ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΜΙΕΤ- ΑΜΕΡΙΚΗΣ 13

Το βιβλίο του Gérard Genette

ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΑ
Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΒΑΘΜΟΥ

θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 25 Απριλίου 2018, στις 7.00 μμ
στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ
Αμερικής 13, Αθήνα

Το παλίμψηστο, ως γνωστόν, είναι μια περγαμηνή όπου έχει αποξεστεί μια πρώτη εγγραφή για να χαραχτεί μια άλλη, η οποία δεν κρύβει εντελώς την αρχική. Στο βιβλίο αυτό παλίμψηστα, μεταφορικά μιλώντας, είναι τα υπερκείμενα. Ο συγγραφέας περιγράφει αναλυτικά τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους ένα μεταγενέστερο κείμενο ωθεί τους αναγνώστες του, ρητά ή υπόρρητα, να διαβάσουν ή να θυμηθούν κάποιο παλαιότερο. Μέσα από παραδείγματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πρωτίστως της γαλλικής, ο Ζενέτ πραγματεύεται συστηματικά τη φύση και τη γραμματολογική θέση συγκεκριμένων λογοτεχνικών γενών (λ.χ. της παρωδίας, του παστίς, του αντιμυθιστορήματος, της γελοιολογίας), καθώς και το πολύπλεγμα των υπερκειμενικών  σχέσεων. «Η θέση και η δράση στο λογοτεχνικό πεδίο αυτής της δευτέρου βαθμού λογοτεχνίας», λέει ο συγγραφέας, «που γράφεται διαβάζοντας, είναι εν γένει, και δυστυχώς, παραγνωρισμένες. Επιχειρούμε εδώ να εξερευνήσουμε τούτα τα εδάφη. Ένα κείμενο μπορεί πάντα να διαβάζει ένα άλλο, και ούτω καθεξής ως το τέλος των κειμένων. Και τούτο εδώ δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: τον εκθέτει και εκτίθεται κι αυτό το ίδιο.  Θα διαβάσει καλά όποιος διαβάσει τελευταίος».

Ο Ζεράρ Ζενέτ γεννήθηκε το 1930 στο Παρίσι.  Από τους επιφανέστερους και πιο επιδραστικούς κριτικούς λογοτεχνίας της σύγχρονης Γαλλίας, μέγας βιρτουόζος της αφηγηματολογίας στη θεωρία και στην πράξη, συνέβαλε σημαντικά στην εξάπλωση του δομισμού. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1963-1967) και υπήρξε διευθυντής σπουδών στην École des hautes études en sciences sociales ώς το 1994.  Ίδρυσε το 1970, μαζί με τον Τσβετάν Τοντόροφ,  το περιοδικό Poétique και διηύθυνε την ομώνυμη σειρά ποιητικής στις εκδόσεις Seuil. Συγκαταλέγεται στους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος της «νέας κριτικής» στη Γαλλία κατά τη δεκαετία του 1960 και, στη συνέχεια, γίνεται θεωρητικός υπέρμαχος μιας επιστήμης της αφήγησης, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει νωρίτερα με τον Ρολάν Μπαρτ και τη σημειολογία. Γνωστότερα έργα του: Σχήματα I-V (1966-2002), Μιμολογικά (1976), Εισαγωγή στο αρχικείμενο (1979), Nouveau Discours du récit (1983), Seuils (1987). Μετά το 1990 τον απασχολεί η έρευνα ζητημάτων αισθητικής, καρπός της οποίας είναι το δίτομο έργο L’Œuvre d’art: Immanence et trascendance (1994) και La Relation esthétique (1997). Τα Παλίμψηστα εκδόθηκαν το 1982.

Η παρούσα έκδοση αποτελεί τον τέταρτο τόμο του Συντάγματος των παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών δαπέδων της Ελλάδας (τόμος ΙΙΙ.2) και περιλαμβάνει τα ψηφιδωτά δάπεδα της Μακεδονίας και της Θράκης (εκτός της Θεσσαλονίκης). Πρόκειται για συνέκδοση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών) και του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης και αποτελείται από δύο μέρη (Μέρος Α΄: Κείμενο, Μέρος Β΄: Φωτογραφίες – Σχέδια).

Στην έκδοση συγκεντρώνονται όλα τα γνωστά έως σήμερα ψηφιδωτά, ενώ διασώζονται ψηφιδωτά άγνωστα στη βιβλιογραφία και παρέχονται πολυάριθμες αρχειακές πληροφορίες για τον χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης. Περιλαμβάνονται επίσης πληροφορίες εντοπίων για οικοδομήματα και ψηφιδωτά κατεστραμμένα ή χαμένα, που συγκεντρώθηκαν σε περιηγήσεις σε αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Στο εκτεταμένο συνθετικό μέρος που προτάσσεται γίνεται προσπάθεια να καταδειχθεί με τη βοήθεια της εικονογραφικής ανάλυσης ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας και της Θράκης στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ψηφιδωτών διακοσμήσεων του ευρύτερου χώρου του Ανατολικού Ιλλυρικού. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις σχέσεις του παρουσιαζόμενου υλικού με τις γειτονικές, βορειότερες κυρίως, περιοχές, με τις οποίες ο υπό εξέταση γεωγραφικός χώρος αποτελούσε κατά την ύστερη αρχαιότητα ενιαίο διοικητικό τμήμα του βυζαντινού κράτους. Στα λήμματα των καταλόγων παρατίθενται για κάθε ψηφιδωτό οι χώροι που κοσμούνται με αυτό, η σημερινή κατάσταση και θέση του, οι διαστάσεις και τα χρώματά του εφόσον είναι γνωστά, η περιγραφή του, τυχόν επιγραφές, η χρονολόγησή του, η σχετική βιβλιογραφία και, αν υπάρχουν, άλλα πορίσματα που έχουν προκύψει από την αρχαιολογική έρευνα.

Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται το πλουσιότατο φωτογραφικό και σχεδιαστικό υλικό που παραχωρήθηκε από αρχαιολόγους, Εφορείες Αρχαιοτήτων, την Αρχαιολογική Εταιρεία, τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών και τα αρχεία των πανεπιστημιακών ανασκαφών Δίου και Φιλίππων, καθώς και μεγάλος αριθμός έγχρωμων φωτογραφιών η λήψη των οποίων πραγματοποιήθηκε σε κατά χώραν επισκέψεις. Το δεύτερο μέρος συμπληρώνεται με χάρτες στους οποίους σημειώνονται οι τοποθεσίες στις οποίες αποκαλύφθηκαν μνημεία με ψηφιδωτά.

H Παναγιώτα Aσημακοπούλου-Aτζακά, ομότιμη καθηγήτρια του Tμήματος Iστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εργάστηκε από το 1969 έως το 2009 στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον εστιάζεται στην έρευνα της ύστερης αρχαιότητας και κυρίως στα θέματα που σχετίζονται με τις διακοσμήσεις εσωτερικών χώρων, ανάμεσα στα οποία την πρώτη θέση κατέχουν τα ψηφιδωτά δάπεδα. Ασχολείται επίσης με τους καλλιτέχνες και τους δωρητές στην ύστερη αρχαιότητα, με ποικίλα ζητήματα εικονογραφίας, καθώς και με την έρευνα ρωμαϊκών και χριστιανικών γραπτών πηγών, κυρίως σε ό,τι αφορά τη διάρκεια της ειδωλολατρίας στον χριστιανικό κόσμο. Κύριο ερευνητικό έργο της αποτελεί η συγγραφή σε διαδοχικούς τόμους (κατά γεωγραφικές περιοχές) του Συντάγματος (Corpus) των παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών δαπέδων της Ελλάδος. Το έργο αποτελείται από πέντε πολυσέλιδες μονογραφίες, από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί οι τέσσερις. Για τον δεύτερο τόμο τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 1988 με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Συνεργάστηκε σε πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, το πιο πρόσφατο από τα οποία είναι το «Euromed Heritage ΙΙΙ, Byzantium Early Islam». Έχει δημοσιεύσει οκτώ μονογραφίες και πολλά άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά διεθνών και τοπικών συνεδρίων και συλλογικούς τόμους.

Το 1986 η επιστημονική επιμελήτρια του τόμου Όλγα Κατσιαρδή-Hering εντόπισε στη Χαρτογραφική Συλλογή του Πολεμικού Αρχείου της Βιέννης στα Κρατικά Αρχεία της Αυστρίας σειρά ανέκδοτων, χειρόγραφων, πρωτότυπων, έγχρωμων χαρτών που χρονολογούνται από την εποχή της Β΄ Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685–1715). Οι χάρτες είχαν σχεδιαστεί από ειδικούς μηχανικούς της Γαληνοτάτης με σκοπό την καταγραφή, υπό μορφή καταστίχων-κτηματογραφήσεων, των πελοποννησιακών περιοχών που από το 1685 είχαν περιέλθει στην κυριαρχία της. Εντάσσονταν στο μεγάλο πρόγραμμα της Βενετίας να καταγράψει τη γη και να αποτυπώσει αναλυτικά τις πλουτοπαραγωγικές περιοχές με σκοπό την απεικόνιση των γαιοκτησιών, τη φορολόγησή τους, την αποφορά εσόδων κτλ. Οι μεγάλων διαστάσεων, αναλυτικοί χάρτες των διαμερισμάτων (territorii) στα οποία η Βενετία διαίρεσε την Πελοπόννησο συνόδευαν τα επιμέρους κτηματογραφικά κατάστιχα, μερικά από τα οποία σώζονται, και κάποια έχουν ήδη τύχει αναλυτικής επεξεργασίας. Μετά την κατάλυση της Βενετικής Δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα και τη μετέπειτα ένταξή της στην Αψβουργική Μοναρχία, οι χάρτες αυτοί μεταφέρθηκαν στη Γεωγραφική Πολεμική Υπηρεσία της Βιέννης και παρέμειναν έκτοτε στα Κρατικά Aρχεία της Αυστρίας. Πρόκειται για δώδεκα χάρτες μεγάλων διαστάσεων (συνολικά 53 φύλλα) που καταγράφουν γεωφυσικές λεπτομέρειες, πληθώρα τοπωνυμίων, καλλιεργημένες και ερημωμένες εκτάσεις, χωριά (κατοικημένα και μη), ζευγολατειά κτλ Αποτελούν πολύτιμο υλικό για τον ιστορικό, τον γεωγράφο, τον μελετητή του περιβάλλοντος, τον οικονομικό ιστορικό. Στον τόμο συνεργάστηκαν οι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και ειδικοί της χαρτογραφίας John Bennet, Siriol Davies, Χάρις Καλλιγά, Όλγα Κατσιαρδή-Hering, Ευτυχία Δ. Λιάτα, Ευάγγελος Λιβιεράτος, Αλέξης Μάλλιαρη, Μαρία Μάμαλη, Δημήτρης Μπελέζος, Κωνσταντίνος Ντόκος, Αγγελική Πανοπούλου, Αναστασία Παπαδία-Λάλα, Γιώργος Τόλιας και Αγαμέμνων Τσελίκας. Οι εμπεριστατωμένες μελέτες τους παρουσιάζουν και αναλύουν επιστημονικά τους χάρτες αυτούς και προσφέρουν το υλικό προς περαιτέρω ανάγνωση και μελέτη. Στον τόμο δημοσιεύονται όλοι οι χάρτες, συγκεντρωτικά αλλά και αναλυτικά ανά φύλλο, με την αρίθμηση η οποία έχει προστεθεί από τους μελετητές για να διευκολύνουν τη χρήση των εκτενών καταλόγων τοπωνυμίων. Την έκδοση επιμελήθηκε η Κωστούλα Σκλαβενίτη, η οποία συνέταξε και τα αναλυτικά ευρετήρια, προσώπων και τοπωνυμίων (βενετικά και ελληνικά). Τέλος, ο τόμος συνοδεύεται από ψηφιακό δίσκο με όλο το χαρτογραφικό υλικό.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι με το έργο αυτό η επιστημονική κοινότητα, και όχι μόνο, θα έχει ένα πολύτιμο υλικό και εργαλείο για περαιτέρω έρευνες.

Η Κινηματογραφική Μορφή του Πόνου και της Οδυνηρής Αναπόλησης. Ο Μοντερνισμός του Τάκη Κανελλόπουλου
Παναγιώτα Μήνη

Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2018, 442σελ.
ISBN: 978-960-250-679-0 
Τιμή:25,00
Τιμή ΜΙΕΤ: 18,75€






Το βιβλίο αυτό αποτελεί την πρώτη επιστημονική μονογραφία για το κινηματογραφικό έργο του Τάκη Κανελλόπουλου (1934-1990), του ξεχωριστού δημιουργού από τη Θεσσαλονίκη που χάρισε στον ελληνικό κινηματογράφο ταινίες όπως ο Μακεδονικός γάμος (1960), ο Ουρανός (1962), η Εκδρομή (1966), η Παρένθεση (1968), το Χρονικό μιας Κυριακής (1975) και το Ρομαντικό σημείωμα (1978). Συνδυάζοντας διακειμενικές και φορμαλιστικές αναλύσεις, η μελέτη εξετάζει το έργο του Κανελλόπουλου μέσα στο ιστορικό και καλλιτεχνικό πλαίσιό του και εξηγεί τους τρόπους με τους οποίους ο σκηνοθέτης απέκλινε από παραδοσιακές πρακτικές και πρότεινε την προσωπική του εκδοχή για έναν καλλιτεχνικό κινηματογράφο. Πιο συγκεκριμένα, το βιβλίο φωτίζει τις ταινίες του Κανελλόπουλου σε σχέση με εθνολογικές και ιστορικές μελέτες της εποχής, με τη λογοτεχνική και εικαστική παραγωγή της γενέτειράς του και με παράλληλες κινηματογραφικές εξελίξεις στην ανατολική και τη δυτική Ευρώπη. Παρακολουθεί και σχολιάζει την πρόσληψη των ταινιών του από την κριτική της εποχής και αναλύει τις αφηγηματικές και υφολογικές τεχνικές με τις οποίες ο Κανελλόπουλος μετουσίωσε τις προσλαμβάνουσές του σε έναν μοντερνιστικό κινηματογράφο που αποτύπωσε με εκφραστικότητα τον αιώνιο ανθρώπινο πόνο –στον πόλεμο, στον έρωτα, στην κάθε μορφής απώλεια και στην αναπόληση του παρελθόντος.

Όπως σημειώνει η συγγραφέας στην Εισαγωγή της, για να πετύχει τους στόχους του, ο σκηνοθέτης «απέρριψε τη σφιχτή αιτιοκρατία και τη σαφήνεια του κλασικού κινηματογράφου στην ανάπτυξη της πλοκής. Αντ’ αυτού μετέδωσε τις ιστορίες με ελλειπτικότητα, καλλιέργησε την αμφισημία και την αφαίρεση, πειραματίστηκε με τον εσωτερικό μονόλογο και τον ποιητικό λόγο και μετάγγισε στις ταινίες του πολλαπλά επίπεδα αυτοαναφορικότητας». Στο υφολογικό επίπεδο, «χρησιμοποίησε αργούς ρυθμούς στην ένωση των πλάνων, λήψεις μεγάλης διάρκειας, αργές κινήσεις της κάμερας ή στατικές λήψεις, μετρημένες κινήσεις ηθοποιών, εκφραστικό φωτισμό, λιγοστούς φυσικούς ήχους και πλούσια μουσική υπόκρουση», ενώ ως σκηνικό προτίμησε σχεδόν αποκλειστικά τους φυσικούς, εξωτερικούς χώρους. Στα επιμέρους κεφάλαια εξετάζονται μία προς μία οι ταινίες του Κανελλόπουλου και στο τέλος γίνεται αναφορά στο πεζογραφικό του έργο, με το οποίο ασχολήθηκε όταν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο.

Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΗΝΗ είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας του Κινηματογράφου στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τα θέματα της έρευνάς της περιλαμβάνουν τον ελληνικό κινηματογράφο, τον σοβιετικό κινηματογράφο, τα σενάρια του Νίκου Καζαντζάκη και τις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις της ρωμαϊκής αρχαιότητας, εστιάζοντας ιδιαίτερα σε ζητήματα φόρμας, ιδεολογίας και πρόσληψης.

Διαθρησκειακός Διάλογος. Η συμβολή της Μελέτης των Θρησκειών στην κατανόηση της θρησκευτικής ετερότητας

Γρηγόριος Ζιάκας, Αγγελική Ζιάκα

Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας 2016, 600 σελ.
ISBN: 978-618-5196-17-2
Τιμή: 25,00 €

Τιμή ΜΙΕΤ: 21,25 €

Στην παρούσα έρευνα αφενός μεν εξετάζουμε την βυζαντινή και μεταβυζαντινή γραμματεία για το Ισλάμ, που αναπτύχθηκε κατά τους μακρούς αιώνες συνάντησης του ελληνικού και χριστιανικού κόσμου της Ανατολής με τον μουσουλμανικό κόσμο, αφετέρου δε στρεφόμαστε προς τις πηγές, την ιστορία και τον πολιτισμό του Ισλάμ με μία νέα αντικειμενική και πηγαία οπτική της θρησκείας αυτής, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σύγχρονης έρευνας.

Η μελέτη περιλαμβάνει την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής του ελληνόφωνου χριστιανικού κόσμου της Ανατολής από την σχέση και συμβίωσή του με τον κόσμο του Ισλάμ, και δίνει στον αναγνώστη μία κατατοπιστική εικόνα για τις ποικίλες κατανοήσεις του Ισλάμ στο πέρασμα του χρόνου.

Ακολουθήστε μας σε μία βόλτα στο φιλόξενο βουνό της Πάρνηθας, μέσα από 18 μοναδικές διαδρομές. Ένας οδηγός για την ιστορία, τη μυθολογία, τη χλωρίδα και την πανίδα ενός απειλούμενου πολιτιστικού τοπίου δίπλα στην Αθήνα. Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο ή παρέα που αγαπάει ή θα αγαπήσει την Πάρνηθα. Χρήσιμος για οικογένειες αλλά και για έμπειρους πεζοπόρους. Πεζοπορία - τρέξιμο, ποδηλασία. Η απόσταση ανάμεσα στον τουρισμό και την εξερεύνηση διανύεται με τα πόδια!

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί τον τρίτο τόμο της σειράς "Μελέτες για τον Προφορικό Λόγο" του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (ΙΝΣ) και είναι αφιερωμένο σε ένα θεμελιακό συστατικό της γλωσσικής διεπίδρασης, την ερωταπόκριση. Απαρτίζεται από πραγματολογικά προσανατολισμένες έρευνες που επικεντρώνονται σε ποικίλες όψεις των ερωτήσεων και απαντήσεων στον καθημερινό λόγο (κυρίως σε συνομιλίες ή τηλεφωνικές συνδιαλέξεις μεταξύ προσώπων με σχέση οικειότητας, στο Β΄ Μέρος) ή στη χρήση τους κάτω από θεσμικές περιστάσεις επικοινωνίας (σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις/συζητήσεις και στη διδακτική διαδικασία, στο Γ΄ Μέρος). Βασική τους επιδίωξη είναι να φωτίσουν τις λειτουργίες των ερωταποκρίσεων σε συνάρτηση με τη μορφή και τη δομή τους, απαντώντας σε ερωτήματα, όπως: πώς επηρεάζεται η απάντηση από τον σχεδιασμό της ερώτησης (τα μορφοσυντακτικά, προσωδιακά κ.ά. χαρακτηριστικά της), ποιος είναι ο ρόλος των ερωταποκρίσεων σε συγκεκριμένα κειμενικά είδη (π.χ. Αφήγηση) ή δραστηριότητες (π.χ. αξιολόγηση), ποιες είναι οι διεπιδραστικές τους συνέπειες και ποιες οι επιπτώσεις του εξωγλωσσικού συμφραστικού πλαισίου στην αλληλουχία της ερώτησης-απάντηση.

Οι εργασίες που δημοσιεύονται εδώ έρχονται να συμβάλουν στην πρόσφατη διεθνή έρευνα πάνω στο ζήτημα των πράξεων που πραγματοποιούνται με μια ερώτηση και τις συνθήκες διαφοροποίησής τους. Η έρευνα αυτή διεξάγεται τα τελευταία χρόνια κυρίως από τη σκοπιά της Ανάλυσης Συνομιλίας, η οποία καταστατικά εκλαμβάνει το πυρηνικό ζεύγος της ερώτησης-απάντησης (και γενικότερα, τη χρήση της γλώσσας) ως κοινωνική δραστηριότητα, συνδέοντάς το με την ανισοκατανομή της γνώσης μεταξύ των συνομιλούντων ατόμων και τη διαχείρισή της στην επικοινωνία. Οι θεωρητικές παραδοχές, τα κεντρικά ζητήματα και τα βασικά πορίσματα των σχετικών ερευνών εξετάζονται από την ειδική επί του θέματος των ερωταποκρίσεων, καθηγήτρια M.-L. Sorjonen, στο εισαγωγικό άρθρο του τόμου (Α΄ Μέρος).

Με τον τρόπο αυτό, οι επιμέρους μελέτες για την ελληνική μπορούν να προσεγγιστούν μέσω ενός συνεκτικού θεωρητικού πλαισίου, χωρίς απαραίτητα οι ίδιες να το ασπάζονται. Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα τα ευρήματά τους να ενταχθούν σε ένα διαγλωσσικό πλέγμα και να αποτιμηθούν στη βάση της καθολικότητας ή μη των έως τώρα συμπερασμάτων για τις ερωτήσεις-απαντήσεις σε άλλες γλώσσες.

Η επιμελήτρια του τόμου είναι ομότιμη καθηγήτρια του Α.Π.Θ.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου)

Κατά τη διαμορφωτική περίοδο του Ισλάμ (8ος-10ος αιώνας) παρατηρείται μια διεργασία αναζήτησης και υπέρβασης της εμμονής της «επιστήμης του ισλαμικού δικαίου» στον αμετακίνητο νόμο του Θεού. Δημιουργούνται διάφορες παρατάξεις, ρεύματα σκέψης και σχολές -σουννίτες, σιίτες, κανταρίτες, μουταζιλίτες, ιμπαντίνες κ.ά.-, οι οποίες διαλέγονται πάνω στα βασικά θεολογικά θέματα περί Θεού και κόσμου και αποφαίνονται. Έτσι γεννιέται το «kalãm», η μουσουλμανική θεολογία, η οποία παραλαμβάνει το προϋπάρχον θεολογικό σύστημα σκέψης και απόδειξης, ενδεδυμένο με τον φιλοσοφικό λόγο της αρχαιότητας, και πλαισιώνει τα αντικείμενα έρευνάς της για να διασαφήσει και συστηματοποιήσει τις αρχές της θείας αποκάλυψης. Με τον τρόπο αυτό ο λόγος τίθεται στην υπηρεσία της πίστης, και δημιουργείται ένας χώρος συνάντησης μεταξύ θρησκείας και φιλοσοφίας, αλλά και ένας χώρος ανταγωνισμού μεταξύ ανθρώπινου λόγου και θείας αποκάλυψης. Η διαπάλη μεταξύ λόγου και πίστης, θρησκείας και φιλοσοφίας που παρατηρείται στη θρησκευτική και φιλοσοφική σφαίρα, επεκτείνεται και στο πεδίο της πολιτικής. Αυτή την αλληλοδιείσδυση και διαλεκτική της μουσουλμανικής θεολογίας και σκέψης επιδιώκει να διαφωτίσει η παρούσα μελέτη.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο «Ουλάνοι στην Λάρισα» είναι μια αφήγηση των γεγονότων που έζησε η Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο του 1915 έως τον Ιούλιο του 1917 και μια εξέταση των προβληματισμών που δημιουργεί η προσεκτική ανάλυσή τους. Στην πραγματικότητα, ποτέ κανένας ουλάνος, δηλαδή Γερμανός λογχοφόρος ιππέας, δεν εμφανίστηκε, ούτε καν στον μακρινό ορίζοντα της Λάρισας! Η «είδηση» πλάστηκε και, μαζί με άλλες, χρησιμοποιήθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως πρόφαση για να αφαιρεθεί από την Ελλάδα η ανεξαρτησία της και να ανατραπεί το νόμιμο πολίτευμά της με μια μπλόφα το 1917.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου αναφέρονται τα συμβάντα με την σειρά τους, ενώ το καθένα από αυτά συνοδεύεται από την σχετική παραπομπή, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να διασταυρώσει τις πηγές της συγγραφέως και να διευκολυνθεί να σχηματίσει ο ίδιος γνώμη. Στο δεύτερο μέρος εξετάζονται σε ξεχωριστά κεφάλαια μια σειρά από επί μέρους θέματα — η γερμανοφιλία του βασιλιά Κωνσταντίνου, η αντισυνταγματική συμπεριφορά του, τί συνέβη στο Ρούπελ, τί συνέβη στην Καβάλλα.

Οι αποδείξεις ότι κάτι ανομολόγητο επεδίωκε πράγματι η Αντάντ —ή μήπως μόνον οι Γάλλοι;— στην χώρα μας, περιέχονται στα επόμενα κεφάλαια, αρχίζοντας από εκείνα που περιγράφουν την αλλόκοτη τριανδρία των Γάλλων, Γκιγμέν, Σαράιγ, ντε Ροκφέϊ, και τον ρόλο του συνταγματάρχη Μπρακέ. Ακολουθεί άλλο για τα κυριότερα από τα κατασκευασμένα γεγονότα —όπως οι «Ουλάνοι στην Λάρισα», η «Επίθεση κατά της Γαλλικής πρεσβείας»— και τον ρόλο των εφημερίδων. Στα «Νοεμβριανά» αφιερώνονται τρία κεφάλαια, ενώ σε δυο χωριστά κεφάλαια εξετάζεται ποια ήταν η λαϊκή βούληση εκείνα τα χρόνια.

Τα βασικότερα ερωτήματα που θέτει το βιβλίο —«γιατί έπρεπε ο Βασιλιάς να εκθρονιστεί» και «τι επεδίωκε τελικά η Αντάντ στη χώρα μας»— μένουν αναπάντητα, καθώς η συγγραφέας θεωρεί ότι εκκρεμούν ακόμη οι έρευνες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να γνωρίσουμε την αλήθεια.

(από την παρουσίαση του βιβλίου)

στο βιβλιοπωλείο μας θα βρείτε και το έτερο πόνημα της Κακούρη "Τα Δύο Βήτα"

Κυκλοφόρησε μόλις ο 37ος (ΛΖ΄) τόμος του επιστημονικού περιοδικού Κρητικά Χρονικά, έκδοση της Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Στον τόμο του 2017 η συντακτική επιτροπή του περιοδικού συμπεριέλαβε την εναρκτήρια ομιλία και τα κείμενα που προήλθαν από τις έξι κεντρικές εισηγήσεις των τριών τμημάτων του 12ου Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, το οποίο διοργάνωσε στο Ηράκλειο η ΕΚΙΜ το διάστημα 21-25 Σεπτεμβρίου 2016, καθώς και τρία κείμενα που εντάσσονται στη θεματική του Συνεδρίου («Μετακινήσεις»), αντίστοιχα με την αδρή χρονική του διάταξη στις τρεις μεγάλες περιόδους της Κρητικής ιστορίας (Προϊστορική και Αρχαία Ελληνική, Βυζαντινή και Μεσαιωνική, Νεότερη).

Η ΕΚΙΜ ευχαριστεί τον κ. Γρηγόρη Σηφάκη, Πρόεδρο του Συνεδρίου, τους κεντρικούς ομιλητές κκ. Gerald Cadogan, Άγγελο Χανιώτη, Όλγα Γκράτζιου, Στέφανο Κακλαμάνη, Αντώνη Αναστασόπουλο, Ηλία Κολοβό, Μαρίνο Σαρηγιάννη και Πασχάλη Κιτρομηλίδη, καθώς και τους κκ. Κατερίνα Κόπακα, Αγγελική Σαμπατακάκη, Δημήτριο Τσουγκαράκη, Ελένη Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη και Ελευθερία Ζέη για τη συμβολή τους στον τόμο.

(από την παρουσίαση του τόμου)

Γιατί δεν είμαστε σκλάβοι των γονιδίων μας και σε τι διαφέρουμε απ’ τους χιμπατζήδες; Τι είναι η επιγενετική και γιατί η τρυφερότητα κατά τον θηλασμό καθορίζει πώς θα συμπεριφέρεται το νεογέννητο ποντικάκι σε όλη τη μετέπειτα ζωή του; Πώς μετατρέπεται σε αχαλίνωτο Δον Ζουάν ένας μονογαμικός αρουραίος και πώς επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας ουσίες όπως η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη ή η κοκαΐνη; Γιατί στον πόλεμο κατά των μικροβίων χαμένοι θα είμαστε πάντα εμείς; Σε τι παραπέμπουν οι «πρωτόγονοι» μονοκύτταροι οργανισμοί που δραστηριοποιούνται σε νερά που κοχλάζουν; Τι πληροφορίες μας δίνουν για τη ζωή σε άλλους πλανήτες οι διαστημοσυσκευές που έχουμε στείλει;

Το βιβλίο αναζητά τις απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και σε πολλά ακόμη. Κάθε ένα από τα 19 μικρά δοκίμιά του είναι σαν ένα παραμύθι, όπως γράφει στον πρόλογο ο νομπελίστας Rolf Zinkernagel. Με ύφος αφηγηματικό −συχνά σε πρώτο πρόσωπο− και διάθεση στοχαστική, ενίοτε ποιητική, μας μεταφέρει σ’ έναν κήπο γεμάτο θαύματα, τον αόρατο κήπο της μοριακής και κυτταρικής βιολογίας, της βιοχημείας και της γενετικής – τον κήπο της αυτογνωσίας μας.

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Gottfried Schatz στα ελληνικά. Όπως και το πρώτο, Πέρα απ’ τα γονίδια (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2011), περιλαμβάνει μια σειρά άρθρων-δοκιμίων που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην έγκυρη ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 Κ.Κ.-Δ.Χ.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ζω ολοένα και περισσότερο με τη συνειδητοποίηση και την αίσθηση της παρουσίας του αγνώστου μέσα στο γνωστό, του αινίγματος μέσα στο τετριμμένο, του μυστηρίου σε κάθε πράγμα και, κυρίως, των προόδων μιας νέας άγνοιας σε κάθε πρόοδο της γνώσης», μας λέει ο Εντγκάρ Μορέν.

Επιχείρησε λοιπόν εδώ μια αναγνωριστική περιπολία στα νέα εδάφη της γνώσης, όπου αποκαλύπτεται η αδιαχώριστη τριάδα: γνώση, άγνοια, μυστήριο.

Κατά τη γνώμη του, το μυστήριο ουδόλως υποβαθμίζει τη γνώση που μας οδηγεί σ' αυτό. Μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις απόκρυφες δυνάμεις που μας καθορίζουν και μας κατέχουν, σαν εξωτερικοί και εσωτερικοί Δαίμονες. Πάνω απ' όλα, όμως, τονώνει και ενισχύει την ποιητική αίσθηση της ύπαρξης.

Ο Εντγκάρ Μορέν, στοχαστής διεπιστημονικός και απείθαρχος, είναι επίτιμος διδάκτωρ είκοσι τεσσάρων πανεπιστημίων ανά την υφήλιο.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εννέα μελετητές του έργου του ποιητή Μάρκου Μέσκου φωτίζουν όψεις του ποιητικού του πορτρέτου στο Μικρόν εγκόλπιον για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο και ενσκήπτουν σε ζητήματα ποιητικής στην ποίηση του Μέσκου, στο κοινωνικό και ιδιωτικό όραμα του ποιητή, στη μόνωση και στην ποιητική συνομιλία με τον εαυτό και τους άλλους, στα ποιητικά περάσματα προς την ελευθερία.

Ο αφιερωματικός τόμος στον Μάρκο Μέσκο, με τη συνεχή εκδοτική ποιητική παρουσία από το 1973 μέχρι σήμερα, ξεκινά με τρία ποιήματα του ποιητή και κλείνει με το ποιητικό επιμύθιο του Κ.Θ. Ριζάκη, ο οποίος επιμελήθηκε τον τόμο. Τα σχέδια που κοσμούν τον τόμο φιλοτέχνησε ο ίδιος ο ποιητής.

(πηγή: Εκδόσεις του Φοίνικα)

«...Η δημιουργία της Χάρτας, ένα από τα αποτελέσματα της πνευματικής και μορφωτικής συγκρότησης του Ρήγα, εντάσσεται στις διεργασίες αυτές που χαρακτηρίζουν τον ευρωπαϊκό 18ο αιώνα ως εκείνο των Φώτων (ή του Διαφωτισμού). Ζώντας στο β΄ μισό του αιώνα αυτού, οι πνευματικές διεργασίες και δράσεις του Ρήγα δεν είναι τίποτε άλλο παρά προϊόντα της επιρροής που άσκησε πάνω του η ιστορική αυτή εποχή, έντονα επιμορφωτική και συνεπώς ανατρεπτική των προτύπων ανάδειξης του ανθρώπου ως υποκειμένου, με πρώτιστο μέλημα την προσωπική ελευθερία και τις νέες μορφωτικές προσλήψεις, τις οποίες καθόριζε η γνώση και η επιστήμη, επιφέροντας βαθύτατες αλλαγές σε όλα τα μέχρι τότε γνωστά και αυτονόητα. Και επιπλέον όλων αυτών των ερεθισμάτων, βαθαίνει στον Ρήγα μια ολοένα αυξανόμενη πολιτική συνείδηση για την ανάγκη απελευθέρωσης του Γένους. Αυτό το δίπολο εμφανίζεται έντονα σε όλο τον 19ο αιώνα, όπως φαίνεται από την βιβλιογραφία για τη ζωή και το έργο του Ρήγα, όπου η Χάρτα είναι σημείο αναφοράς...».

(από το βιβλίο)

Από τον προεπαναστατικό κλεφταρματολισμό έως τις αρχές του 20ού αιώνα ο ελληνικός στρατός υπήρξε ένας κομβικής σημασίας θεσμός. Είτε ως ο κύριος μηχανισμός για τη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων κατά τη δεκαετία του 1820 είτε ως το κύριο μέσο για την επιβολή της κεντρικής εξουσίας στο νεοσύστατο κράτος, η οργανωτική δομή του στρατεύματος και ο ρόλος του βρίσκονταν στο επίκεντρο των συζητήσεων, των αντεγκλήσεων και των πολιτικών αποφάσεων. Πολύ δε περισσότερο, όταν τέθηκε δι' επισήμων χειλέων το 1844 το ζήτημα της Μεγάλης Ιδέας. Η αποτελεσματική συγκρότηση του στρατιωτικού μηχανισμού συνιστούσε απαραίτητο όρο για την υλοποίηση του εθνικού οράματος. Αλλά αν σε αυτό συμφωνούσαν όλοι -πολιτειακή, πολιτική ηγεσία, κοινή γνώμη- η εφαρμογή ενός πειστικού προγράμματος προσέκρουε στην αδήριτη οικονομική, πολιτική και διπλωματική πραγματικότητα.

