαμορφώνεται ήδη από την έναρξη λειτουργίας της το 1928, αριθμεί σήμερα περίπου 3.000 έργα τέχνης, κυρίως παραστατικής ζωγραφικής και χαρακτικής, καθώς και μικρό αριθμό γλυπτών, αναδεικνύοντας διαφορετικές όψεις της νεοελληνικής τέχνης. Ανάμεσά τους βρίσκονται έργα από σημαντικούς ζωγράφους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, όπως οι Κωνσταντίνος Βολανάκης, Ιωάννης Αλταμούρας, Νικόλαος Γύζης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Κωνσταντίνος Μαλέας, Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης, αλλά και από μεταγενέστερους, όπως οι Γιάννης Τσαρούχης, Πάρις Πρέκας, Σπύρος Βασιλείου, Παναγιώτης Τέτσης κ.ά.
Στην έκθεση «Τόποι αναφοράς. Από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος», τα έργα τέχνης οργανώνονται με βάση τρεις κύριες θεματικές ενότητες, που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν πηγές έμπνευσης ιδεών διαχρονικής σημασίας για τη νεοελληνική τέχνη.
Η Συλλογή έργων τέχνης της Τράπεζας, που άρχισε να διαμορφώνεται ήδη από την έναρξη λειτουργίας της το 1928, αριθμεί σήμερα περίπου 3.000 έργα τέχνης, κυρίως παραστατικής ζωγραφικής και χαρακτικής, καθώς και μικρό αριθμό γλυπτών, αναδεικνύοντας διαφορετικές όψεις της νεοελληνικής τέχνης. Ανάμεσά τους βρίσκονται έργα από σημαντικούς ζωγράφους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, όπως οι Κωνσταντίνος Βολανάκης, Ιωάννης Αλταμούρας, Νικόλαος Γύζης, Γεώργιος Ιακωβίδης, Κωνσταντίνος Μαλέας, Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης, αλλά και από μεταγενέστερους, όπως οι Γιάννης Τσαρούχης, Πάρις Πρέκας, Σπύρος Βασιλείου, Παναγιώτης Τέτσης κ.ά.
Στην έκθεση «Τόποι αναφοράς. Από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος», τα έργα τέχνης οργανώνονται με βάση τρεις κύριες θεματικές ενότητες, που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν πηγές έμπνευσης ιδεών διαχρονικής σημασίας για τη νεοελληνική τέχνη.
Flora Filopappou Ένα ταξίδι από την πόλη των βράχων στον κήπο
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 5:39 π.μ.
Νίκος Παπαδόπουλος
Κείμενα : Κώστας Χριστόπουλος, Νίκος Παπαδόπουλος, Φαίη Ζήκα
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2018, 80σελ.
ISBN: 978-960-250-717-9
Τιμή ΜΙΕΤ: 7,00€
Η παρούσα έκδοση συνοδεύει την ομότιτλη έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Εϋνάρδου στην Αθήνα (9 Μαΐου–28 Ιουλίου 2018) και αποτέλεσε καρπό οκταετούς έρευνας, εστιασμένης στο τοπίο του Λόφου Φιλοπάππου.
Οι καθημερινοί περίπατοι του Ν. Παπαδόπουλου με τον σκύλο του στον λόφο έδωσαν το έναυσμα για την αναζήτηση αυτή, που μετουσιώθηκε σε διεπιστημονικό εικαστικό εγχείρημα, στο οποίο συνέβαλαν με τις γνώσεις τους βοτανικοί, αρχαιολόγοι και θεωρητικοί. Το εγχείρημα οδήγησε τον καλλιτέχνη σε μια ιστορική αναδρομή που φτάνει μέχρι την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο, και αυτό επειδή τότε ήρθαν στο φως νέα είδη φυτών, τα οποία μεταφέρθηκαν με διάφορους τρόπους στη γηραιά Ευρώπη και μετέβαλαν αντίστοιχα τη χλωρίδα της. Έτσι η έννοια της παγκοσμιοποίησης αποκτά μια νέα διάσταση καθώς περνά στο φυτικό βασίλειο, με τις εκούσιες ή ακούσιες μετακινήσεις των φυτών από τόπο σε τόπο και από ήπειρο σε ήπειρο. Παράλληλα η έρευνα αποκάλυψε ότι μέχρι τον 19ο αιώνα ο λόφος ήταν γυμνός από βλάστηση, και μάλιστα, λόγω της εικόνας που παρουσίαζε, είχε κερδίσει την προσωνυμία «Πόλη των Βράχων». Η εισαγωγή της ξενόφερτης χλωρίδας, η οποία σταδιακά πρασίνισε τον λόφο, υπήρξε απόρροια αποκλειστικά των ανθρώπινων παρεμβάσεων στο αττικό τοπίο και ήταν ακριβώς αυτή που του προσέδωσε την εικόνα ενός τεράστιου, ανοιχτού κήπου μέσα στη φύση. Ο κήπος αποτελεί μια πανάρχαια επινόηση του ανθρώπου, που ανέκαθεν αποσκοπούσε τόσο στην αισθητική απόλαυση όσο και στη συμβολική λειτουργία του ως χώρου περίκλειστου, ασφαλούς και τρόπον τινά ιερού. Στην καλλιέργειά του βρέθηκαν αναλογίες με την καλλιέργεια του πνεύματος, ενώ παράλληλα αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός σχετικά με τον σεβασμό που οφείλει ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να εξημερώσει τη φύση. Η ζωτική σημασία που απέκτησε ο ιδιότυπος κήπος του λόφου για τους ανθρώπους που ζουν κοντά του αλλά και για την Αθήνα που διαρκώς μεγαλώνει γύρω του αποδεικνύεται από τη μέριμνα αρχικά των περιοίκων, οι οποίοι φύτευαν και περιποιούνταν τα φυτά, και αργότερα της πολιτείας, η οποία πρόσθεσε σε αυτόν την απαραίτητη μόνιμη υποδομή.
