ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Το βλέμμα της  Έλλης Οικονομίδη πάνω στα θαλασσινά τοπία που επιλέγει ο φακός της είναι καθαρά φωτογραφικό. Η μαλακή εστίαση στις περισσότερες φωτογραφίες της δημιουργεί μια διάχυτη θαμπάδα που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια έντονη αίσθηση ζωγραφικότητας, φέρνοντας στο νου ονειρικά τοπία ιαπωνικής χαρακτικής. Όμως οι θολές, σχεδόν αλλόκοσµες περιοχές του απαλού φωτός συχνά εναλλάσσονται, μέσα στην ίδια εικόνα, με ζώνες εξονυχιστικής ακρίβειας, προβάλλοντας αμείλικτα το ρυτιδιασμένο πρόσωπο βράχων ή τη στιγμή που σταγόνες του νερού εκρήγνυνται στον αέρα : δημιουργείται έτσι μια έξοχη ένταση, φωτογραφική, γιατί πηγάζει από την υπενθύμιση ότι, παρ’ όλα αυτά, ό,τι βλέπουμε εδώ υπήρξε – είναι πραγματικό. Σε αφρισμένες πλαγιές, ομιχλώδη νερά και θαλασσινά οροπέδια, η  Έλλη Οικονομίδη διακρίνει αυτό που δεν ενδιαφέρει τη ζωγραφική. Στο κάδρο της δεν επιθυμεί να συμπεριλάβει τον κόσμο που αντικρίζει, αλλά να απομονώσει εκείνα τα θραύσματά του που το βλέμμα της ανασύρει από την πραγματικότητα. Η ίδια η πράξη της αποκοπής συνιστά όμως ήδη και μια ποιητική πράξη μεταμόρφωσης, που στις εικόνες αυτές, παραλλαγές σε ένα θέμα, αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο.

(Από τον Πρόλογο της Ελισάβετ Πλέσσα)

Το βιβλίο εκδόθηκε με αφορμή τη φωτογραφική έκθεση Seascapes της Έλλης Οικονοµίδη

Μία καλαίσθητη έκδοση (Αθήνα 2019) επιλεγμένων ανακοινώσεων του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου του Ιδρύματος Σύλβιας Ιωάννου το οποίο διεξήχθη σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κύπρου (Λευκωσία, Νοέμβριος 2016) με τίτλο «Η γνώση είναι δύναμη» (ενότητα χαρτογραφίας). Αντικείμενο του τόμου είναι η σχολιασμένη παρουσίαση τριών αδημοσίευτων έως τώρα και συνάμα διαφορετικών μεταξύ τους χειρόγραφων τεκμηρίων από την Συλλογή του Ιδρύματος, τα οποία χρονολογούνται τον 17ο και 18ο αιώνα: Ένας άτλας από το διάσημο χαρτογραφικό εργαστήρι του Giovanni Battista Cavallini (Λιβόρνο 1635), μία μεγάλης κλίμακας αποτύπωση της Μεσογείου από ανώνυμο Οθωμανό χαρτογράφο (17ου-18ου αι.), και μία εξόχως ενδιαφέρουσα βιωματική χαρτογράφηση της Κύπρου του 18ου αιώνα, μας καλούν να επισκεφθούμε εκ νέου ειδικά ζητήματα ιστορικής χαρτογραφίας, χαρτογραφικών επαφών και κατακτήσεων της γνώσης σε Κωνσταντινούπολη και Φλωρεντία, ζητήματα καλλιτεχνικού και αισθητικού προσδιορισμού του γεωγραφικού χώρου όπου εκτείνεται η πραγματική ή/και η πλασματική κυριαρχία συγκεκριμένων κρατικών μορφωμάτων (Φλωρεντία, Οθωμανοί) ή ακόμη συγκεκριμένων ατόμων που αισθάνονται την ανάγκη να αποτυπώσουν επί του χάρτη τις περιηγητικές εμπειρίες τους.

