ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του είναι μια συναρπαστική ερμηνεία του ραμπελαισιανού μυθιστορήματος. Εδώ ο Μπαχτίν δείχνει την ουσιαστική σχέση του Γαργαντούα και του Πανταγκρυέλ με τη λαϊκή κουλτούρα, με τον γκροτέσκο ρεαλισμό, με το καρναβάλι. Ο Ραμπελαί δεν έγραψε τα βιβλία του απομονωμένος στο σπουδαστήριό του, αλλά τριγυρνώντας στα παζάρια και στα πανηγύρια των γαλλικών πόλεων, ακούγοντας τις φωνές των πραγματευτών και παρακολουθώντας παραστάσεις πλανόδιων θιάσων. Άλλωστε, ο Ραμπελαί ήταν ένας σπουδαίος εκπρόσωπος της γκροτέσκας λογοτεχνίας: δεν υπηρέτησε το κλασικό αισθητικό ιδεώδες, αλλά ανέδειξε το δύσμορφο, το παράδοξο και το υπερβολικό. Κυρίως όμως έγινε ο κατεξοχήν εκφραστής του καρναβαλικού πνεύματος, εκείνης της δύναμης που ανατρέπει και αναποδογυρίζει την κατεστημένη τάξη. Η μελέτη του Μπαχτίν, ωστόσο, δεν αρκείται στην ερμηνεία του Ραμπελαί· παρουσιάζει επίσης από μια εντελώς νέα οπτική την κοινωνία και τον πολιτισμό της Αναγέννησης. Αποδεικνύει ότι οι γιορτές, τα πανηγύρια και τα καρναβάλια, η κουλτούρα του γέλιου και της πλατείας, δεν ήταν τότε περιθωριακά αλλά κεντρικά στοιχεία στη ζωή των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, ο ομαλός εργασιακός βίος διακοπτόταν από πολυήμερες διασκεδάσεις, με οργανωμένες παρελάσεις, χορούς και γλέντια. Και αυτές οι λαϊκές γιορτές και διασκεδάσεις καθόριζαν τη σκέψη και τη ζωή όλων των κοινωνικών τάξεων. Πάνω απ’ όλα όμως, το βιβλίο του Μπαχτίν είναι ένα μανιφέστο που κηρύσσει την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπινου πνεύματος από το φόβο. Στόχος των επιθέσεων του Ραμπελαί, μας θυμίζει ο συγγραφέας, ήταν οι αγέλαστοι, όλοι εκείνοι που εκφοβίζουν και καταπιέζουν την ανθρωπότητα με τη σοβαρότητα και τη σκυθρωπότητά τους. Χάρη στο γέλιο, με την καταστροφική και ταυτόχρονα αναγεννητική δύναμή του, ο άνθρωπος απελευθερώνεται από το φόβο.

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

  (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από τις "τρεις θεότητες του νεωτερικού πανθέου" (ελευθερία - ισότητα - αλληλεγγύη), η τρίτη υπήρξε η λιγότερο καλότυχη. Συζητήσεις γύρω από το νόημα και τα όρια της ελευθερίας, το βάθος και το πλάτος της ισότητας, δεν έλειψαν ποτέ. Όμως, η αλληλεγγύη παρέμεινε η αφανής πτυχή του τριπτύχου, σκιώδης για τη φιλοσοφία, την πολιτική θεωρία ή τη νομική επιστήμη. Τις λίγες, δε, φορές που η σιωπή γύρω από την έννοια λύεται, τούτο συμβαίνει με την πρόσληψή της είτε ως απλού φυσικού αισθήματος (κάτι εν ολίγοις, αδιάφορο για την έννομη συμβίωση)· είτε ως αυτοπροαίρετου καθήκοντος (κάτι που σε πολιτεία δικαίου συνιστά, απλά, μια αντίφαση).

Η μελέτη μας προτείνει ένα εναλλακτικό τύπο φιλοσοφικής θεμελίωσης της αλληλεγγύης, που επιτελεί κριτική λειτουργία, τόσο έναντι θεωριών που αρνούνται (ή αποσιωπούν) τη δεσμευτική υφή της αλληλεγγύης, όσο και ιστορικών-κοινωνικών συνθηκών που τη διακυβεύουν ευθέως.

Η αλληλεγγύη αναπαριστά, κατ' αρχάς, μια θεμελιώδη αρχή δικαιοσύνης, όρο δυνατότητας για έννομη συμβίωση άξια λόγου. Και, κατά δεύτερον, μια συμφυή αρχή συνταγματικού δικαίου, η οποία εγκλείει το εξής κανονιστικό περιεχόμενο: Στην καταφατική διάσταση της αρχής, καθένας αξιώνει από το οργανωμένο πολιτικό σύνολο βιοτική αυτοτέλεια, όπως επίσης, στην αποφατική διάσταση της αρχής, καθένας οφείλει να συμβάλλει στην κατοχύρωση της βιοτικής αυτοτέλειας των άλλων. Δομείται, έτσι, ένα θεμελιακό δίπολο δικαιώματος-χρέους το οποίο μάλιστα λειτουργεί αμφοτεροβαρώς: οι πολίτες αξιώνουν βιοτική αυτοτέλεια, σύστοιχη προς ένα χρέος αλληλεγγύης που υπέχουν αμοιβαίως, καθώς και η πολιτεία αξιώνει τη συμβολή των πολιτών στην εμπέδωση κοινωνικής αλληλεγγύης, σύστοιχα προς το χρέος που φέρει για εδραίωση θεσμών ουσιαστικού και εμβαθυμένου κοινωνικού κράτους.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για να καταλάβει κανείς τη δουλειά μου, πρέπει να καταλάβει πρώτα απ` όλα ότι είμαι ερευνητής με μεγάλη περιέργεια που ενθουσιάζεται κάθε τόσο απ` τις ανακαλύψεις του για μια στιγμή και ύστερα απογοητευμένος ψάχνει αλλού.

Θα ρωτήσει κανείς, τι ψάχνω. Από μικρό παιδί ήθελα να μάθω τι είναι η ζωγραφική που με τραβούσε τόσο. Πώς γίνεται και πώς την μαθαίνει κανείς.

Για να μάθω τα μυστικά της έχασα την πρωταρχική έλξη που εξασκούσε επάνω μου, για να δημιουργήσω αρχίζοντας από το μηδέν μια νέα έλξη γι` αυτή.

Ήμουν και έμεινα ένας ερευνητής και ένας μαθητής, νομίζω όχι πάντα πολύ επιμελής.

Ένα άλλο πράγμα που έψαξα με πάθος να γνωρίσω ήταν η Ελλάδα˙ με έρωτα ή με κυνισμό και με πολύ καχυποψία έψαξα για να μάθω τι σημαίνει αυτό το φημισμένο όνομα. Υπήρξα γενικά η κακή πίστη μιας φτηνής πατριδοκαπηλείας και ενός τεχνητού εθνικισμού. Κατάλαβα πως η Ελλάς είναι περίπου σαν κάτι παλιά έργα ζωγραφικής που οι πονηροί έμποροι της βάζουν μια ψεύτικη υπογραφή ενός κατώτερου ζωγράφου απ` αυτόν που την ζωγράφισε. Μια παραβολή είναι αυτό. Η Ελλάς είναι αυτό. Η Ελλάς είναι εκείνο. Προσπάθησα να την αφήσω να μιλήσει μόνη της, για να μάθω την αλήθεια.

Δάσκαλοί μου ήταν ο Παρθένης, ο Κόντογλου, ο Πικιώνης˙ δάσκαλοι υπό την ευρύτερη σημασία ο Παπαδιαμάντης, ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Χαλεπάς και ο Καβάφης.

