ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Η έκδοση περιλαμβάνει τα κείμενα των ομιλιών που εκφωνήθηκαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου «1821 και απομνημόνευμα. Ιστορική χρήση και ιστοριογραφική γνώση», το οποίο διοργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής στις 21-22 Μαρτίου 2019 στο πλαίσιο του Κύκλου Δράσεων «1821-2021. 200 Χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Ιστορία – Αρχεία – Μνήμη», του Ιδρύματος της Βουλής.

«Ο φεμινισμός», έγραφε η Μαρί Σίαρ το 1986, «είναι η ριζοσπαστική ιδέα ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι». Με άλλα λόγια, οι γυναίκες πρέπει να έχουν δύναμη, αυτενέργεια, ελευθερία, να ελέγχουν οι ίδιες το σώμα τους, να είναι ισότιμες με τους άνδρες. Όμως ακόμα και σήμερα, ύστερα από πολλές δεκαετίες αγώνων, οι γυναίκες εξακολουθούν να διαδηλώνουν, να διαμαρτύρονται, να γράφουν και να μιλούν διεκδικώντας τα αυτονόητα δικαιώματά τους. Για να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα πώς εμφανίστηκε το φεμινιστικό κίνημα και σε τι αποσκοπεί. Το βιβλίο της Ντέμπορα Κάμερον λειτουργεί ως ασφαλής οδηγός σε τούτη την αναζήτηση, κάνοντας μια συνοπτική αναδρομή στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος και εξετάζοντας με σαφήνεια τις ποικίλες πτυχές και βλέψεις του.

Η Κάμερον ξεδιαλύνει το κουβάρι των φεμινιστικών συζητήσεων κατανέμοντάς τις σε έξι θεματικές —ανδρική κυριαρχία, δικαιώματα, εργασία, κοινωνική κατασκευή της θηλυκότητας, σεξ και κουλτούρα— και εκθέτοντας τους βασικούς προβληματισμούς και τα κυριότερα επιχειρήματα με ενάργεια και αμεσότητα. Η παρουσίαση καλύπτει όλους τους ιστορικούς «φεμινισμούς», ξεκινώντας από τους αγώνες για τη γυναικεία ψήφο τον 19ο αιώνα και φτάνοντας μέχρι το λεγόμενο «τέταρτο κύμα». Στην εποχή του #metoo, του μισθολογικού χάσματος ανδρών και γυναικών, της διαδικτυακής παρενόχλησης και του ανησυχητικά μεγάλου αριθμού γυναικοκτονιών, ο φεμινισμός, ένα από τα σημαντικότερα διανοητικά, πολιτισμικά και πολιτικά κινήματα του σύγχρονου κόσμου, παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ.

"Ο Αδαμάντιος Ανεστίδης γεννήθηκε το 1933 στο Φανάρι, από γονείς με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη και τη Βιθυνία: από τη Ραιδεστό ο πατέρας του Σταύρος και από το Κατιρλί η μητέρα του Παρασκευή. Εκεί, στο Φανάρι, στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες του σπουδές. Μετά την αποφοίτηση του από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίδαξε ως φιλόλογος στα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη, από το 1962 έως το 1975, και κατόπιν στο Κολλέγιο Αθηνών, έως τη συνταξιοδότηση του το 1996. Στα δύο αυτά εκπαιδευτήρια, με δική του πρωτοβουλία, πραγματοποιήθηκαν εκδόσεις βιβλίων βοηθητικών για τη διδασκαλία των μαθημάτων, τα οποία απευθύνονταν κυρίως στους καθηγητές, ενώ τόσο στου Ζηρίδη όσο και στο Κολλέγιο ίδρυσε ομίλους βιβλιογραφίας για τους μαθητές."


(απόσπασμα από το βιβλίο)

Τα ΟΝΕΙΡΑ που απαρτίζουν την παρούσα συλλογή προέρχονται από τα ημερολόγια και τις επιστολές του Φραντς Κάφκα, πρόκειται δηλαδή για καταγραφές ονείρων εν είδει υπενθύμισης ή και εξορκισμού: «Μη στραφείτε εναντίον μου. Μόνο στα όνειρα είμαι τόσο αλλόκοτος».