(Παρουσίαση από τον εκδότη)

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης η συλλογή καβαφικών άρθρων της Ρενάτας Λαβανίνι.

«Τα κείμενα που συγκεντρώνονται σε τούτο τον τόμο γράφτηκαν κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος (1974–2008). Καθώς δημοσιεύθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους στην Ιταλία, παρόλο που δεν διέφυγαν την προσοχή μερικών τουλάχιστον ειδικών, έμειναν ίσως λιγότερο προσιτά στον ευρύτερο κύκλο των μελετητών του Καβάφη.

 Τα πρώτα τέσσερα από τα άρθρα αυτά είναι καρπός της πρώτης μου επαφής με τον ποιητικό λόγο του Καβάφη, τον οποίο προσπάθησα να αντιμετωπίσω, τουλάχιστον στην αρχή, ακολουθώντας τις μεθόδους ερμηνείας της υφολογικής και φορμαλιστικής κριτικής, η οποία δίνει προτεραιότητα στο κείμενο, στη γλωσσική και μορφολογική του δομή.

Η πρόταση να αναλάβω την επιμέλεια της έκδοσης των Ατελών ποιημάτων του Καβάφη έστρεψε από τότε αλλού το βλέμμα μου, καθώς το έργο αυτό, που κράτησε πολλά χρόνια, έγινε η κύρια απασχόλησή μου, οπότε τα υπόλοιπα γραπτά μου με αντικείμενο τον Καβάφη προέκυψαν όχι τόσο από ένα ενιαίο πρόγραμμα εργασίας, αλλά μάλλον από παρατηρήσεις και σκέψεις για τις οποίες έδινε αφορμή η καθημερινή εξοικείωσή μου με το έργο του ποιητή, όπως η εξερεύνηση των σχέσεών του με την Ιταλία και το αλεξανδρινό περιβάλλον, θεμάτων και μορφών της ποίησής του, αλλά και της πρόσληψης της ποίησής του στην Ελλάδα.

Ο τόμος περιλαμβάνει επίσης ένα δείγμα «γενετικής» έκδοσης των 154 ποιημάτων του κανόνα («Από το “Πτολεμαίου Καίσαρος” στο “Καισαρίων”») και κλείνει με τη μνήμη του πρόωρα χαμένου καταλανού φίλου μας Αλέξη Eudald Solà, νεοελληνιστή και μεταφραστή του Καβάφη.

(Από τον Πρόλογο της Ρενάτας Λαβανίνι)

Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης Πίνακα Πρώτων Δημοσιεύσεων, αναλυτική Βιβλιογραφία, Ευρετήριο Καβαφικών Έργων και Ευρετήριο Κυρίων Ονομάτων.

Η RENATA LAVAGNINI σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο. Από το 1990 μέχρι το 2012 υπήρξε τακτική καθηγήτρια μεσαιωνικής και νέας ελληνικής φιλολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Είναι γενική γραμματέας του Σικελικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών (www.issbi.org) και από το 1979 είναι επίτιμη πρόξενος της Ελλάδας στο Παλέρμο. Έχει αφιερώσει διάφορες μελέτες στον ποιητή Κ. Π. Καβάφη και επιμελήθηκε την έκδοση των ατελών ποιημάτων του (Ίκαρος, Αθήνα 1994).

