ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Τίτλος: Γιάννης Μόραλης Σχέδια 1934-1994
Κείμενο: Πέγκυ Ζουμπουλάκη, Διονύσης Καψάλης, Ν.Π. Παϊσιος
Σχεδιασμός -Επιμέλεια: Διονύσης καψάλης
Έκδοση: Αθήνα, ΜΙΕΤ, 2008
Σελίδες: 309 με 218 έγχρωμες και α/μ φωτογραφίες
ISBN: 978-960-250-406-2

Τιμή: 75,00 €
Έκπτωση: 10%
Τελική τιμή: 67,50€


Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης σε συνεργασία με την γκαλερί Ζουμπουλάκη και έγινε στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (16 Δεκεμβρίου 2008 έως 15 Φεβρουαρίου 2009).Στην έκθεση αυτή παρουσιάζεται αυτόνομα μια σειρά από 225 σχέδια του Γιάννη Μόραλη, που φιλοτεχνήθηκαν στο διάστημα 1934-1994.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ν.Π. Παΐσιος στο εισαγωγικό του σημείωμα: «Το ύφος των σχεδίων ακολουθεί ή προαγγέλλει, σε γενικές γραμμές που επιτρέπουν πάμπολλες εξαιρέσεις, τις περιόδους της ζωγραφικής του. Σε ό,τι αφορά όμως τη λειτουργία τους, μπορούμε να χωρίσουμε τα σχέδια σε δύο μόνο περιόδους με ορόσημο τη δεκαετία του 1970. Πριν από το ορόσημο αυτό, το σχέδιο απολαμβάνει σχετική αυτονομία σε σχέση με τη ζωγραφική· μετά, χάνει την ελευθερία αυτή αλλά κερδίζει την πειθαρχία της βασιλικής οδού που οδηγεί στη ζωγραφική. Επιβεβαιώνεται ακόμα η εντύπωση ότι ο Μόραλης είναι ο Έλληνας ζωγράφος με τα περισσότερα προσχέδια / μελέτες πριν καταλήξει στο τελικό έργο.

Τέλος, γίνεται ξεκάθαρη η σημασία της τεράστιας οπτικής μνήμης του Μόραλη. Από τη δημιουργία ενός αρχικού θέματος πάνω στο χαρτί μέχρι την πλήρη οργάνωσή του πάνω στο μουσαμά, μπορεί να μεσολαβήσουν μήνες, χρόνια ή και δεκαετίες. Μοιάζουν δηλαδή τα σχέδιά του με σπόρους μουσικών μοτίβων που χρειάζονται καιρό μέσα του για να βλαστήσουν, να οργανωθούν και να αναπτυχθούν σε τραγούδι ή σε ολόκληρη συμφωνία. Πολλές φορές μάλιστα τα μοτίβα αυτά επαναλαμβάνονται από έργο σε έργο ή από δεκαετία σε δεκαετία. Η οπτική μνήμη του Μόραλη αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε ότι, σύμφωνα με την ομολογία του ίδιου του ζωγράφου, δεν έχει μπροστά του, προ οφθαλμών, τα σχέδια ή τις σπουδές του όταν ζωγραφίζει, δεν του χρειάζονται άμεσα, γιατί μέσα του υπάρχει το απόσταγμα του γητεύματός τους. Στο Dictionnaire des idées reçues της ιστορίας της τέχνης ο Πικάσσο έχει καταγραφεί (λανθασμένα) ως εξαιρετικός σχεδιαστής που υστερεί στο χρώμα, ενώ ο Ματίς (πάλι λανθασμένα) έχει καταγραφεί ως ζωγράφος εξαιρετικός στα χρώματά του, που υστερεί όμως στο σχέδιο. Ευτυχώς, στο ανάλογο λεξικό της μικρής ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης, ο Μόραλης δεν μπορεί να κλειστεί σε τέτοια (λανθασμένα) καλούπια: ισορροπεί με ακρίβεια και χάρη δεινού χορευτή πάνω στο τεντωμένο σχοινί που (νομίζουμε ότι) χωρίζει το σχέδιο από το χρώμα.