Όλοι αυτοί ήταν πληροφοριοδότες, παρά τη μεγάλη τους δόξα, ισάξιοι των ανωνύμων και ταπεινών που μου έμαθαν τα πιο πολλά. […]

Μίλησα για ψάξιμο και για πειράματα αλλά δεν μίλησα και για μια άλλη εργασία που έχω κάνει στη ζωή μου και που κάνω ακόμα, που είναι ίσως η πιο σημαντική. Η συνεχής ανάκριση που κάνω στον εαυτό μου όχι πάντα τέλεια, για να μάθω ποιος είμαι , ελπίζοντας ότι θα φτάσω σε μια ευτυχία πιο σταθερή αν το βρω αυτό. Περιστοιχιζόμενος από πολλούς ανθρώπους που έχουν βασίσει τη ζωή τους σε μια τέτοια στάση απέναντί της, που συνοψίζεται με τις λέξεις δήλωση, δίπλωμα, αξιοποίηση, διορισμός, η ζωή μου ήταν δύσκολη και όχι πολύ ευτυχισμένη.

Δίπλα σε τόσους υπερεπαγγελματίες (πιο πολύ marketing από εμπόρευμα) σκέπτομαι ότι θα φαντάζω σαν ένας απληροφόρητος ερασιτέχνης.

Όλα αυτά που έκανα για τη μάθηση είναι απαραίτητα και δύσκολα, μα το δικαίωμα να τολμάς να είσαι καλλιτέχνης στο δίνει ο σεβασμός και ο θαυμασμός σου χωρίς όρια της ζωής.

Η ζωή που είναι τόσο θαυμαστό πράγμα ώστε η τιμή της να είναι το μυστήριο του θανάτου.

Γ. Τσαρούχης

Τίτλος: Κυκλαδική Κοινωνία 5000 χρόνια πριν
Επιστημονική επιμέλεια: Ν. Σταμπολίδης, Α. Αγγελοπούλου, Ειρ. Λεγάκη
Έκδοση: Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Αθήνα 2016
Σελίδες: 264
ISBN: 978-618-5060-19-0
Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 22,50€





Η έκδοση περιλαμβάνει εννέα πρωτότυπα επιστημονικά κείμενα που πραγματεύονται ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων, όπως τους οικισμούς, τα νεκροταφεία, την τέχνη και την καθημερινή ζωή στα νησιά των Κυκλάδων της 3ης χιλιετίας π.Χ. Τα 191 αντικείμενα του καταλόγου, τεκμηριώνονται με περιεκτικά λήμματα και αναλυτική βιβλιογραφία και παρουσιάζονται με πλούσιο, έγχρωμο φωτογραφικό υλικό.

Η έκδοση του πέμπτου τόμου της Εξόδου ολοκληρώνει ένα ερευνητικό και εκδοτικό πρόγραμμα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, το οποίο αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα της επιστημονικής λειτουργίας του ιδρύματος για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι μαρτυρίες της Εξόδου αποτελούσαν το τελευταίο κεφάλαιο του ερωτηματολογίου με βάση το οποίο συγκροτήθηκε το Αρχείο Προφορικής Παράδοσης του Κέντρου, η μνημειώδης αυτή συλλογή προφορικής ιστορίας, η οποία δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη και παλαιότερη στην Ελλάδα άλλα και μία από τις σημαντικότερες στην Ευρώπη. Έτσι, η Έξοδος, οι συνθήκες υπό τις οποίες οι ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί εγκατέλειψαν τις εστίες τους στη Μικρασιατική χερσόνησο, αποτελεί και την τελευταία ενότητα των φακέλων των οικισμών που μελέτησε το Κέντρο. Για να αναδείξει τη σημασία αυτών των μαρτυριών και του συνολικού εγχειρήματος της απογραφής της μνήμης του Μικρασιατικού ελληνισμού, η ιδρύτρια του Κέντρου οραματίστηκε την έκδοση των μαρτυριών της Εξόδου, εμπνευσμένη και από τους στίχους του Αισχύλου στους Πέρσες (548-549), «νυν γαρ δη πρόπασα μεν στένει γαι' Ασίς εκκενουμένα»