Ο παρών τόμος συγκεντρώνει, επεξεργασμένες και εμπλουτισμένες, τις εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν στην Ημερίδα "Ένα βιβλίο, έξι αιώνες ιστορίας", που διοργανώθηκε από το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη στις 13 Απριλίου 2019. Το σκεπτικό της ημερίδας ήταν με βάση ένα συγκεκριμένο βιβλίο από κάθε προσκεκλημένη βιβλιοθήκη να συζητηθούν επιμέρους ζητήματα σχετικά με τα αρχέτυπα και τη μελέτη τους, γενικότερα θέματα ιστορίας του βιβλίου, και συγχρόνως να παρουσιαστούν οι συλλογές των βιβλιοθηκών στο ευρύτερο κοινό. Κάθε βιβλιοθήκη κλήθηκε έτσι να επιλέξει ένα αρχέτυπο από τη συλλογή της, ως μελέτη περίπτωσης, και να το παρουσιάσει, εστιάζοντας στα στοιχεία προέλευσης, τις ιδιαιτερότητες αντιτύπου και τον τρόπο χειρισμού παρόμοιου υλικού εντός της ευρύτερης συλλογής. Παράλληλα, διακεκριμένοι ερευνητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό ανέλαβαν να πλαισιώσουν τις παρουσιάσεις αυτές με γενικότερες εισαγωγικές και συμπληρωματικές εισηγήσεις γύρω από την πρώιμη τυπογραφία. [...]

(Απόσπασμα από το βιβλίο)

Ο David Brewer αφηγείται ολόκληρη την τρομακτική και συγκλονιστική ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, από τις πράξεις του πιο σημαντικού φιλέλληνα, του Βύρωνα, και του πιο χαρισματικού Έλληνα, του Κολοκοτρώνη, μέχρι τις μηχανορραφίες των Μεγάλων Δυνάμεων και την κορύφωση στο Ναβαρίνο, στην τελευταία ναυμαχία που έγινε ποτέ με ανοιγμένα πανιά.

«Όλα τα πλεονεκτήματα της αφηγηματικής ιστορίας, με ισχυρή αίσθηση ρυθμού, εξαιρετικό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας και των φιλελληνικών πηγών, εξοικείωση με τους τόπους και άριστη αίσθηση της λεπτομέρειας».
David Crane, Spectator

«Βασισμένο σε ενδελεχή έρευνα, καθηλωτικά γραμμένο. Τέλεια απόδοση της εντυπωσιακής αλλά τραγικής διαδρομής της ελληνικής ανεξαρτησίας».
Saul David, Sunday Telegraph

«Εντυπωσιακά διεξοδικό και εξαιρετικά ευανάγνωστο!»
Dominick Coyle, Financial Times

«Μια συγκινητική αφήγηση».
Contemporary Review

(παρουσίαση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ποια είναι λοιπόν η γυναίκα της Ζάκυθος η οποία έχει προκαλέσει τόσο αντιφατικές και αντικρουόμενες μεταξύ τους ερμηνευτικές προσεγγίσεις; Η μεθοδικά σχεδιασμένη αινιγματικότητά της ενισχύεται οπωσδήποτε από την αοριστία της ονομασίας της που ενέχει και μια χροιά υπόρρητα απαξιωτική. Κύριο ρόλο στο έμμονα πρωτοποριακό αυτό κείμενο διαδραματίζει ο ίδιος ο ποιητής παίρνοντας το διαφανές προσωπείο του «Ιερομόναχου Διονύσιου» ή του «Ιερομόναχου Σολωμού Κερκυραίου». Ο Ιερομόναχος είναι ο αψευδής όσο και έντεχνα «αμήχανος» μάρτυρας συμβάντων τρομερών· η μαρτυρία του ωστόσο ισοδυναμεί υπόγεια με μια καταγγελία που καλούμαστε ν’ αποκρυπτογραφήσουμε. Στόχος της καταγγελίας είναι η εφιαλτική Γυναίκα της Ζάκυθος η οποία, στην ουσία, αντιπαρατίθεται στο ίδιο το αίτημα για δικαιοσύνη. Η αντιπαράθεση αυτή προβάλλεται μέσα από την απροκάλυπτη αντίθεσή της προς την επανάσταση του ’21 — αντίθεση που εξαγγέλλει από την
αρχή ο Ιερομόναχος χαρακτηρίζοντάς την «έχθρισσα θανάσιμη του έθνους».