Στο κλασικό ερώτημα: «Το σχέδιον ή το Χρώμα;» του Εγγονόπουλου, ο Μόραλης απαντά χωρίς δισταγμό: και το σχέδιο και το χρώμα, ή τόσο το σχέδιο όσο και το χρώμα.»

--> ISBN: 978-960-250-405-5
Τιμή: 65,93 €
Τιμή ΜΙΕΤ: 46,15€





Ειδικοί ερευνητές αρχαιολόγοι, βυζαντινολόγοι, επιμελητές μουσειακών συλλογών, συλλέκτες, ιστορικοί της λογοτεχνίας, ανθρωπολόγοι και ιστορικοί παρουσιάζουν στο βιβλίο αυτό μερικές από τις κοινωνικές και πολιτισμικές όψεις των παιχνιδιών στην Ελλάδα, φωτίζοντας παράλληλα ορισμένες ιστορικές τους διαδρομές. Οι σταθμοί που αναδεικνύονται στην περιήγηση των παιχνιδιών στο χρόνο, ως αποτέλεσμα των ειδικών ενδιαφερόντων των συγγραφέων, είναι η αρχαιότητα, οι πρώιμοι και μέσοι βυζαντινοί χρόνοι και η νεότερη εποχή από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι σήμερα, με έμφαση στους δύο τελευταίους αιώνες.

Καταγράφονται τα πρώτα βήματα της εγχώριας βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής αλλά και οι ραγδαίες εξελίξεις της τελευταίας δεκαπενταετίας στην ελληνική αγορά παιχνιδιών. Αποφεύγοντας ιδεολογικά στερεότυπα και αγκυλώσεις περί της αδιάσπαστης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού ανά τους αιώνες, οι μελετητές θέτουν ερωτήματα για τις ομοιότητες και διαφορές των παιχνιδιών σε διαφορετικές εποχές αλλά και σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες μιας συγκεκριμένης εποχής, τονίζοντας το γεγονός ότι τα αντικείμενα του παιχνιδιού είναι φορείς και αντικαθρέφτισμα αλλά και συνδημιουργοί κοινωνικών σχέσεων, ισορροπιών και μετασχηματισμών. Καθώς τα παιχνίδια ταξιδεύουν στο χρόνο, μας ταξιδεύουν παράλληλα και στον κόσμο της παιδικής ηλικίας με τον οποίο είναι πολύ συχνά ταυτισμένα: οι μελέτες του τόμου προβάλλουν τις ποικίλες διαστάσεις που αποκτούν τα παιχνίδια στην καθημερινή ζωή και την ευρύτερη κοινωνία ως μέσα εκπαίδευσης και αγωγής των παιδιών, ως δώρα των ενηλίκων προς τα παιδιά αλλά και ως μέσα συγκρότησης της ταυτότητας. Η εφήμερη διάσταση των παιχνιδιών, ως αντικειμένων που συνδέονται με τα πρώιμα χρόνια του κύκλου της ανθρώπινης ζωής, συχνά δίνει το έναυσμα για καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργία ή κρύβεται πίσω από τη συγκρότηση μιας συλλογής, ως «σήμα λαλούν» των παιδικών χρόνων του συλλέκτη, του καλλιτέχνη ή του συγγραφέα. Παιχνίδια παιδιών και παιχνιδίσματα ενηλίκων με το χρόνο και την ταυτότητα συναντιούνται στην τελευταία ενότητα, όπου εμφανίζονται τα παιχνίδια ως συλλεκτικά αντικείμενα.

Χάρη στην προσεκτικά επιλεγμένη και φροντισμένη εικονογράφηση, παρουσιάζονται στον τόμο για πρώτη φορά και αναδεικνύονται πλήθος παιχνίδια που βρίσκονται σήμερα σε ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές.