ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Τύραννος
Στήβεν Γκρήνμπλαντ

Μετάφραση: Βάιος Λιαπής
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2021,σ.272
ISBN: 978-960-250-779-7
Τιμή: 20,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 18,00€

Manuel Baud-Bovy

Μετάφραση: Καρίνα Λάμψα
Εκδόσεις Καπόν, Αθήνα 2021,σ.176
ISBN: 978-618-5209-80-3
Τιμή: 29,15€
Τιμή ΜΙΕΤ: 26,23€

Το 1955, ένας νεαρός φοιτητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Γενεύης, ο Manuel Baud-Bovy, επισκέπτεται για πρώτη φορά την Τήνο, μένοντας σε ένα εξοχικό σπιτάκι στην αμμουδιά της Κιόνας. Εξερευνώντας το νησί, ο Manuel αντίκρυσε ορισμένα ασυνήθιστα κτίσματα, για τα οποία ποτέ του δεν είχε ακούσει τίποτα. Με έκπληξη και ενθουσιασμό, σε κάθε μία από τις εκδρομές του ανακάλυπτε μοναχικούς περιστεριώνες σε αμμουδιές, άλλους ακουμπισμένους στις πλαγιές και άλλους να δεσπόζουν στα ψηλώματα, με τον καθένα να ξεπερνά τον προηγούμενο σε ομορφιά και περηφάνια. Χάρις στον πατέρα του, Samuel, εθνομουσικολόγο, ο Manuel είχε αναπτύξει ένα ενδιαφέρον για τη μελέτη του λαϊκού πολιτισμού. Άλλωστε, ο διάσημος παππούς του, Daniel, είχε δημοσιεύσει μελέτες και βιβλία με θέματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της Ελβετίας...O Manuel Baud-Bovy, βαθιά συνεπαρμένος, σκέφτηκε να συντάξει έναν συστηματικό κατάλογο των περιστεριώνων. Περπάτησε όλο το νησί και κοιμόταν πότε σε ένα χωριό, και πότε κάτω απ’ τα αστέρια ή σε κάποιο αλώνι, εξωκλήσι, ή εγκαταλελειμμένο περιστεριώνα. Ανακάλυψε περί τους οκτακόσιους που αποτύπωσε σε τέσσερα μεγάλα άλμπουμ με λεπτομερή σχέδια, θεωρίες και σκέψεις, που κατέθεσε στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Γενεύης για τη διδακτορική του διατριβή. Μετά από 60 και πλέον χρόνια, ένα μέρος αυτού του σπανίου υλικού γίνεται βιβλίο, εμπλουτισμένο με εισαγωγικά κείμενα και πολλές φωτογραφίες-ντοκουμέντα που απαθανατίζουν τους περιστεριώνες όπως σώζονταν το 1955, επαναφέροντας έτσι με έντονο τρόπο την ανάγκη προστασίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και προτρέποντάς μας να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια του νησιού..

(Από το εξώφυλλο του βιβλίου)

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 στην Ιταλία με αφορμή και αιτία την κρατική δολοφονία του αναρχικού εργάτη σιδηροδρόμων Τζουζέπε Πινέλι. Το έργο εμπλουτίστηκε ξανά και ξανά, με την συμβολή και επιμέλεια της Φράνκα Ράμε, ώστε να θεωρείται, πλέον, μια διαχρονική σάτιρα της φονικής και εγκληματικής εξουσίας.

Όπως έλεγε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, «στους σκοτεινούς καιρούς τραγουδάμε τους σκοτεινούς καιρούς, ύστερα θα έρθει και για εμάς ο καιρός των τριαντάφυλλων». Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, όμως, θα δούμε την έπαρση και τη σκληρότητα της εξουσίας να επιστρέφουν. Μια εξουσία υπό διαφορετικό μανδύα, μασκοφορεμένα πρόσωπα με τους ίδιους ανθρώπους να βρίσκονται από κάτω. Και θα δούμε και συντρόφους μας που πέρασαν στις γραμμές τους για πολλά ή λίγα χρήματα. Το σημαντικό για εμάς είναι να έχουμε τη δύναμη να επιστρέψουμε στην αφετηρία, με τον ίδιο θυμό και την ίδια αποφασιστικότητα για να δείξουμε εκ νέου στο κοινό τα γυμνά και φρικτά οπίσθια της υποκρισίας.

από τον πρόλογο των Ντάριο Φο – Φράνκα Ράμε.

Το eμερολόγιο του Χρήστου Μποκόρου περιλαμβάνει ημερολογιακές εγγραφές από τον Δεκέμβριο του 2016 μέχρι την άνοιξη του 2021 και τυπώθηκε με την ευκαιρία της έκθεσής του με τον τίτλο «1821. Η γιορτή», που φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη από τις 19 Μαΐου μέχρι τις 10 Οκτωβρίου του 2021.

(Παρουσίαση του εκδότη)

Η Ροζίνα Βαρούχ-Σαπόρτα (1871-1951), καταγόμενη από οικογένειες μεγάλων υφασματεμπόρων των Ιωαννίνων, γεννήθηκε στα Ιωάννινα και έζησε στον Βόλο και στην Αθήνα. Μητέρα επτά παιδιών, μεταξύ αυτών και του αρχιτέκτονα Ισαάκ Σαπόρτα, βίωσε τις περιπέτειες μισού αιώνα ελληνικής ιστορίας. Από τις σελίδες των απομνημονευμάτων όχι μόνο αναδύεται η θέση της γυναίκας στο πλαίσιο της εβραϊκής - και όχι μόνο - οικογένειας στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, αλλά και φωτίζεται ο αγώνας της οικογένειας μέσα στις διαδρομές που όρισαν οι περιπέτειες της μικρής και της μεγάλης ιστορίας.

(Παρουσίαση της έκδοσης από τον εκδότη)

Η έκδοση περιλαμβάνει κείμενα των ομιλιών που εκφωνήθηκαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου «Ενημέρωση και Δημοκρατία», το οποίο διοργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής στις 13-15 Δεκεμβρίου 2018.​​​​​​​

 Το ζεύγος των λέξεων δημοκρατία και δημοσιογραφία έχει πολύ βαθύτερη συγγένεια από την έκδηλη, την ηχητική. Το πρώτο συνθετικό τους δεν είναι απλώς παραπλήσιο αλλά πρέπει να εννοείται ως ταυτόσημο. Το δημόσιο, ως παραγωγό του δήμου, ορίζει εξαρχής τον ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το χρέος τους καλύτερα, σύμφωνα, άλλωστε, και με τις συνταγματικές επιταγές.

Στο συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στις 13-15 Δεκεμβρίου 2018 στο Μέγαρο Μουσικής, επιχειρήθηκε να καλυφθούν -μέσα από τις εισηγήσεις και τη συζήτηση στα στρογγυλά τραπέζια, αλλά και μέσα από τον διάλογο στο τέλος κάθε συνεδρίας- όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές ενός τόσο ευαίσθητου ζητήματος: Η σχέση Τύπου και πολιτικής λειτουργίας. Τα όρια της κριτικής, της λογοκρισίας και της αυτολογοκρισίας στα ΜΜΕ. Οι προκλήσεις της ψηφιακής εποχής και η ανάγκη αναστοχασμού του "παραδοσιακού" Τύπου. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η "μεταδημοσιογραφία του πολίτη". Τα νέα μέσα ενημέρωσης και οι αλλαγές στην παραγωγή, τη διάχυση και την πρόσληψη των πληροφοριών. Ο ρόλος της ιδεολογίας και της προπαγάνδας. Η κατασκευή της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ και η οφειλόμενη εναντίωσή τους στη διακίνηση μισαλλόδοξου λόγου και σεξιστικών ή ρατσιστικών στερεοτύπων. Ο Τύπος και τα εθνικά ζητήματα. Οι ρητά κατοχυρωμένες αρχές του Συντάγματος (άρθρο 15, παρ. 1) που υποχρεώνουν τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς διαύλους να σέβονται το τρίπτυχο Ισότητα, Αντικειμενικότητα, Ποιότητα.

(Από τον πρόλογο του Παντελή Μπουκάλα)

Με αξιοθαύμαστη σαφήνεια, αφηγηματικό σασπένς και βαθιά γνώση της σύγχρονης τεχνολογίας, ο διεθνούς φήμης φυσικός Μίκιο Κάκου μιλά για τα πιο "καυτά" θέματα των ταξιδιών στο διάστημα, την πυραυλική, τη ρομποτική, τη βιοτεχνολογία, τους κινητήρες στρέβλωσης, τις σκουληκότρυπες, τον υπερχώρο, τα παράλληλα σύμπαντα.

Εξάπτει τη φαντασία μας με τα εγκεκριμένα σχέδια κοσμικού αποικισμού της NASA και δεν διστάζει να μας σερβίρει πλουσιότατη τροφή για σκέψη: Πώς θα επιβραδύνουμε τη διαδικασία της γήρανσης ώστε να αντέξουμε διαγαλαξιακές πτήσεις αιώνων; Πώς θα δράσουν τα ρομπότ με αυτεπίγνωση όταν, αντί να κατασκευάζουν εγκαταστάσεις ανθρώπινης διαβίωσης στον Άρη, "αποφασίσουν" να διαιωνίσουν το είδος τους και να χαράξουν σχέδια για το μέλλον τους, αγνοώντας τους προγραμματιστές τους; Άραγε, θα κατακτήσουμε την ψηφιακή αθανασία καθώς -εγκαταλείποντας το σώμα μας- θα τηλεμεταφέρουμε, μέσω λέιζερ, στα πέρατα του Σύμπαντος τον ψηφιακό χάρτη των εγκεφαλικών μας διασυνδέσεων, τις μνήμες, τη συνείδηση μας; Πόσο μακρινό είναι ένα τέτοιο μέλλον και πόσο ανθρώπινη θα είναι τότε η ανθρωπότητα;

(παρουσίαση του εκδότη)

Βιογραφία, αυτοβιογραφία, ιστοριογραφία
Συλλογικό

Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού & Γενικής Παιδείας – Ιδρυτής: Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 2021,σ. 248
ISBN: 978-960-259-154-3
Τιμή: 12,00 €
Τιμή ΜΙΕΤ: 10,80 €

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ: Λίζυ Τσιριμώκου, «Sabina Loriga. Παρουσίαση» ● Sabina Loriga, «Από τον ήρωα στο ευάλωτο άτομο» (μετάφραση από τα γαλλικά: Κατιάννα Μίχα) ● Δημήτρης Σωτηρόπουλος, «Είναι η βιογραφία μια αυταπάτη; Η ζωή ως “αληθοφανές μυθιστόρημα” και η ιστοριογραφία» ● Αντώνης Κωτίδης, «Βιογραφία – αυτοβιογραφία – ιστοριογραφία. Η περίπτωση Μ. Καραγάτση» ● Ελένη Βαροπούλου, «Ο Μπένγιαμιν ιστοριογράφος στο Σβέντμποργκ» ● Ιωάννα Πετροπούλου, «H αποκρυπτογράφηση της σιωπής και η βιογράφηση της Έλλης Παπαδημητρίου» ● Οντέτ Βαρών-Βασάρ, «Charlotte Delbo, Το Άουσβιτς και το μετά. Μια ιδιαίτερη κατάθεση» ● Χριστίνα Αγριαντώνη, «Βιομήχανοι αυτοβιογραφούμενοι» ● Χρήστος Λούκος, «Τα προβλήματα ενός ιστορικού κατά τη σύνταξη μιας βιογραφίας για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο» ● Λύντια Τρίχα, «Η βιογραφία ως ιστοριογραφικό εργαλείο. Η περίπτωση Χαριλάου και Σπυρίδωνα Τρικούπη» ● ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, Γιώργος Β. Δερτιλής («Μυθιστορίες, αυτοβιογραφία και λογοτεχνία» Mετάφραση από τα γαλλικά: Κατιάννα Μίχα), Νίκη Μαρωνίτη, Βασίλης Παναγιωτόπουλος & Θανάσης Χατζόπουλος.

Δώδεκα δοκίμια για τον Άνθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική 1980-2018

Μετάφραση: Αναστασία-Σάσα Λαδά, Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος
Επιμέλεια: Παναγιώτης Σουλτάνης
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2021,σ.360
ISBN: 978–960–524–625–9
Τιμή: 22,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 19,80€

Ο Φινλανδός αρχιτέκτονας και στοχαστής Γιούχανι Πάλλασμαα έχει καθιερωθεί ως μία από τις σημαίνουσες μορφές στο πεδίο της αρχιτεκτονικής πράξης και θεωρίας. Τα Δώδεκα δοκίμια για τον Άνθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική είναι μια συλλογή αντιπροσωπευτικών κειμένων του που καλύπτουν ένα χρονικό φάσμα τεσσάρων δεκαετιών και στα οποία αποτυπώνονται οι βασικοί άξονες της σκέψης του: ο Πάλλασμαα γίνεται εισηγητής μιας φαινομενολογίας της αρχιτεκτονικής, ως ένα «κοίταγμα» της αρχιτεκτονικής μέσα από τη συνείδηση που τη βιώνει, ως μέθοδος που αναζητά την εσωτερική γλώσσα του κτιρίου. Πρεσβεύει μια αρχιτεκτονική που ο άνθρωπος τη βιώνει με όλες του τις αισθήσεις, και όχι μόνο με την όρασή του· στην εθιστική και ηγεμονική λειτουργία τού ματιού αντιτάσσει μια ευρύτερη σωματική διάσταση, σύμφωνα με την οποία ακόμα και το βλέμμα αγγίζει, θωπεύει, αγκαλιάζει, συλλαμβάνει.

Ο Πάλλασμαα στηλιτεύει τις κυρίαρχες τάσεις της σύγχρονης αρχιτεκτονικής —την εμπορευματοποίηση των κτιρίων, το εμμονικό κυνήγι της πρωτοτυπίας και της πρωτοπορίας, την ηγεμονία της αγοραίας εικόνας— τονίζοντας την αναγκαιότητα του βιωματικού διαλόγου με την παράδοση, της αναζήτησης υπαρξιακού βάθους και πνευματικότητας, της διάδρασης με το περιβάλλον, και εξαίροντας έννοιες όπως η μνήμη, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, η χωρικότητα και η τοπικότητα, η δομή, η συγκίνηση και η εμπειρία.

(παρουσίαση του εκδότη)

Η πλούσια εικονογραφημένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη έκδοση αποτελεί τον συνοδευτικό κατάλογο της ομότιτλης έκθεσης, η οποία φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης από τον Ιούνιο του 2021 μέχρι τον Ιανουάριο του 2022. Μέσα από το πρωτότυπο και εξαιρετικά γοητευτικό υλικό αποτυπώνονται ποικίλες και άγνωστες πτυχές της κεραμικής της Κιουτάχειας (τέλος 19ου - αρχές 20ού αιώνα), με  έμφαση στην περίοδο της κατοχής της πόλης από τον ελληνικό στρατό (Ιούλιος 1921 - Αύγουστος 1922).