Το όλο εγχείρημα αποτελεί ένα φόρο τιμής στον ίδιο τον λόφο, που παραμένει ένας από τους λιγοστούς πράσινους πνεύμονες στην καρδιά αυτής της τσιμεντένιας πόλης.
Οι καθημερινοί περίπατοι του Ν. Παπαδόπουλου με τον σκύλο του στον λόφο έδωσαν το έναυσμα για την αναζήτηση αυτή, που μετουσιώθηκε σε διεπιστημονικό εικαστικό εγχείρημα, στο οποίο συνέβαλαν με τις γνώσεις τους βοτανικοί, αρχαιολόγοι και θεωρητικοί. Το εγχείρημα οδήγησε τον καλλιτέχνη σε μια ιστορική αναδρομή που φτάνει μέχρι την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο, και αυτό επειδή τότε ήρθαν στο φως νέα είδη φυτών, τα οποία μεταφέρθηκαν με διάφορους τρόπους στη γηραιά Ευρώπη και μετέβαλαν αντίστοιχα τη χλωρίδα της. Έτσι η έννοια της παγκοσμιοποίησης αποκτά μια νέα διάσταση καθώς περνά στο φυτικό βασίλειο, με τις εκούσιες ή ακούσιες μετακινήσεις των φυτών από τόπο σε τόπο και από ήπειρο σε ήπειρο. Παράλληλα η έρευνα αποκάλυψε ότι μέχρι τον 19ο αιώνα ο λόφος ήταν γυμνός από βλάστηση, και μάλιστα, λόγω της εικόνας που παρουσίαζε, είχε κερδίσει την προσωνυμία «Πόλη των Βράχων». Η εισαγωγή της ξενόφερτης χλωρίδας, η οποία σταδιακά πρασίνισε τον λόφο, υπήρξε απόρροια αποκλειστικά των ανθρώπινων παρεμβάσεων στο αττικό τοπίο και ήταν ακριβώς αυτή που του προσέδωσε την εικόνα ενός τεράστιου, ανοιχτού κήπου μέσα στη φύση. Ο κήπος αποτελεί μια πανάρχαια επινόηση του ανθρώπου, που ανέκαθεν αποσκοπούσε τόσο στην αισθητική απόλαυση όσο και στη συμβολική λειτουργία του ως χώρου περίκλειστου, ασφαλούς και τρόπον τινά ιερού. Στην καλλιέργειά του βρέθηκαν αναλογίες με την καλλιέργεια του πνεύματος, ενώ παράλληλα αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός σχετικά με τον σεβασμό που οφείλει ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να εξημερώσει τη φύση. Η ζωτική σημασία που απέκτησε ο ιδιότυπος κήπος του λόφου για τους ανθρώπους που ζουν κοντά του αλλά και για την Αθήνα που διαρκώς μεγαλώνει γύρω του αποδεικνύεται από τη μέριμνα αρχικά των περιοίκων, οι οποίοι φύτευαν και περιποιούνταν τα φυτά, και αργότερα της πολιτείας, η οποία πρόσθεσε σε αυτόν την απαραίτητη μόνιμη υποδομή.
Το όλο εγχείρημα αποτελεί ένα φόρο τιμής στον ίδιο τον λόφο, που παραμένει ένας από τους λιγοστούς πράσινους πνεύμονες στην καρδιά αυτής της τσιμεντένιας πόλης.
Η Διαφορετική Πνευματική Οπτική Ελλάδας και Δύσης μέσα από την Τέχνη
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 12:30 π.μ.
Συγγραφέας: Φοίβος Ι. Πιομπίνος
Έκδοση: Εκδόσεις του Φοίνικα, Αθήνα 2017
Σελίδες: 80
ISBN: 978-960-6849-63-3
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 10,40€
"Ὅπως οἱ Ἰδέες γίνονται εἰκόνες προτοῦ νὰ ὑλομορφοποιηθοῦν, ἔτσι κατ’ ἀντίστροφη φορὰ οἱ μορφὲς ἀναδιπλούμενες ἐπιστρέφουν μέσω τῶν εἰκόνων στὴν Ἀρχὴ τῶν πάντων, στὴ μοναδικὴ καὶ ἑνιαία ἀρχὴ τοῦ Παντός, στὴ Μονάδα.
Ἡ δύναμη τῆς τέχνης εἶναι πνευματικὴ καὶ παρεπομένως αἰσθητική, ἀφοῦ ἀποβλέπει πρωτίστως στὴν ἀγωγὴ ψυχῶν καὶ ὄχι κατ’ ἀνάγκην στὴν τέρψη ὀφθαλμῶν. Σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὴ διακοσμητική, τὴν περιγραφική, τὴν ἀφηγηματική, τὴν ἁπλῶς παραστατικὴ ἢ ἀνεκδοτολογικὴ τέχνη, τὴν ὀνομάζουμε ἱερὴ τέχνη ἢ ἁπλῶς Τέχνη μὲ ταῦ κεφαλαῖο.
Ἑπομένως, ἡ τέχνη εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἱερὴ ἢ δὲν εἶναι τέχνη˙ καθετὶ ἄλλο ἀποτελεῖ καθαρὰ καλλιτεχνικὴ, ἀνάμεσα σὲ τόσες ἄλλες, ἔκφραση, ποὺ ἐμπίπτει στὸ χῶρο τῆς αἰσθητικῆς.
Ἡ Ἑλλάδα κατέχει τὸ μέγιστο προνόμιο νὰ βρίσκεται στὸ σταυροδρόμι μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης.
Ἡ τέχνη στὴν Ἀνατολή, τῆς Ἑλλάδας συμπεριλαμβανομένης, μέχρι τουλάχιστον τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα, ὑπῆρξε θρησκευτικὴ καὶ σπανιότατα κοσμική. Μετὰ τὸν 19ο αἰώνα ἀκολούθησε τὴν πορεία καὶ τὴν τύχη τῆς δυτικῆς τέχνης.
Ἡ τέχνη στὴ Δύση εἶναι πρωτίστως κοσμικὴ καὶ δευτερευόντως θρησκευτική. Ὅμως ἀκόμα καὶ ἡ θρησκευτικὴ δυτικὴ τέχνη ὑπῆρξε, σὲ αὐξανόμενο μὲ τὰ χρόνια βαθμό, ἐκκοσμικευμένη, ἰδίως μετὰ τὸ Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ κυρίως τὴν περίοδο τῆς Ἀντιμεταρρύθμισης. Ἡ Δύση κατ’ οὐσίαν τὰ ἐγκόσμια ζωγράφισε, ἀκόμα κι ὅταν οἱ πίνακές της εἶχαν θρησκευτικὸ περιεχόμενο ἢ θέμα.
Ἡ πνευματικὴ ἐξέλιξη τῶν εἰκαστικῶν τεχνῶν στὸν εὐρύτερο ἑλληνικὸ χῶρο ἀκολούθησε τὴν προαναφερθείσα πορεία τῆς ἀναδίπλωσης τῶν μορφῶν στὶς γενεσιουργοὺς Ἰδέες. Ἔτσι, οἱ Ἕλληνες πέρασαν ἀπὸ τὶς γλυπτικὲς μορφὲς στὶς ἱερὲς εἰκόνες.
Ἡ Δύση πάντοτε βρίσκεται πνευματικὰ – ὄχι τεχνολογικὰ ἢ ἀναπτυξιακὰ – ἕνα στάδιο πίσω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτὸ παραμένει ἴσαμε σήμερα, ὡς πρὸς τὴ θρησκευτική της ἔκφραση, προσκολλημένη στὶς μορφές."
(Απόσπασμα του βιβλίου)
Τίτλος: Η Τέχνη ως Όπλο. Ο Φραντς Ζάιμπερτ και οι "Προοδευτικοί της Κολωνίας"
Συγγραφέας: Μάρτιν Έβερετ
Μετάφραση: Γαλάτουλας Μάνος
Επιμέλεια: Κατσιαούνης Νίκος
Έκδοση: Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, Αθήνα 2013
Σελίδες: 32
ISBN: 978-960-9797-19-1
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 3,18€
Μια αναφορά στον Φραντς Ζάιμπερτ και τους "Προοδευτικούς της Κολωνίας", μια ομάδα ή έναν κύκλο καλλιτεχνών που ακολούθησαν και συμμετείχαν στα ριζοσπαστικά ρεύματα γύρω από τις γερμανικές οργανώσεις των συμβουλιακών κομμουνιστών AAU και ειδικότερα την AAU-E. Οι "Προοδευτικοί της Κολωνίας" είναι πιθανόν η πιο ριζοσπαστική ομάδα καλλιτεχνών που υπήρξε ποτέ.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Συγγραφέας: Μάρτιν Έβερετ
Μετάφραση: Γαλάτουλας Μάνος
Επιμέλεια: Κατσιαούνης Νίκος
Έκδοση: Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, Αθήνα 2013
Σελίδες: 32
ISBN: 978-960-9797-19-1
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 3,18€
Μια αναφορά στον Φραντς Ζάιμπερτ και τους "Προοδευτικούς της Κολωνίας", μια ομάδα ή έναν κύκλο καλλιτεχνών που ακολούθησαν και συμμετείχαν στα ριζοσπαστικά ρεύματα γύρω από τις γερμανικές οργανώσεις των συμβουλιακών κομμουνιστών AAU και ειδικότερα την AAU-E. Οι "Προοδευτικοί της Κολωνίας" είναι πιθανόν η πιο ριζοσπαστική ομάδα καλλιτεχνών που υπήρξε ποτέ.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Κείμενα: Σπ. Μοσχονάς, Μίκης Ματσάκης
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2017
Σελίδες: 205
ISBN: 978-960-250-689-9
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 26,25€
Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (27 Μαΐου - 30 Σεπτεμβρίου 2017). Αφορμή για τη διοργάνωσή της αποτέλεσε η δωρεά στο ΜΙΕΤ του αρχείου του ζωγράφου από τον γιο του Γιάνη Ματσάκη και την οικογένειά του. Στον παρόντα τόμο συγκεντρώνονται για πρώτη φορά ζωγραφικά έργα, σχέδια και αγιογραφίες του Μίκη Ματσάκη, από ολόκληρη την πενηντάχρονη καλλιτεχνική πορεία του.