Η επαναστατική εμπειρία απέδειξε ότι ήταν αδύνατο να σχηματιστεί τακτικός στρατός για τη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων. Το ευφυές σχέδιο του Καποδίστρια της περιόδου 1828-1831 έγινε γρήγορα ανάλωμα των εμφυλίων συρράξεων που ακολούθησαν. Κατά την τριακονταετία της οθωνικής βασιλείας επιτεύχθηκε η οργάνωση στρατού, προορισμένου όμως να στηρίξει τις επιλογές της κεντρικής εξουσίας. Τι κι αν η καλοπροαίρετη και ρομαντική αλλά ανίκανη να ερμηνεύσει την πραγματικότητα βασίλισσα Αμαλία καλούσε "ν' ανάψη η επανάστασις" μέσα στον φιλοπόλεμο οίστρο του 1854. Η υιοθέτηση της μεγαλοϊδεατικής πολιτικής στα μέσα του αιώνα εγκαινίαζε έναν αδιέξοδο κύκλο στρατιωτικών κινητοποιήσεων, οι οποίες έως το "ατυχές" 1897 υπογράμμισαν μια αναμφίλεκτη πραγματικότητα: η οποιαδήποτε απόπειρα αλυτρωτικής πολιτικής εξυπηρετούσε εύπεπτες και εφήμερες πολιτικές μεγαλοστομίες, συνήθως προεκλογικού χαρακτήρα, ικανές να συσκοτίσουν την πραγματικότητα. Η οικονομική καχεξία, η διπλωματική συνήθως απομόνωση και η απουσία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού κατέστησαν τη Μεγάλη Ιδέα μια εθνική χίμαιρα και τον στρατιωτικό μηχανισμό έρμαιο των κομματικών αντεγκλήσεων και πειραματισμών. Οι ισχυροί κόλαφοι της τελευταίας δεκαετίας του 1890 -η πτώχευση, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και ο αναπόφευκτος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος- αποτυπώνουν με ενάργεια την αλληλεπίδραση των οικονομικών, πολιτικών και εθνικών δεδομένων, σε μια σπειροειδούς χαρακτήρα αδιέξοδη κατάληξη.

Η εσωστρέφεια που ακολούθησε γονιμοποίησε έναν ενδιαφέροντα προβληματισμό και μια επανατοποθέτηση του εθνικού ζητήματος. Και η τομή του 1909 υπήρξε "επαναστατική" κατά τούτο: έγινε η αφετηρία για έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, στηριγμένο στον αναγκαίο αστικό θεσμικό εκσυγχρονισμό, μακριά από τυχοδιωκτικές και δονκιχωτικού χαρακτήρα επιδιώξεις.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Στο εύλογο ερώτημα, γιατί η Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού και το περιοδικό "¨Μνήμων" οργάνωσαν ένα συνέδριο για το 1821, θα μπορούσαν να δοθούν διάφορες απαντήσεις: ότι πλησιάζουν τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και θα θέλαμε να συμβάλουμε, έστω έμμεσα, στη δημιουργία των προϋποθέσεων για να τιμηθεί η επέτειος αυτή με την εγκυρότητα και την πολυφωνία που της αξίζει˙ ότι ο εορτασμός μιας τέτοιας επετείου είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί μόνο σε εθνικιστικούς πανηγυρισμούς, ιδεολογική χρήση, προχειρότητες και ερασιτεχνισμούς ή σε επιμέρους πρωτοβουλίες όσων θέλουν να αποτυπώσουν μόνο το δικό τους στίγμα. Κάποιες μάλιστα από αυτές τις στοχευμένες πρωτοβουλίες έχουν ήδη αρχίσει.

Θα ήταν επομένως ουσιαστική παράλειψη από τη μεριά των ιστορικών -χρησιμοποιώ τον όρο ιστορικοί με την ευρύτερη δυνατή έννοιά του- να μην φροντίσουν να τιμηθεί αυτή η επέτειος με έργα ουσιαστικά...».

Χρήστος Λούκος (από το βιβλίο)

«Η σχέση της χαρτογραφίας και γενικότερα της γεωγραφίας με την πολιτική είναι ηροδότεια: και πανάρχαια και ουσιαστική. Ο γενικός αυτός αφορισμός ισχύει κατεξοχήν στην περίπτωση της ειδικής αποστολής σχεδιαστών, χαρτογράφων, τοπογράφων και μηχανικών του γαλλικού ναυτικού, η οποία ανέλαβε στα 1685-1687 –με διαδοχικά ταξίδια των μελών της στην ανατολική Μεσόγειο και κάτω από την τελική καθοδήγηση ενός δοκιμασμένου κρατικού αξιωματούχου, του Etienne Gravier d' Ortieres (Dortieres)– να αποτυπώσει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια όρμους και λιμάνια νησιών του νοτίου Ιονίου και του Αιγαίου, τις οχυρώσεις της Θεσσαλονίκης, των Δαρδανελλίων, της Κωνσταντινούπολης και της Κύπρου και όψεις μικρασιατικών, συριακών και αιγυπτιακών λιμανιών (ιδιαίτερα βέβαια της Αλεξάνδρειας).

Η επίσημη πάντως εντολή που είχε δοθεί στον d' Ortieres ήταν να αποκαταστήσει την εύρυθμη λειτουργία των γαλλικών εμπορικών σταθμών στις "σκάλες" της ανατολικής Μεσογείου (echelles du Levant), πατάσσοντας τις καταχρήσεις των προξενικών εκπροσώπων της Γαλλίας και επιβάλλοντας δυναμικά στις τοπικές οθωμανικές αρχές τους όρους της γαλλοτουρκικής συνθήκης του 1673. Το υπόμνημα μάλιστα, που υπέβαλε για τα ζητήματα αυτά στους προϊσταμένους του μετά το τέλος της αποστολής, χρησίμευσε ως υπόδειγμα και σε επόμενες ανάλογες "επιθεωρήσεις" των γαλλικών εμπορικών κέντρων της οθωμανικής επικράτειας (της "Ανατολής"). Ωστόσο η σημασία της αποστολής του 1685-1687 –και συνεπώς και των επιστημονικών και ιδιαίτερα των χαρτογραφικών της επιδόσεων– είναι πολυδιάστατη με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αλλά για να αποτιμηθούν τα χαρακτηριστικά αυτά θα πρέπει να εξεταστούν στο ιστορικό τους πλαίσιο σε συνδυασμό με το καθεστώς των σχέσεων της Γαλλίας με την Υψηλή Πύλη.»

Ι. Κ. Χασιώτης (από το βιβλίο)

Η μνήμη των προσφύγων του 1922 αποτελεί σήμερα έναν κεντρικό τόπο μνήμης. Το αφήγημά της όμως έχει ιστορικότητα. Ξεκινά από τη συγκυρία των δραματικών μετακινήσεων των πληθυσμών σε όλη την Ευρώπη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και από τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ανθρώπων να βρουν μια συνθήκη βίου στη νέα κατάσταση. Ο τρόπος που οι πρόσφυγες αφηγούνταν το παρελθόν τους άλλαζε μαζί με το παρόν τους και τις προσδοκίες τους για το μέλλον. Η μνήμη τους, το τι λένε οι ίδιοι για την ιστορία τους και ο τρόπος που διαμορφώνουν την ταυτότητά τους σμιλεύτηκε σταδιακά, ισορροπώντας ανάμεσα στην εμπειρία και την προσδοκία, ανάμεσα στην επιθυμία αποφυγής της λήθης και την επιδίωξη της διαμόρφωσης μια καινούριας αλήθειας. Δεν είναι μια μνήμη άυλη, έχει υλικότητα, συνδέεται με φορείς, θεσμούς και πρακτικές, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής βούλησης και των δικτύων στα οποία κινήθηκαν όσοι πρωταγωνίστησαν στη διαμόρφωσή της.

Σκοπός του βιβλίου είναι να περιπλανηθεί στις τροχιές της διαμόρφωσης της προσφυγικής μνήμης από την άφιξη των προσφύγων στην Ελλάδα μέχρι την ενσωμάτωσή τους στο εθνικό φαντασιακό, εξετάζοντας τη μνήμη στη διανοητική και την υλική της διάσταση. Επικεντρώνεται στην ιστορία των Θρακιωτών προσφύγων και εξετάζει τον ρόλο που έπαιξαν οι διανοούμενοι προσφυγικής καταγωγής, τον τρόπο με τον οποίο το παρελθόν αποτέλεσε το υπόβαθρο πρακτικών και διανοητικών αναζητήσεων και το πώς τελικά διαμορφώθηκε ένα νέο αφήγημα για την ελληνικότητα που συμπεριλάμβανε την εμπειρία των προσφύγων.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Τιμή ΜΙΕΤ: 17,00€





«Ο φάκελος 131 της σειράς των Notai di Candia του Κρατικού αρχείου της Βενετίας, όπου φυλάσσεται το συμβολαιογραφικό αρχείο του Ιωάννη Longo, νοταρίου Χάνδακα και, κυρίως, Ρεθύμνου, έφτασε για πρώτη φορά στα χέρια μου το 1975-1976. Τότε οι έρευνές μου σχετίζονταν με το πρόβλημα της ταυτότητας του ποιητή Μαρίνου Φαλιέρου: ήταν ο νεότερος, που ζούσε γύρω στα 1500, όπως δέχονται οι ερευνητές, ή ο παππούς του; Για το πρόσωπο του Φαλιέρου ο φάκελος δεν είχε σημασία. Συνειδητοποίησα όμως από την αρχή τη σπουδαιότητα του συγκεκριμένου φακέλου για την ιστορία και τον πολιτισμό του Χάνδακα και του Ρεθύμνου, και μάλιστα για μια περίοδο (τέλη του 15ου και αρχές του 16ου αιώνα) για την οποία γνωρίζαμε ελάχιστα πράγματα...».

(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Γιατί άραγε, άλλη μια αναφορά στον Αριστοτέλη;

Για δύο τουλάχιστον λόγους:

• Πρώτον, για να ξανακουσθεί μια τίμια φωνή που αναγνωρίζει το βιωματικό όφελος εκείνου που προτιμά να χάνει σε εξωτερικά αγαθά, προκειμένου να συμμετάσχει εκ βαθέων στη χαρά του ευεργετούμενου Διπλανού του. (Αποφεύγοντας έτσι τις μάταιες ερμηνείες του ηθικού ενεργήματος μέσω μεταθανάτιων δωροληψιών ή μέσω περίπλοκων λογικών κατασκευών).

• Και δεύτερον, για να ξαναϊδούμε κείμενα που αποπειρώνται να ερμηνεύσουν συστηματικά τον Κόσμο με μέθοδο επιστημονική, εφαρμοζόμενη σε ποικίλα θέματα - απ' την Μετεωρολογία μέχρι την Αντοχή των στερεών σωμάτων, κι απ' τη Μνήμη μέχρι τη στοιχειώδη Χημεία.

Και κάτι άλλο. Το βιβλίο αυτό ξεκινάει με τον Σωκράτη και τελειώνει με τον Επίκουρο, ανιχνεύοντας τα κοινά τους σημεία με τον Αριστοτέλη.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο «τα δύο ευ της ευτυχίας» έχει τη μορφή ενός οδοιπορικού ανάγνωσης των Ηθικών Νικομαχείων: καταγράφει, κάθε φορά, τις δυσκολίες που συναντά ο αναγνώστης, τις γνώσεις που αποκτά, τις προσμονές του, την απογοήτευση ή τον ενθουσιασμό του, και του δείχνει πώς να αποκωδικοποιεί το αριστοτελικό κείμενο. Ταυτόχρονα, συνιστά μια συνολική, και ενίοτε πρωτότυπη, πρόταση κατανόησης της αριστοτελικής ηθικής. Δεν αρκείται σε μια ακαδημαϊκή έκθεση των βασικών της θέσεων αλλά επιχειρεί την υπεράσπισή τους τόσο με φιλοσοφικά επιχειρήματα (χωρίς τη χρήση δυσνόητων όρων) όσο και με την επίκληση πολλών παραδειγμάτων από την καθημερινή εμπειρία. Γι’ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου μάς προσκαλεί να συνδέσουμε όσα θα μάθουμε με μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε την ευτυχισμένη ζωή, τη δική μας ζωή.

Η πρωτοτυπία της παρούσας εισαγωγής, πέρα από την αμεσότητα του ύφους της, είναι διπλή: έγκειται στο ότι έχει οργανωθεί με βάση την ανάλυση εκτενών αποσπασμάτων από τα Ηθικά Νικομάχεια και τα Πολιτικά (που παρατίθενται στο πρωτότυπο και σε μετάφραση) και στο ότι, λαμβάνοντας υπόψη διαφορετικές ερμηνείες, επιτρέπει στο κείμενο να αναδείξει τις αμφισημίες και τον πλούτο του.

 Το βιβλίο ξεκινά πλάθοντας μια ιστορία για τον Αριστοτέλη και τον γιο του Νικόμαχο, και τελειώνει βρίσκοντας την ίδια ιστορία μέσα σε δύο πίνακες του Ρέμπραντ.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)