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει την υπέρβαση των ορίων της. Όσο και αν η πλειονότητα των ανθρώπων για διάφορους λόγους δεν το συνειδητοποιεί, υπάρχουν δύο αποφασιστικοί δείκτες που το επιβεβαιώνουν. Ο ένας, στο επίπεδο του ρητού, είναι ότι αδυνατούμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα «πού οδεύουμε;» Ο δεύτερος, στο επίπεδο του άρρητου, είναι η γενική διέγερση και αναταραχή που εκδηλώνεται σε όλες τις γωνίες του πλανήτη. Επιπλέον, υπάρχει η εμπειρική μαρτυρία της βαθιάς αντίφασης ανάμεσα στη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και στην επίσης ραγδαία αύξηση της ανισότητας και της κοινωνικής παθολογίας: φτώχεια, βία, κατάθλιψη, τράφικιν γυναικών και τόσα άλλα. Εάν η αποδόμηση του βιομηχανικού μοντέλου που διαπερνά την παγκόσμια κρίση οδηγεί στην αντιστροφή των σχέσεων μεταξύ της κοινωνίας και των αγορών και στην επιβολή ενός τοπίου αταξίας, είναι προφανής η μεγάλη δυσκολία να προταθούν λύσεις.

Το βιβλίο επισημαίνει την ανάγκη μιας ριζικής αναθεώρησης της μεθοδολογίας μας, αναδιαμόρφωσης δηλαδή ή δημιουργίας νέων κριτηρίων και εννοιών που θα επιτρέψουν να ανασυγκροτήσουμε τον προβληματισμό μας και να κατανοήσουμε το τοπίο της παγκόσμιας κρίσης. Η επιστήμη που καλείται να επιφορτιστεί με αυτό το εγχείρημα είναι η ανθρωπολογία, εξ ορισμού αρμόδια για τα γενικά προβλήματα της κοινωνίας.

Δυστυχώς, το βιβλίο αυτό είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ.Η φτώχεια, η περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, οι κραυγαλέες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες (και στην υγεία), η ελαστικοποίηση της εργασίας και η ανεργία, ο ατομισμός και η καταναλωτική συνείδηση, η ανθυγιεινή και βιομηχανοποιημένη διατροφή, η καθιστική και αγχώδης ζωή, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανεξέλεγκτη κατάληψη των ελεύθερων χώρων με κατασκευές φαραωνικών διαστάσεων, η αποδιάρθρωση και της έννοιας ακόμα της κοινωνικής πρόνοιας αποτελούν άκρως επικίνδυνους παράγοντες για την υγεία του πληθυσμού.

Η εξοικείωση με τις απόψεις του Τζέφρυ Ρόουζ ευελπιστούμε ότι θα ανοίξει νέα μονοπάτια σκέψης και προβληματισμού για τους φοιτητές των επιστημών υγείας, τους επαγγελματίες υγείας και όλους τους ευαισθητοποιημένους ανθρώπους, που αναζητούν στέρεες και ριζοσπαστικές επιστημονικές θεωρήσεις για να αντισταθούν στην κυρίαρχη αντίληψη και πρακτική, η οποία αντιμετωπίζει την υγεία ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ως καταναλωτικό αγαθό και όχι, όπως θα έπρεπε, ως ζήτημα συλλογικής ευθύνης και κοινωνικό δικαίωμα.

Από το εισαγωγικό σημείωμα των μεταφραστών

Ο Τζέφρυ Ρόουζ (1926-1993), γιατρός και επιδημιολόγος, τιμημένος με τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE), υπήρξε Καθηγητής Επιδημιολογίας στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου και Επίτιμος Ιατρικός Σύμβουλος στην Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου St. Mary’s του Λονδίνου.

Η παρούσα έκδοση της Γυναίκας της Ζάκυθος συστήνει εκ νέου στο αναγνωστικό κοινό αυτό το σημαντικό σολωμικό έργο σε εκδοτική επιμέλεια της Ελένης Τσαντσάνογλου, η οποία το είχε μελετήσει εξαντλητικά, ανασυνθέτοντας τη σταδιακή διαμόρφωσή του μέσα από τις διαδοχικές γραφές που σώζονται στα χειρόγραφα του ποιητή. Πρώτος καρπός της έρευνάς της ήταν η αναλυτική και σχολιασμένη έκδοση του έργου το 1991, η οποία περιλάμβανε όλο το επεξεργασμένο υλικό των χειρογράφων. Με βάση τη διάκριση του υλικού αυτού σε τρία στάδια επεξεργασίας, την οποία πρότεινε ο Γάλλος νεοελληνιστής Λουί Κουτέλ και υιοθέτησε η Ελένη Τσαντσάνογλου, το κείμενο του δεύτερου σταδίου είναι πληρέστερο από του πρώτου, ενώ το τρίτο αποτελεί ανασχεδιασμό του έργου, που ωστόσο παραμένει ελλιπής και δεν καταλήγει σε μια συνολική αναθεώρησή του. Η χρηστική έκδοση του 1993, με εικονογράφηση του Χρόνη Μπότσογλου, περιείχε το κείμενο που αντιστοιχεί στο δεύτερο στάδιο επεξεργασίας του έργου και, σε επίμετρο, το ελλιπές κείμενο του τρίτου σταδίου, ενώ στη θέση του εκτενούς σχολιασμού υπήρχε η κατατοπιστική Εισαγωγή της επιμελήτριας. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει την εισαγωγή, το χρηστικό κείμενο και το γλωσσάρι της έκδοσης του 1993, πέραν αυτών όμως εμπλουτίζεται με τα Επιλεγόμενα της Κατερίνας Τικτοπούλου και με μια επιλεκτική βιβλιογραφία όπου συγκεντρώνονται οι βασικές εκδόσεις και ερμηνευτικές προσεγγίσεις του έργου.

«Η Γυναίκα της Ζάκυθος είναι ένα ιδιαίτερα οξύ σατιρικό κείμενο», έγραφε η Ελένη Τσαντσάνογλου στην Εισαγωγή της, αλλά «το γυναικείο πρόσωπο που σατιρίζεται στο έργο είναι ανώνυμο». Τα στοιχεία που δίνει ο Σολωμός στο κείμενό του πιθανότατα το καθιστούσαν αναγνωρίσιμο για τους συγχρόνους του, αλλά δεν προσφέρουν καμία πληροφορία στον σημερινό αναγνώστη. Εντούτοις η αποκάλυψη της ταυτότητάς της, «που απλώς θα φώτιζε τα, ενδεχομένως, προσωπικά κίνητρα του σατιρικού ποιητή, είναι πια σήμερα τελείως άσχετη με την ποιότητα του αριστοτεχνικού αυτού κειμένου». Η Γυναίκα προσωποποιεί πλήθος αρνητικές ιδιότητες, όπως είναι η κακία, η απανθρωπιά, ο φθόνος, η φιλαργυρία, η ανήθικη ερωτική συμπεριφορά και η προκλητικά αντεθνική στάση. Το βλέμμα του σολωμικού αφηγητή παρατηρεί σκηνές του διεφθαρμένου βίου της Γυναίκας μέχρι το φοβερό τέλος, την τρέλα και την αυτοχειρία της, ενώ ταυτόχρονα η πολιορκία του Μεσολογγίου, της οποίας ο απόηχος είναι ιδιαίτερα αισθητός στη Ζάκυνθο, φτάνει στον δικό της πικρό επίλογο.

Στα Επιλεγόμενά της η Κατερίνα Τικτοπούλου, μεταξύ άλλων, περιγράφει τις προηγούμενες εκδοτικές προσπάθειες που, με αφετηρία την έκδοση του Πολυλά, επιχειρούν να ανασυστήσουν το κείμενο μέσα από την αταξία των σολωμικών χειρογράφων, αλλά και νατο καταστήσουν αναγνώσιμο από τον μη ειδικό αναγνώστη. Υπογραμμίζει δε ότι η παρούσα έκδοση, «εμπεριέχοντας εντός της άλλες προηγούμενες στιγμές, όπως για παράδειγμα εκείνη της ανάγνωσης του Πολίτη, εκείνη της ανάγνωσης του Κουτέλ, και άλλες ακόμα», παρουσιάζει «ένα κείμενο που περισσότερο πλησιάζει σε αυτό που αναγνωρίζουμε ως “αντικειμενικό”, όντας πιο μακριά από αυτό που αποκαλούμε “υποκειμενικό” και “αυθαίρετο”. που τακτοποιεί το υλικό του χειρογράφου δίχως να παραλλάσσει τη σύνθεση λαμβάνοντας αποφάσεις που την προωθούν πιο πέρα από εκεί που την άφησε ο ποιητής». Χάρη σε αυτή την προσέγγιση «ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει με σαφήνεια τι ήταν αυτό που επιδιώχθηκε στο κείμενο της Γυναίκας της Ζάκυθος και ώς ποιον βαθμό κατορθώθηκε». Μπορεί επίσης, «κατά την υπόδειξη-προσδοκία του Σολωμού, να συμπληρώσει τα κενά, διαβλέποντας τα υπόλοιπα και ακόμα περισσότερα».

Ο «Πολιτικός» του Πλάτωνα είναι μεθοδολογικός διάλογος. Με έναυσμα την προσπάθεια να οριστεί ο πολιτικός και η πολιτική, να προσδιοριστεί η σχέση της με τον νόμο αλλά και να διακριθούν τα πολιτεύματα, ο Πλάτων μας δείχνει έναν τρόπο για να σκεφτόμαστε. Στον Πολιτικό απαντά για πρώτη φορά ο όρος πολιτική επιστήμη: η πολιτική, λογιζόμενη ως γνώση (επιστήμη), είναι τρόπος για να σκεφτόμαστε και να πράττουμε αυτόνομα. Μόνον η δική μας ελεύθερη, αυτοπροσδιοριζόμενη σκέψη και κριτική μας παρέχει τη δυνατότητα να ελέγχουμε τη συνάφεια των πεποιθήσεων μας με τον κόσμο και να διεκδικούμε τη γνώση. Αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στον έλλογο αυτοπροσδιορισμό και την αυθαιρεσία της αυτοεπιβεβαίωσης. Μόνον έτσι έχουμε λόγο να εξακολουθούμε να έχουμε πεποιθήσεις και βέβαια έχουμε λόγο και υποχρέωση να δικαιολογούμε τις πεποιθήσεις αυτές. Τον λόγον, το επιχείρημα, πρέπει να ακολουθούμε στην πολιτική αλλά και στην ατομική σφαίρα ως νομοθέτες και κριτές των πεποιθήσεών μας. Ο Πολιτικός του Πλάτωνα είναι επίμοχθη και διαρκής άσκηση στην αυτονομία της σκέψης και περαιτέρω στην αυτονομία της πράξης. 

Ο Στέφανος Δημητρίου γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, ως υπότροφος του ΙΚΥ, στο Παρίσι. Το 1998 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, ολοκληρώνοντας τη διατριβή του στην Πολιτική Φιλοσοφία υπό την επίβλεψη του καθηγητή Jacques Poulain. Από το 2000 έως το 2004 δίδαξε στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών, ενώ από τον Μάρτιο του 2004 διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ως αναπληρωτής καθηγητής. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Ο Πολίτης. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Αξιολογικά και του Δ.Σ. του Ιδρύματος Σάκη Καράγιωργα. Από το 2000 είναι τακτικός συνεργάτης ως αρθρογράφος και βιβλιοκριτικός της εφημερίδας Η Αυγή. Άλλα έργα του: Le conflit de la modernité: Formes et limites de la critique postmoderne de la raison, Villeneuve d’Asq, Septentrion Presses Universitaires, 2001 (διδακτορική διατριβή). ~ Θεμελίωση και ανασκευή. Επιχείρημα, νοηματική ταυτότητα και φιλοσοφική αξιολογία, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 2003. ~ Ηθική και πολιτική. Δικαιολόγηση των πεποιθήσεων και πολιτική φιλοσοφία, Αθήνα, Πόλις, 2008. ~ Ελευθερία και κυριαρχία. Πολιτική ελευθερία και κυριαρχία στο τρίτο βιβλίο των «Πολιτικών» του Αριστοτέλη, Αθήνα, Πόλις, 2016.