Στο β΄ στάδιο επεξεργασίας του κειμένου κυρίαρχος είναι ο ρόλος του Διαβόλου, ο οποίος, έχοντας κάνει το γύρο του κόσμου, βρίσκει στη «Γυναίκα» τη διαβολική ψυχή κατ’ εξοχήν – «l’anima per eccellenza». Και οι δύο χαρακτηρισμοί, με το μέγεθος και την οξύτητά τους, αιφνιδιάζουν.

Μέσα από την οπτική αυτή η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Γυναίκα της Ζάκυθος δεν μπορεί παρά να είναι μια πολιτική αλληγορία και επιχειρεί να ιχνηλατήσει την «ταυτότητά» της μέσα από τις ενδείξεις που παρέχει το κείμενο, μέσα από τις σχέσεις του με την ελληνική ιστορική πραγματικότητα αλλά και τις αναζητήσεις του ευρωπαϊκού κινήματος του ρομαντισμού και παράλληλα μέσα από παραθέματα και αποσπάσματα στοχασμών του Σολωμού γύρω από τις επιδιώξεις της Ποιητικής του. Ένα από τα κλειδιά του έργου είναι η υπέρογκη οργή που το διατρέχει προσδίδοντάς του μια διαχρονική αμεσότητα.

Θα πρέπει το κέρδος να μπαίνει πάνω από τις ζωές των ανθρώπων; Το κλασικό αυτό άρθρο του μεγάλου Άγγλου ιστορικού, E. P. Thompson, το 1971 εισήγαγε την έννοια της «ηθικής οικονομίας», η οποία έκτοτε έχει χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα από ιστορικούς, κοινωνικούς ανθρωπολόγους και κοινωνιολόγους για τη μελέτη μιας μεγάλης ποικιλίας φαινομένων.

Ο Αδαμάντιος Κοραής, στο περίφημο Υπόμνημά του (1803), θέλοντας να αναδείξει τη θεμελιώδη σημασία των γαλλικών εξελίξεων για τους Έλληνες, σημείωνε ότι, ιδίως μετά το 1789, «η εθνική ματαιοδοξία παραχώρησε τη θέση της στη συμπεριφορά ενός λαού ο οποίος ετοιμάζεται να μεταβληθεί σε έθνος»: να αποκτήσει δηλαδή πολιτική αυτοσυνειδησία και να διεκδικήσει ανεξάρτητη πολιτική ύπαρξη.

Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να φωτίσει μια κρίσιμη, πλην όμως εν πολλοίς άγνωστη πτυχή της συγκεκριμένης διαδικασίας: τη γαλλική παρουσία στο Ιόνιο, από το καλοκαίρι του 1797 μέχρι την άνοιξη του 1799, και τις ευρύτερες συνέπειές της για τον κόσμο των Ελλήνων.

Σε πρώτο επίπεδο, εστιάζουμε στο τέλος της μακραίωνης βενετικής κυριαρχίας στο Ιόνιο, κυρίως όμως στους νέους πολιτικούς, διοικητικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς, αλλά και σε κομβικά εννοιολογικά ζητήματα που προέκυψαν από αυτό: στους τρόπους πρόσληψης της ρήξης, στην εννοιολογική μετακίνηση και νοηματική διεύρυνση κρίσιμων όρων (πολίτης, τόπος, αρετή, νόμος, πατρίδα, έθνος), στη νέα ανάγνωση του ιστορικού χρόνου – στην πολιτικοποίηση, ιδίως, της αρχαιότητας.

Παράλληλα, παρακολουθούμε την προσέγγιση του Ιονίου με τον ελληνικό κορμό: μετά από αιώνες, οι δύο κόσμοι αρχίζουν να συγκλίνουν, λόγω των εξελίξεων του παρόντος, κυρίως όμως λόγω των ελπίδων του μέλλοντος. Η ανατροπή του 1797 και ο θάνατος της Βενετίας, η πλήρης διατάραξη των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο, η άφιξη της Γαλλίας στα κράσπεδα της επικράτειας του σουλτάνου και η αποκάλυψη των σχεδίων του Ρήγα –ομόκεντροι κύκλοι που γεννήθηκαν από το 1789–, οδήγησαν στην εκρηκτική διάδοση των νέων ιδεών στον κόσμο των ραγιάδων.

Η ορθόδοξη Εκκλησία, εντός του πλαισίου που όριζε η Οθωμανική αυτοκρατορία και με λόγο αντίστοιχο της καθολικής, αντιπαρατέθηκε σφοδρά στις νέες ιδέες, εννοιολογώντας με τον δικό της τρόπο τους επίμαχους όρους: ελευθερία, αρετή, ισότητα, πατρίδα. Η οξεία αυτή αντιπαράθεση επέσπευσε το επόμενο μεγάλο βήμα του ελληνικού κόσμου: την εννοιολογική αυτονόμηση του γένους των Γραικών από το γένος των ορθοδόξων.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Βιβλίο «Μετρήσεις Τεχνικών Μεγεθών» απευθύνεται στον Μηχανικό, Φοιτητή ή Διπλωματούχο, προκειμένου κυρίως να τον υποστηρίξει στην επεξεργασία και την ανάλυση των μετρήσεων που είναι βέβαιο ότι θα χρειασθεί να διεξάγει στην επαγγελματική του ζωή, ιδιαίτερα εάν ασχοληθεί με την έρευνα και την ανάπτυξη.

Η ποιητική του μελαγχολικού χώρου
Αγγελική Μαλακασιώτη

Εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος, Αθήνα 2020, σ.100
ISBN: 978-618-5476-01-4
Τιμή: 10,60€
Τιμή ΜΙΕΤ: 9,54€

Αν και ψυχής εκπορευόμενη, η μελαγχολική συνθήκη εμπεριέχει εγγενώς μια σχέση με τον χώρο. Οι όψεις, οι δομές, οι λειτουργίες, οι σχέσεις των μερών της εγκαλούν σε μια λανθάνουσα αρχιτεκτονική γλώσσα η οποία βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στον ανθρώπινο ψυχισμό ανά τους αιώνες. Η τέχνη του μελαγχολικού χώρου μοιάζει να αναδύεται μέσα από διακειμενικές αναφορές, μέσα από κοινούς τόπους μεταξύ λόγων και σημείων στον χρόνο. Αυτές οι μελαγχολικές «ποιήσεις», όντας αλληγορικές, συμβολικές, εννοιολογικές κατασκευές, δεν αφορούν στην αυστηρή χωρικότητα της φυσικής και των μαθηματικών, αλλά σε ένα είδος ανθρωπολογικού τοπίου, ενός τοπίου συνάμα ασύλληπτου και απροσμέτρητου.

Με τον ίδιο τρόπο που ο Γκαστόν Μπασλάρ (Gaston Bachelard) περιγράφει πως «ο βιωμένος χώρος υπερβαίνει τον γεωμετρικό», έτσι και το παρόν βιβλίο επιχειρεί να υπερβεί την ανάγνωση του χώρου, μεταφράζοντας την ενδόμυχη εμπειρία της μελαγχολίας σε χωρικές συνθήκες , ποιότητες και χαρακτηριστικά. Η κατά τόπους ανατομή της μελαγχολίας συνοδεύεται από την αρχιτεκτονική ανάγνωση συμπτωματολογικών περιγραφών του φαινομένου, όπως αυτές φανερώνονται σε αποσπάσματα της μελαγχολικής πραγματείας - εικόνες, ποιητικές μεταφορές, συμβολισμούς, φιλοσοφικές αναλογίες και θεωρητικά σχήματα - από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Με τον τρόπο αυτό συγκροτείται ένα ανθολόγιο μεταφορικών σχημάτων που συμπυκνώνουν τη χωρική «ποίηση» της μελαγχολικής ατμόσφαιρας και τη σχέση της με το σώμα, το κτίσμα, το τοπίο, την πόλη.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σε αυτό το βιβλίο μία υδραίικη φρεγάτα συγκροτεί ένα ιδιαίτερο πεδίο μελέτης και αποδεικνύει πώς μερικά ταπεινά κατάστιχα μπορούν να φωτίσουν την οικονομική ζωή της Ελληνικής Επανάστασης. Η μακρόχρονη ιστορία της Ύδρας έχει τροφοδοτήσει μια μεγάλη θεματική που περιλαμβάνει τις ναυτικές κοινωνίες του Αιγαίου, τους εμποροκαπετάνιους και τους τρόπους συγκρότησης κεφαλαίου στις θαλάσσιες μεταφορές από τον 18ο αιώνα.