Πολλά κεραμικά που κατασκευάστηκαν στην Κιουτάχεια κατά τη διάρκεια της ελληνικής κατοχής φέρουν ελληνικές αναμνηστικές επιγραφές, συχνά με τα αρχικά ή ακόμη και ολόκληρα τα ονόματα των κατόχων τους, αποτελώντας σημαντικές ιστορικές μαρτυρίες με συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτισμικές αναφορές. Η έρευνα επεκτείνεται και στην διασπορά των προσφύγων τεχνιτών της Κιουτάχειας στην Ελλάδα μετά το 1922, με εκτενή παρουσίαση της αγγειοπλαστικής εταιρείας «ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑ ΑΑΕ» σε συνδυασμό με την προσαρμογή του οθωμανικού διακοσμητικού ρεπερτορίου στις νέες κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες. Επίσης, στους  Αρμένιους τεχνίτες που εγκαταστάθηκαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στην ανασύσταση της κεραμικής τέχνης στην Κιουτάχεια στα πρώτα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας. 

(Από την παρουσίαση του εκδότη)

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: Πώς να επαινούμε τον εαυτό μας χωρίς να προκαλούμε τον φθόνο
& ΑΙΛΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ: Για το παράφθεγμα

Ο αυτοέπαινος, ο αυτοθαυμασμός και ο κομπασμός ήταν γνώριμες συνήθειες στην αρχαιότητα —όπως άλλωστε και σήμερα. Το πάθος αυτό, που γινόταν κάποτε μανία, χαρακτήριζε όλων των ειδών τους ανθρώπους, πλούσιους και φτωχούς, επιφανείς και αφανείς, νέους και γέροντες— μολονότι ενδέχεται να εκδηλωνόταν κάπως συχνότερα στους γέροντες. Και όπως ακριβώς σήμερα, προκαλούσε συχνά δυσαρέσκεια, λύπηση, ενόχληση, εχθρότητα ή και αηδία. Επειδή ωστόσο λίγοι μπορούσαν να αποφύγουν την περιαυτολογία, ο Πλούταρχος, στην πραγματεία του που περιλαμβάνει ο τόμος αυτός, ανέλαβε να δώσει συμβουλές ώστε να μετριάζονται οι αρνητικές αντιδράσεις και να επιτυγχάνεται κάποιο όφελος. Ο Αίλιος Αριστείδης πάλι, στο δεύτερο κείμενο που περιλαμβάνει ο τόμος, ισχυρίζεται ότι ακόμα και ο ακραίος κομπασμός είναι κάποτε αδήριτη ανάγκη καθώς και χρέος προς την αλήθεια.

Ο Τάσος Νικολαΐδης είναι Ομότιμος Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Η Ελισάβετ Κούκη είναι ψυχαναλύτρια, έχει σπουδάσει Αρχαιολογία στο Παρίσι και μελετά το έργο του Αίλιου Αριστείδη.

Τα βιβλία της σειράς καλούν σε έναν νέο διάλογο με την αρχαιότητα. Τα κείμενα κάθε τόμου, που προσφέρονται σε νεοελληνική απόδοση, φωτίζουν όψεις της καθημερινής ζωής, των θεσμών ή των ιδεών που εξακολουθούν να διατηρούν την επικαιρότητά τους. Επιπλέον, επιλέγονται με στόχο να αναδειχθεί τόσο ο πλούτος όσο και η ποικιλία των συμπεριφορών και των νοοτροπιών του αρχαίου κόσμου. Εμφανίζουν τους αρχαίους Έλληνες διαφορετικών εποχών και διαφορετικών πεποιθήσεων να διαλέγονται και να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους ή με αλλοεθνείς· και τους εθνικούς να διαλέγονται ή να αντιπαρατίθενται με Ιουδαίους ή χριστιανούς. Η αρχαιότητα προβάλλει έτσι από τη μια πλευρά επίκαιρη και από την άλλη σύνθετη, πολύμορφη και αντιφατική.