ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Η μελέτη αυτή παρουσιάζει και αναλύει τις πολύπλευρες δημογραφικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές που γνώρισε η πόλη του Μεσολογγίου κατά την Επανάσταση του 1821: τις πληθυσμιακές μετακινήσεις, την εμπορική και γενικότερη οικονομική δραστηριότητα, τη δράση διάφορων κοινωνικών ομάδων, τον αντίκτυπο των εμφύλιων συγκρούσεων κ.ά.

Ιδιαίτερη θέση κατέχουν τα γεγονότα της τελευταίας πολιορκίας του Μεσολογγίου: ο πόλεμος και η οργάνωση της άμυνας, ο λιμός και οι συνέπειές του, το ζήτημα του εφοδιασμού της πόλης.

Σημαντική είναι και η συμβολή στο επίπεδο της μελέτης της καθημερινότητας της επαναστατικής περιόδου. Θέματα, όπως η κατοικία, ο βιοπορισμός, οι ασχολίες, τα έθιμα και οι θρησκευτικές αντιλήψεις, η διαφοροποίηση στους ρόλους ανδρών, γυναικών και παιδιών, η οργάνωση και η λειτουργία θεσμών και υπηρεσιών, η εκπαίδευση, ο Τύπος, η δικαιοσύνη και η περίθαλψη προσεγγίζονται με στόχο τη βαθύτερη κατανόηση μιας ολόκληρης εποχής, που σηματοδότησε την απαρχή του νεώτερου ελληνικού κόσμου.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αυτός ο τόμος είναι ένα έργο αγάπης. Όπως εξηγεί η συγγραφέας, το ενδιαφέρον της για τους παραδοσιακούς αγγειοπλάστες ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, μια περίοδο κατά την οποία πολλοί απ’ αυτούς εξασκούσαν ακόμα την τέχνη τους.

Κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετίας, περίπου, η Μαρία μάζεψε με τόση επιμέλεια και προσοχή ένα μεγάλο αριθμό πληροφοριών για όλες τις πλευρές της ζωής και του έργου αυτών των αγγειοπλαστών, που τώρα συνθέτουν αυτόν τον τόμο. Άξιζε να περιμένουμε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Η Μαρία, σαν επαγγελματίας κεραμίστρια, μελέτησε προσωπικά και περιέγραψε λεπτομερώς τους αγγειοπλάστες και τα εργαστήρια τους σε όλη την Ελλάδα. Όπως περιμένει κανείς, τα πιο γνωστά κέντρα παραγωγής, τα Βουνάρια στη Μεσσηνία, η Σίφνος στις Κυκλάδες, το Μαρούσι στην Αττική και το Θραψανό στην Κρήτη. Επίσης, όμως, άλλα λιγότερα γνωστά, όπως στη Θεσσαλία, στα Επτάνησα και στο Ανατολικό Αιγαίο, παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά. Η Μαρία παρουσιάζει όχι μόνο τους τρόπους εργασίας, τα υλικά και τα αντικείμενα της παραγωγής των αγγειοπλαστών, αλλά και την κοινωνική οργάνωση των εργαστηρίων σ’ ένα ιστορικό πλαίσιο. Το κείμενο συνοδεύεται από εξαιρετικά αρχιτεκτονικά σχέδια και φωτογραφικό υλικό.

(από τον πρόλογο της έκδοσης)

Πριν από εξήντα χρόνια η Hannah Arendt, εξόριστη Εβραία πλέον μετά τη στέρηση της γερμανικής της πολιτειότητας, διαπίστωσε ότι προτού μπορέσουν οι άνθρωποι να απολαύσουν οποιοδήποτε «αναπαλλοτρίωτο» ανθρώπινο δικαίωμα -προτού μπορέσει να υπάρξει οποιοδήποτε δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία, την ψήφο κ.ο.κ.- θα πρέπει πρώτα να υπάρχει κάτι που το ονόμασε «δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα». Η ιδέα της δεν συγκέντρωσε τότε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά στην εποχή μας, μια εποχή μαζικών απελάσεων, ταξιδιωτικών απαγορεύσεων σε μουσουλμάνους πολίτες, προσφυγικών κρίσεων και μεταεθνικών πολέμων, η φράση έχει γίνει το επίκεντρο ενός σημαντικού και ζωηρού διαλόγου. Εδώ, πέντε κορυφαίοι στοχαστές και στοχάστριες από διάφορα επιστημονικά πεδία -την ιστορία, το δίκαιο, τις πολιτικές επιστήμες και τις λογοτεχνικές σπουδές- εξετάζουν κριτικά το θεμέλιο των δικαιωμάτων και το νόημα της ριζοσπαστικής δημοκρατικής πολιτικής σήμερα.

«Η Hannah Arendt αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον της σύγχρονης σκέψης αρνούμενη την ορθοδοξία και αψηφώντας τους κανόνες και τους περιορισμούς της πολιτικής θεωρίας. Το Δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα συνεχίζει αυτή την παράδοση, παίρνοντας μία από τις πιο ανατρεπτικές ιδέες της -το "δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα"- και δίνοντας βήμα για την ανάλυση καθενός από τα συστατικά στοιχεία της σε διαφορετικό/ή συγγραφέα. Το αποτέλεσμα είναι η θαυμάσια αποδόμηση μιας περίπλοκης έννοιας και ένας υπέροχος νέος τρόπος να γράφουμε θεωρία. Ιδιοσυγκρασιακό και ταυτόχρονα πληροφοριακό, προσωπικό και ταυτόχρονα απρόσωπο, το Δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα ασκεί μια έλξη που είναι σχεδόν τόσο ακαταμάχητη όσο και τα γραπτά της ίδιας της Arendt.»

Corey Robin, καθηγητής πολιτικών επιστημών

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μία ακόμη θεωρητική πραγμάτευση του κωμικού είδους και των σωζόμενων δραμάτων. Απεναντίας, ο συγγραφέας του εξετάζει συστηματικά όλες τις πρακτικές πλευρές της παράστασης της κωμωδίας στην αρχαία Ελλάδα, από τις απαρχές του είδους μέχρι και τη Νέα Κωμωδία, και ανασυνθέτει τη θεατρική πράξη με τρόπο εύληπτο τόσο για τον εξειδικευμένο ερευνητή όσο και για τον μη ειδικό αναγνώστη. Ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου πραγματεύονται γενικά θέματα, όπως η εξελικτική πορεία της κωμωδίας, οι εορτές, τα θέατρα και οι κωμικοί ποιητές. Ωστόσο, τα πιο πρωτότυπα μέρη του είναι εκείνα που αφιερώνονται στους ηθοποιούς και το ύφος της υπόκρισης, τους γυναικείους ρόλους, τα προσωπεία και τις ενδυμασίες, καθώς και στις χειρονομίες και τη γλώσσα του σώματος. Ο συγγραφέας βασίζεται κυρίως σε αρχαιολογικά τεκμήρια –αγγεία και ειδώλια– από όλο τον ελληνικό κόσμο, τα οποία υποβάλλονται σε νέα ερμηνεία, που ανατρέπει πολλές καθιερωμένες παραδοχές. Μέσα από την ανάλυσή του, η κωμωδία αναδεικνύεται τελικά όχι μόνο ως επιχώριο αθηναϊκό λογοτεχνικό είδος, αλλά και ως ολοκληρωμένη παραστατική τέχνη πανελλήνιας εμβέλειας.

Η έκδοση Θεός αναίτιος: περί του πλατωνικού μύθου του Ηρός πραγματεύεται τον εσχατολογικό μύθο με τον οποίο κλείνει ο Πλάτων την Πολιτεία. Ο γενναίος Ηρ πεθαίνει στη μάχη, αλλά ο θάνατός του δεν είναι τελειωτικός. Θα αναστηθεί μετά από δώδεκα μέρες και θα διηγηθεί όσα είδε στον άλλο κόσμο —τις φρικτές τιμωρίες που περιμένουν τους άδικους και τις επιβραβεύσεις των δικαίων. Την μεταθανάτια εμπειρία του Ηρός την μεταφέρει στους συνομιλητές του ο Σωκράτης, παρεμβαίνοντας κάθε τόσο στην ιστορία και καταλήγοντας ότι ο μύθος αυτός «θα μπορούσε και εμάς να μας σώσει, αν τον πιστέψουμε» (621c).

Στο βιβλίο ενσωματώνεται μια καινούρια νεοελληνική απόδοση του πλατωνικού μύθου αλλά και επεξηγηματικά σχόλια ώστε να δοθεί η δυνατότητα μια συνολικότερης ερμηνείας του μύθου.

(από την παρουσίαση του βιβλίου)

Η διάγνωση του φασισμού ως ισχυρού ψυχολογικού και πολιτισμικού φαινομένου από τον Μπατάιγ αντανακλά την πρόθεση του να συνδυάσει τη μαρξιστική ανάλυση της καπιταλιστικής κοινωνίας με την κατανόηση των συναισθηματικών και συμβολικών διαστάσεων της συλλογικής εμπειρίας. Η "Ψυχολογική δομή του φασισμού" είναι από τα πρώτα κείμενα που εξετάζουν την απήχηση και την αποτελεσματικότητα της φασιστικής έλξης, με αφετηρία πρόσφατες για την εποχή του συγγραφέα ψυχολογικές, ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις. Οι λιβιδινικές σχέσεις της μάζας με τον ηγέτη και η αμφισημία του ταμπού, οι δυνάμεις έλξης και αποστροφής που περιβάλλουν το ιερό, οι "ανορθολογικές" πρακτικές οργιαστικής σπατάλης στις "κοινωνίες του δώρου" -όπως μελετήθηκαν από τον Φρόυντ, τον Ντυρκέμ και τον Μαρσέλ Μως, αντίστοιχα- αποτελούν καθοριστικές ιδέες που κατευθύνουν την ανάλυση του Μπατάιγ για τον φασισμό. Στόχος του Μπατάιγ είναι να υπερβεί τον οικονομισμό της διαδεδομένης τότε μαρξιστικής ανάλυσης και να αναδείξει τη σημασία "ανορθολογικών" παραμέτρων οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία του φασισμού, αντί να αξιοποιηθούν από το επαναστατικό εργατικό κίνημα.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το Καθολικό της Ιερός Μονής Μεγίστης Λαύρας αποτελεί ένα εμβληματικό κτήριο για την ιστορία του Αγίου Όρους, καθώς πρόκειται για το πρώτο από τα μεγάλα Καθολικά που κατασκευάστηκαν στη χερσόνησο, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά στην ιστορία του Αγίου Όρους τη μορφή των μοναστηριών που γνωρίζουμε σήμερα. Επίσης, είναι ένα κτήριο ακριβώς χρονολογημένο το 963, γεγονός που σπανίζει στα μεσοβυζαντινά κτήρια, ακόμα και στα σημαντικότερα. Τέλος, οι συνθήκες της ίδρυσής του είναι εν πολλοίς γνωστές από τα κείμενα. Παρ' όλα ταύτα, το κτήριο εμφανίζεται περιορισμένα στη διεθνή βιβλιογραφία, κυρίως χάρις στις μελέτες του Παύλου Μυλωνά. Ωστόσο έλειπε μέχρι σήμερα μια μονογραφία που να αναλύει το σύνολο του κτηρίου, την ιστορία του, τις επιρροές του και τις διαδοχικές φάσεις του με αναλυτικά σχέδια και εικόνες. Βασισμένο σε σύγχρονη λεπτομερή ηλεκτρονική αποτύπωση και φωτογράφηση, το παρόν πόνημα προσπαθεί να καλύψει το κενό αυτό, αποτελώντας μια πλήρη και εμπεριστατωμένη μελέτη της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής του κτηρίου.

Ακολουθούν τέσσερα παραρτήματα: στο πρώτο αναπτύσσεται η διακόσμηση με πλακίδια Ιζνίκ του κυρίως ναού, στο δεύτερο παρατίθεται σύνταγμα των ναών με κιονοστήρικτες λιτές-νάρθηκες, στο τρίτο, το οποίο έχει συγγραφεί από τη Βασιλική Συθιακάκη-Κριτσιμάλλη, δρ. αρχαιολόγο, αναπτύσσεται διεξοδικά το θέμα της μαρμάρινης διακόσμησης του ναού και στο τέταρτο συλλέγονται οι ναοί με κυλινδρικό τύμπανο.

Στο βιβλίο περιλαμβάνεται εκτενής περίληψη στα αγγλικά και ρωσικά.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στην κριτική και την ιστοριογραφία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, καθώς και σε εκείνες της τέχνης, η έννοια της «γενιάς» έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως τόσο για την περιοδολόγησή τους, όσο και για τον προσδιορισμό μιας πληθώρας «γενιών» λογοτεχνικών ή καλλιτεχνικών. Εντούτοις, η βασική διεθνής βιβλιογραφία και θεωρητική συζήτηση σχετικά με την έννοια αυτή αγνοείται σχεδόν ολοσχερώς.

Ως εκ τούτου, θεωρώ πως εκκρεμούν αναπάντητα μια σειρά από θεμελιακά ερωτήματα: Πώς ορίζεται μια λογοτεχνική ή καλλιτεχνική «γενιά»; Πότε και πώς συγκροτείται; Ποια ηλικιακά όρια έχει; Ποιους περιλαμβάνει; Πόσα χρόνια διαρκεί και είναι ενεργή ως «γενιά»; Οι «γενιές» εμφανίζονται σποραδικά ή έχουν κανονική περιοδικότητα; Πώς διαδέχεται η μία «γενιά» την άλλη; Οι «γενιές» γεννιούνται ή γίνονται; Ποια είναι η σχέση της βιολογικής ηλικίας με τη λογοτεχνική ή καλλιτεχνική; Ποιες είναι οι αντιστοιχίες και οι σχέσεις των συνήλικων λογοτεχνικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών, πολιτικών και ευρύτερα κοινωνικών «γενιών» μεταξύ τους; Οι «γενιές» συγκροτούνται και δρουν πραγματικά και συνειδητά στο ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής τους ή είναι επινοήσεις των ιστορικών, που τις κατασκευάζουν εκ των υστέρων; Οι «γενιές» είναι υπαρκτές και δρώσες κοινωνικές οντότητες στο πεδίο της ιστορίας ή είναι «τόποι μνήμης»;

Στην παρούσα μελέτη επιχειρώ μια κριτική επισκόπηση των γενεακών θεωριών και συστημάτων περιοδολόγησης της ιστορίας, της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα. Παρουσιάζονται αρχικά στην ανέλιξή τους οι σχετικές εμπειρικές αντιλήψεις από τον Βολταίρο και τον Ιμμάνουελ Καντ μέχρι τους Σαρλ Σενιομπός και Βίλχελμ Ντιλτάμ· στη συνέχεια αναλύονται οι διαδοχικές γενεακές θεωρίες και τα συστήματα περιοδολόγησης της ιστορίας της λογοτεχνίας και της ιστορίας της τέχνης που διατυπώθηκαν από τους Φρανσουά Μαντρέ, Ορτέγκα υ Γκασσέτ, Βίλχελμ Πίντερ, Καρλ Μάννχαϊμ, Ερνστ Μπλοχ, Αλμπέρ Τιμπωντέ, Άρνολντ Χάουζερ, Πιερ Μπουρντιέ, Πιερ Νορά κ.ά.

Προσπαθώ, τέλος, να ιστορικοποιήσω τις παραπάνω θεωρίες ως προς την αλληλουχία και τις αποκλίσεις/διαφοροποιήσεις τους, καθώς και τη διαλεκτική τους αντιπαράθεση εντός του εκάστοτε εννοιολογικού τους πλαισίου.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση είναι μια επέτειος ορόσημο και προσκλητήριο. Μας προσκαλεί να θυμηθούμε, να διαβάσουμε, να στοχαστούμε, να μετουσιώσουμε τη συγκίνηση σε γνώση και τη γνώση σε κριτικό και αυτοκριτικό λόγο. Για να ανταποκριθεί στο προφανές χρέος του, να τιμήσει τον Αγώνα με τρόπο παιδευτικό, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία αποφάσισε να εκδώσει, στη σειρά «Κείμενα Μνήμης» και με την ευθύνη της επιστημονικής επιτροπής που συστάθηκε γι' αυτόν τον σκοπό, δυσεύρετα απομνημονεύματα/ημερολόγια αγωνιστών και ιστοριογραφήματα του 19ου αιώνα που επικεντρώνονται στην Επανάσταση.

Ο πρώτος τόμος της σειράς ήταν τα Απομνημονεύματα της δευτέρας πολιορκίας του Μεσολογγίου του Ηπειρώτη αγωνιστή Αρτέμιου Ν. Μίχου. Ο δεύτερος τόμος, που εκδίδεται με την επιστημονική επιμέλεια του Στέφανου Παπαγεωργίου, έχει ένα εξαιρετικό γνώρισμα που επαυξάνει την καθαυτό αξία του: είναι το πρώτο αυτοβιογραφικό κείμενο αγωνιστή της Επανάστασης που ιστορεί τη γενέθλια δεκαετία του 1820, το οποίο τυπώθηκε και κυκλοφόρησε στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα. Πρόκειται για τα Απομνημονεύματα πολεμικά του Χριστόφορου Περραιβού, συντρόφου του Ρήγα Φεραίου και μυημένου στη Φιλική Εταιρεία από το 1817.

Και μόνο η θερμότητα που κυριεύει ένα κείμενο κατά τα λοιπά ψυχρό, όταν γίνεται λόγος για τις πληγές που ανοίγει η διχόνοια, είτε στα πεδία των μαχών είτε στα πεδία των πολιτικών συγκρούσεων ανάμεσα σε ματαιόδοξα άτομα ή εξουσιόφιλες φατρίες, θα αρκούσε για να συστήσει τα Απομνημονεύματα του Χριστόφορου Περραιβού ως ανάγνωσμα υψηλής παιδευτικής αξίας. Το συμπέρασμα του αγωνιστή του '21 είναι απλούστατο: «Αφ' όλας τα οποίας εκερδίσαμεν νίκας έως την σήμερον κατά των ενθρών, η ενδοξοτέρα, η αθάνατος και η σωτήριος δια το έθνος μας είναι το να καταπαύσωμεν αυτήν την κατηραμένην και ολέθριον διχόνοιαν».

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο περιλαμβάνει το ημερολόγιο του Σωκράτη Κοσμίδη, ενός από τους τρεις υπαλλήλους της Τράπεζας της Ελλάδος που, τον Απρίλιο του 1941, κλήθηκαν από τη Διοίκηση της Τράπεζας να συμμετάσχουν στην αποστολή μεταφοράς του ελληνικού χρυσού εκτός της κατεχόμενης Ελλάδας. Την εισαγωγή υπογράφει η ιστορικός Άντζελα Καραπάνου και επιστημονικός υπεύθυνος της σειράς είναι ο επίκουρος καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Ανδρέας Κακριδής.

(από την παρουσίαση του βιβλίου)

Το βιβλίο Η διαμόρφωση της παραγωγικής μεθόδου στα Αρχαία Ελληνικά Μαθηματικά: μια μελέτη υπό το πρίσμα της γνωσιακής ιστορίας, με το οποίο οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης εγκαινιάζουν τη νέα εκδοτική σειρά «Αρχαία Επιστημονική Γραμματεία / Μελέτες», μελετά ένα θέμα κεφαλαιώδους σημασίας για την ιστορία του δυτικού πολιτισμού: τη διαμόρφωση της παραγωγικής απόδειξης στα κλασικά Ελληνικά Μαθηματικά. Ο Reviel Netz, εξέχων εκπρόσωπος της νέας γενιάς των ιστορικών της αρχαίας ελληνικής μαθηματικής επιστήμης, πραγματεύεται το θέμα εστιάζοντας σε δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά της πρακτικής των ελληνικών αποδείξεων, το εγγράμματο διάγραμμα και την τεχνική, λογοτυπική γλώσσα, χωρίς να παραλείπει να αναδείξει τις υλικές και κοινωνικές συνθήκες και πρακτικές εντός των οποίων διαμορφώθηκαν.

Η ανάγνωση του βιβλίου μπορεί να κινηθεί σε τρία επίπεδα: ως περιγραφή των πρακτικών των Ελληνικών Μαθηματικών· ως θεωρία περί της εμφάνισης της παραγωγικής μεθόδου· και ως περιπτωσιολογική μελέτη μιας γενικής θεώρησης για την Ιστορία της Επιστήμης. Ο Netz διερευνά τις πρακτικές που ακολούθησαν οι μαθηματικοί για την κατασκευή και την εισαγωγή γραμμάτων στα διαγράμματά τους, καθώς και τη συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ κειμένου και διαγράμματος στις αποδείξεις τους, προκειμένου να αποσαφηνίσει τις υποκείμενες γνωστικές διαδικασίες. Στη συνέχεια, ακολουθεί μια ενδελεχής εξέταση της μαθηματικής χρήσης της γλώσσας, ειδικότερα δε της χρήσης επαναλαμβανόμενων λογοτύπων. Δύο κρίσιμα κεφάλαια επιχειρούν να καταδείξουν τον τρόπο με τον οποίο δομούνται οι ελληνικές μαθηματικές αποδείξεις και εξηγούν γιατί η ελληνική μαθηματική πρακτική κατορθώνει να είναι τόσο ικανοποιητική. Το τελευταίο κεφάλαιο παρακολουθεί το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο της ελληνικής μαθηματικής πρακτικής.

Η έκδοση απευθύνεται στους ιστορικούς των μαθηματικών και της επιστήμης, στους ιστορικούς της φιλοσοφίας και των ιδεών, στους ιστορικούς του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, σε όσους ενδιαφέρονται για τις σπουδές επιστήμης-κοινωνίας, και ευρύτερα σε κάθε καλλιεργημένο αναγνώστη ο οποίος ενδιαφέρεται για την ιστορία του πολιτισμού μας.

Στην πολύγλωσση και πλούσια εικονογραφημένη έκδοση περιλαμβάνονται τριάντα εισηγήσεις των παγκοσμίως πιο σημαντικών μελετητών του έργου του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, οι οποίες παρουσιάστηκαν στα δύο συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν στο Ηράκλειο και στην Αθήνα, κατά το 2014, με την ευκαιρία των εκδηλώσεων για τα 400 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου κρητικού ζωγράφου. Το υλικό του τόμου διαιρείται σε δύο κύριες ενότητες («Τα χρόνια της Κρήτης» και «Από την Κρήτη στη Βενετία, τη Ρώμη και το Τολέδο»), ενώ ειδικές μελέτες αφιερώνονται στα προβλήματα που σχετίζονται με το «Τρίπτυχο της Μόδενας» και τον «Λαοκόοντα».

Τα «εγκλήματα των ισχυρών» αποτελούν μια σχετικά νέα αναλυτική κατηγορία στην Εγκληματολογία, και συγκεκριμένα υπό το επιστημολογικό παράδειγμα της Κριτικής Εγκληματολογίας. Μιλάμε για ένα ευρύ φάσμα εγκλημάτων τα οποία μέχρι τη δεκαετία του 1970 είτε δεν λογίζονταν ως εγκλήματα είτε δεν τους αποδιδόταν η πρέπουσα σημασία.

Σε αντίθεση με την παραδοσιακή Εγκληματολογία, που εστιάζει την ανάλυσή της στα φυσικά πρόσωπα, η θεωρία για τα εγκλήματα των ισχυρών θέτει στο επίκεντρο ποικίλα «συστήματα εξουσίας» και οντότητες-δράστες. Ως «εγκλήματα των ισχυρών» καταγράφονται εγκλήματα του κράτους, του ιδιωτικού τομέα, αλλά και των συμπράξεών τους, η δράση του οργανωμένου εγκλήματος, καθώς και όψεις της διαφθοράς, που στην εποχή μας έχουν σαφώς συμβιωτική και λειτουργική σχέση. 

Στο παρόν βιβλίο συγκεντρώνονται σε έναν ενιαίο τόμο θεωρητικές προσεγγίσεις και κριτικές αποτιμήσεις σχετικά με τα αίτια, τις επιμέρους εκδοχές και την αντιμετώπιση των εγκλημάτων των ισχυρών, από την οπτική ιδίως της Εγκληματολογίας, αλλά και του ποινικού και του δημοσίου δικαίου. Σκοπός μας να αποτυπωθεί η προβληματική για τα εγκλήματα που αποτελούν το επίκεντρο κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών κρίσεων στην εποχή μας, ιδίως δε στην Ελλάδα. 

Καταξιωμένοι πανεπιστημιακοί και νέοι εξειδικευμένοι επιστήμονες συνεισφέρουν στο έργο αυτό, το οποίο απευθύνεται σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, σε ερευνητές των φαινομένων αυτών και σε επαγγελματίες του ποινικοκατασταλτικού συστήματος (δικαστικούς λειτουργούς, αστυνομικούς, στελέχη του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) και φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα έναυσμα για ουσιαστικό διάλογο σχετικά με τα αίτια και τις πολιτικές αντιμετώπισης των εγκλημάτων των ισχυρών.

 «Με την Ιστορία των νεότερων Ελλήνων από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Β΄ μέχρι το 1825 του Γάλλου φιλέλληνα Claude Denis Raffenel, η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος προσθέτει έναν ακόμη τόμο στη σειρά μεταφρασμένων στα ελληνικά απομνημονευμάτων φιλελλήνων και φιλελληνικών φυλλαδίων, την οποία εκδίδει με αφορμή τον επετειακό εορτασμό το 2021 των 200 χρόνων από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης.

Ο Γάλλος φιλέλληνας Reffenel υπηρέτησε τον ελληνικό αγώνα της ανεξαρτησίας τόσο με τη συμμετοχή του στις πολεμικές επιχειρήσεις με το σώμα του Charles Fabvier το 1826, κατά τις οποίες μάλιστα έχασε τη ζωή του, όσο και με την υποστήριξη της ελληνικής υπόθεσης μέσα από τη συγγραφή των έργων του που αφορούν την ιστορία των Ελλήνων μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους και κυρίως τα γεγονότα του απελευθερωτικού αγώνα, ο οποίος βρισκόταν σε εξέλιξη…».

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

 «Ο Γάλλος φιλέλληνας Olivier Voutier (Thouars, 30 Μαΐου 1796 - Hyeres, 19 Απριλίου 1877) φοίτησε στη ναυτική σχολή της Βρέστης (1811-1815) και στη συνέχεια κατατάχτηκε στο γαλλικό ναυτικό.

[…] Το 1821, μετά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, ο Voutier παραιτήθηκε από το γαλλικό ναυτικό, προκειμένου να έρθει στην Ελλάδα και να λάβει μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων. Στο Παρίσι γνώρισε τον Σκοτσέζο φιλέλληνα Thomas Gordon. Με πρωτοβουλία του Gordon ναυλώθηκε ένα πλοίο, γεμάτο όπλα και πολεμοφόδια για τον ελληνικό αγώνα, στο οποίο επιβιβάστηκαν Έλληνες εθελοντές, σπουδαστές σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, και πολλοί φιλέλληνες, ανάμεσά τους και ο Voutier.

[…] Σε αυτόν τον αυτόπτη μάρτυρα θα καταφύγει ο Γάλλος ζωγράφος Eugene Delacroix, προκειμένου να αντλήσει υλικό για έναν πίνακα που ήθελε να φιλοτεχνήσει, με θέμα τις σφαγές που συντελέστηκαν στη Χίο τον Μάρτιο – Απρίλιο του 1822. Τα απομνημονεύματα του Voutier αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για τον Delacroix, ο οποίος, με τη μεσολάβηση του κουνιάδου του, θα τον υποδεχτεί στην οικία του στις 12 Ιανουαρίου 1824 και θα λάβει άμεση πληροφόρηση για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Η πιο εμφατική σκηνή του πίνακα του Delacroix, ο οποίος εκτέθηκε στο Salon του Παρισιού το 1824, το νήπιο που επιχειρεί να θηλάσει από το στήθος της νεκρής μητέρας του αποτελεί μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, την οποία παραθέτει ο Voutier: Ένας ταξιδιώτης, που ήταν μάρτυρας της καταστροφής της Χίου, μου είπε ότι δεν είχε βιώσει πιο οδυνηρό αίσθημα από τη θέα του πτώματος μιας νεαρής γυναίκας, στο οποίο ένα παιδί ζούλαγε με τα άπληστα χέρια του του ωχρούς μαστούς της.»

(από το βιβλίο) 

«Με τη μετάφραση στα ελληνικά του Note sur la Grece του Γάλλου φιλέλληνα Francois Auguste Rene, vicomte de Chateaubriand η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος (Ι.Ε.Ε.Ε.), με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το 2021, εγκαινιάζει μια νέα σειρά φιλελληνικών κειμένων, μεταφρασμένων στα ελληνικά, η οποία περιλαμβάνει απομνημονεύματα φιλελλήνων, που πολέμησαν στο πλευρό των Ελλήνων, και φιλελληνικών φυλλαδίων, τα οποία εκδόθηκαν προς υποστήριξη του ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας.

[…] Το Υπόμνημα περί της Ελλάδας του Γάλλου φιλέλληνα De Chateaubriand, το οποίο αποτελεί τον πρώτο τόμο της νέας σειράς, εκδόθηκε στο Παρίσι το 1825, ενώ η Ελληνική Επανάσταση μαινόταν. Πρόκειται για υπερασπιστικό μανιφέστο του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, τον οποίο νομιμοποιεί έναντι της οθωμανικής κυριαρχίας.»

(από τον πρόλογο της έκδοσης) 

Το παρόν έργο αποτελεί μια εμπεριστατωμένη συγχρονική περιγραφή της κυθηραϊκής γλωσσικής ποικιλίας σ’ όλα τα γλωσσικά επίπεδα, βασισμένη στην ανάλυση ρέοντος προφορικού ιδιωματικού λόγου. Καταγράφονται με συστηματικότητα τα σημαντικότερα φωνητικά, μορφολογικά, συντακτικά και λεξιλογικά φαινόμενα που στοιχειοθετούν το γλωσσικό ιδίωμα των Κυθήρων, ενώ παράλληλα ο αναγνώστης μπορεί να βρει πλήθος παραδειγμάτων που διαφωτίζουν τα υπό μελέτη γλωσσικά φαινόμενα.