Ο ΜΙΚΗΣ ΜΑΤΣΑΚΗΣ γεννήθηκε στα Μύρα της Μικράς Ασίας το 1900 από γονείς δωδεκανησιακής καταγωγής. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε το 1906 στην Αλεξάνδρεια, και το 1918 ο νεαρός Ματσάκης αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αλεξανδρείας. Το 1921 έφυγε για σπουδές ζωγραφικής στο Παρίσι, αλλά μέσα στον ίδιο χρόνο το εγκατέλειψε και πήγε στο Μόναχο, όπου αρχικά παρακολούθησε μαθήματα στην ιδιωτική σχολή του Χανς Χόφμαν Schule für Bildende Kunst. Εν συνεχεία, το 1922, έγινε δεκτός στη φημισμένη Ακαδημία του Μονάχου. Το 1926 επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Εισήλθε στους καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης, γνώρισε τον Κ. Π. Καβάφη, φιλοτέχνησε προσωπογραφίες επιφανών Αιγυπτιωτών, εξέθεσε έργα του σε ατομικές εκθέσεις στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο και συμμετείχε σε ομαδικές. Έμεινε στην Αίγυπτο έως το 1932, πραγματοποιώντας παράλληλα ταξίδια στην Ελλάδα και την Κύπρο, όπου αντλούσε έμπνευση από τα τοπία τους.
Το 1932 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Έγινε φίλος με τον Δ. Πικιώνη, τον Φ. Κόντογλου, τον Σ. Παπαλουκά και τον Δ. Δάβη. Η πρώτη του έκθεση στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία τον Μάιο του 1932 στην αίθουσα του «Παρνασσού». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, ο Ματσάκης διετέλεσε πρόεδρος του καλλιτεχνικού σωματείου «Ένωσις Ελεύθεροι Καλλιτέχναι» και γενικός γραμματέας της «Ενώσεως Σωματείων Εικαστικών Τεχνών», ενώ παράλληλα συνέχισε να εκθέτει συστηματικά και ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση, κυριαρχώντας στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας ως ένας από τους πλέον δραστήριους δημιουργούς.
Το 1947 ανέλαβε να αγιογραφήσει τον μητροπολιτικό ναό της ελληνικής κοινότητας Αλεξανδρείας, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου έμεινε έως το 1956. Στο διάστημα αυτό εργάστηκε επίσης σε πολλές εκκλησίες της ελληνικής κοινότητας και παράλληλα συνέχισε το κοσμικό έργο του. Αλλά και μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα παρέμεινε εξαιρετικά δραστήριος, εκθέτοντας στην Αθήνα, στην επαρχία, αλλά και στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας την αγιογράφηση εκκλησιών στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ, και εργαζόμενος για τη διακόσμηση του Ζαππείου Μεγάρου (1968) και τη συντήρηση των εσωτερικών διακοσμήσεων της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1974). Πέθανε στην Αθήνα το 1978.
Το ζωγραφικό και σχεδιαστικό έργο του Ματσάκη, ρεαλιστικό στη βάση του, κατά κύριο λόγο εμπνέεται από τα διδάγματα του ιμπρεσιονισμού. Αποτυπώνει μορφές, συχνά των οικείων του, σκηνές της καθημερινής ζωής και ιδίως σκηνές δρόμου, καθώς και τοπία, από μέρη που άλλοτε δηλώνονται και άλλοτε όχι. Τα χρώματά του στις προσωπογραφίες μοιάζουν να αναδεικνύουν την ψυχική διάσταση των εικονιζόμενων προσώπων, ενώ οι τοπιογραφίες αντανακλούν με σεβασμό την ατμόσφαιρα του εκάστοτε τόπου. Η θάλασσα και ο κάμπος εναλλάσσονται με το χωριό και την πόλη.
Η έμπνευσή του αξιοποιεί εικόνες τόσο από την Αίγυπτο, όπου μεγάλωσε, όσο και από την Ελλάδα, στην οποία εγκαταστάθηκε αργότερα. Γενικότερα όμως το καλλιτεχνικό του βλέμμα προσελκύεται από πλήθος θέματα, τα οποία δεν σταματά να καταγράφει και να απεικονίζει όπου κι αν βρίσκεται. Χαρακτηριστικά, μετά το 1960 κυρίαρχο θέμα της ζωγραφικής του αναδεικνύεται το τοπίο του Αιγαίου.
Η έκδοση συμπληρώνεται με το κατατοπιστικό κείμενο και το χρονολόγιο που συνέταξε ο ιστορικός τέχνης Σπύρος Μοσχονάς, αδημοσίευτα κείμενα του Μίκη Ματσάκη (μια διάλεξη για τον Φ. Κόντογλου, τον Σ. Παπαλουκά και τον Ο. Αργυρό, και ένα θεωρητικό κείμενο για τα καλλιτεχνικά ζητήματα του Μεσοπολέμου) και κριτικές για το έργο του από τον Ο. Ελύτη, τον Δ. Πικιώνη, την Ε. Βακαλό και τον Δ. Κόκκινο.
Φωκίων Ρωκ. Ο γλύπτης και το αρχείο του
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 6:43 π.μ.
Τίτλος: Φωκίων Ρωκ. Ο γλύπτης και το αρχείο του
Κείμενα: Κ. Μ. Χανδρά, Φ. Ρωκ, Ζ. Παπαντωνίου, Σ. Σκίπης
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2017
Σελίδες: 157
ISBN: 978-960-250-688-2
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας:12,75€
Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (6 Ιουνίου - 28 Οκτωβρίου 2017). Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά τεκμήρια του βίου και του έργου του γλύπτη Φωκίωνα Ρωκ (1891–1945), καθώς και γλυπτά, ξυλόγλυπτα, σχέδια και προσχέδια εφαρμογών, προερχόμενα από το προσωπικό του αρχείο. Το αρχείο του καλλιτέχνη και τα έργα του περιήλθαν στο ΜΙΕΤ με δωρεά του γιου του Νικολάου Ρωκ-Μελά (1938–2015).
Ο Φωκίων Ρωκ (Αργοστόλι 1891–Αθήνα 1945), ιδιαιτέρως σημαντικός
Έλληνας καλλιτέχνης των αρχών του 20ού αιώνα, ήταν απόγονος του Γάλλου
Πιέρ-Νικολά Ρωκ, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1789. Ορφανός από
μητέρα, ανατράφηκε ουσιαστικά από τον θείο του Νικόλαο Ρωκ, άνθρωπο με
ισχυρή προσωπικότητα, κύρος και παιδεία υψηλού επιπέδου, χάρη στις
διασυνδέσεις του οποίου απέκτησε πρόσβαση στους καλλιτεχνικούς κύκλους
της εποχής. Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών στην Αθήνα και συνέχισε
παρακολουθώντας μαθήματα στην Académie Julian και στην École Nationale
Supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι. Το 1919 ενοικίασε μαζί με τους
ζωγράφους Περικλή Βυζάντιο και Παύλο Καλλιγά ένα εργαστήριο στην οδό
Διογένους 4 στην Πλάκα, το οποίο παράλληλα αποτέλεσε τόπο συνάντησης
καλλιτεχνών και συγγραφέων. Το 1927 συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στη
Λέσχη Καλλιτεχνών «Ατελιέ», τη μετέπειτα (1936) «Στέγη Γραμμάτων και
Τεχνών», μια πρωτοβουλία καλλιτεχνών και φιλοτέχνων με σκοπό την
ανάπτυξη της καλλιτεχνικής κίνησης του τόπου. Από το 1926 ασχολήθηκε
συστηματικά με την ξυλογλυπτική, επηρεασμένος από τη λαϊκή παράδοση. Το
1931 ανέλαβε και εκτέλεσε το ανάγλυφο για το μνημείο του Άγνωστου
Στρατιώτη στο Σύνταγμα, συνεργαζόμενος στενά με τον γλύπτη Κώστα
Δημητριάδη. Εκτέλεσε δημόσιες και ιδιωτικές παραγγελίες, κυρίως
προτομές, καθώς και ελεύθερα έργα. Εικαστικός καλλιτέχνης και ταυτόχρονα
διανοούμενος με μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων, υπήρξε πολύ δραστήριος σε
όλες τις καλλιτεχνικές και κοινωνικές εκδηλώσεις της εποχής του.
Εργάστηκε ως έφορος και δάσκαλος στο Τμήμα Γλυπτικής της ΑΣΚΤ και
συνέγραψε πλήθος άρθρα για θέματα της σύγχρονης τέχνης και επικαιρότητας
σε πολλές εφημερίδες. Στο πλαίσιο του διδακτικού του οράματος εξέδωσε
το 1944 το βιβλίο Μαθήματα τέχνης των Ενγκρ, Ροντέν, Μπουρντέλ, που
επιμελήθηκε και μετέφρασε ο ίδιος. Η πρώτη του σύζυγος Νίνα
Παπαζαφειροπούλου, την οποία παντρεύτηκε το 1929, ήταν η ιδρύτρια της
γκαλερί Studio στην πλατεία Καρύτση, όπου εξέθεσαν πολλοί γνωστοί
καλλιτέχνες. Το 1936 παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του Σοφία Μελά, με
την οποία απέκτησαν τον γιο τους Νικόλαο Ρωκ-Μελά.
Η έκδοση περιλαμβάνει φωτογραφίες των εκθεμάτων και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή και το αρχείο του καλλιτέχνη. Συμπληρώνεται με εισαγωγικό κείμενο, χρονολόγιο και περιγραφή του αρχείου του από την Κάτια Μ. Χανδρά, καθώς και με κείμενα του ιδίου, του Ζ. Παπαντωνίου και του Σ. Σκίπη.
Η έκδοση περιλαμβάνει φωτογραφίες των εκθεμάτων και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή και το αρχείο του καλλιτέχνη. Συμπληρώνεται με εισαγωγικό κείμενο, χρονολόγιο και περιγραφή του αρχείου του από την Κάτια Μ. Χανδρά, καθώς και με κείμενα του ιδίου, του Ζ. Παπαντωνίου και του Σ. Σκίπη.
Συγγραφέας: Ε. Η. Gombrich
Μετάφραση: Λίνα Κάσδαγλη
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1998 (ανατ.2016)
Σελίδες: 687
ISBN: 978-960-250-144-3
Τιμή: 36,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 27,00€
Πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα και δημοφιλή βιβλία για την τέχνη. Έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και επί 45 χρόνια παραμένει ασυναγώνιστο ως εισαγωγή στην τέχνη, από τις αρχαιότερες ζωγραφιές των σπηλαίων ως τη σύγχρονη πειραματική έκφραση.
Το Χρονικό της Τέχνης οφείλει τη μοναδική δημοτικότητά του στην άμεση και απλή γραφή του. Γιατί ο Γκόμπριχ ξεκινάει από μια παιδαγωγική αρχή που την επαληθεύει αδιάκοπα: «Όλα μπορείς να τα πείς με γλώσσα τόσο απλή που να την καταλαβαίνει ακόμη και ένα παιδί». Όπως δηλώνει εξάλλου, οι ιδανικοί αναγνώστες της ιστορίας του είναι οι νέοι ανάμεσα στα δώδεκα και στα είκοσι· και διευκρινίζει: «Ποτέ όμως δεν πίστεψα πως τα βιβλία για νέους πρέπει να διαφέρουν από τα βιβλία για ενηλίκους –εκτός από ένα σημείο: ότι έχουν να αντιμετωπίσουν τους πιό απαιτητικούς κριτές...». Για να ανταποκριθεί στην αυστηρότητα και την ειλικρίνεια αυτού του κοινού γράφει απλά, αποφεύγοντας τα συνήθη αμαρτήματα εκείνων που γράφουν για την τέχνη: την επιτήδευση, τον συναισθηματισμό, την επιδεικτική χρήση τεχνικών και επιστημονικών όρων. Παρουσιάζει την ιστορία της τέχνης σαν «μια ζωντανή αλυσίδα που συνδέει τη δική μας εποχή με την εποχή των Πυραμίδων».
Στη νέα, εμπλουτισμένη έκδοση, ο συγγραφέας έγραψε ένα καινούριο κεφάλαιο για τις σύγχρονες εξελίξεις στην τέχνη, την αρχιτεκτονική και τη φωτογραφία.
Ο Σερ Ερνστ Γκόμπριχ (1909-2001) διετέλεσε Διευθυντής του Ινστιτούτου Βάρμπουργκ και καθηγητής της Ιστορίας της Κλασικής Παράδοσης στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ως τη συνταξιοδότησή του το 1976. Το 1972 χρίσθηκε ιππότης, και το 1988 τιμήθηκε με τα διάσημα του Τάγματος της Αξίας. Έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Britannica Award το 1989. Στα έργα του περιλαμβάνονται: Art and Illusion, The Sense of Order, Aby Warburg, Reflections on the History of Art, και οκτώ τόμοι δοκιμίων, όλα στις εκδόσεις Phaidon Press.
Λαϊκισμός στην Ιστορία, την Τέχνη, την Πολιτική
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 3:09 π.μ.
Κείμενα: Συλλογικό
Επιμέλεια: Ουρανία Καϊάφα
Έκδοση: Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού & Γεν. Παιδείας Σχολή Μωραϊτη, Αθήνα 2017
Σελίδες: 264
ISBN: 978-960-259-145-1
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 11,20€
Η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (ιδρυτής Σχολή Μωραΐτη) συμπλήρωσε πρόσφατα τη σειρά της «Επιστημονικά Συμπόσια» με έναν ακόμη ενδιαφέροντα τόμο, τα πρακτικά του συμποσίου που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2015 στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, με θέμα το φαινόμενο του λαϊκισμού στην ιστορία, την τέχνη και την πολιτική. Διακεκριμένοι μελετητές από τους χώρους των πολιτικών επιστημών, της κοινωνιολογίας, της ιστορίας, της φιλολογίας και της κριτικής της λογοτεχνίας ανέπτυξαν τους προβληματισμούς τους, με την πρόθεση να αναδειχτούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις και όψεις του λαϊκισμού, καθώς και οι επιδράσεις του στην ελληνική πολιτική και πνευματική ζωή.
Υπάρχει σωστός ορισμός του λαϊκισμού; Ποια είναι η
επιστημολογική διάκριση μεταξύ λαϊκισμού ως έννοιας της πολιτικής
επιστήμης αφενός, και της δημοκρατικής πολιτικής θεωρίας αφετέρου; Ποιες
οι απαρχές του ακαδημαϊκού αντιλαϊκισμού; Πόσο αντιφατικές υπήρξαν οι
θέσεις του μπουλανζισμού ως πολιτικής δύναμης στη Γαλλία του τέλους του
19ου αιώνα; Πώς συνδέεται ο συνωμοσιολογικός λόγος με τον ακροδεξιό
λαϊκισμό; Κατά πόσο ο λαϊκισμός μπορεί να θεμελιωθεί και σε θετικά
συναισθήματα; Πώς εκφράζεται ο λαϊκιστικός λόγος περί λογοτεχνικής
κριτικής; Υπάρχει κρυφός λαϊκισμός στη σφαίρα του πολιτισμού; Ποιες οι
εκδοχές του λαϊκισμού στην κουλτούρα της Μεταπολίτευσης και ποια η
συνεισφορά της κουλτούρας των ΜΜΕ στην εθνικολαϊκιστική ηγεμονία;
Σε αυτά τα ερωτήματα και πολλά ακόμη απαντούν με τα κείμενά τους στο παρόν συλλογικό έργο οι συγγραφείς: Πάρις Ασλανίδης, «Εθνογραφία» του λαϊκισμού. Γιάννης Σταυρακάκης, Λαός, λαϊκισμός και αντιλαϊκισμός στον ακαδημαϊκό λόγο. Ανδρέας Πανταζόπουλος, Η διάσταση του ολοκληρωτισμού στο λαϊκισμό. Περονισμός και τσαβισμός. Μαρία Δαμηλάκου, Ο αργεντινός περονισμός. Ιδεολογία, πολιτική σκηνοθεσία και κοινωνική εμπειρία. Άννα Μαχαιρά, Ο μπουλανζισμός, αρχέτυπο του λαϊκισμού. Νίκος Ποταμιάνος, Ο ριζοσπαστισμός στα 1908-1910 και η έννοια του λαϊκισμού. Κωστής Καρπόζηλος, Ήταν ο πρόεδρος Ρούσβελτ λαϊκιστής; Ένα σύντομο σχόλιο. Νίκος Δεμερτζής, Θυμικές διαστάσεις στην ανάλυση του λαϊκισμού. H συμβολή της πολιτικής κοινωνιολογίας των συγκινήσεων. Αναστασία Ε. Ηλιαδέλη, Συνωμοσιολογική σκέψη και ακροδεξιός λαϊκισμός. Μια συγκριτική προσέγγιση. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Πέντε λαϊκιστικοί μύθοι για τη λογοτεχνική κριτική. Δημοσθένης Κούρτοβικ, Ο λαϊκισμός ως «δημιουργική ασάφεια» και ως αλχημεία. Κώστας Καραβίδας, Εκδοχές του «λαϊκού» στην κουλτούρα της Μεταπολίτευσης. Από τον λαϊκό πολιτισμό στον πολιτισμικό λαϊκισμό. Βασίλης Βαμβακάς, Ο συστημικός εθνικολαϊκισμός των ελληνικών ΜΜΕ. Τον τόμο συμπληρώνουν σύντομα βιογραφικά των συγγραφέων.