Ο Κάφκα, όπως μαρτυρούν τα ημερολόγιά του, βασανίζεται από αϋπνίες και ιδιαίτερα ανήσυχο ύπνο, παρακολουθεί δε και καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια τις νυχτερινές αυτές εμπειρίες, συχνά ως ολονύχτια πάλη που τον αφήνει εξουθενωμένο. Στο πλαίσιο αυτής της δυσκολίας με τον ύπνο, γίνεται κατανοητή η βαθύτατα αμφίθυμη σχέση που αναπτύσσει με το ονειρεύεσθαι, καθώς συχνά συνεπάγεται τη στέρηση του αναζωογονητικού ύπνου: «Άλλωστε δεν πρόκειται να κοιμηθώ, παρά μόνο να ονειρευτώ».

Τα όνειρα παρουσιάζονται ως βάσανος αλλά και έμπνευση και πλήρωση, πηγή ευτυχίας αλλά και φόβου – «αν και πολύ πιο σπάνια το πρώτο από το δεύτερο».

Ταυτόχρονα, πρόκειται για περίτεχνες, εκ των υστέρων εξιστορήσεις, στις οποίες συχνά το όνειρο καθαυτό γίνεται αντικείμενο αναστοχασμού: «Όταν ξυπνώ, βρίσκω όλα τα όνειρα συγκεντρωμένα γύρω μου, αλλά αποφεύγω να τα ξανασκεφτώ».

Είναι προφανές ότι με τη συλλογή αυτή δεν παρουσιάζονται «τα όνειρα του Κάφκα» καθαυτά, αλλά προσεχτικές αφηγηματολογικές κατασκευές στις οποίες ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει τη δημιουργική φαντασία που καθιέρωσε τον Κάφκα ως έναν από τους πλέον σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σ' έναν αιώνα εμφύλιων σπαραγμών (1833-1936), ο Ισπανικός Εμφύλιος (1936-39) αναδείκνυε κατά το πλέον τραγικό τρόπο τον Διχασμό της "πληθυντικής Ισπανίας". Άλλος πόλεμος κι άλλοι εμφύλιοι έγιναν στην "αναρχοαυτόνομη Καταλονία", άλλος-οι στην παραδοσιακά συντηρητική και καθολική Βασκική, άλλος-οι στις "δεξιές περιφέρειες" Ναβάρα, Καστίλλη-Λεόν, Γαλικία, άλλος-οι "στους χώρους της κολεκτίβας και της επανάστασης" στην Καταλανοαραγονία και την Ανδαλουσία, άλλος-οι στις τρεις πρωτεύουσες της Δημοκρατίας (Μαδρίτη, Βαλένθια, Βαρκελώνη). Επιθετικός ο πόλεμος του αντεπαναστατικού ενιαίου Μπλόκου της Δεξιάς, αμυντικός του επαναστατικού Λαϊκού (πολυ)Μετώπου της Αριστεράς. Προτεινόμενος ορισμός: "Ο Ισπανικός Εμφύλιος είναι η σύγκρουση της δεξιάς αντίληψης για την Ισπανία με τις αριστερές αντιλήψεις για τις Ισπανίες και, παράλληλα, η σύγκρουση αυτών των αριστερών αντιλήψεων μεταξύ τους και της κάθε μίας με τον εαυτό της".

Η νίκη της Εθνικής Ισπανίας του Φράνκο οδηγούσε στην εξορία "τις ηττημένες Ισπανίες της Δημοκρατίας, της μεταρρύθμισης και της επανάστασης". Ο Φρανκισμός μακροημέρευσε πάνω στον "μεγάλο φόβο": "Ή Καουντίγιο ή Εμφύλιος". Ύστερα, η μετάβαση από τη δικτατορία στη Δημοκρατία επιτεύχθηκε χάρη στη "συμφωνία της σιωπής" ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους του Εμφυλίου, ενώ η μεταπολίτευση εδραιώθηκε "in absentia της ιστορικής μνήμης".

Σήμερα, με αφορμή το "καταλανικό ζήτημα", επέστρεψαν η Διχόνοια και η απειλή της Διαίρεσης, ενώ "η πολεμική του Διχασμού συνεχίζεται στα τυπογραφεία ανάμεσα στη φιλοφρανκική και την αντιφρανκική ιστοριογραφία".

