Υπάρχουν τρεις ευρύτατα διαδεδομένοι μύθοι για την ανθρώπινη φύση: α) οι άνθρωποι διαιρούνται σε βιολογικές φυλές· β) οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους επιθετικοί· γ) οι άνδρες και οι γυναίκες διαφέρουν πραγματικά στη συμπεριφορά, τις επιθυμίες τους και την εγκεφαλική τους "καλωδίωση". Οι μύθοι αυτοί δεν είναι μόνο εσφαλμένοι αλλά και εξαιρετικά βλαβεροί, καθώς διαμορφώνουν τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο, επηρεάζουν τις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις και υπονομεύουν τις στοχεύσεις της κοινωνίας μας. Μέσα από μια συναρπαστική και ευρείας εμβέλειας αφήγηση, η οποία περιλαμβάνει την ανάπτυξη επιστημονικών επιχειρημάτων και την παρουσίαση δεδομένων από διαφορετικές επιστήμες (ανθρωπολογία, βιολογία, ψυχολογία), ο διακεκριμένος ανθρωπολόγος Agustin Fuentes καταρρίπτει τους τρεις μεγάλους αυτούς μύθους και συγκροτεί μια έγκυρη βάση γνώσεων που μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τις κοινές μας απόψεις σχετικά με την ύπαρξη βιολογικών φυλών, την έμφυτη φύση της επιθετικότητας και της βίας, καθώς και τη φύση της μονογαμίας και των έκφυλων διαφορών. Στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας παραθέτει μια σειρά από καίρια συμπεράσματα και χρήσιμες οδηγίες που βοηθούν τους αναγνώστες να αξιολογούν και να αποδομούν τους μύθους για την ανθρώπινη φύση από μόνοι τους. Προσιτό, συναρπαστικό και πρωτότυπο, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια πλούσια και εμπεριστατωμένη περιγραφή τού πώς η φύση, ο πολιτισμός και η εμπειρία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, διαμορφώνοντας την πραγματικότητα του πολύπλοκου αυτού όντος που αποκαλείται "άνθρωπος".

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στο ανά χείρας βιβλίο ο Τανέρ Άκτσαμ αναλύει το κρισιμότερο σημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων: αν και κατά πόσο η σύλληψη και η εκτέλεσή της υπήρξε κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική του οθωμανικού κράτους. Παρουσιάζοντας νέα τεκμήρια προερχόμενα από 600 και πλέον απόρρητα οθωμανικά έγγραφα, ο ιστορικός του Πανεπιστημίου Κλαρκ ανατέμνει τον γραφειοκρατικό μηχανισμό της Τουρκίας των Νεοτούρκων προκειμένου να αναδείξει τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση ως συνειδητή πολιτική επιλογή. Αν και οι εκτοπίσεις και η φυσική εξόντωση των Αρμενίων καταδικάστηκαν διεθνώς ήδη από το 1915 ως "έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού", η τότε οθωμανική κυβέρνηση υιοθέτησε μια πολιτική άρνησης του γεγονότος, που συνεχίζεται από την τουρκική δημοκρατία ως και σήμερα. Έχοντας πρόσβαση σε πλούσιο υλικό από τα αυτοκρατορικά οθωμανικά αρχεία -πρόσβαση ως πρόσφατα άκρως περιορισμένη- ο Άκτσαμ καταδεικνύει τη στενή συνεργασία μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης και τοπικών στελεχών ώστε να επιτευχθεί η απαλλαγή της αυτοκρατορίας από τους χριστιανούς υπηκόους της.

Για την επίτευξη του στόχου περίπου το ένα τρίτο των 15 εκατομμυρίων κατοίκων της υπέστησαν διωγμούς, εκτοπίσεις και σφαγές, που κατέστρεψαν το εθνοθρησκευτικό μείγμα ενός χώρου συνάντησης και συνύπαρξης πολιτισμών ανατολικής και δυτικής προέλευσης.

Αποκαλύπτοντας τον κομβικό ρόλο της "δημογραφικής μηχανικής" στη Γενοκτονία των Αρμενίων, το έργο αυτό αποτελεί ανεκτίμητη συμβολή στην κατανόηση του εγκλήματος. Επιπρόσθετα, το βιβλίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Έλληνα αναγνώστη, καθώς ο Άκτσαμ ασχολείται εκτενώς με την έξωση των Ελλήνων των παραλίων της Μικράς Ασίας από τις εστίες τους την περίοδο 1914-15, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι έτσι διαμορφώθηκε και δοκιμάστηκε ο μηχανισμός που χρησιμοποιήθηκε εν συνεχεία σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στη Γενοκτονία των Αρμενίων.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κυκλοφόρησε ο τόμος 18 (2020) του επιστημονικού περιοδικού της Νεοελληνικής Φιλολογίας Κονδυλοφόρος, με 212 σελίδες. Στο πρώτο μέρος του, περιλαμβάνονται έξι μελέτες:

Η Ελένη Πετρίδου εξετάζει διεξοδικά τις δύο αινιγματικές αναφορές στον Jean-Jacques Rousseau που απαντούν στα σολωμικά αυτόγραφα –σε ιταλικό προσχέδιο του Λάμπρου και σε μεταγενέστερη λίστα βιβλίων– και αναζητεί την ερμηνεία τους. Ο Μιχ. Γ. Μπακογιάννης αναλύει τα στοιχεία που προκύπτουν από τη βιβλιογραφική καταγραφή των μεταφράσεων ξένης λογοτεχνίας στο περιοδικό Εστία, δημοσιευμένη από τον ίδιο στον προηγούμενο τόμο του Κονδυλοφόρου, προχωρεί σε διαπιστώσεις και θέτει νέα ερωτήματα. Η Μίρκα Παλιούρα εξετάζει την εικονογράφηση του Λουκή Λάρα του Δημητρίου Βικέλα από τον Θεόδωρο Ράλλη, με 73 σχέδια, στη διπλή (γαλλική και ελληνική) πολυτελή έκδοση του έργου το 1892 στο Παρίσι και στην Αθήνα, και τους τρόπους διαλόγου των εικόνων με το κείμενο. Η Μαρία Βλασσοπούλου φωτίζει τη θέση του Ψυχάρη ως προς τη χρήση του μονοτονικού συστήματος κατά τη δεκαετία του 1920, τις επιλογές και τις μεταστροφές του στην υιοθέτησή του, καθώς και το πλαίσιο που καθόρισε τη στάση του, στηριγμένη και σε τεκμήρια από το Αρχείο του. Ο Διονύσης Καψάλης αναπτύσσει τις σκέψεις του για την ποίηση σαν ομιλία και σαν άκουσμα, σαν φωνητικό και ακροαματικό γεγονός, και ειδικότερα για τον «ήχο του νοήματος» στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, στην οποία υπάρχει και είναι εξόχως ακουστός ο σεφερικός τόνος, η σεφερική τονικότητα. Η Δήμητρα Μαραβελάκη συγκρίνει τη Χίμαιρα (1936) και τη Μεγάλη Χίμαιρα (1953) του Μ. Καραγάτση με επίκεντρο την κεντρική ηρωίδα και διερευνά κατά πόσον το μεταγενέστερο μυθιστόρημα εντάσσεται, όπως η αρχική νουβέλα, στην τριλογία Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο. Στις «Μονοκοντυλιές», η Ναταλία Δεληγιαννάκη εντοπίζει μετασχηματισμένους στίχους του Ερωτόκριτου στη Θυσία του Ιεφθάε του Δαπόντε. Ο Αλέξης Πολίτης δημοσιεύει και σχολιάζει ένα ποίημα για τον Γεώργιο Γεννάδιο, που βρέθηκε στα χαρτιά του Φοριέλ. Ο Χ. Λ. Καράογλου δημοσιεύει με σχόλια τις «Εντυπώσεις από το Δρομοκαΐτειον (Δελτίον καταστάσεώς μου)» του Ρώμου Φιλύρα. Στο «Μελανοδοχείο», ο Γιώργος Καλλίνης κρίνει το βιβλίο της Κυριακής Χρυσομάλλη-Henrich Προσεγγίσεις στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία.  Τέλος, στους «Πίνακες», δημοσιεύονται από την Ευσεβία Χασάπη-Χριστοδούλου τα πλήρη ευρετήρια του περιοδικού Τα Νεφούρια, που εξέδιδε ο Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος από το 1999 έως το 2017.

(παρουσίαση του εκδότη)

Ακόμα και να διαβάζεις κάτι τέτοιο είναι ανείπωτα δύσκολο. Ας με πιστέψουν οι αναγνώστες, μού είναι εξίσου δύσκολο να το γράφω. Μπορεί κάποιος να ρωτήσει: «Για ποιό λόγο να τα γράφουμε, για ποιό λόγο να τα θυμίζουμε όλ’αυτά ; »

Το χρέος του συγγραφέα είναι να διηγείται τη φρικτή αλήθεια, το χρέος του πολίτη-αναγνώστη είναι να τη γνωρίζει. Όποιος στρέψει το βλέμμα από την άλλη, όποιος κλείσει τα μάτια και προσπεράσει, θα προσβάλει τη μνήμη των νεκρών.


Το κείμενο Η κόλαση της Τρεμπλίνκα του Βασίλι Γκρόσσμαν είναι η πρώτη μαρτυρία στον κόσμο για στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο συγγραφέας είναι πολεμικός ανταποκριτής του σοβιετικού στρατού που φτάνει στην Τρεμπλίνκα το καλοκαίρι του 1944. Ο Γκρόσσμαν προσπαθεί να περιγράψει στην Κόλαση της Τρεμπλίνκα το αδύνατο να ειπωθεί. Αγγίζει τα όρια της γραφής.

Εξετάζοντας τα αφηγηματικά χαρακτηριστικά της Κόλασης της Τρεμπλίνκα που καλούνται να υπογραμμίσουν το πρωτόγνωρο και ανίερο της εξόντωσης χιλιάδων ανθρώπων, παρατηρεί κανείς ότι οι πληροφορίες ξεδιπλώνονται σιγά σιγά, διαδοχικά, παράλληλα με την πορεία θανάτου των πρωταγωνιστών αυτής της τρομακτικής αφήγησης. Ξεκινώντας από το ήρεμο, ειδυλλιακό τοπίο του πευκόφυτου, «πληκτικού », καθώς λέει ο αφηγητής, τοπίου της πολωνικής επαρχίας, η πληροφόρηση του αναγνώστη ακολουθεί σαν σε κάποιου είδους θρίλλερ τη σταδιακή αποκάλυψη και συνειδητοποίηση της πραγματικότητας σε μια μαρτυρική διαδρομή προς το θάνατο και συγχρόνως προς την αλήθεια.

Στην Κόλαση της Τρεμπλίνκα ο Γκρόσσμαν παρατηρεί με ενάργεια και φρικιάζει με τη μεθοδικότητα και την οργάνωση της μαζικής δολοφονίας, την οποία παρομοιάζει επανειλημμένως με βιομηχανία : Πρόκειται, τονίζει, για το στρατόπεδο ως εργοστάσιο παραγωγής θανάτου, για «σφαγείο-ιμάντα παραγωγής ».

Με τον τίτλο ήδη του κειμένου του, ο Γκρόσσμαν αναφέρεται στην Τρεμπλίνκα ως «κόλαση» μιλώντας για «κύκλους» σε μια σαφή σύνδεση με την Κόλαση του Δάντη : «Ας περιηγηθούμε λοιπόν στους κύκλους της κόλασης της Τρεμπλίνκα». Λίγο αργότερα αυτή ακριβώς τη μετωνυμία θα χρησιμοποιήσει και ο Πρίμο Λέβι.

 

    Και όλοι αυτοί οι χιλιάδες, οι δεκάδες, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, όλα αυτά τα φοβισμένα, γεμάτα ερωτηματικά μάτια, όλα αυτά τα νεανικά και τα γερασμένα πρόσωπα, οι καλλονές με τις μαύρες μπούκλες και τα χρυσά μαλλιά, οι καμπουριασμένοι και ακατάστατοι, οι καραφλοί γέροι, οι δειλοί έφηβοι – όλοι ενώνονταν σε ένα και μοναδικό ποτάμι που κατάπινε και τη λογική, και την υπέροχη ανθρώπινη επιστήμη, και την αγάπη των κοριτσιών, και την απορία των παιδιών, και το βήχα των γερόντων, και την ανθρώπινη καρδιά. […]

    Στην αρχή αφαιρούσαν από τον άνθρωπο την ελευθερία, το σπίτι, την πατρίδα και τον οδηγούσαν σε μια ανώνυμη δασική ερημιά. Ύστερα, σε μια αλάνα δίπλα στο σιδηρόδρομο, τού έπαιρναν τα ρούχα του, τις επιστολές, τις φωτογραφίες των δικών του, ακολούθως, πίσω από το φράκτη του στρατοπέδου, τού έπαιρναν τη μητέρα, τη γυναίκα, το παιδί. Μετά έπαιρναν από τον γυμνό άνθρωπο τα έγγραφά του, τα πετούσαν στη φωτιά : του αφαιρούσαν το όνομά του. Τον έσπρωχναν σε έναν διάδρομο με ένα χαμηλό πέτρινο ταβάνι – τού αφαιρούσαν τον ουρανό, τα αστέρια, τον άνεμο, τον ήλιο. Και τότε άρχιζε η τελευταία πράξη της ανθρώπινης τραγωδίας – ο άνθρωπος περνούσε στον τελευταίο κύκλο της κόλασης της Τρεμπλίνκα. […]

 

    Οι επιστήμονες, οι κοινωνιολόγοι, οι εγκληματολόγοι, οι ψυχίατροι, οι φιλόσοφοι αναλογίζονται : Τί είναι αυτό ; Τί φταίει – η κληρονομικότητα, η εκπαίδευση, το περιβάλλον, οι εξωτερικές συνθήκες, κάποιο ιστορικό πεπρωμένο, η εγκληματική βούληση των επικεφαλής ; Τί είναι αυτό ; Πώς συνέβη ; Τα εμβρυϊκά χαρακτηριστικά του ρατσισμού που έμοιαζαν αστεία στις τοποθετήσεις δευτεροκλασάτων καθηγητών-τσαρλατάνων και άθλιων επαρχιωτών θεωρητικών από τη Γερμανία του περασμένου αιώνα, η περιφρόνηση του Γερμανού φιλισταίου απέναντι στα «ρωσικά γουρούνια», στα «ζώα τους Πολωνούς», στον « Εβραίο που βρομάει σκόρδο», στον «διεφθαρμένο Γάλλο», στον «μικροέμπορα Άγγλο», στον «μασκαρά τον Έλληνα», στον «χοντροκέφαλο Τσέχο» – όλο αυτό το πακέτο πομπώδους, φτηνής υπεροχής του Γερμανού έναντι των άλλων λαών του κόσμου, που κορόιδευαν καλόκαρδα οι δημοσιογράφοι και οι κωμωδοί, όλα αυτά, ξαφνικά, μέσα σε μερικά χρόνια μετατράπηκαν από «παιδιαρίσματα» σε θανάσιμη απειλή για την ανθρωπότητα, για τη ζωή και την ελευθερία της, έγιναν πηγή απίστευτων και ανείπωτων βασάνων, αιματοχυσιών και εγκλημάτων. Εδώ υπάρχουν πράγματα που πρέπει να μας προβληματίσουν !

     –Β.ΓΚ.

   (Παρουσίαση του βιβλίου από τον εκδότη)

Κώστας Τσόκλης. Ζωγραφική. Όρια και υπερβάσεις

Κείμενα:Τάκης Μαυρωτάς, Χρυσάνθη Κουτσουράκη
Μετάφραση: Δημήτριος Σαλταμπάσσης, Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη, Αθήνα 2020, σ.144
ISBN: 978-618-5201-07-4
Τιμή: 30,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 27,00€

«Ο Κώστας Τσόκλης», όπως γράφει ο επιμελητής της έκθεσης, Τάκης Μαυρωτάς «κατατάσσεται στους κορυφαίους εννοιολογικούς δημιουργούς και η βαθιά του ενόραση τον οδηγεί, περίπου από το 1955 έως σήμερα, στη μετατροπή του πραγματικού σε φανταστικό και του αόρατου σε ορατό, καθώς επιχειρεί αδιάκοπα να κατακτήσει μια προσωπική πλαστική έκφραση γεμάτη από ποιητική ένταση και φιλοσοφική δύναμη.Τολμηρός και θαρραλέος, παλεύει με τις αξίες και τα όρια της ζωγραφικής για την ολοκλήρωση του πολυεπίπεδου έργου του, το οποίο καθρεφτίζει το οξυδερκές του πνεύμα. Η δουλειά του διακρίνεται από τη συνεχή εξέλιξη, την υψηλή τεχνική ακρίβεια και την σημειολογική πυκνότητα. Ενδεχομένως, γιατί το ομοίωμα της σημασίας της, μέσα από τη διαφορετικότητα της μορφοπλαστικής του υπόστασης, την κάνει μοναδική. Μοναδική για την τέχνη, μοναδική για τη συγκίνηση, που προκαλεί στον θεατή. Έτσι, κατέκτησε τη θέση του ανάμεσα στους πρωτεργάτες της σύγχρονης τέχνης με ένα τεράστιο σύνολο νοηματικής έντασης από έργα ζωγραφικής, εγκαταστάσεις, κατασκευές, performance, assemblage και βιντεοπροβολές, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του: «Η τέχνη δεν είναι για να κάνει τον άνθρωπο πιο δυστυχισμένο, αλλά για να τον λυτρώνει.»

(πηγή: Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη)

Το σκοτάδι της νύχτας είχε τότε μια άλλη ποιότητα από αυτό που γνωρίζουμε εμείς, εθισμένοι καθώς είμαστε στις μέχρις υπερβολής φωταγωγημένες πόλεις μας. Ακόμη και με πανσέληνο δύσκολα θα μπορούσαμε την εποχή εκείνη να μετακινηθούμε τις νυχτερινές ώρες και ασφαλώς θα αισθανόμασταν ανασφάλεια. Θα εξηγούσαμε τότε ευκολότερα τη δυσαρέσκεια των κατοίκων της πρωτεύουσας για την αδυναμία της αστυνομίας και της χωροφυλακής να τους προφυλάξουν από τις διαρρήξεις και τις νυχτοκλοπές.

Κάτι ανάλογο συνέβαινε με την ύδρευση, που ήταν ανεπαρκής και σε πολλά σημεία της πόλης ανύπαρκτη, δημιουργώντας προβλήματα τόσο στην καθημερινότητα όσο και στις καλλιέργειες. Όταν γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι έπρεπε να πάνε στις βρύσες και να κουβαλήσουν το νερό στο σπίτι τους, και ότι τα καλοκαίρια η έλλειψη νερού οδηγούσε σε διαπληκτισμούς και ξυλοδαρμούς, αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα γιατί ο κήπος της βασίλισσας δεν γινόταν δεκτός με ενθουσιασμό αλλά αντίθετα προκαλούσε συναισθήματα οργής και αγανάκτησης.

Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει την οθωνική εποχή από μιαν άλλη, άγνωστη πλευρά της, καθώς στρέφει την προσοχή του αναγνώστη όχι στην πολιτική ή τη διπλωματική ιστορία αλλά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια και ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να ξεχωρίσει εκείνα που τον ενδιαφέρουν περισσότερο. Καλλιέργειες και αγορά, ένδυση και καλλωπισμός, μουσική και εορταστικές εκδηλώσεις, καφενεία και ζαχαροπλαστική, εξοχές και χάνια, συγκοινωνία και τηλέγραφος, παιδεία και εκπαίδευση, παράδοση και απόπειρες τεχνολογικού εκσυγχρονισμού, επιδημίες και καραντίνα, παραδοσιακά φάρμακα, ιατρική επιστήμη και πολλά άλλα συνθέτουν ένα συναρπαστικό πανόραμα προσφέροντας συγχρόνως πλήθος τεκμηριωμένων πληροφοριών για την εποχή.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αρχειοτάξιο (τεύχος 22)
Συλλογικό
 

ΑΣΚΙ-Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2020,σ.224
ISSN:  1108-4553
Τιμή: 15,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 13,50€

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ το 22ο τεύχος του περιοδικού ''Αρχειοτάξιο'', ετήσιας έκδοσης των ΑΣΚΙ. Το τεύχος είναι αφιερωμένο σε ένα από τα πιο κρίσιμα αλλά και ακανθώδη ζήτηματα της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας: τη λογοκρισία.

Πώς μελετάμε, αλλά και πώς ορίζουμε το φαινόμενο της λογοκρισίας σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Το αφιέρωμα επιχειρεί να ανοίξει αυτή τη συζήτηση, στρέφοντας το βλέμμα στην περίοδο που προηγήθηκε της χούντας των συνταγματαρχών - στην "καχεκτική" δημοκρατία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, και κυρίως σε αυτήν που ακολούθησε την πτώση της, στη Μεταπολίτευση.

Πρόκειται για δύο διακριτές περιόδους της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας, όπου στην πρώτη η λογοκρισία αποτελεί τον κανόνα, ενώ στη δεύτερη την εξαίρεση. Σε αυτό το πλαίσιο, φιλοξενούνται πρωτότυπες συμβολές των Ευγένιου Ματθιόπουλου, Μαρίας Χάλκου, Αθηνάς Σκουλαρίκη, Χαράλαμπου Κουρουνδή, Μάνου Αυγερίδη, Ελένης Κούκη, Μάγδας Φυτιλή, Πηνελόπης Πετσίνη, Σπύρου Κακουριώτη, Δημήτρη Παπανικολάου και Γιώργου Σαμπατακάκη, που διερευνούν τις θεσμικές και εξωθεσμικές εκφάνσεις του φαινομένου, καθώς επίσης την ίδια την έννοια της λογοκρισίας και τις προσλήψεις της, σε ένα ευρύ θεματικό φάσμα που περιλαμβάνει τον Τύπο και την Τέχνη, τον πολιτικό λόγο, τον στιγματισμό και την περιστολή της έκφρασης μειονοτικών ομάδων του πληθυσμού. Το αφιέρωμα, σε επιμέλεια Πηνελόπης Πετσίνη, Μαρίας Χάλκου και Στρατή Μπουρνάζου, αποτελεί καρπό του ερευνητικού έργου "Η λογοκρισία στις εικαστικές τέχνες και τον κινηματογράφο: η ελληνική περίπτωση από τα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα", που διεξάγεται στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Το αφιέρωμα πλαισιώνεται από τις καθιερωμένες στήλες του περιοδικού. Στις "Προσεγγίσεις", ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης επιστρέφει στα προδικτατορικά χρόνια και αφηγείται μια ιστορία "αγοραίου έρωτα και σκευωρίας" με επίκεντρο την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, στις "Διασταυρώσεις" η Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη γράφει για τον φωτογράφο του θεάτρου Τάσο Μελετόπουλο (1908-1969), ενώ οι"Αναγνώσεις" φιλοξενούν μία βιβλιοκρισία της Δήμητρας Λαμπροπούλου για το βιβλίο του Αντώνη Λιάκου "Ο ελληνικός 20ός αιώνας". Το τεύχος συμπληρώνεται με το χρονικό των δραστηριοτήτων των Αρχείων, καθώς και έναν αποχαιρετισμό στον ιστορικό του εργατικού κινήματος και αντιπρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου των ΑΣΚΙ μέχρι τον θάνατό του, Γιώργο Κουκουλέ.

(Από την παρουσίαση του Εκδότη)

Εβδομαδιαίο επιτραπέζιο ημερολόγιο 17 x 23.5

Διατίθεται σε δύο τύπους:

Χαρτόδετο με αφτιά σε 5 χρώματα:

• Μπλε
• Κόκκινο
• Πράσινο
• Κεραμιδί
• Μαύρο

Με τίτλους τυπωμένους σε μαύρο χρώμα

(κωδ.: ΗΜ.21.001)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 6,40€

Σκληρή βιβλιοδεσία με ύφασμα σε 5 χρώματα:

• Πράσινο
• Μαύρο
• Πορτοκαλί
• Μπλε
• Κόκκινο

Με τίτλους τυπωμένους με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

Υπάρχει ενσωματωμένη υφασμάτινη κορδέλα για εύκολη εύρεση

(κωδ.: ΗΜ.21.006)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 11,60€

Επιτραπέζιο Ημερήσιο ημερολόγιο 14 x 20,5

Ένα ημερολόγιο για το γραφείο… Κάθε σελίδα είναι μία μέρα της εβδομάδας χωρισμένη σε ώρες για καλύτερο προγραμματισμό των ραντεβού σας και τη διαχείριση του χρόνου σας.

Διατίθεται σε δύο  τύπους

Χαρτόδετο με αφτιά σε 5 χρώματα

• Μπλε
• Κόκκινο
• Μαύρο
• Πράσινο
• Κεραμιδί

Με τίτλους τυπωμένους σε μαύρο χρώμα

(κωδ.: ΗΜ.21.002)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 8,00€

Σκληρή βιβλιοδεσία με ύφασμα σε 5 χρώματα

• Πορτοκαλί
• Μαύρο
• Κόκκινο
• Πράσινο
• Μπλε

Οι τίτλοι είναι τυπωμένοι με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

Υπάρχει ενσωματωμένη υφασμάτινη κορδέλα για εύκολη εύρεση

(κωδ.: ΗΜ.21.007)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 14,00€ 

Στο παρόν ημερολόγιο παρουσιάζεται μια σειρά σχεδίων ‘νεκρής φύσης’ από τον αρχιτέκτονα Βαγγέλη Σαΐτη. Γνώριμα αντικείμενα μετασχηματίζονται και μεταμορφώνονται με σουρεαλιστική διάθεση.

Κυκλοφορεί σε σκληρή βιβλιοδεσία σε ύφασμα, σε 5 χρώματα

• Πράσινο
• Πορτοκαλί
• Κόκκινο
• Μπλε
• Μαύρο

Οι τίτλοι είναι τυπωμένοι με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

Υπάρχει ενσωματωμένη υφασμάτινη κορδέλα, για εύκολη εύρεση

(ΚΩΔ.: ΗΜ.21.008)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 13,20€

Ένα χρηστικό ημερολόγιο ”τσάντας”και όχι μόνο…
Διατίθεται σε δύο  τύπους

Χαρτόδετο με αφτιά σε 5 χρώματα:

• Μπλε
• Κόκκινο
• Μαύρο
• Κεραμιδί
• Πράσινο

Με τίτλους τυπωμένους σε μαύρο χρώμα

(κωδ.: ΗΜ.21.003)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 5,20€

Σκληρή βιβλιοδεσία με ύφασμα σε 5 χρώματα

• Μαύρο
• Μπλε
• Κόκκινο
• Πορτοκαλί
• Πράσινο

Οι τίτλοι είναι τυπωμένοι με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

Υπάρχει ενσωματωμένη υφασμάτινη κορδέλα για εύκολη εύρεση

(κωδ.: ΗΜ.21.009)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 10,00€

Ένα  ημερολόγιο για να το έχετε πάντα μαζί σας.
Διατίθεται σε δύο  τύπους

Χαρτόδετο με αφτιά σε 5 χρώματα

• Κόκκινο
• Μαύρο
• Μπλε
• Πράσινο
• Κεραμιδί

Με τίτλους τυπωμένους σε μαύρο χρώμα

(κωδ.: ΗΜ.21.004)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 3,60€

 Σκληρή βιβλιοδεσία με ύφασμα σε 5 χρώματα

• Πράσινο
• Μπλε
• Μαύρο
• Κόκκινο
• Πορτοκαλί

Οι τίτλοι είναι τυπωμένοι με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

Υπάρχει ενσωματωμένη υφασμάτινη κορδέλα για εύκολη εύρεση

(κωδ.: ΗΜ.21.010)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 6,80€

Εβδομαδιαία Ατζέντα μικρή 6,5 x 10,5
Χωράει ιδανικά στην τσέπη του παντελονιού σας!
Διατίθεται σε δύο  τύπους:

Χαρτόδετο με αφτιά σε 5 χρώματα

• Μπλε
• Πράσινο
• Κόκκινο
• Κεραμιδί
• Μαύρο

Με τίτλους τυπωμένους σε μαύρο χρώμα.

(κωδ.: ΗΜ.21.005)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 3,20€

Σκληρή βιβλιοδεσία με ύφασμα σε 5 χρώματα

• Πράσινο
• Μπεζ
• Κόκκινο
• Μπλε
• Μαύρο

Οι τίτλοι είναι τυπωμένοι με τη μέθοδο της θερμοτυπίας.

(κωδ.: ΗΜ.21.011)

Τιμή στο βιβλιοπωλείο μας: 6,00€

Ο Φραντς Κάφκα, ο Όρσον Ουέλς και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αντιπροσωπεύουν τρεις πολύ διαφορετικές παραλλαγές του αριστερού πολιτισμικού πεσιμισμού που αναπτύσσεται μέσα στο ευρύτερο πολιτικό και διανοητικό ρεύμα του Kulturpessimismus στην Κεντρική Ευρώπη. Στο έργο του Η Δίκη, ο πεσιμιστής Κάφκα φέρνει στο φως τη θανατηφόρα δύναμη των «μηχανισμών» και την ανημπόρια των ατόμων να αντισταθούν, θύματα καθώς είναι της εθελοδουλίας τους. Η ομώνυμη ταινία του Όρσον Ουέλς συμμερίζεται αυτή την ερμηνεία, μολονότι την εκφράζει χρησιμοποιώντας μιαν άλλη γλώσσα. Τέλος, ο Μπένγιαμιν, ο οποίος είχε διαβάσει με απεριόριστη προσοχή τα έργα του Κάφκα, είχε εντυπωσιαστεί βαθιά από την «απουσία ελπίδας» των κατηγορουμένων της Δίκης.Αυτός ο αριστερός πολιτισμικός πεσιμισμός επανέρχεται άραγε σήμερα στο προσκήνιο, ενόψει της οικολογικής καταστροφής που πλησιάζει με γοργό βήμα ή της θεαματικής αναρρίχησης στην εξουσία ακροδεξιών ή φασιζουσών κυβερνήσεων από τη μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη; Μήπως πρέπει όμως να εξισορροπήσουμε τον πεσιμισμό του λόγου με τον οπτιμισμό της βούλησης, όπως πρότεινε ο Αντόνιο Γκράμσι (επικαλούμενος τον Ρομαίν Ρολλάν);

(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)

Ο ΜΙΚΑΕΛ ΛΕΒΥ γεννήθηκε στη Βραζιλία από εβραίους Βιεννέζους γονείς το 1938 και ζει στο Παρίσι από το 1969. Σήμερα είναι ομότιμος διευθυντής έρευνας στο CNRS. Το 1994 του απονεμήθηκε το Αργυρό Μετάλλιο του  CNRS και φέτος βραβεύτηκε με το «Ευρωπαϊκό Βραβείο Βάλτερ Μπένγιαμιν 2020» για το τελευταίο βιβλίο του La révolution est le frein d’urgence. Essais sur Walter Benjamin, Editions de l’éclat, 2019, καθώς και για τη γενικότερη συμβολή του στη μελέτη και στη διάδοση της σκέψης του Μπένγιαμιν. Έχει γράψει πολλά βιβλία και άρθρα, που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες. Πολλά από αυτά κυκλοφορούν και στα ελληνικά.

Η έκδοση αυτή, τέταρτη κατά σειρά του Αβραάμ Παυλίδη και δεύτερη στο ΜΙΕΤ, αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς του – αποτέλεσμα της σχεδόν τριαντάχρονης ενασχόλησής του με εγκαταλειμμένους εσωτερικούς χώρους από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Το νέο φωτογραφικό λεύκωμα συμπληρώνει την προηγούμενη έκδοση (Νέα Ερείπια, ΜΙΕΤ 2017) προσφέροντάς μας 73 νέες φωτογραφίες. Εικόνες χάρτινων φωτογραφιών ημικατεστραμμένων, σε αποσύνθεση, ενίοτε κολλημένων μεταξύ τους σε ένα παλίμψηστο ύλης και μορφής, που οδεύουν προς την απώλεια μέσα από μια φυσική διαδικασία φθοράς.

Ο Ηρακλής Παπαϊωάννου, επιμελητής της έκδοσης, σημειώνει στον πρόλογο:

«O Αβραάμ Παυλίδης είναι ένας από τους πρόσφατους και πιο διεξοδικούς περιηγητές του ελληνικού τόπου, τον οποίο έχει κυριολεκτικά οργώσει σε κάθε κατεύθυνση. Με γνήσιο ενδιαφέρον για κάθε χυμό της ελληνικής παράδοσης, για τη λαϊκή τέχνη του ανώνυμου μάστορα στην πληθώρα των εκφάνσεών της, περιδιαβαίνει από τις αρχές του ’90 για τρεις δεκαετίες όλους τους νομούς της χώρας. Την πρώτη περίοδο του έργου του, από τις αρχές του ’90 και για πάνω από δέκα χρόνια, ο Παυλίδης φωτογράφιζε εσωτερικά χώρων της επαρχίας, με ή χωρίς τους ενοίκους τους. Όλοι έφεραν ευδιάκριτα τη ματιέρα του χρόνου και της χρήσης, που κανείς καλλιτέχνης δεν μπορεί να μιμηθεί. Ακολούθως, για μερικά χρόνια επικεντρώθηκε σε όμοιους χώρους αλλά ερειπωμένους. Μετά το 2010 ξεκίνησε να μελετά εγκαταλειμμένους τόπους μαζικής παραγωγής προϊόντων και συμπεριφορών (εργοστάσια, στρατώνες, ψυχιατρεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία). Παράλληλα, άρχισε να απεικονίζει χαλασμένες εικόνες που έχασκαν σε τέτοια μέρη. Η πρώτη συνειδητή λήψη έγινε το 2010, σ’ ένα έρημο σαπωνοποιείο στην Κρήτη. Το ασκημένο βλέμμα του είχε ήδη εντοπίσει αλλοιωμένα εικονίσματα σε ερημωμένες εκκλησίες. Έτσι αθόρυβα συντελέστηκε η μετατόπιση από την “εικόνα των ερειπίων” στα “ερείπια των εικόνων” που ξεθώριαζαν, σάπιζαν, αλλοιώνονταν με κάθε πιθανό τρόπο.

Τι είδους εικόνες συστήνουν τη λεία του Παυλίδη; Αναμνηστικές κυρίως, οικογενειακά άλμπουμ αλλά και αφίσες νυχτερινών κέντρων, εξώφυλλα δίσκων, πορτρέτα από μνήματα, ακτινογραφίες, αισθησιακά δισέλιδα. Ακόμη, πίνακες και χαρακτικά για τα οποία η φωτογραφία λειτούργησε ως μέσον αναπαραγωγής. Αντίθετα από την κλίμακα των βιομηχανικών χώρων, ο Παυλίδης εδώ μελετά το μικρό κυρίως μέγεθος σε θέματα πάντα επίπεδα. Τα λάφυρα βρέθηκαν σε χώρους ετερόκλητους: στοίβες παλαιοπωλείων, αντρικά αποδυτήρια, φυλάκια, κάδους σκουπιδιών, πινακίδες στον δημόσιο χώρο, από ιδιωτικές πηγές.»

O ΑΒΡΑΑΜ ΠΑΥΛΙΔΗΣ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Μεταξύ 1957 και 1968 έζησε στον Γάζωρο Σερρών. Το διάστημα 1969–1972 σπούδασε Διακόσμηση, εργάστηκε για δύο χρόνια σε γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών, ενώ παράλληλα άρχισε να τον ενδιαφέρει η ζωγραφική. Το 1976 ξεκίνησε να ταξιδεύει στην Ελλάδα. Τη δεκαετία του ’80 συναντήθηκε αρκετές φορές στο Άγιο Όρος με τον Γιάννη Τσαρούχη, που τον μύησε στους δρόμους της παράδοσης. Άρχισε να φωτογραφίζει το 1990 και από το 1995 / 96 ασχολήθηκε αποκλειστικά με την απεικόνιση εσωτερικών χώρων της ελληνικής υπαίθρου που διαθέτουν άρωμα παράδοσης. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, όπως οι ατομικές εκθέσεις στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (2004) ή στην γκαλερί της Βιέννης Forum am Schillerplatz (2009). Έχουν εκδοθεί τα λευκώματα του έργου του Εστίες παράδοσης (ΜΦΘ, 2004), Το τελευταίο βλέμμα (Ρόδι, 2010), Νέα ερείπια (ΜΙΕΤ, 2017). Τα Νέα ερείπια παρουσιάστηκαν στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα), στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Νικολάου Κρήτης.

Μόλις κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις του Ιδρύματος Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, η Ιστορία του τακτικού στρατού της Ελλάδος 1821-1833 του Χρήστου Βυζάντιου, τρίτος  τόμος της σειράς «Κείμενα Μνήμης»  (διευθυντής:  Παντελής Μπουκάλας), με εισαγωγή, επιστημονική επιμέλεια και σχόλια  των ιστορικών Νίκου Θεοτοκά (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Διονύση Τζάκη (Ιόνιο Πανεπιστήμιο).

O τόμος Κλέφτικα τραγούδια μεταφρασμένα σε πέντε γλώσσες (1824-1843, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, μας εισάγει, με τρόπο γλαφυρό και ελκυστικό, στο μεγάλο κεφάλαιο της υποδοχής από την ευρωπαϊκή λογιοσύνη των δημοτικών μας τραγουδιών, ιδιαίτερα εκείνων που συνδέονται με τον αγωνιστικό βίο των Κλεφτών. 

Το 1824-1825 ο Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Κλωντ Φωριέλ εξέδωσε στο Παρίσι μια δίτομη συλλογή Ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, μεταφρασμένων στα γαλλικά. 

Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, καθώς σηματοδότησε τη στροφή του ενδιαφέροντος της καλλιεργημένης ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, στους Έλληνες του καιρού της και τη σύγχρονη πολιτισμική τους δημιουργία. 

Ακολούθησαν, τα επόμενα χρόνια, μεταφράσεις και εκδόσεις ελληνικών δημοτικών τραγουδιών και σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες: στα γερμανικά, τα αγγλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά. Στην εκδοτική αυτή παραγωγή πρωτοστάτησαν σημαντικά ονόματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και λογιοσύνης, όπως ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε, ο Βίλχελμ Μύλλερ, ο Π.Μ.Λ. Τζος, ο Τσαρλς Μπρίνσλεϋ Σέρινταν, ο Νικολό Τομμαζέο, ο Ν.Ι. Γκνιέντιτς, ο Γεώργιος Ευλάμπιος.

Στην έκδοση του Ιδρύματος της Βουλής ανθολογούνται περί τα δώδεκα τραγούδια από κάθε γλώσσα υποδοχής: τη γαλλική, τη γερμανική, την αγγλική, την ιταλική και τη ρωσική. Στόχος είναι, με τα δείγματα αυτά, ο αναγνώστης να σχηματίσει εικόνα του λογοτεχνικού αλλά και του πολιτικού ενδιαφέροντος, στο πλαίσιο του φιλελληνικού κινήματος, των Ευρωπαίων για τη δημοτική ποίηση των Νεοελλήνων, στις αρχές και τα μέσα του 19ου αιώνα.

Όπως σημειώνουν οι συντελεστές της, η έκδοση αποτελεί μια μικρή ανταπόδοση στο μέγα δώρο του Φωριέλ, των άλλων συλλεκτών-εκδοτών και των μεταφραστών, μια πράξη επιβεβλημένη.

Οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν δύο εκτενή μελετήματα γραμμένα από δύο άριστους γνώστες των δημοτικών, και ειδικά των κλέφτικων, τραγουδιών: την Εισαγωγή του Αλέξη Πολίτη («Οι κλέφτες και τα τραγούδια τους») και το Επίμετρο του Παντελή Μπουκάλα («Τα κλέφτικα, ψηφίδες από την “Ιλιάδα” της νεότερης Ελλάδας»). Ο τόμος κοσμείται από ζωγραφικά έργα εμπνευσμένα από την Ελληνική Επανάσταση.

Όπως τονίζει στον Πρόλογό του ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Κωνσταντίνος Αν. Τασούλας, το ανθολόγιο αυτό «πιστοποιεί τη διάρκεια ενός αδάμαστου λαού που από την εποχή της “αρχαιολογίας” του Θουκυδίδη μέχρι το 1821 πάλευε και τραγουδούσε, για να στεφανώσει το μεγαλύτερο έπος της σύγχρονης ιστορίας του, την Εθνική Παλιγγενεσία, με τα κλέφτικα τραγούδια. Αξίζει όχι απλώς να τα διαβάσετε, αλλά και να τα μελετήσετε!».

Η έκδοση εντάσσεται στον Κύκλο Δράσεων «1821-2021. Διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση» του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, ενός προγράμματος που αναπτύσσεται σε τρεις άξονες (Ιστορία – Αρχεία – Μνήμη) και περιλαμβάνει εκδόσεις, ερευνητικά προγράμματα και εκδηλώσεις, με την ευκαιρία της επετείου.

 (από την παρουσίαση του βιβλίου από τον εκδότη)

 «Στην ομιλία μου θα επιχειρήσω να εξετάσω εικόνες της Παναγίας που περιβάλλονται από την ιστορική αύρα είτε της εποχής κατά την οποία είχαν φιλοτεχνηθεί είτε του τόπου όπου βρίσκονται ή κάποτε βρισκόντουσαν. Εικόνες με άλλα λόγια συνυφασμένες με στιγμές ή πρόσωπα που έχουν αφήσει στο άπλωμα του χρόνου ισχυρό το αποτύπωμά τους στη μεγάλη ή τη μικρή ιστορία. Πέντε είναι οι εικόνες που έχουν εισέλθει στο μικροσκόπιο της έρευνάς μου: μία από αυτές σώζεται στο Λιβόρνο και οι άλλες τέσσερεις βρίσκονται στη Βενετία...».

(από το βιβλίο)

«Το έργο, που αποτελεί αντικείμενο μελέτης στο ανά χείρας βιβλίο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την ιστορία των μεταφράσεων αρχαίων ελληνικών ιατρικών συγγραμμάτων σε αραβικές γλώσσες, όπως επίσης και για την ιστορία της διαδόσεως των ελληνικών χειρογράφων τους στην ευρύτερη Ανατολή και όχι μόνο στη βυζαντινή επικράτεια. Πρόκειται για την Επιστολή του Hunayn ibn Ishaq προς τον Ali ibn Yahya, όπου αναφέρει, από όσο γνωρίζει, ποιά από τα συγγράμματα του Γαληνού έχουν μεταφρασθεί, καθώς επίσης και μερικά από εκείνα που δεν έχουν μεταφρασθεί, ένα πόνημα με το οποίο ο Άραβας γιατρός και θεολόγος Hunayn ibn Ishaq, ένας από τους μεγαλύτερους λογίους της εποχής του και ο κύριος μεταφραστής των έργων του Γαληνού στα Συριακά, εκπληρώνει σχετική υπόσχεσή του προς τον Ali ibn Yahya, γραμματέα του χαλίφη al-Mutawakkil.
 

Οι αρχειομαρξιστές, αυτοί οι αγνοημένοι άλλοι κομμουνιστές του Μεσοπολέμου, ανήκουν σε εκείνες τις κατηγορίες που χαρακτηρίζονται από σύγχρονους ιστορικούς ως "blind alleys, lost causes and losers" [αδιέξοδα, χαμένες περιπτώσεις, διαρκώς ηττημένοι]. Όμως, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της κοινωνικής και πολιτισμικής ιστορίας, οι άσημοι αυτού του κόσμου, αρτεργάτες, υποδηματεργάτες, καπνεργάτες, οικοδόμοι, μυλεργάτες, ζαχαροπλάστες, γκαρσόνια, καπνοπώληδες και ανάπηροι πολέμου, γίνονται οι πρωταγωνιστές του. Κόκκινα Σχολεία της εργατικής αυτομόρφωσης, μαχητικά εργατικά σωματεία, μεγάλες και μικρές απεργίες, συνδικαλιστικές και πολιτικές μάχες, αντιπαραθέσεις που εξελίσσονται σε αιματηρές ενδοκομμουνιστικές συγκρούσεις, αλλά και βίαιες συγκρούσεις με το κράτος αποτελούν πλευρές της διαδικασίας διαμόρφωσης της ελληνικής εργατικής τάξης στο μεσοπόλεμο. Ταυτόχρονα, ηθικές αξίες συνθέτουν τη νέα κομμουνιστική λαϊκότητα και καθορίζουν τις έμφυλες εργατικές συμπεριφορές, αναδεικνύοντας ακόμη και μια άγνωστη μορφή κομμουνιστικού φεμινισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, πρωτότυπες αναλύσεις και ιδιότυπες πολιτικές προτάσεις για την ελληνική κοινωνία εμπνέονται μεν από τη Ρωσική Επανάσταση, απορρίπτουν όμως τη σταλινική πορεία τόσο της Κομμουνιστικής Διεθνούς όσο και του ΚΚΕ. Σχεδιάζοντας ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα, οι αρχειομαρξιστές αναζητούν τον δρόμο της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, συνθέτοντας μια ιδιαίτερη ελληνική εκδοχή τροτσκισμού. Παράλληλα, ακολουθούν τις νέες αναζητήσεις που η χιτλερική νίκη και η ήττα του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος προκαλούν. Οι τολμηρές ρήξεις, αλλά και πλάνες, έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά από άλυτα αδιέξοδα, οδηγώντας την αρχειομαρξιστική οργάνωση των πλέον 2.300 μελών με επιρροή σε πολυάριθμα εργατικά σωματεία και χιλιάδες εργάτες στην πολιτική αφάνεια.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)