Έρευνα-Κείμενα-Επιμέλεια: Ευγενία Αλεξάκη
Έκδοση: Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2016
Σελίδες: 558
ISBN: 978-960-476-197-5
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 40,00€
Η Ελένη Βερναδάκη, με το ογκώδες και καινοτόμο έργο της, ανανέωσε την καλλιτεχνική κεραμική στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, δημιουργώντας εκατοντάδες κεραμικά αντικείμενα-φόρμες, δουλεύοντας πάνω σε αρχιτεκτονικές εφαρμογές της κεραμικής και προεκτείνοντας την έρευνά της στο χειροποίητο καλλιτεχνικό αντικείμενο και σε άλλα υλικά. Στην έκδοση παρουσιάζεται με τρόπο επιστημονικό και σχολιάζεται εξαντλητικά αντιπροσωπευτικό δείγμα έργων από το σύνολο της καλλιτεχνικής της πορείας και καταγράφεται η παρουσία της στην ελληνική εικαστική σκηνή και το εξωτερικό.
Η Ελένη Βερναδάκη αποτελεί εκφραστικό δείγμα μιας ανεξάρτητης και δυναμικής διαλεκτικής πορείας, καθώς σε όλη τη δημιουργική της διαδρομή ερεύνησε τα όρια και την έννοια της κεραμικής τέχνης και του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου, κατορθώνοντας να υπερβεί τη διάκριση αφενός μεταξύ «υψηλής» και «ελάσσονος» τέχνης και αφετέρου μεταξύ χρηστικού και μη χρηστικού αντικειμένου. Υπό τη διεύθυνσή της το Μορφολογικό Κέντρο Αθηνών-adc (έτος ίδρυσης 1968) αποτέλεσε σημείο αναφοράς και δυναμικό κύτταρο δημιουργίας, προβολής και προώθησης στο κοινό έργων που πρότειναν μιαν εμπνευσμένη συμβίωση του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου με τη σύγχρονη ζωή.
Σε διεθνές επίπεδο, η Ελένη Βερναδάκη συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους εκ των καλλιτεχνών που ανανέωσαν και εμπλούτισαν το πεδίο που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε εφαρμοσμένες τέχνες, καθιστώντας το έναν ζωτικό χώρο καλλιτεχνικής δημιουργίας όπου οι συμβατικές ταξινομήσεις των τεχνών φαντάζουν πλέον ξεπερασμένες.
Χρόνης Μπότσογλου. Απέναντι του βουνού
Αναρτήθηκε από Βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ - Αμερικής 13 στις 8:02 π.μ.
Κείμενα: Χρήστος Λάζος, Μάρθα Χριστοφόγλου
Σχεδιασμός Καταλόγου: Διονύσης Καψάλης
Έκδοση: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2016
Σελίδες: 151
ISBN: 978-960-250-671-4
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 20,00€
Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (14 Οκτωβρίου έως 3 Δεκεμβρίου 2016). Τα έργα που παρουσιάζονται (λάδια, ακουαρέλες και τέμπερες) αποτυπώνουν το τοπίο που ο καλλιτέχνης βλέπει από το παράθυρο του σπιτιού του στο Πετρί της Λέσβου. Τα έργα αυτά είναι αποτέλεσμα πολύχρονης δουλειάς που έγινε βήμα βήμα από το 2008 ως το 2015 και αποκαλύπτουν έναν άλλο Χρόνη Μπότσογλου, όχι τον ζωγράφο της ανθρώπινης μορφής, αλλά τον τοπιογράφο. Όπως σημειώνει η Μάρθα Χριστοφόγλου, στην περίπτωση του Μπότσογλου αυτή η στροφή ενός κατεξοχήν ανθρωποκεντρικού ζωγράφου προς την τοπιογραφία άργησε να πραγματοποιηθεί.
Ο ίδιος ο δημιουργός, στο βιβλίο του Το χρώμα της σπουδής (Αθήνα, 2005) ομολογεί: «Λέω, άμα γεράσω, όταν θα ’χω ξοφλήσει τα χρωστούμενα, χωρίς άλλη έγνοια θα κάτσω εδώ με ένα πολύ μεγάλο τελάρο για να ζωγραφίσω το βουνό. Λέω στα γεροντάματά μου θα ’χω τα μάτια για να μπορώ να δω τον κάμπο και το βουνό και τη θάλασσα. Θα ’χω κερδίσει τη σεμνότητα και την υπομονή για να δω τα δέντρα και τα σπαρτά να μεγαλώνουν». Ο Χρήστος Γ. Λάζος γράφει μεταξύ άλλων: «Για τον Χρόνη Μπότσογλου η ζωγραφική δεν είναι νατουραλιστική αναπαράσταση, είναι αναζήτηση και επινόηση της πραγματικότητας. Δεν ζωγραφίζει ό,τι ξέρει, ζωγραφίζει για να μάθει, για να κατανοήσει και για να εκφράσει τη δική του εμπειρία. […] Ο Χρόνης Μπότσογλου ζωγραφίζοντας το πραγματικό τοπίο δημιουργεί τον κόσμο μέσα στον οποίο κατοικεί και συγχρόνως σμιλεύει τον εαυτό του, φτιάχνει την ‘πραγματικότητα εικόνα’, δηλαδή την εικόνα που ενώνεται με την πραγματικότητα χωρίς να ταυτίζεται με αυτή. […] Το πορτρέτο του βουνού είναι η εικόνα που συλλαμβάνει και αποδίδει την ενότητα της μορφής του, τη φυσιογνωμία και το χαρακτήρα του, ό,τι το κάνει μοναδικό και ανεπανάληπτο. Και μαζί με αυτά είναι η σταθερή παρουσία του, η διάρκεια και η αλλαγή στο φως και το σκοτάδι κάθε ημέρας, κάθε εποχής. Είναι ο χρόνος που περνάει και το αλλάζει αργά και ανεπαίσθητα, ενώ το ίδιο κρατάει την ταυτότητα και το ύφος του. Είναι το μέγεθος, η δύναμη και οι ρίζες του. Είναι η αδιάκοπη συνέχεια της ατέρμονος ζωής του που το κάνει τόπο κατοικίας για ανθρώπους, ζώα και φυτά. Αν, λοιπόν, ζωγραφίζοντας το πορτρέτο του βουνού συγχρόνως σμίλευε το δικό του ύφος –αυτό που θα φανέρωνε την ιδιοτυπία του προσώπου του- και δημιουργούσε έναν κόσμο με το περιεχόμενο και το νόημα που θα του έδινε ο ίδιος, τότε το πορτρέτο του βουνού θα ήταν κομμάτι του κόσμου του και θα λειτουργούσε πράγματι ως προσωπογραφία του».
Ο ΧΡΟΝΗΣ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1941. Μαθήτευσε στο φροντιστήριο του Σαραφιανού και σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1960-1965), στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη, με υποτροφία του ΙΚΥ. Φοίτησε επίσης στο εργαστήριο της ΑΣΚΤ για την τέχνη του βιβλίου, κοντά στον Κώστα Γραμματόπουλο και τον Γιάννη Παπαδάκη. Μετά το στρατιωτικό του (1966-1968) πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στην École des beaux-arts (1970-1972) με κρατική υποτροφία. Σε αυτό το διάστημα η ζωγραφική του έγινε πιο ρεαλιστική και συνδέθηκε με την πολιτική του στράτευση. Σε ανάλογο πνεύμα, συμμετείχε (μαζί με τους Γιάννη Βαλαβανίδη, Κλεοπάτρα Δίγκα, Κυριάκο Κατζουράκη και Γιάννη Ψυχοπαίδη) στην ίδρυση και τις εκθέσεις της ομάδας Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές (1971-1973), η οποία παρουσίασε (στην Ελλάδα) έργα με κριτικό περιεχόμενο κατά την περίοδο της δικτατορίας. Η συμμετοχή του σε συλλογικές δραστηριότητες είχε ξεκινήσει πριν από τη δικτατορία, όταν ήταν μέλος της Ομάδας Τέχνης Α και συνεργαζόταν με την Επιθεώρηση Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με το Ελεύθερο Θέατρο (1973), το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών (1974-1976) και, αργότερα, έγινε μέλος της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη, καθώς και του Κέντρου Χαρακτικής. Εκτός από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, ασχολήθηκε με τη χαρακτική, την εικονογράφηση βιβλίων, καθώς και με εικόνες γεννημένες και επεξεργασμένες στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, τις οποίες τύπωσε υπό τον τίτλο «99 εικόνες». Το 1989 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου διατέλεσε πρύτανης (2001-2005) και δίδαξε ως το 2008. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε περισσότερες από σαράντα ατομικές και εκατό ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει τακτικά δημοσιεύσει κείμενά του για την Τέχνη σε περιοδικά, εφημερίδες, καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις, πολλά από τα οποία συγκεντρώθηκαν στα βιβλία: Ημερολόγια-Ταξίδια (Γαβριηλίδης, 1994), Ψευτοδοκίμια: Κείμενα για την τέχνη (Καστανιώτης, 2000) και Το χρώμα της σπουδής (Πατάκης, 2005). Έχει επίσης εκδώσει την ποιητική συλλογή Σπουδή στο μαύρο (Περί Τεχνών, 1998), η οποία κυκλοφόρησε αντί καταλόγου στην ατομική του έκθεση Σπουδή στη μοναξιά στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη.
Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)