Το Κρητικό Ζήτημα, 1868-1913 από τα πεδία των μαχών στη διεθνή διπλωματία
Γιώργος Λιμαντζάκης

Επιμέλεια: Όθωνας Χαραλαμπάκης
Εθνικό Ίδρυμα "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος", Χανιά 2020, σ.448
ISBN: 978-618-00-1918-6
Τιμή: 25,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 22,50€

Σκοπός του βιβλίου είναι η διερεύνηση και ανάλυση των βασικών παραμέτρων του Κρητικού Ζητήματος από τον Οργανικό Νόμο (1868) έως την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα (1913), τοποθετώντας στο επίκεντρο τις σχέσεις μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων, το πώς και πότε έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας από τη μία κοινότητα στην άλλη και το ποια ήταν η πολιτική και ο ρόλος των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη διαδικασία αυτή. Κατά τον 19ο αιώνα εκδηλώνονταν συνεχώς εξεγέρσεις και κινήματα στην Κρήτη, αλλά οι ντόπιοι χριστιανοί αδυνατούσαν να επιβληθούν πολιτικά στην Πύλη κατά τρόπο μόνιμο. Η εξέλιξη που απεγκλώβισε το Κρητικό Ζήτημα από αυτό το "αδιέξοδο" ήταν η επανάσταση του 1897 και η στρατιωτική επέμβαση της Ελλάδας στην Κρήτη, οι οποίες ανάγκασαν τις Δυνάμεις να αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στο Κρητικό και να καταλάβουν τις πόλεις του νησιού, ώστε να αποτρέψουν την ένωσή του με την Ελλάδα και την ανατροπή των ισορροπιών στην ανατολική Μεσόγειο. Η απομάκρυνση των οθωμανικών αρχών και στρατευμάτων και η διεθνής κατοχή (1897-1909) επέτρεψαν στη χριστιανική πλειονότητα να οργανώσει μια νέα διοίκηση με βάση τις δικές της ανάγκες και ευρωπαϊκά πρότυπα, και με εμφανή την επιρροή του Ελληνικού Βασιλείου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα κράτος "υβρίδιο", η Κρητική Πολιτεία, το οποίο υπαγόταν μεν τυπικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά στην ουσία αποτελούσε ένα διεθνές προτεκτοράτο.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η κόλαση και ο παράδεισος στο έργο του Διονυσίου Σολωμού
Μιχαήλ Πασχάλης, Δημήτρης Πολυχρονάκης

Σειρά: Λόγος
Επιμέλεια: Σταύρος Ζουμπουλάκης
Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος, Αθήνα 2020, σ.64
ISBN: 978-960-7060-27-3
Τιμή: 7,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 6,30€

Τα κείμενα του βιβλίου εκφωνήθηκαν στην εκδήλωση "Η κόλαση και ο παράδεισος στο έργο του Διονυσίου Σολωμού", που έγινε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΚΠΙΣΝ), στις 25 Μαϊου 2018, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Λόγος 3.

Περιεχόμενα:

-Μιχαήλ Πασχάλης
Από το Καθαρτήριο στην Κόλαση: μια ερμηνεία του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν»

-Δημήτρης Πολυχρονάκης
Τριαντάφυλλα 'ναι θεϊκά στην κόλαση πεσμένα: Όψεις του Παράδεισου και της Κόλασης στο έργο του Διονύσιου Σολωμού