Εξαιτίας του δικού της εθνικού Διχασμού και της εμπλοκής της στον Ισπανικό Εμφύλιο, η Ελλάδα "παρεμπίπτει" στο παρόν έργο...

Ο αυτοβιογραφικός λόγος του Τσίλλερ, μια συναρπαστική εναλλαγή αποκάλυψης και απόκρυψης, δείχνει πως η συνάντηση του αρχιτέκτονα με την Ελλάδα του Γεωργίου Α΄και του Τρικούπη, παρά το πικρό του τέλος, υπήρξε γόνιμη και αμοιβαία επωφελής.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Έρασμος θεωρείται, ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του λεγόμενου χριστιανικού ουμανισμού: αυτός ανέδειξε όσο κανένας άλλος την ανάγκη της ζεύξης του αρχαίου, ελληνικού κυρίως, πνεύματος με τις Γραφές και τη χριστιανική ευσέβεια. Διέτρεξε κατά μήκος και κατά πλάτος τον ευρωπαϊκό χώρο, ξεκινώντας βόρεια από τα κολεγιακά κέντρα της Αγγλίας, την Οξφόρδη και το Καίμπριτζ, και φτάνοντας μέχρι την παπική πρωτεύουσα, σε μια προσπάθεια να καταδείξει ότι τα ηθικά διδάγματα που φωλιάζουν στα έργα της ελληνορωμαϊκής γραμματείας βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με τη Βίβλο και τα κηρύγματα του Ιησού Χριστού, όπως μας τα παραδίδουν οι αποστολικές διδαχές.

Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος του πνεύματος πάσχισε σε όλη του τη ζωή να αποδείξει ότι με εργαλείο την τέχνη της φιλολογίας είναι εφικτό να αποκατασταθούν και να σχολιαστούν κείμενα της αρχαίας ελληνορωμαϊκής γραμματείας και η αυθεντική ευαγγελική παράδοση.

Δυστυχώς το έργο του δεν μελετήθηκε συστηματικά ούτε αναδείχθηκε από τους Έλληνες στοχαστές. Από τα συγγράμματα και τα δοκίμιά του μόνο το Laus Stultitiae (Μωρίας Εγκώμιον/Encomium moriae) μεταφράστηκε αρχικά στα ελληνικά από τον Κοσμά Κοκίδη και έπειτα από τον Στρατή Τσίρκα, ενώ το θέμα της ερασμικής και νεοελληνικής προφοράς σχολιάστηκε επανειλημμένα από τον Γιώργο Μπαμπινιώτη σε βιβλία και άρθρα του.

[...] Η πνευματική πορεία που ακολούθησε ο Έρασμος ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στον συντηρητικό κόσμο και τους οπαδούς της σχολαστικής παράδοσης, κυρίως από τότε που άρχισε να αμφισβητεί την εγκυρότητα κειμένων εμβληματικών για τη χριστιανοσύνη, ή μάλλον για την Αγία Έδρα, όπως η λατινική μετάφραση της Βίβλου από τον άγιο Ιερώνυμο, η περίφημη Βουλγάτα. Χαρακτηριστικά, έγραψε ο Έρασμος:

Παρακαλώ τους συκοφάντες μου να καταλάβουν πως αφιέρωσα τα νιάτα μου μελετώντας με πάθος τα αρχαία γράμματα και με πολλά ξενύχτια μπόρεσα να αποκτήσω μια μέτρια γνώση της λατινικής και της ελληνικής γλώσσας, όχι γιατί αναζητούσα κάποια μάταιη δόξα ή για να ευφράνω με ασήμαντες χαρές το πνεύμα μου, αλλά για να ομορφύνω τον ναό του Κυρίου, που τον ντροπιάζουν η αμάθεια και η βαρβαρότητα, για να τον στολίσω με πλούτη παραγνωρισμένα και να παρακινήσω τις γενναίες διάνοιες να αγαπήσουν τις άγιες Γραφές...».

(από το βιβλίο)

Ο τόμος είναι χωρισμένος σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη με τον τίτλο «Studi sulla tipografia veneziana. Omaggio alla stampa e alla plurisecolare editoria veneziana» δημοσιεύονται 13 μελέτες που αφορούν τα τυπογραφεία και την παραγωγή βιβλίων στη Βενετία. Στη δεύτερη με τον τίτλο «Atti del convegno Spazi veneziani e spazi mediterranei. Legami tra Venezia e il mare in possibili itinerari di ricerca nell’Archivio di Stato di Venezia», δημοσιεύονται 14 εισηγήσεις του ομώνυμου συνεδρίου που έλαβε χώρα στη Βενετία στις 12-13 Νοεμβρίου 2018. Στην τρίτη ενότητα με τον τίτλο «Ricerche» δημοσιεύονται 6 μελέτες που αφορούν ζητήματα των ελληνικών βενετοκρατούμενων περιοχών και των Ελλήνων της διασποράς.

Είναι σήμερα η Ευρώπη χριστιανική; Και αν ναι, με ποιον τρόπο; Μπορεί να παραμείνει χριστιανική υιοθετώντας νοσταλγικές, αυταρχικές και ταυτοτικές θέσεις; Στο όνομα ποιου χριστιανισμού μιλούν άραγε εκείνοι που, πολλές φορές με φανατισμό, αντιτάσσουν τις "χριστιανικές αξίες" σε δύο εξίσου απειλητικές και πανίσχυρες, κατά τη γνώμη τους, δυνάμεις: την εκκοσμικευμένη κοινωνία και το κατακτητικό Ισλάμ; Οι Ευρωπαίοι, υποστηρίζει ο συγγραφέας, νιώθουν πράγματι ορφανεμένοι από το χριστιανικό παρελθόν τους. Η αναβίωσή του ωστόσο δεν θα επιτευχθεί ούτε με την επίκληση μιας ανενεργής πλέον παράδοσης, ούτε με νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως απαιτούν η συντηρητική Δεξιά και οι διάφορες φονταμενταλιστικές τάσεις. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να επιβιώσει ως ένα αυτοαναφορικό και περίκλειστο σύστημα αξιών. Πρέπει να επαναφέρει στο προσκήνιο το πνευματικό του στοιχείο και να καταστεί εκ νέου «προφητικός», αναπτύσσοντας μια θεολογία ανοιχτή στον κόσμο και τις περιπέτειές του.

Είναι επιστημονικά διαπιστωμένο: οι γυναίκες είναι αστέρια! Στις Γυναίκες της επιστήμης, ένα βιβλίο γνώσεων με υπέροχη εικονογράφηση, παρουσιάζονται τα πορτρέτα πενήντα σημαντικών γυναικών που προσέφεραν πολλά στους τομείς των φυσικών επιστημών, της τεχνολογίας, της μηχανικής και των μαθηματικών (STEM) από την αρχαιότητα μέχρι τη σημερινή εποχή. Γεμάτη από πανέμορφες και πρωτότυπες εικόνες, αυτή η συναρπαστική συλλογή περιέχει επίσης πληροφορίες γύρω από συναφή θέματα, όπως τα όργανα ενός εργαστηρίου και τα ποσοστά των γυναικών που εργάζονται στις μέρες μας στους κλάδους STEM, ενώ συμπληρώνεται με ένα εικονογραφημένο γλωσσάρι επιστημονικών όρων.

Στις γυναίκες-πρωτοπόρους που παρουσιάζονται στις σελίδες του βιβλίου περιλαμβάνονται γνωστές προσωπικότητες της επιστήμης, όπως η πρωτευοντολόγος Τζέιν Γκούντωλ, καθώς και λιγότερο γνωστές μορφές όπως η Κάθριν Τζόνσον, η Αφροαμερικανίδα φυσικός και μαθηματικός που υπολόγισε την τροχιά του διαστημοπλοίου Απόλλων 11 το οποίο έφτασε στη Σελήνη το 1969. Τα θαυμαστά επιτεύγματα όλων αυτών των θαρραλέων γυναικών, που ξεπέρασαν με αξιοθαύμαστη επιμονή και αφοσίωση όλα τα εμπόδια και τις προκαταλήψεις που αντιμετώπισαν από το κοινωνικό τους περιβάλλον, αποτελούν μια πολύτιμη πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές γυναικών μηχανικών, βιολόγων, μαθηματικών, γιατρών, αστροναυτών και φυσικών.

Το βιβλίο (διδακτορική διατριβή στο Department of Music, Goldsmiths, University of London, 2015) αφιερώνεται στο πρωτοποριακό έργο του συνθέτη Γιώργου Σισιλιάνου (1920-2005), επικεντρωνόμενο κυρίως στη μελέτη των επιδράσεων, της διαδικασίας και της τεχνικής της σύνθεσης συγκεκριμένων έργων του: Κουαρτέτο εγχόρδων No. 2, Op. 13 (1955), Κουαρτέτο εγχόρδων No. 4, Op. 28 (1967), Σονάτα για βιολί και πιάνο, Op. 45 (1981) και Κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα, op. 51 (1987). Όπως σημειώνει ο συγγραφέας, «ο τελικός σκοπός του βιβλίου είναι να κάνει προσιτά σε μουσικούς και κοινό μερικά από τα πλέον επιδραστικά έργα του Γιώργου Σισιλιάνου, ενός από τους πρωτοπόρους του μεταπολεμικού μοντερνισμού στην Ελλάδα».

Στο πλαίσιο της πραγμάτωσης της Μεγάλης Ιδέας και της προστασίας των ελληνικών πληθυσμών της Ιωνίας από τις τουρκικές βιαιότητες, η Ελλάδα πέτυχε το 1919 να λάβει από την Αντάντ εντολή απόβασης στη Σμύρνη. Το αποκορύφωμα της επιθετικής προσπάθειας του ελληνικού στρατού σε όλη τη διάρκεια της τρίχρονης εκστρατείας που ακολούθησε αποτέλεσαν οι επιχειρήσεις του Ιουνίου-Ιουλίου 1921, η προέλαση προς την Άγκυρα τον Αύγουστο του 1921 και οι επικές μάχες στα ανατολικά του ποταμού Σαγγάριου. Η απόφαση για την προέλαση λήφθηκε με μια διαδικασία κατά την οποία παραγνωρίστηκαν οι στρατιωτικές δυνατότητες που θα καθιστούσαν την επιχείρηση εφικτή με ικανοποιητική πιθανότητα επιτυχίας. Η υψηλή στρατηγική, όπως διατυπώθηκε από την πολιτική ηγεσία, οδήγησε στην εφαρμογή στρατιωτικής στρατηγικής, η οποία ήταν μη υλοποιήσιμη με τα διαθέσιμα μέσα και η εκτέλεσή της σε τακτικό επίπεδο ήταν υπερβολικά επισφαλής. Επιπλέον, η ανάλυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων προς την Άγκυρα οδηγεί στη διαπίστωση μιας σειράς σφαλμάτων, παραλείψεων και δυσχερειών τα οποία εμπόδισαν την ελληνική Στρατιά να επιτύχει αποφασιστική διάσπαση των τουρκικών αμυντικών γραμμών. Από την ανάλυση αυτή προκύπτουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα και διδάγματα με ισχύ και εφαρμογή στις σύγχρονες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τέλος, επιχειρείται μια αποτίμηση της απόφασης για σύμπτυξη δυτικά του Σαγγάριου, όπου πλέον παρατηρούμε μια απότομη μετάπτωση της ελληνικής στρατηγικής, δηλαδή την εγκατάλειψη κάθε πολιτικού σκοπού και την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων αποκλειστικά με βάση τη στρατιωτική αναγκαιότητα

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο εμφύλιος πόλεμος έχει σταδιακά εξελιχθεί στην πλέον διαδεδομένη, πιο καταστροφική και περισσότερο χαρακτηριστική μορφή οργανωμένης ανθρώπινης βίας. Η «μακρά ειρήνη» που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί ένα εν πολλοίς παραπλανητικό σχήμα λόγου, καθώς οι συγκρούσεις στο εσωτερικό των κρατών, από τη σφαγή στη Ρουάντα και την πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ και την ανοιχτή πληγή της Συρίας, έχουν πολλαπλασιαστεί σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Οι εμφύλιοι είναι πόλεμοι παρατεταμένοι, εκτοπίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, όπως υπενθυμίζει η προσφυγική κρίση των ημερών μας, αναζωπυρώνονται εύκολα κι αφήνουν πολύ βαθιά τραύματα στα άτομα και τους λαούς. Ωστόσο, το πώς θα οριστεί ένας εσωτερικός πόλεμος εξαρτάται συχνά από την οπτική γωνία εκείνου που τον ορίζει: αλλιώς τον ορίζει ο κυρίαρχος κι αλλιώς ο επαναστάτης, αλλιώς ο νικητής κι αλλιώς ο ηττημένος, αλλιώς ο άμεσα εμπλεκόμενος κι αλλιώς ο ξένος· και όταν σ’ έναν εσωτερικό πόλεμο παρεμβαίνουν ξένοι παράγοντες, άραγε ο πόλεμος αυτός παραμένει εμφύλιος; Εντέλει, τι είναι εμφύλιος πόλεμος;

Ο Ντέιβιντ Άρμιτατζ επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό μελετώντας πώς επινοείται και πώς μετασχηματίζεται η έννοια στη μακρά ιστορική διάρκεια, εξετάζοντας κατά σειρά τρεις σημαντικές ιστορικές συγκυρίες: μία μεσογειακή, την αρχαία Ρώμη, όταν γεννιέται η έννοια του bellum civile, του πολέμου μεταξύ συμπολιτών· μία ευρωπαϊκή, την πρώιμη νεωτερική Ευρώπη του 17ου και του 18ου αιώνα· και μία παγκόσμια, την εποχή από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τις μέρες μας, όταν πλέον γίνεται λόγος για «παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο». Το βιβλίο του είναι μια γενεαλογία της ιδέας του εμφυλίου· όχι μια εγκυκλοπαιδική αναδρομή στο παρελθόν αλλά μια ιστορία του προβληματισμού που αναπτύχθηκε γύρω από τον εμφύλιο πόλεμο τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια.

Η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη εμβληματική, καθώς αποτελεί εδώ και αιώνες πνευματικό κέντρο των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών: του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού και του μουσουλμανισμού. Η θρησκευτική ανάταση, ωστόσο, πόρρω απέχει από την καθημερινή ζωή της σημερινής πόλης, η οποία σπαράσσεται από μακροχρόνιες και οξύτατες διαμάχες. Τούτες οι διαμάχες ουσιαστικά αφορούν το ποιος έχει την τυπική και την ουσιαστική κυριότητά της, κάτι που ενδιαφέρει όχι μόνο την τοπική κοινωνία αλλά το σύνολο της διεθνούς κοινότητας· είναι χαρακτηριστικό πως, σε μεγάλο βαθμό, ό,τι συνδέεται με την Ιερουσαλήμ αποτελεί αυτομάτως παγκόσμια είδηση!

Το βιβλίο επιχειρεί να καταγράψει, να συνθέσει και ν’ αναλύσει, σε ένα πλαίσιο αμείωτης και αδιάκοπης ρευστότητας, το λαβυρινθώδες πλέγμα των επιμέρους συμφερόντων, διεκδικήσεων, ισχυρισμών και προβληματισμών σχετικά με τον χώρο, τις γειτονιές και τις ανθρώπινες κοινότητες που συγκροτούν την Ιερουσαλήμ. Οι θεωρητικές προσεγγίσεις και οι πολιτικές αποφάσεις για τον χώρο και τη διαχείρισή του είναι όπλα που χρησιμοποιούνται στην πολύμορφη μάχη για την πόλη αυτή – μια μάχη που αποτελεί μικρογραφία της ευρύτερης παλαιστινιο-ισραηλινής διένεξης.

Το βιβλίο στηρίζεται σε πολυετή έρευνα πεδίου, μακροχρόνια τριβή με την πόλη και την καθημερινότητά της, αλλά και σε 90 συνεντεύξεις με ανθρώπους που ζουν ή έζησαν μόνιμα εκεί. Αφορά κάθε αναγνώστη, ειδικό και μη, που θέλει να γνωρίσει καλύτερα την Ιερουσαλήμ και να δει πόσο βαθιά μπορούν να σφραγίσουν τον χαρακτήρα και την εσωτερική εξέλιξη του άστεως η θρησκεία, η ιδεολογία, οι εθνικιστικές περιχαρακώσεις, αλλά και η πολιτική και οικονομική ισχύς.

Χριστίνα Μαξούρη
20 + 1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο