ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Κυκλοφορούν ακόμη από τη μουσική συλλογή του ΜΙΕΤ

 Η επανέκδοση του σπάνιου τόμου του 1938 για τα «σχολεία Παπανδρέου» στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, μοναδική τεκμηρίωση για τη μοντέρνα ελληνική αρχιτεκτονική της δεκαετίας του 1930, αποτυπώνει τη μεγάλη εκσυγχρονιστική προσπάθεια της κυβέρνησης Βενιζέλου (1928-1932) και στον χώρο της παιδείας, με την ανέγερση χιλιάδων εκπαιδευτηρίων για τη δημοτική και μέση εκπαίδευση σε όλη τη χώρα. Η έκδοση αυτή-μαρτυρία και στο πλαίσιο της κοινωνικής ιστορίας, αποτελεί την καλύτερη κατάθεση της μοντέρνας ελληνικής συμβολής στον διεθνή εορτασμό του 2019 για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του σχολείου του Μπάουχαους.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

Αυτή «φαίνεται εφτάψυχη!» λέει ο υπαξιωματικός της χωροφυλακής για τη νεαρή Κατίνα Τέντα, όταν τη συλλαμβάνουν στη γενέτειρά της, τον Αλμυρό Θεσσαλίας, το 1946, μετά από μήνες καταδίωξης και παρανομίας. Κάποιες απ' αυτές τις «εφτά ζωές», που ξετυλίχτηκαν σαν μυθιστόρημα μες στη φωτιά και το σίδερο της δεκαετίας του '40, αφηγείται αυτό το βιβλίο - ίσως η πιο συγκλονιστική αυθεντική μαρτυρία ενός αγώνα που δόθηκε στην κόψη της Ιστορίας, στα «χρόνια της θύελλας, του ηρωισμού και της ματωμένης ελπίδας».

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πριν από εφτά χρόνια, η συστηματική αναζήτηση στην περίφημη Bibliothèque de l’Academie Nationale de Médecine (Βιβλιοθήκη της Εθνικής Ακαδημίας Ιατρικής), στο Παρίσι, επιφύλαξε μια ευχάριστη έκπληξη για τους ερευνητές. Ο Κωνσταντίνος Ηροδότου, επικεφαλής επιστημονικής ομάδας, ανακάλυψε ένα άγνωστο χειρόγραφο του Κοραή, γραμμένο στα λατινικά το 1790, με τίτλο De morborum haereditariorum: existentia, natura, prophylaxi et cura (Για τις κληρονομικές ασθένειες: ύπαρξη, φύση, πρόληψη, θεραπεία). Το κείμενο είχε γραφτεί για να υποβληθεί σε διαγωνισμό της Βασιλικής Εταιρείας Ιατρικής των Παρισίων, ενός δυναμικού και νεωτεριστικού θεσμού, που κινούνταν στην τροχιά των Ιδεολόγων του Διαφωτισμού, με φιλόδοξο ιατρικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και πολιτική ατζέντα. Ο Κοραής επιθυμεί να συνδέσει την ιατρική με την ελληνική αρχαιότητα, την πολιτική, την ηθική και τα πάθη. Έτσι, σε τελευταία ανάλυση, αναδεικνύεται στοχαστής της βιοπολιτικής, καθώς η επιθυμία γίνεται, τον 18ο αιώνα, ερώτημα πρωταρχικής σημασίας και συμπλέκεται με την εμφάνιση του πληθυσμού ως κύριου διακυβεύματος στον πολιτικό λόγο.
Το ανέκδοτο μέχρι σήμερα αυτό έργο έρχεται να προσθέσει μια σημαντική ψηφίδα στην εργοβιογραφία του Κοραή, θυμίζοντάς μας μια αγνοημένη όψη του: την ιατρική παιδεία και συγκρότησή του. Η ανά χείρας έκδοση είναι η πρώτη, σε όλο τον κόσμο. Το επόμενο διάστημα, Το έργο θα κυκλοφορήσει και στα γαλλικά. Η εισαγωγή και τα σχόλια του Κωνσταντίνου Ηροδότου προσφέρουν στον αναγνώστη ένα εργαλείο για να προσεγγίσει μια όψη του κοραϊκού έργου, σημαντική όχι μόνο για τη διανοητική διαδρομή του μεγάλου στοχαστή, αλλά και για την ιστορία της Ιατρικής, τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό και γενικότερα την ιστορία των ιδεών.

Περισσότερα από 1900 χρόνια χωρίζουν τον Αρίσταρχο τον Σάμιο από τον Ισαάκ Νεύτωνα. Ο πρώτος έζησε στην Αλεξανδρινή εποχή (περ. 310-230 π.Χ.) και ιστορικά υπήρξε ο πρώτος που διατύπωσε την ηλιοκεντρική υπόθεση σ' έναν κόσμο όπου κάτι τέτοιο εθεωρείτο παραλογισμός και βλασφημία. Ο δεύτερος (1643-1727) ολοκλήρωσε την Επιστημονική Επανάσταση του 16ου- 17ου αιώνα, διατυπώνοντας με το κορυφαίο έργο του Principia Mathematica τους νόμους της κίνησης των σωμάτων και τη θεωρία της παγκόσμιας έλξης.

Σκοπός του παρόντος πονήματος είναι το ξετύλιγμα και η παρακολούθηση του νήματος που συνδέει τον Αρίσταρχο με τον Νεύτωνα, και η συνοπτική καταγραφή της πορείας της ανθρώπινης σκέψης από την πλάνη προς την επιστημονική αλήθεια, κατά τρόπον όμως που να μην εμπλέκεται κανείς στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορίας. Αυτό επιτυγχάνεται υπερπηδώντας το σκοτεινό διάστημα του Μεσαίωνα και μένοντας μόνο στους κορυφαίους σταθμούς αυτής της μακρόχρονης πορείας, δηλαδή κατά σειρά στον Αρίσταρχο, τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερ, τον Γαλιλαίο και τον Νεύτωνα. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας μπορεί να δώσει στον σημερινό αναγνώστη μια ικανοποιητική εικόνα της μακράς πορείας του ανθρώπου για την κατανόηση της δομής του ορατού Κόσμου.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«...Στο σύνολο των μελετών, εκτός αυτής του Struck, που έχουν δημοσιευθεί έως σήμερα για τον Μυστρά, οι αναφορές στα δυτικά μορφολογικά ή διακοσμητικά στοιχεία που διακρίνονται σε αρκετά κτίρια είναι περιορισμένες· αποδίδονται γενικώς και αορίστως σε επιδράσεις που οφείλονται στις σχέσεις του δεσποτάτου με την Δύση. Αν επικεντρωθούμε στον εντοπισμό δυτικόμορφων θυρωμάτων, διακοσμητικών στοιχείων ή και δόμησης σύμφωνα με την δυτική τεχνική και τεχνοτροπία, θα διαπιστώσουμε ότι απαντώνται μόνον στις μονές Περιβλέπτου και Παντανάσσης, στα ανάκτορα και σε ορισμένα κτίρια αστικής αρχιτεκτονικής που φέρουν οξυκόρυφα τόξα και προβόλους ηλιακών πάνω σε λομβαρδικές τοξοστοιχίες. Στην παρούσα μελέτη εξετάζονται τα δύο προαναφερθέντα μοναστικά συγκροτήματα. Ενδεχομένως στο μέλλον να καταστεί εφικτή και η ενδελεχής μελέτη των ανακτόρων από ερευνητές που θα επιδιώξουν επιστημονική προσέγγιση εις βάθος, αν οι δραστικές επεμβάσεις της πρόσφατης αναστήλωσης δεν την έχουν καταστήσει ανέφικτη...».

(από την εισαγωγή του βιβλίου)

Ο μυητικός χαρακτήρας των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, και ειδικά της παραλογής, είναι ένα ευρύ και γενικευμένο φαινόμενο. Η παρούσα μελέτη ασχολείται με τα τραγούδια που κατεξοχήν είναι μυητικής φύσεως, στα οποία συναντάμε ίχνη κύριων μυητικών μύθων, όπως του μύθου της πάλης με το τέρας, του μύθου της ηρωικής και καταρχήν νικηφόρας πάλης με πολυάριθμους εχθρούς, του πολεμικού μένους, της κατάποσης από το τέρας και του συγγενικού θέματος του καταποντισμού στη θάλασσα, ή των μύθων που αναφέρονται στην εφηβική και στη γαμήλια μύηση, στις επικίνδυνες διαδρομές και στα περάσματα, στη μυητική διδασκαλία, καθώς και τον κοινό στα περισσότερα τραγούδια μύθο του προσωρινού, μυητικού θανάτου.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο τόμος What’s New in Roman Greece? Recent Work on the Greek Mainland and the Islands in the Roman Period συγκεντρώνει τις ανακοινώσεις του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που διοργανώθηκε το 2015 (8–10 Οκτωβρίου) από την ερευνητική ομάδα του Ρωμαϊκού Σεμιναρίου σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Οι σαράντα τρεις μελέτες που περιλαμβάνει ο τόμος υπογράφονται από ειδικούς όλου του φάσματος της ιστορίας και αρχαιολογίας των ρωμαϊκών επαρχιών της Ελλάδας και χωρίζονται σε έξι ευρείες ενότητες: 1. Πόλεις και ύπαιθρος, 2. Οικονομία και ανταλλαγές, 3. Αστικοί χώροι – υποδομές και αρχαιολογία κτηρίων, 4. Πολιτισμός της εικόνας, 5. Λατρείες, ιερά και ταφικές πρακτικές και 6. Το ρωμαϊκό παρελθόν σήμερα. Οι συγγραφείς επιχειρούν αναλυτικές και συνθετικές προσεγγίσεις όχι μόνο για να παρουσιάσουν τα πλούσια αποτελέσματα της ιστορικής και αρχαιολογικής έρευνας των τελευταίων είκοσι πέντε ετών αλλά και για να φωτίσουν ειδικότερα ζητήματα που αφορούν σε διάφορες πτυχές των κοινωνιών των ρωμαϊκών επαρχιών της Ελλάδας, σημαντικές για την κατανόηση αυτών των κοινωνιών και των τρόπων που αντέδρασαν στην ενσωμάτωσή τους στο κοινωνικο-οικονομικό και πολιτισμικό σύνολο που αποκαλούμε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Η νατοϊκή στρατιωτική επέμβαση του 1999 σηματοδοτεί, παρά τη λεκτική αμφισημία της Απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την ουσιαστική απώλεια της επαρχίας του "Κοσόβου-Μετόχια" για τη Σερβία. Παρόλα αυτά, το ζήτημα του Κοσόβου παρέμεινε ένα από τα βασικά ζητήματα της σερβικής πολιτικής σκηνής και μετά τον Ιούνιο του 1999, καθώς συνέχισε να αντιμετωπίζεται από τη μεγάλη πλειονότητα του σερβικού πολιτικού κόσμου πρωτίστως ως ζήτημα υπεράσπισης της εδαφικής κυριαρχίας της Σερβίας, ξεκινώντας με μια σύντομη ανασκόπηση της πολιτικής που άσκησε το Βελιγράδι στο Κόσοβο κατά τη "γιουγκοσλαβική περίοδο" της ιστορίας του (1918-1999), η παρούσα μελέτη εξετάζει τους διπλωματικούς χειρισμούς των σερβικών κυβερνήσεων, όπως και την πολιτική στήριξης του σερβικού πληθυσμού που παρέμεινε στην επαρχία, την περίοδο διακυβέρνησης του Κοσόβου από τον ΟΗΕ, 1999-2008. Στη συνέχεια αναλύει την πολιτική του Βελιγραδίου από την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, τον Φεβρουάριο του 2008, έως και τα τέλη του 2016, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σε ζητήματα όπως η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2008, και η πορεία των σχέσεων Βελιγραδίου-Πρίστινας στο πλαίσιο της διαδικασίας του λεγόμενου "Διαλόγου των Βρυξελλών", δηλαδή των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται από το 2011 υπό την αιγίδα και μεσολάβηση της ΕΕ, με στόχο την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο πλευρών.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Οι δύο τόμοι του υπομνήματος στα τέσσερα πρώτα βιβλία των Ιστοριών του Ηροδότου εκδίδονται πλέον σε έναν τόμο, προκειμένου να καταστούν πιο εύχρηστοι. Η ελληνική έκδοση βασίζεται στην αγγλική μετάφραση του ιταλικού πρωτοτύπου, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από τον εκδοτικό οίκο Mondadori, επειδή και οι τρεις υπομνηματιστές αναθεώρησαν και εμπλούτισαν ριζικά το αρχικό ιταλικό κείμενο. Όπως και στην πρώτη ελληνική έκδοση, ο παρών τόμος περιλαμβάνει και το αρχαίο κείμενο.

Εντωμεταξύ, από την εποχή της δημοσίευσής του (2008), το παρόν υπόμνημα έχει ομόθυμα κριθεί στην ηροδότεια έρευνα ως μνημειώδης συμβολή στη μελέτη των Ιστοριών, τόσο όσον αφορά τη Γενική Εισαγωγή (μια αυτόνομη, πρωτότυπη και πλήρη πραγματεία με τη γραφίδα του David Asheri όλων των πτυχών του έργου του Πατέρα της Ιστορίας, μεταξύ των οποίων και του ρόλου του Ηροδότου ως αφηγητή, επιστήμονα και δάσκαλου, αλλά και του περίφημου για την ηροδότεια έρευνα ζητήματος της ενότητας του έργου) όσο και τον επιμέρους λεπτομερή υπομνηματισμό των χωρίων.

Οι τρεις υπομνηματιστές, ο David Asheri (συνέταξε τη Γενική Εισαγωγή και το υπόμνημα στο 1ο και το 3ο βιβλίο), ο Alan Lloyd (συνέταξε το υπόμνημα στο 2ο βιβλίο, βασιζόμενος στο αναλυτικό του υπόμνημαπου είχε κυκλοφορήσει προ 20ετίας, A. B. Lloyd, Herodotus Book II, 3 τόμοι, Brill, Leiden, 1975-88) και ο Aldo Corcella (συνέταξε το υπόμνημα στο 4ο βιβλίο), είναι ευφήμως γνωστοί μελετητές του Ηροδότου, ενώ ο επιμελητής (μαζί με τον Alfonso Moreno) της αγγλικής μετάφρασης Oswyn Murray είναι και αυτός από τους επιφανέστερους γνώστες της αρχαίας ελληνικής ιστοριογραφίας. Αναμφίβολα, το υπόμνημα αποτελεί το πλέον σύγχρονο υπόμνημα των ηροδότειων Ιστοριών, που έρχεται να αντικαταστήσει το υπόμνημα των W. W. How και J. Wells των αρχών του 20ού αιώνα (A Commentary on Herodotus, 2 τόμοι, Οξφόρδη, 1912).

Αντώνης Β. Ρεγκάκος

(από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου)

Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία από το 1945 έως σήμερα υπάρχει ένα μόνο ζήτημα στο οποίο συνέπεσαν και συμπίπτουν επί της αρχής οι θέσεις όλων των πολιτικών κομμάτων: Η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών συνεπεία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Η εμπειρία της γερμανικής Κατοχής υπήρξε τόσο συγκλονιστική για την ελληνική κοινωνία, ώστε επί 75 χρόνια καμία ελληνική Κυβέρνηση, από την ημέρα της απελευθέρωσης έως τις μέρες μας, δεν έχει παραιτηθεί από καμία παράμετρο των ελληνικών αξιώσεων. Στο παρελθόν, ελληνικές Κυβερνήσεις διεκδίκησαν και έλαβαν ένα –πολύ περιορισμένο– τμήμα των γερμανικών οφειλών. Όμως, η ασύμμετρη οικονομική ισχύς Γερμανίας και Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες γεωπολιτικές συγκυρίες, συνέβαλε στη μη ανάληψη ουσιαστικής πρωτοβουλίας για συστηματική οργάνωση της διεκδίκησης των ελληνικών αξιώσεων, καθώς αυτές προσέκρουαν σταθερά στη γερμανική άρνηση για συζήτηση.

Ο συγγραφέας μελέτησε 100.000 σελίδες υπηρεσιακών εγγράφων από το Διπλωματικό και Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών, αλλά και από γερμανικά αρχεία. Από το υλικό αυτό, επιλογή του οποίου δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο Παράρτημα του βιβλίου, συντίθεται η εικόνα των επιμέρους φάσεων διεκδίκησης του τρίπτυχου αποζημιώσεις-επανορθώσεις-αποδόσεις, των προσπαθειών των ελληνικών Κυβερνήσεων αλλά και των αδυναμιών τους, έναντι ενός πρώην ηττημένου εχθρού που αναπάντεχα προέκυψε –οικονομικά ισχυρός– σύμμαχος. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα συνέβαλε στην οικονομική και άρα και κοινωνική ανάκαμψη της Δυτικής Γερμανίας, συμφωνώντας στην αναβολή ρύθμισης του ζητήματος των γερμανικών οφειλών το 1953, όταν το 1990 έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, η ενωμένη πια Γερμανία επιδίωξε με τεχνάσματα να αποφύγει τις συνέπειες των νομικών ευθυνών της.

Είναι όμως δυνατόν μια τραυματισμένη σχέση να στηριχθεί σε νέες, στέρεες βάσεις, εάν το κράτος που ευθύνεται για ανείπωτη βία σε βάρος των πολιτών ενός άλλου κράτους, καταστροφή του παραγωγικού του ιστού, λεηλασίες και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους επιλέγει την κατάθεση στεφάνων και την εκφώνηση λόγων αναγνώρισης της ηθικής ευθύνης του, αρνείται όμως την καταβολή υλικής αποζημίωσης για όσα προκάλεσε;

Παραθέτοντας τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα γύρω από το θέμα, ο συγγραφέας επιδιώκει να συνδράμει τον ειλικρινή διάλογο μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ταυτόχρονα, η μελέτη αυτή αποτελεί μία παραίνεση προς το Βερολίνο να αντιληφθεί το μέγεθος του τραύματος που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία ο συνδυασμός της βιαιότητας της γερμανικής Κατοχής και της άρνησης για ειλικρινή αντιμετώπιση του ζητήματος των πολεμικών οφειλών από τη μεταπολεμική Γερμανία.

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Το βιβλίο παρουσιάζει το σύνολο των ερμηνευτικών σχολίων για τον «Απόκοπο», με βάση την υπάρχουσα βιβλιογραφία. Δίνεται μια αναλυτική εικόνα της έρευνας, από τα μέσα του 20ού αιώνα κ.ε., για το πρώτο γνωστό, μέχρι σήμερα, λαϊκό λογοτεχνικό έντυπο/ανάγνωσμα που παρήχθηκε και διακινήθηκε μέσα από το εκδοτικό-εμπορικό κύκλωμα των βενετικών τυπογραφείων, στην αρχή του 16ου αιώνα (1509). Η εισαγωγή εστιάζει κυρίως στο συγγραφέα και στη χρονολόγηση του έργου, καθώς ο ποιητής είναι γενικά άγνωστος, στις έντυπες γνωστές ή άγνωστες εκδόσεις και τα δύο σωζόμενα χειρόγραφα, και προσπαθεί να αποτιμήσει τη διεθνή ερευνητική προσπάθεια για τη μελέτη του «Απόκοπου». Το κύριο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνει ανά ενότητες/επεισόδια τα εισαγωγικά σχόλια, τις πηγές-απηχήσεις και την κατά ομάδα στίχων ερμηνευτική των ερευνητών. Στο Παράρτημα Ι παρουσιάζεται η παράδοση του κειμένου (χειρόγραφα και λαϊκές εκδόσεις), ενώ στο Παράρτημα ΙΙ το σύνολο της βιβλιογραφίας. Η μελέτη της πρώιμης δημώδους νεοελληνικής λογοτεχνίας, ιδίως της κρητικής αναγεννησιακής, που συνοδεύεται από τη δημιουργική αξιοποίηση σύγχρονων θεωριών (αφηγηματολογίας, ερμηνείας, πρόσληψης) έχει σημειώσει θεαματική εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, με αυτοτελείς εκδόσεις και μονογραφίες, οι οποίες εστιάζονται σε διαφορετικές πτυχές των έργων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σε ό,τι αφορά στην παρούσα έκδοση του κρητικού «Απόκοπου», παρουσιάζει η οργάνωση, από μέρους της συγγραφέως, των ερμηνευτικών σχολίων κατά στίχο ή ομάδα στίχων. Πρόκειται για μια τεχνική που καλεί τον αναγνώστη να συνδέσει τα διαφορετικά κομμάτια και να έρθει σε επαφή με τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις για τα προβληματικά χωρία και τις αινιγματικές φράσεις του κειμένου.

• Η Σωτηρία Μάττα είναι φιλόλογος και υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο στο βιβλιοπωλείο του στην Θεσσαλονίκη (17 Απριλίου – 28 Σεπτεμβρίου 2019).  Αφορμή για την έκθεση στάθηκαν οι εργασίες ανάπλασης της οδού Αγίου Μηνά το 2019, κατά τις οποίες ήρθαν στο φως οι γραμμές του παλιού τραμ της Θεσσαλονίκης.   Η ευρύτερη περιοχή –από τον Άγιο Μηνά και τη γειτονική πλατεία Εμπορίου μέχρι τα Λαδάδικα, την πλατεία Αποβάθρας και την πλατεία Ελευθερίας– είναι συνυφασμένη με σημαντικές στιγμές του νεότερου βίου της Θεσσαλονίκης, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Στη Βενιζέλου χτυπούσε η καρδιά του εμπορικού κέντρου, ενώ η οδός Κατούνη οδηγούσε από την πλατεία Εμπορίου κατευθείαν στο κέντρο του λιμανιού. Από τις αρχές του 20ού αιώνα το τμήμα της οθωμανικής οδού Καπάνατζα που σήμερα ονομάζεται Αγίου Μηνά, αλλά και η Νέα Τσιμισκή του σχεδίου Εμπράρ στην ίδια περιοχή συγκέντρωσαν σταδιακά τις έδρες των μεγάλων ελληνικών τραπεζών στην Θεσσαλονίκη, και ανταγωνίζονταν ανοικτά τον γειτονικό Φραγκομαχαλά (παραδοσιακό εβραϊκό κέντρο των οικονομικών συναλλαγών). Από αυτές η Τράπεζα της Ανατολής μετακινήθηκε το 1926 σε ιδιόκτητο οικόπεδο, όπου ανήγειρε νέο λαμπρό διαμπερές μέγαρο με όψεις στην Τσιμισκή και την Αγίου Μηνά, το οποίο κατεδαφίσθηκε το 1963, για να αντικατασταθεί από το σημερινό κτίριο, που στεγάζει το βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ.  Στην Αγίου Μηνά έκανε αναστροφή και η γραμμή Νο 1 του τραμ, το οποίο στα 1927 μετακινήθηκε από την παραλιακή λεωφόρο Νίκης στη Νέα Τσιμισκή, προκειμένου να εξυπηρετήσει καλύτερα το εμπορικό κέντρο.