ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Πανουργίαι υψηλόταται του Μπερτόλδου είναι η αρχή του τίτλου της ανώνυμης πρώτης έντυπης ελληνικής μετάφρασης (1645) του πεζού, αφηγηματο-διαλογικού έργου Le sottilissime astuzie di Bertoldo (1606) του παραγωγικότατου λαϊκού ιταλού συγγραφέα Giulio Cesare [dalla] Croce. Το έργο βρισκόταν στο τέρμα μιας δυτικοευρωπαϊκής μεσαιωνικής παράδοσης που παρουσίαζε έναν άξεστο και δύσμορφο χωριάτη με τσουχτερή πονηριά και θυμοσοφία, ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και άσβεστη δίψα για την ελευθερία, να είναι ο αντίποδας του σοφού Σολομώντα. Ο Croce προσάρμοζε στο πνεύμα του αναγεννησιακού μανιερισμού ένα λατινικό έντυπο κείμενο (περ. 1470) με εβραϊκή προέλευση, τον Διάλογο Σολομώντα και Μαρκόλφου, αλλάζοντας τα ονόματα των πρωταγωνιστών και μεταφέροντάς τους στη βερονέζικη αυλή του βάρβαρου ηγεμόνα Αλμποΐνου: θέλοντας να διασκεδάσει, μα και να σταθμίσει την εξυπνάδα του Μπερτόλδου, ο βασιλιάς, η εχθρική προς τον ήρωα γυναίκα του και άλλοι της αυλής υποβάλλουν τον ήρωα σε αλλεπάλληλες ερωτήσεις και δύσκολες δοκιμασίες, τις οποίες ο «απλοϊκός» και «αμόρφωτος» χωριάτης ξεπερνά με θάρρος και αντισυμβατική αυθάδεια. Οι κριτικοί αναγνωρίζουν στον Μπερτόλδο όχι μονάχα έναν καινούργιο Αίσωπο, μα και έναν τύπο γελωτοποιού, ήρωα της φάρσας, του καρναβαλιού και της commedia dell’arte, που τα καμώματα και οι νίκες του μετατρέπονταν σε πηγή τέρψης του κοινού. Όπως και αλλού, το έργο γνώρισε και στον ελληνικό κόσμο μεγάλη απήχηση ως λαϊκό λογοτεχνικό ανάγνωσμα, ως αφετηρία θεατρικών έργων κτλ., ώς και τα χρόνια της δικτατορίας (1967-1974), αφού, τόσο σε περιόδους ξενοκρατίας όσο και αργότερα, ο λαός είχε ανάγκη από πρόσωπα υπερασπιστές του δικαίου.

Το βιβλίο, πρώτη ανθολογία πεζού κειμένου, είναι το ενδέκατο της σειράς του ΙΝΣ «Παλιότερα Κείμενα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» (επόπτες Γ.Κεχαγιόγλου και A.van Gemert), η οποία έχει σκοπό τη γνωριμία και εξοικείωση του μη εξειδικευμένου κοινού με τη λογοτεχνία παλιότερων περιόδων μέσα από εύχρηστες και αξιόπιστες επιστημονικά εκδόσεις, που απαλλάσουν από την ανάγκη καταφυγής σε πρόσθετα βοηθήματα. Προπομπό της σειράς αποτέλεσε το βιβλίο-εισαγωγή Από τον ύστερο Μεσαίωνα ώς τον 18ο αιώνα. Εισαγωγή στα παλιότερα κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας (2009), ενώ έχουν κυκλοφορήσει ήδη (2010-2017) οι εξής εκδόσεις κειμένων: Η κακοπαντρεμένη· Ο κάτης και ο μποντικός· Πτωχολέων· Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης· Ο έπαινος των γυναικών· Μ. Φαλιέρος, Λόγοι διδακτικοί του πατρός προς τον υιόν· Μανόλης Σκλάβος, Της Κρήτης ο χαλασμός· Εμμανουήλ/Μανόλης Λιμενίτης, Το Θανατικόν της Ρόδου· Η Βοσκοπούλα· Καταλόγια (Στίχοι περί έρωτος αγάπης).

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό ασχολείται με τη μελέτη της ανέκδοτης ιταλόγλωσσης «Ιστορίας της Κρήτης» («Historia Candiana») του βενετοκρητικού ευγενή Ανδρέα Κορνάρου, και πιο συγκεκριμένα με την έκδοση των ενοτήτων που αφορούν τον Δ’ βενετοτουρκικό πόλεμο (1570 – 1573) και περιέχονται στο τελευταίο τμήμα του 14ου και σε ολόκληρο το 15ο Βιβλίο της Historia Candiana. Πέραν από την έκδοση των ανέκδοτων αυτών ενοτήτων, καθώς και την ταυτόχρονη απόδοσή τους στην ελληνική, το υπό αναφορά βιβλίο περιλαμβάνει επίσης Εισαγωγή, Σημειώσεις, 4 Παραρτήματα,Βιβλιογραφία και Γενικό Ευρετήριο. Όσον αφορά το ίδιο το περιεχόμενο, επισημαίνεται ειδικότερα ότι το ενδιαφέρον της εν λόγω έκδοσης εστιάζεται πρωτίστως στο ότι, στο πλαίσιο της αφήγησης των γεγονότων του Δ’ βενετοτουρκικού πολέμου, ο Κορνάρο, ο οποίος ήταν σύγχρονος των γεγονότων αυτών, περιγράφει, μεταξύ άλλων, την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (1570), την πολιορκία και την πτώση της Λευκωσίας, την πολύμηνη πολιορκία της Αμμοχώστου, την πτώση της Αμμοχώστου, καθώς και τη ναυμαχία της Ναυπάκτου, στην οποία είχε λάβει και ο ίδιος μέρος.

πηγή: Υπουργείο Παιδείας Κυπριακής Δημοκρατίας

«Συχνά συνειδητοποιούμε την ιστορική συγκυρία, ότι οι σημαντικότερες μορφές που επηρέασαν τον νεότερο ελληνισμό στις τέχνες και τα γράμματα ‒ο Θεοτοκόπουλος και τη νεότερη ευρωπαϊκή τέχνη‒ ήταν Κρητικοί και έζησαν την ίδια χρονική περίοδο, τον 16ο και στις αρχές του 17ου αι. Όλοι είχαν κοινές καταβολές, δέχτηκαν τις ίδιες επιδράσεις, ίσως κάποιοι είχαν και τους ίδιους δασκάλους. Είχαν ανδρωθεί και περπατήσει, για μεγάλα διαστήματα της ζωής τους, στον Χάνδακα ή είχαν ζήσει αποκλειστικά στο Νησί μας. Αντιλαμβανόμαστε έτσι τη μεγάλη δυναμική που αναπτύχθηκε, τροφοδότησε και εν δυνάμει τροφοδοτεί τον τόπο μας και μας συντροφεύει. Όλοι τους άφησαν μέσα στον χρόνο την κληρονομιά τους και μας επηρέασαν με τη δύναμη των έργων τους...».

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Το θήλυ και οι ανατρεπτικές όψεις του στην ελληνική αρχαιότητα
Συλλογικό

Μετάφραση: Σοφία Λεωνίδη
Επιμέλεια: Θανάσης Χατζόπουλος
Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού & Γεν. Παιδείας, Σχολή Μωραϊτη, Αθήνα 2018, 183σελ
ISBN: 978-960-259-147-5
Τιμή: 12,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 9,60€


«Το δημοκρατικό πολίτευμα στην αρχαία Ελλάδα δεν παραχωρούσε στην πραγματικότητα καθόλου πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Μόνο η αναπαραγωγική τους λειτουργία λαμβανόταν υπόψη. Κάποιες θαρραλέες όμως, όπως η Ξανθίππη, η σύζυγος του Σωκράτη, ή η Σαπφώ, τόλμησαν να αντιτεθούν σε αυτή την τάξη πραγμάτων.

Αρχαίοι συγγραφείς, κυρίως ο Ευριπίδης, και συγγραφείς λαϊκών μύθων έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνηθούν οι διάφορες ‒ασυνείδητες‒ εκφάνσεις της γυναικείας σκέψης εκείνης της εποχής. Οι εκφάνσεις αυτές επηρεάζουν ακόμα και σήμερα, με γόνιμο τρόπο, τη σχάση μας με το θήλυ. Οι αρχαιοελληνικές γυναικείες φιγούρες (όπως η Λυσιστράτη, η Μήδεια, η Αγαύη, η Ιφιγένεια, η Πασιφάη, η Ψυχή, η Ξανθίππη, η Ιοκάστη), μέσα από τις αναπαραστάσεις τους στη μυθολογία, στη λογοτεχνία και στη ζωγραφική, έθεσαν υπό αμφισβήτηση τα θεμέλια των προτύπων στις δυτικές κοινωνίες.

Φωτίζοντας υπό αυτή την οπτική γωνία τους παραπάνω μύθους, ανακύπτουν σύγχρονα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τις ορμές, το θάνατο και την ετερότητα. Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια με το σημερινό βήμα τους, ψυχαναλύτριες και ψυχαναλυτές, ελληνίστριες και ελληνιστές, ξεδιπλώνουν τις ερμηνείες τους.»

Sylvie Sesé-Léger

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Ο ΤΖΩΝ ΠΕΝΤΕΛΜΠΕΡΥ (1904-1941), ο ‘Κρητικός Λώρενς’ σκοτώθηκε κατά τις πρώτες ημέρες της γερμανικής κατοχής της Κρήτης, ενώ οργάνωνε ντόπιες ομάδες ανταρτών για να πολεμήσουν τους εισβολείς. Παρότι δεν ήταν εκπαιδευμένος στρατιώτης, ο Πέντελμπερυ επιλέχθηκε για τον συγκεκριμένο σκοπό εξαιτίας της ολοκληρωμένης γνώσης του της Κρήτης, των ανθρώπων της και της γλώσσας τους, γνώση που αποκτήθηκε μέσα από τα χρόνια της αρχαιολογικής του εμπειρίας στο νησί. Στα 1928-35, η αθλητική του κράση και η όρεξη για περιπέτεια τον είχαν ωθήσει στην περιήγηση όλης της Κρήτης προς αναζήτηση αρχαιολογικών θέσεων. Ως Επιμελητής στην Κνωσό (1929-34), διαδέχτηκε (μετά τον Ντάνκαν Μακένζη) τον Σερ Άρθουρ Έβανς, ενώ στο διάστημα 1936-39 ανέσκαψε το Καρφί. Το πάθος του για τον αρχαίο κόσμο τον είχε οδηγήσει στην Αίγυπτο, όπου στα 1930-36 υπήρξε Διευθυντής των ανασκαφών στην Αμάρνα (αρχαία Ακετάτεν), την πόλη του αιρετικού φαραώ Ακενάτεν και της βασίλισσάς του Νεφερτίτης. Ως φοιτητής του Καίμπριτζ, στα μέσα της δεκαετίας του 1920 κέρδισε αθλητική διάκριση συναγωνιζόμενος σπουδαίους συγχρόνους του. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Πέμπρουκ με άριστα στις Κλασικές Σπουδές και την Αρχαιολογία. Στο παρόν πόνημα, την πρώτη βιογραφία του Τζών Πέντελμπερυ, η Ίμοτζεν Γκρούντον ανασυνθέτει μια ζωντανή εικόνα ενός λαμπρού και χαρισματικού λόγιου ήρωα, του οποίου η ζωή καταναλώθηκε, και τελικά, και τελικα θυσιάστηκε, στη βάση ενός ιδανικού ρομαντικής ιπποσύνης.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Η ολοκλήρωση από τον Κώστα Μπίρη (1899-1980) του θεμελιακού του έργου για την ιστορία της νεώτερης, αναγεννημένης κατά τον δέκατο ένατο αιώνα Αθήνας, έγινε προς το τέλος των χρόνων της Κατοχής (1942-1944) κάτω από αντίξοες συνθήκες και σε ένα θλιβερό περιβάλλον απόγνωσης και στέρησης. Το πολύτιμο κείμενό του το εφύλαξε ο συγγραφέας στο αρχείο του, ελπίζοντας ότι θα το δημοσίευε μετά την έλευση των καλύτερων ημερών της πολυπόθητης ειρήνης. Κατά την κρίσιμη περίοδο της εθνικής ανόρθωσης την δεκαετία του 1950 ανεγνώρισε ότι οι τότε οικονομικές δυνατότητες δεν θα του επέτρεπαν, δυστυχώς, την εκτύπωση μιας τόσον ογκώδους εργασίας. Επιπλέον, συνέπεσε τότε η ανασυγκρότηση της χώρας να συνοδεύεται, κατά κακή τύχη, από μια άθλια πρακτική του Κράτους καθ΄όσον αφορά εις τον χειρισμό της πολεοδομικής εξελίξεως της πρωτεύουσας. Το γεγονός αυτό τον υποχρέωσε να αναλάβει ‒ως διευθυντής από του 1925 του σχεδίου πόλεως εις τον Δήμο Αθηναίων‒ έναν πρωτοφανούς εντάσεως υπηρεσιακό αγώνα εναντίον των συντελεστών της ραγδαίας και άναρχης ανοικοδόμησης, που απέσπασε όλες του τις δυνάμεις...».

Μάνος Γ. Μπίρης

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Στο βιβλίο παρουσιάζονται είκοσι πέντε ελληνικά έθνη που διαμορφώθηκαν στον ελλαδικό χώρο ανάμεσα στην άφιξη των Πρωτοελλήνων (πριν από το 1900 π.Χ.) και στο τέλος της Εποχής του Χαλκού (περ. 1100 π.Χ.) και μαρτυρούνται πρώτη φορά από τον Όμηρο στον «Κατάλογο των πλοίων» της Ιλιάδας: Άβαντες, Αθαμάνες, Αινιάνες, Αιολείς, Αιτωλοί, Αρκάδες, Αχαιοί, Βοιωτοί, Γραικοί, Δόλοπες, Δωριείς, Έλληνες, Επειοί, Θεσσαλοί, Ίωνες, Κεφαλλήνες, Λαπίθες, Λοκροί, Μάγνητες, Μινύες, Μυρμιδόνες, Περαιβοί, Φθίοι, Φλεγύες και Φωκείς. Τα είκοσι πέντε αυτά έθνη μελετώνται εδώ ως αυτοτελείς οντότητες αλλά και ως μέρος μιας ευρύτερης οντότητας, αυτής που κατά την ιστορική εποχή ανταποκρίνεται στο όνομα Έλληνες και που στα ομηρικά έπη αναφέρεται με τρία εναλλασσόμενα ονόματα: Αχαιοί, Δαναοί, Αργείοι.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να εντοπίσει και να τεκμηριώσει την ύπαρξη των ελληνικών αυτών εθνών με βάση τα γραπτά και πολιτισμικά τους ίχνη, καθώς και δεδομένα ιστορικά, γλωσσολογικά, ονοματολογικά, μυθολογικά και αρχαιολογικά, καταγράφοντας συστηματικά τις κατευθύνσεις των διαδρομών που ακολούθησαν, τον ρυθμό των μετακινήσεων ή των κατακτήσεών τους, το εύρος των κινήσεών τους από πλευράς χώρου και χρόνου, καθώς και τον βαθμό της γεωγραφικής τους διασποράς ή της διάσπασής τους.

Η μελέτη εδράζεται σε δύο βασικές υποθέσεις της έρευνας: Πρώτον, ότι μετά την εγκατάσταση των πρώτων Ελλήνων στον ελλαδικό χώρο διαμορφώθηκαν και τα πρώτα έθνη, με ταυτοποιημένα εγγενή πολιτισμικά χαρακτηριστικά (εθνικό όνομα, θεότητες, ήρωες, διαλέκτους, ανθρωπωνύμια και τοπωνύμια, μηνολόγια, ονόματα φυλών). Και δεύτερον, ότι το κάθε έθνος συνιστά ήδη από την Εποχή του Χαλκού μια αυτόνομη δομημένη οντότητα, μια πολιτική κοινωνία συγκροτημένη από ομάδες με κοινά πολιτισμικά στοιχεία.

Ένα κλασικό έργο της ιστορίας των ιδεών, καρπός πολύμοχθης έρευνας, υπομονής και εξαιρετικής φροντίδας, πολύτιμο για όσους ενδιαφέρονται και μελετούν την εικόνα του παρελθόντος του ελληνικού κόσμου. Ένα υπόδειγμα διεπιστημονικής έρευνας και σύνθεσης και, ταυτόχρονα, μία από τις λίγες σημαίνουσες ελληνικές συμβολές στη διεθνή μελέτη του ινδοευρωπαϊκού προβλήματος.

Το παλίμψηστο, ως γνωστόν, είναι μια περγαμηνή όπου έχει αποξεστεί μια πρώτη εγγραφή για να χαραχτεί μια άλλη, η οποία δεν κρύβει εντελώς την αρχική. Στο βιβλίο αυτό παλίμψηστα, μεταφορικά μιλώντας, είναι τα υπερκείμενα. Ο συγγραφέας περιγράφει αναλυτικά τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ένα μεταγενέστερο κείμενο ωθεί τους αναγνώστες του, ρητά ή υπόρρητα, να διαβάσουν ή να θυμηθούν κάποιο παλαιότερο. Μέσα από παραδείγματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πρωτίστως της γαλλικής, ο Ζενέτ πραγματεύεται συστηματικά τη φύση και τη γραμματολογική θέση συγκεκριμένων λογοτεχνικών γενών (λ.χ. της παρωδίας, του παστίς, του αντιμυθιστορήματος, της γελοιολογίας), καθώς και το πολύπλεγμα των υπερκειμενικών σχέσεων. «Η θέση και η δράση στο λογοτεχνικό πεδίο αυτής της δευτέρου βαθμού λογοτεχνίας», λέει ο συγγραφέας, «που γράφεται διαβάζοντας, είναι εν γένει, και δυστυχώς, παραγνωρισμένες. Επιχειρούμε εδώ να εξερευνήσουμε τούτα τα εδάφη. Ένα κείμενο μπορεί πάντα να διαβάζει ένα άλλο, και ούτω καθεξής ως το τέλος των κειμένων. Και τούτο εδώ δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: τον εκθέτει και εκτίθεται κι αυτό το ίδιο. Θα διαβάσει καλά όποιος διαβάσει τελευταίος».

Ο Ζεράρ Ζενέτ γεννήθηκε το 1930 στο Παρίσι. Από τους επιφανέστερους και πιο επιδραστικούς κριτικούς λογοτεχνίας της σύγχρονης Γαλλίας, μέγας βιρτουόζος της αφηγηματολογίας στη θεωρία και στην πράξη, συνέβαλε σημαντικά στην εξάπλωση του δομισμού. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1963-1967) και υπήρξε διευθυντής σπουδών στην École des hautes études en sciences sociales ώς το 1994. Ίδρυσε το 1970, μαζί με τον Τσβετάν Τοντόροφ, το περιοδικό Poétique και διηύθυνε την ομώνυμη σειρά ποιητικής στις εκδόσεις Seuil. Συγκαταλέγεται στους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος της «νέας κριτικής» στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του 1960 και, στη συνέχεια, γίνεται θεωρητικός υπέρμαχος μιας επιστήμης της αφήγησης, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει νωρίτερα με τον Ρολάν Μπαρτ και τη σημειολογία. Γνωστότερα έργα του: Σχήματα I-V (1966-2002), Μιμολογικά (1976), Εισαγωγή στο αρχικείμενο (1979), Nouveau Discours du récit (1983), Seuils (1987). Μετά το 1990 τον απασχολεί η έρευνα ζητημάτων αισθητικής, καρπός της οποίας είναι το δίτομο έργο L’Œuvre d’art: Immanence et trascendance (1994) και La Relation esthétique (1997). Τα Παλίμψηστα εκδόθηκαν το 1982.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που συνδιοργάνωσαν το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Κέντρο Πολιτισμού-Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος στον εκθεσιακό χώρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης στο ΚΠΙΣΝ (4 Φεβρουαρίου 2018 - 10 Μαρτίου 2018). Στον παρόντα τόμο παρουσιάζεται το καλλιτεχνικό έργο του σπουδαίου Έλληνα σκηνογράφου Στέφανου Λαζαρίδη, ο οποίος, έχοντας ως βάση το Λονδίνο, συνεργάστηκε με τις σημαντικότερες σκηνές όπερας της Ευρώπης. Ο Λαζαρίδης προσέγγιζε τη δημιουργία ενός σκηνικού ως εικαστικός θεατρικός καλλιτέχνης, αποφεύγοντας τις διακοσμητικές λύσεις. Είχε, όπως γράφει η Πάμελα Χάουαρντ, «την εκπληκτική ικανότητα να συλλαμβάνει μια εντυπωσιακή εικαστική μεταφορά για το σύνολο της παραγωγής και να επεξεργάζεται όλες τις δυνατές σκηνογραφικές εκδοχές». Επιπλέον, δεν δίστασε να εργαστεί και σε μεγαλύτερους χώρους, όπως στάδια, όπου σχεδίασε ιστορικές παραστάσεις διαρρηγνύοντας την παραδοσιακή αντίληψη για τον σχεδιασμό. Το υλικό του παρόντος τόμου προέρχεται από το Αρχείο Στέφανου Λαζαρίδη, που απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ, και καλύπτει τους σημαντικότερους σταθμούς της σαραντάχρονης δημιουργικής του πορείας. Περιλαμβάνει ζωγραφικές μελέτες σκηνικών και σχέδια κοστουμιών –όπου διαφαίνεται η επιρροή της μαθητείας του πλάι στον επίσης διεθνή Νικόλα Γεωργιάδη–, έργα μεικτής τεχνικής και κολάζ, φωτογραφίες τρισδιάστατων μακετών, ψηφιακές μακέτες, φωτογραφίες από παραστάσεις και πρόβες.

Τα κείμενα που προτάσσονται, γραμμένα από συνεργάτες και φίλους του Λαζαρίδη, φωτίζουν την προσωπικότητα και τον τρόπο εργασίας του, ενώ ο επιμελητής της έκθεσης Α. Βολανάκης, επίσης συνεργάτης του, υπογραμμίζει τις βασικές σκηνογραφικές αρχές του έργου του. Στο απόσπασμα που παρατίθεται εν είδει κατακλείδας, ο ίδιος ο Λαζαρίδης συνοψίζει: «Το σημαντικότερο είναι η ολόψυχη συμμετοχή του κάθε θεατή στην παράσταση. Αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες βίωναν μία ή δύο φορές το χρόνο, ως σπάνιο γεγονός, έχει γίνει πλέον ρουτίνα. Είμαστε χορτασμένοι από το σινεμά, την τηλεόραση, το διαδίκτυο, την εικονική πραγματικότητα, τα περιοδικά, βομβαρδιζόμαστε διαρκώς με εικόνες. Πρέπει με κάποιον τρόπο, ίσως αρχιτεκτονικά –και αυτό είναι μέρος της δικής μου δουλειάς –να επανεφεύρουμε τη φύση του θεάτρου, την αρχαϊκή του ιεραρχία. Πρέπει να βρούμε έναν νέο τρόπο να δημιουργείται μια εκκλησία. Θέλω η όπερα να γίνει συλλογική εμπειρία. Στη θεατρική αίθουσα όλα συνδυάζονται για να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Αν πέρα απ’ όλα τα άλλα δεν ενσωματώσεις στην παράσταση και το κοινό, δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη μοναδικότητα της απολύτως συλλογικής εμπειρίας».

Η έκδοση συμπληρώνεται με ένα χρονολόγιο που περιλαμβάνει όλα τα στάδια της εξαιρετικά επιτυχημένης σταδιοδρομίας του.